De vuurdoop

Vandaag heb ik aan Katja en Rick de betekenis van die uitdrukking moeten uitleggen, want Katja heeft net zo'n vuurdoop gehad. Maar eerst begint deze dag zoals (bijna) iedere zomerse zondag.

Het is stralend weer en er staat een lekker briesje. Rick is al op, als ik beneden kom, want ik kan mijn boek alweer niet neerleggen. De "Queen of Babble" heeft me in haar greep!

Samen gaan we naar Starbucks. Degene, waar de intelligente barista's werken, eindelijk heeft Rick er ook genoeg van zijn bestelling duizend keer te moeten herhalen. Mijn ijskoffie met suikervrije caramelsiroop en magere melk wordt perfekt bereid. Ook de sandwiches smaken weer heel goed.

Thuis dwing ik mezelf tot een half uur met gewichten. De komende twee dagen zal ik waarschijnlijk weinig tot geen kans hebben om iets aan fitness te doen, dus moet het vandaag. Dankzij de vier heel goede Fitness routines, die ik verzameld heb, en het Fit Deck heb ik het gevoel mijn spieren flink uit te hebben gedaag.

Na afloop ben ik zo bezweet, dat ik eigenlijk wel het zwembad in wil duiken. Maar daar heb ik nu geen tijd voor, dus neem ik Cosmo mee voor een wandeling. Onderweg komen we Brody en zijn bazin tegen. Cosmo en Brody zijn in het hondenpark altijd goede vrienden, dus ik laat ze elkaar besnuffelen.

Dan begint Brody Cosmo toch zomaar opeens aan te vallen! De vlokken haar vliegen in het rond. Cosmo weet niet wat hem overkomt en Katherine en ik weten niet hoe gauw we de riemen (die natuurlijk in elkaar verward zijn) moeten ontwarren! Gelukkig heeft Cosmo zo'n dikke vacht en komt hij er met de schrik vanaf!

Thuis pakken we in en maak ik medische formulieren klaar voor Kai en Saskia. Als zij doktershulp nodig zouden hebben, zou de volwassene, die hen daarbij helpt, een toestemmingsformulier van ons nodig hebben. Gelukkig zijn die gemakkelijk online te vinden en af te drukken.

Na de lunch breng ik Saskia naar Shannons huis. Zij gaat daar twee nachtjes logeren. Shannons moeder, Liz, is een superaardig iemand en Saskia wordt als een lang verwachte gaste onthaald. Ik weet zeker, dat ze het hier duizendmaal beter naar de zin zal hebben, dan als ze alleen met Kai thuis zou moeten blijven (een telefoontje later op de dag bevestigt dat al).

Na Kai allerlei instructies gegeven te hebben en geknuffeld te hebben, want hij doet het toch maar, alleen thuisblijven, rijden we om klokslag 14 uur weg. Katja zal de hele weg rijden en dus vouwen Rick en ik ons in haar kevertje. De enorme tas met mijn speciale kussen erin neemt de vierde zitplaats in beslag.

Het gaat de eerste mijlen lekker. De interstate 66, door mooi glooiend en groen landschap, zit er voor ons gevoel zo op. Maar in de verte zien we angstaanjagend donkere luchten en als we de interstate 81 naar het zuiden opdraaien begint het al te spetteren.


Mooi vind ik die lagen heuvel



Katja vindt deze kruizen tegen de donkere lucht "ominous" en wilde dat ik dat hier zou schrijven

Dat spetteren gaat over in harde regen en dan in stortbuien. Het wordt zo erg, dat Katja geen hand voor ogen meer kan zien, doodeng! We volgen dus het voorbeeld van een heel aantal andere weggebruikers en stoppen in de berm met onze hazards aan (ik kan helemaal niet op het woord daarvoor in het Nederlands komen!).


Stilstaand hadden we iets beter zicht, dan rijdend!

Zodra het weer wat bedaard is gaan we verder. Maar tien minuten later komen we in zo mogelijk nog een ergere hoosbui terecht. Zo schieten de 255 mijlen naar Blacksburg niet erg op!

Katja doet het erg goed en leert heel veel, de vuurdoop dus! Erger dan dit weer kan haast niet, of het moet een sneeuw- of ijsstorm zijn (ook niet ondenkbaar, dat ze daar in dit gebied ooit in terecht zal komen). En het is goed, dat wij erbij zijn, want eng vindt ze het zeker. In ieder geval denk ik, dat ze nu weet, dat ze moet doen, waar zij zich veilig bij voelt en niet anderen, die harder rijden, blindelings volgen. Het bliksemt en dondert ook vervaarlijk, we hebben medelijden met de motorrijders, die we zien!

Nog een keer moeten we stoppen en dan wordt het precies als we even pauze willen nemen droog. Katja rijdt naar een Wendy's vlakbij JMU in Harrisonburg. Daar bestellen Rick en ik een kip snack wrap om te delen en Katja wat frietjes.

De onweersbuien drijven van west naar oost en wij rijden van noord naar zuid gelukkig. Het ergste weer is intussen oostelijk van ons gedreven, al regent het soms nog flink. De interstate 81 is hier erg mooi, we hebben uitzicht op bergen met eindeloze bossen.

Jack, van de Garmin GPS, stuurt ons te vroeg de interstate af. We komen op een kronkelig bergweggetje terecht, wat zo mooi is! Zo af en toe zien we een rustieke boerderij met de typische rode schuur en silo's. We zien glooiende velden met ronde hooibalen erop en als achtergrond de diepgroene heuvels. Ik ben weer helemaal verliefd op "mijn" staat!

Terwijl ik enthousiast opgeef over hoe mooi het hier is, voelt Rick zich achterin opeens niet lekker. Nu weten we, waar Saskia haar wagenziekte vandaan heeft! Gelukkig helpt een open raam hem voldoende.

Rond half zeven komen we bij ons hotel, het Courtyard by Marriott in Blacksburg, aan. Dit is een nieuw hotel en zo ruikt het ook. We moeten een verklaring ondertekenen, dat we niet in de kamer zullen roken, want dit hele hotel is non-smoking. Als we wel zouden roken (we zijn natuurlijk niet-rokers) zou het $250 kosten, oef!

Na wat opgefrist te hebben gaan we uit eten. Katja heeft een paar maanden geleden een heel leuk sandwich restaurant ontdekt: Macado's. Ze kan niet wachten ons dat te laten zien. En inderdaad is het een heel gezellig restaurant in de trant van de restaurants met van alles aan de muur en om naar te kijken. Hier staat zelfs een levensgrote King Kong en de kop van een T-Rex.

Wij krijgen een tafeltje boven met goed overzicht over alle memorabilia. Matthew is onze serveerder en dat is een vrolijk geheel. Katja ziet het meteen helemaal zitten hier te studeren, want hij is duidelijk ook een VT student. Het menu is een boek! Er zijn wel honderd verschillende sandwiches van A tot Z en dan kun je nog je eigen in elkaar zetten (wat Rick doet) en zijn er nog andere gerechten! Het duurt even, voor we onze keuzes hebben gemaakt.

Het eten is voortreffelijk! We bestellen een garnalen quesadilla vooraf om te delen en die is om je vingers bij af te likken. Als hoofdgerecht bestel ik een gepofte aardappel met kaas, gegrilde kip en allerlei groentes (ik ben niet zo'n brood liefhebster). Katja en Rick bestellen een van de enorme sandwiches, die er ook erg lekker uitzien. Een aanrader dus, dit restaurant!

Nu zitten op de zeer ruime hotelkamer naar de film "Forgetting Sarah Marshall" te kijken. Morgenochtend beginnen de introductiedagen van Virginia Tech met een afzonderlijk programma voor de studenten en voor de ouders. Ik ben benieuwd!