Hokie spirit!

Daarvan hebben we vandaag een grote (over)dosis gehad! Jeetje, mijn hoofd tolt van de informatie! Ik zal proberen er een beetje een coherent verhaal van te maken, want ik weet niet eens zeker, of ik het zelf allemaal wel op een rijtje heb, nog!

Om half acht maak ik Katja wakker. Die wil nog douchen (wat een half uur (!) duurt) en haar haar doen. We moeten rond negen uur op de campus van Virginia Tech zijn en we denken ruim de tijd te hebben. Niet rekening houdend met onze tiener, die er voor deze speciale dag natuurlijk op en top uit moet zien.

Pas na half negen zitten we in het restaurantje beneden voor het ontbijt. Dat kost hier voor het buffet $8,95 en voor a la carte meestal $7,95. Aangezien ik nauwelijks van het buffet eet, denk ik tenminste een dollar te besparen, door twee "eggs sunny side up" te bestellen, met een halve muffin en wat vers fruit. Het zijn de kleine beetjes... (alleen vindt Rick het nu te lang duren, tja, ze smaken wel erg lekker).

Op de campus aangekomen worden we naar de parkeerplaats geleid. Duidelijk zijn we bij lange niet de laatsten, die aankomen, sommige mensen zijn vanochtend heel vroeg gaan rijden uit ons gebied, horen we. Met een shuttlebus worden we naar het studentencentrum gebracht. Daar worden we opgewacht door een heel enthousiast lid van het "Orientation team".


Zelfs de ambulance heeft een Hokie erop geschilderd!

De aankomende studenten moeten aan de rechterkant gaan staan en krijgen al hun informatie, terwijl de ouders naar links worden gestuurd. Wij moeten met zijn allen de Hokie spirit cheer doen. Ik ben met dat soort groepsdingen wat stiller, maar Rick kan boven iedereen uitgehoord worden. Toch grappig, want op normale toon ben ik de spraakzame en hij de stille.

Binnen moeten we formulieren invullen met onze prive informatie en is er informatie over van alles en nog wat, te maken met het leven op campus. Wij bekijken het op ons gemak en nemen de nodige brochures mee. Katja sms-t toch, dat ze nog lang niet klaar is.

Een grote vraag voor ons was, wat Katja allemaal nodig zou hebben voor haar dorm kamer. We zien een heel loft bed (hoogslaper) met allerlei accessoires te huur aangeboden. Maar we weten al, omdat ze in de Residence Leadership Community is opgenomen, in welk gebouw Katja terecht zal komen. Wij hebben geluk, want dat is, volgens de jongen aan wie we het vragen, de "Ritz Carlton" van alle dorms. Alles is daar al, behalve de combinatie magnetron/vriezer/ijskast! Dat scheelt even wat werk en geld! Hoera!

Het motto van deze universiteit is "Ut Prosim" ("dat ik mag dienen") en dat zie je overal terug. Iedereen werkt er hard aan om zoveel mogelijk informatie op een heel vriendelijke manier te geven. Geen vraag is te veel of te gek. Ik ben danig onder de indruk van het geheel (van deze hele school trouwens, die zo groot is als een kleine stad!).

Net als Katja weer boven komt met haar identificatie kaart om, begint de algemene introductie. We worden een balzaal in geleid, die versierd is met allerlei donkerrode en oranje ballonnen in het logo van Virginia Tech. Wat een werk moet dat geweest zijn!

Meer dan twee uur luisteren we naar verschillende sprekers en geen moment verveel ik me! Wat kunnen die mensen onderhoudend praten over soms toch best saaie onderwerpen.

Een paar feiten, die ik uit deze lezingen onthouden heb (er waren er veel en veel meer!): de Freshman klas dit jaar bestaat uit 5601 studenten. Die hebben gemiddeld een hoger GPA en SAT score, dan het jaar ervoor. Er waren 20.000 aanmeldingen voor dit schooljaar, wat ons extra trots op Katja maakt, dat zij werd aangenomen en niet alleen dat, maar ook nog in het Leadership programma!

Vijfenvijftig procent van de eerstejaars zijn jongens en dus vijfenveertig procent meisjes, wat een grote glimlach op Katja's gezicht produceert. Verder wordt er grote nadruk gelegd op het feit, dat dit een van de meest prominente research universiteiten van het hele land is en dat veel programma's in de nationale top tien worden gewaardeerd.

Niet in het minst (maar academisch niet belangrijk natuurlijk) het campus eten, dat door Princeton Review op nummer een werd gezet.

Academisch gezien wordt het architectuur programma aan deze universiteit als nummer een in Noord-Amerika gewaardeerd. En zo gaat men nog even door met nummers, het een nog indrukwekkender dan het ander, wij zijn in ieder geval heel blij voor Katja, dat ze hier mag studeren, want een goede school is het zeker.

Na een aantal uren met allerlei feiten, getallen en aanmoedigingen voor de studenten (begrijp me goed, het was op geen enkel moment een saai gedoe, maar ik ben wel blij weer op te mogen staan!) worden de studentenleiders op zeer vermakelijke wijze geintroduceerd. Ik, als toch vrij, hoe zal ik het zeggen, ingetogen Nederlandse vermaak me toch altijd weer om het ongegeneerde enthousiasme van de Amerikanen. Ook deze studenten staan te dansen en springen en gekke grollen te maken voor een totaal onbekend publiek. Soms zou ik zelf ook wel zo willen zijn!

De studenten (Katja zit in dezelfde groep 17 als Leah vorige week en weet dus al, wie haar leider is) gaan met hun groep mee om te lunchen en het middagprogramma af te draaien. Wij ouders hebben "vrij" tot 13 uur.

Rick en ik lopen de Main Street van het wel heel leuke plaatsje Blacksburg op. Die ligt vrijwel naast het gebouw, waar we onze lezingen hebben. Op die zwarte dag in april 2007, toen meer dan 30 mensen werden neergeschoten hier, hoorden we al, dat het hele stadje Virginia Tech is en omgekeerd en nu zien we dat met eigen ogen.


Bij de kapper krijg je kennelijk Hokie haar, of je dat wilt is te betwijfelen!



Een deel van het gezellige winkelstraatje

Alles is vrijwel oranje met donkerrood, tot en met de trappen van de Red Carpet Inn! Ook staan overal in het stadje leuk beschilderde Hokie vogels (de donkerrood met oranje kalkoen, die de sportmascotte is).

Rick en ik kijken even in het Campus Emporium, een enorme winkel met alleen maar Virginia Tech memorabilia. Ik denk, dat ik er het enige niet-VT onderwerp koop: een zonnebril. Zoals gewoonlijk ben ik die vergeten en het is vandaag voortreffelijk weer! De onweersbuien van gisteren hebben alle vochtigheid weggewassen, eigenlijk zonde om zoveel binnen te zitten.

Daarom kiezen we ook Boudreauxs voor onze lunch. Daar is een schaduwrijk terras op het dak, heel gezellig. De cuisine is van New Orleans, dus we bestellen muffuletta's. Heel lekkere broodjes met lekker veel beleg, ik heb mijn portie groente (want ik heb de mijne met paprika, broccoli, champignons en kaas) weer binnen.

We lopen terug naar de campus voor de middag lezingen en bellen eerst even Kai en Saskia om te zien hoe het gaat. Met beiden gaat het prima, gelukkig.

De volgende lezing wordt gegeven door mensen, die te maken hebben met het dagelijkse leven op de campus (studenten, counselors, verpleegsters etc.). Alles is voor mij natuurlijk nieuw, dus ik zit daar als een soort spons te proberen alle feiten in mijn brein op te slaan. Gelukkig hoeft dat niet en heeft Virginia Tech een zeer goede website, want het is simpelweg te veel informatie voor een dag! Later hoor ik andere ouders dat ook zeggen.

We krijgen een folder toegereikt, "Trek2Tech", met allerlei informatie over persoonlijke veiligheid, gezondheid, anti-drugs en -alcohol procedures (ik hoop echt, dat Katja voorzichtig is, want de boetes voor zelfs een keer betrapt worden met een blikje bier zijn niet mis, wat dat betreft is het wel heel anders, dan in Nederland). Er wordt over die zaken uitentreure gesproken.

Ook de campuspolitie komt aan het woord. Er zijn maar liefst 50 agenten, maar ja, het is dan ook een school met 26.000 mensen. Natuurlijk komen vanuit het publiek vragen over de veiligheid en wat er is veranderd sinds april 2007. Gelukkig heeft Virginia een aantal wetten erdoor gedrukt, die de Federale wetten overstemmen. Onze indruk is, dat deze campus nu een van de veiligste moet zijn, zonder een soort gevangenis te worden.

We krijgen informatie over de "Greek week", waarin alle Fraternities en Sororities hun leden werven. Die clubs hebben allemaal een naam met een aantal Griekse letters en doen, ondanks hun nogal slechte naam, eigenlijk heel veel goeds in de maatschappij. Bij Virginia Tech moet je, om er lid van te kunnen blijven, met alle vakken voldoende staan.

Met slechts vijf minuten pauze gaan we door naar de volgende sessie. Deze heet "Parents as Partners" en wordt voorgezeten door de Dean of Students en zijn medewerk(st)ers. Op het podium staan vijf schommelstoelen en er ligt een (pluche) hondje in een maand met water en voer. Duidelijk wordt hier een "net als thuis" idee voorgezet.

De office of the Dean of Students is dan ook echt zoiets. Als je je niet lekker voelt over iets, of je maakt je zorgen, of je kunt niet met iemand omgaan etc., dan ga je naar dat kantoor. Dat kantoor is (niet zonder reden ongetwijfeld) niet op de campus gehuisvest, maar in een gezellig huis net daarbuiten. Er is een open haard, schommelstoelen en niet in het minst de "puppy" voor de open haard (die op koude winterdagen ook echt aan gaat).

Ook als ouders is dit, moeten wij de Dean zelf geloven, onze steun en toeverlaat. Weten we niet waar te beginnen? Begin bij ons! Dat is de boodschap, die wij meekrijgen. Ze weten niet wat ze zich op de hals halen, ha ha ha!

Een navraag in het publiek toont aan, dat er vandaag mensen zijn, die hun vijfde kind naar college zien gaan! De dean vertelt, dat hij ooit iemand had, die zijn dertiende kind bracht. En nog had die man vragen. Ach ja, ieder kind is toch ook anders, zo verwonderlijk vind ik dat niet. Ik zal andere vragen hebben met Katja nu, dan straks met Kai en later met Saskia. Lijkt me niet, dat je met meer kinderen opeens alles weet.

De freshmen, zoals ik Katja's jaar voor het gemak noem, krijgen de eerste twee weken op school ook nog een "Hokie Hi". Een heel programma opgezet om elkaar te leren kennen. Wat ik uit deze introduktie haal is, dat de school zich bewust is van zijn grootte en er alles aan doet om de studenten zich niet verloren te doen voelen. Dat vind ik wel heel goed.

Om me heen kijkend naar de massa zou ik me wel zo voelen en als ik voorzichtig aan Katja vraag, of ze zich daar druk om maakt, zegt ze gepikeerd, dat ze er niet aan wil denken. Maar duidelijk is dat wel een belangrijk iets!

Nog een paar dingen, die blijven steken uit de eindeloze stroom van informatie: wij mogen de kinderen altijd op komen zoeken en credit cards worden ten zeerste ontraden en verkopers daarvan van de campus geweerd. Super!

Om kwart over drie zijn wij klaar en Katja komt een paar minuten later uit haar bijeenkomst. We lopen over de prachtige campus naar haar toekomstige dorm, Peddrew-Yates Hall. Haar leider heeft haar verteld, dat daar een help desk is en misschien kan ze een kamer zien. Dat laatste gaat niet lukken, maar het is wel een prachtige dorm! Wat een privilege voor Katja, maar ook een, waar ze hard voor heeft gewerkt.


Een groep leiders met Katja's dorm op de achtergrond



Katja's dorm

Voor degenen, die rond mijn tijd opgroeiden, dit geheel doet mij denken aan de boeken van Enid Blyton: De Dolle Tweeling en Pitty. Dat ging wel over boarding school, dus high school hier in de VS, maar er zijn duidelijke overeenkomsten, ook in de bouwstijl van de gebouwen, want zo had ik me die Engelse gebouwen ook altijd voorgesteld.

We lopen naar de parkeerplaats en halen Katja's bagage op. Zij gaat vannacht in een andere dorm logeren: West Ambler Johnston. Ze voelt zich daar een beetje ambivalent bij, want hier zijn twee van de moorden vorig jaar gepleegd. Ik zeg haar er niet aan te denken, maar het speelt toch in ons achterhoofd natuurlijk (en ik weet zeker in dat van de meeste mensen hier, het is nog te recent om in de vergetelheid te raken).

Rick rijdt ons tot dicht bij de dorm en dan gaan Katja en ik alles naar binnen brengen, terwijl hij de auto weer parkeert. Katja heeft een kamer (met iemand anders) op de vijfde verdieping en waar wij binnenkomen zien we geen lift. Dus dragen we haar koffer, een fan en toilettas (ja, een tiener heeft heel wat nodig voor twee nachten!) tien trappen (twee voor iedere verdieping) naar boven. En warm, dat het is! Ik heb gelijk mijn beweging gehad!


Het enorme stadion

Katja heeft het dan nog in haar hoofd, dat zij in kamer 5086 is, maar die is nergens te vinden. We zoeken dus het midden van het gebouw met de richtingaanwijzingen op. Ook daar is 5086 niet aanwezig. Een vlugge blik op de sleutel laat zien, dat het 5068 moet zijn, een kamer, waar we een paar minuten geleden voor stonden.

Gelukkig heeft Katja een gezond gevoel voor humor en de gift om met iedereen een conversatie aan te gaan, anders zou ik haar in dit labyrinth als verloren verklaren! In de kamer gooi ik meteen de ramen open. Het weer is veel koeler, dan het in deze tijd van het jaar kan zijn, gelukkig voor de meisjes! Katja heeft wel een fan mee, maar de natuurlijke bries helpt ook.




Luxe is het niet, maar goed genoeg
Katja is hier als eerste, dus eigent zich het onderste bed van het stapelbed toe. Het is een redelijke kamer. Er staat een stapelbed, twee bureaus, twee kledingkasten en een wastafel. Meer dan ze bij Villanova had vorige zomer. Ik help door Katja's bed op te maken, terwijl zij zich snel verkleed. Lang zal ze hier niet slapen, want ze mogen pas rond middernacht naar bed en moeten morgen om half zeven alweer op!

Samen lopen we weer naar het studentencentrum, waar we nog een bijeenkomst hebben. Wij dachten om kwart over vier en haasten ons dus. Maar een telefoontje naar Rick leert ons, dat het pas om kwart voor vijf is. We blazen dus even lekker buiten op een bankje uit. De omgeving hier is werkelijk prachtig! Ik zou mijn fiets wel mee willen nemen om een aantal van de trails te fietsen!

De laatste lezing gaat specifiek over "University Studies". Dit zijn alle mensen, die nog geen major hebben of die zich inschreven met een andere major, dan ze nu willen (zoals Katja, die zich met International Studies had ingeschreven, maar eigenlijk Biologie wil doen) of die te laat waren met inschrijven en hun major al vol was. Morgenochtend moeten al deze studenten hun vakken bepalen.


Katja op campus

Het systeem hier is zo heel anders, dan wat ik gewend ben. De dame, die deze lezing houdt, legt het allemaal uit. De studenten, die nog geen duidelijke major hebben doen voornamelijk algemene vakken, die nodig zijn om een diploma te krijgen. Dit is wezenlijk anders, dan het Nederlandse systeem, waarin je je meteen specialiseert.

Tot je 60 credits (1 studie uur = 1 credit en 12+ studie uren per semester = full time student, Katja wil er 16 hebben) bij elkaar hebt, heb je de tijd je "major" te kiezen, daarna moet je kiezen. Je krijgt je hele studententijd een academisch adviseur (wel nodig met een systeem, dat zo ingewikkeld is!) en daarmee bepaal je je academische loopbaan. Wel goed geregeld in ieder geval.

Om kwart over vijf zijn we klaar en gaan met shuttle bus mee om de auto op te halen. In Blacksburg parkeren we en gaan bij Poor Billy's eten. Van ons vorige bezoek hier weten we, dat die heerlijke sushi hebben. Precies wat we verdienen na zo'n drukke dag! En het is weer heel erg goed voorbereid, hier zullen we de komende jaren wel vaker te vinden zijn!


Mijn avondeten

We zijn allemaal moe en Rick en ik besl>uiten niet naar de avondbijeenkomsten voor de ouders te gaan. Die gaan over van alles en nog wat, maar wij hebben het eindpunt van opname van nieuwe informatie bereikt!

Katja daarentegen moet om zeven uur terug zijn, dus we zetten haar weer op campus af. Wij rijden door naar het Courtyard by Marriott en douchen en maken onszelf vast zoveel mogelijk klaar voor morgenochtend. Dan gaat de wekker al vroeg om Katja weer op te halen! Een ding moet gezegd, Blacksburg is een heel leuk stadje, waar we de komende vier jaar graag terugkomen (niet in de laatste plaats om onze dochter, natuurijk!).