Wall-E

Eindelijk is vandaag onze kans om naar de nieuwe Disney-Pixar film "Wall-E" te gaan. Over deze film wordt gezegd, dat hij kans heeft op de Oscar voor beste film en dat het een tweede ET wordt. Het moet dus heel wat zijn!

Maar dat is pas later vanmiddag. Bijna iedere week bestellen we online boodschappen van Peapod. Je kiest dan een tijd, dat ze het komen bezorgen. Negen van de tien keren zijn ze veel te laat (al wordt daar wel netjes over opgebeld). Maar voor vandaag had Rick de tijd tussen 9 en 11 gezet en wat gaat er om een minuut voor negen? Juist, de Peapod bel!

Steunend en kreunend staat Rick op en ik, die toch al wakker was, spring dan ook maar uit bed. Goh, zegt de Peapod meneer, jullie zijn mijn grootste bestelling vandaag. Dat kan kloppen, want ik had eigenlijk een foto van de vriezer en ijskast moeten maken. Ik kan me niet voorstellen, dat die snel weer zo leeg zullen zijn, als nu!

Als de spullen allemaal opgeborgen zijn, eten we lekker buiten ontbijt. Alweer een zonnige en warme dag en Rick is vol goede moed om van alles in en rond het huis te doen.

Cosmo wil maar heel kort wandelen en ik verbeeld me, dat hij wat mank loopt. Dat kan natuurlijk ook mijn bezorgde "moeder" indruk zijn. Later in de tuin rent hij naar hartelust, namelijk.

We beginnen in de achtertuin, want die wordt overwoekerd door onkruid. Ook groeit er een boom in de tuin van de buren, die zij niet geplant hebben (maples en tulpenbomen groeien hier gewoon als onkruid en als je dat niet trekt heb je voor je het weet een enorme boom!).

Die overschaduwt het moestuintje, dat Rick in de lente gezaaid heeft, en hij heeft daar genoeg van, want niets groeit nu zo schaduwrijk is het. Hij zet dus de zaag in de takken, die over onze tuin hangen. De Nederlandse in mij vreest voor de wraak van de buren, maar Rick zegt (waarschijnlijk terecht), dat ze het niet eens door zullen hebben!

Terwijl ik het bindweed uit mijn rozenstruiken probeer te trekken word ik alweer tien keer gebeten door iets. Het zijn geen muggen, want er is geen blijvende bult, maar het jeukt als een gek! Lang houd ik het onkruidtrekken dus niet vol. Rick daarentegen heeft nergens last van, waar dat toch aan ligt?

Cosmo en Snickers liggen te slapen in een "bed", dat Cosmo kennelijk onder de taxus bosjes naast het huis heeft gegraven. Lekker in de schaduw liggen ze daar samen, een kostelijk gezicht. Helaas staat Cosmo net op als ik een foto wil maken, maar het geeft nog wel het idee.


De heren hebben hun eigen plekje



Geen wonder, dat ik hem soms niet kon vinden!

Na een snelle boterham met kalkoenborst en een kop gazpacho ga ik richting zwembad. Gisteren hoorde ik een man zeggen, dat hij iedere dag minstens een mijl zwemt en dat wil ik ook weleens proberen. Met banen van 25 meter reken ik uit, dat dat ongeveer 65 baantjes is.

Het water voelt aangenaam aan, niet te koud en niet te warm. Met afwisselende slagen zwem ik, dan weer op mijn rug, dan weer (mijn versie van) crawl, dan weer op mijn zij. Het gaat heel lekker en ik heb zelfs na veertig baantjes nog het gevoel heel lang door te kunnen gaan! Uiteindelijk worden het zeventig baantjes (1750 meter) in vijfenvijftig minuten en ik ben zeer tevreden over mezelf!

Het is al kwart voor twee en Petra had geschreven, dat ze om twee uur zou bellen. Ik ga dus gauw naar huis en neem de telefoon aan buiten in mijn bikini met druipend haar. We zien zo uit naar vrijdag, wanneer de familie Schoon hier neer zal strijken!!

Zodra ik de telefoon op heb gehangen begin ik met hun beddegoed te wassen. Ze zullen in de basement slapen. Petra en Erik natuurlijk in de logeerkamer en de kinderen op de queensize slaapsofa's in de recreation room en het theatertje.

Rick komt ook weer thuis van een van zijn shoppingtripjes, waarbij hij onder anderen nieuwe vissen voor de vijver heeft gekocht. Opeens vonden we vorige maand uit, dat er geen enkele vis meer in zwom! Aangezien we geen lijkjes hebben zien drijven en er nogal wat vissen in zaten, verdenken wij de reiger, die Kai hier een aantal weken geleden in de tuin zag, ervan hem leeg te hebben gevist. Hopelijk is het met bladeren aan de bomen minder duidelijk voor deze vogels!

Uiteindelijk zijn alleen Rick en ik geinteresseerd in de film. Of althans, Saskia ook, maar die wil Laura weer mee hebben en daar hebben wij geen zin in. Zij verkiest dus thuis te blijven. Kai vindt het een kinderfilm beneden zijn niveau en Katja, die plotseling toch niet hoeft te werken, gaat vissen met Matt (priorities, priorities!).

Zoals Rick zegt, als we naast elkaar in de bioscoop zitten: "We waren kinderen voor we kinderen hadden en zijn nog steeds kinderen nu onze kinderen dat niet meer zijn". Helemaal waar, want we genieten allebei van de film.

Er is ook nog een, nogal schrijnende, boodschap achter dit alles, want het gaat over een robot, Wall-E, die als enig (behalve een robot kakkerlak) "levend" iets is overgebleven op aarde. Zijn taak was en is, ondanks dat alle mensen vertrokken zijn, alle onafzienbare troep op te ruimen. Hij doet dat door torenhoge vuilnisflats te bouwen.

Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om een robot er zo menselijk uit te laten zien is me een raadsel! Het verhaal begint pas echt, als er een ruimteschip landt, dat een vrouwelijke robot ontlaadt, die, naar later blijkt, op zoek is naar plantenleven.

Wall-E valt voor "EVE", de "vrouwelijke" robot (alweer super knap, hoe ze een robot zonder duidelijke uiterlijke vrouwelijke kwaliteiten zo meisjesachtig kunnen laten zijn). Die blijkt echter nogal een driftkop.

Verder zal ik het verhaal niet weggeven, want er gebeurt van alles onverwachts. Het is werkelijk een superfilm met heel veel knappe details. Om niet te missen! Tip: blijf niet tot het laatst zitten, als de credits beginnen, want er komt niet meer. Dit is volgens mij de eerste film, die ik werkelijk tot het letterlijke einde heb gezien en nog wilde Rick niet echt weg!

Na afloop gaan we naar Gordon Biersch om te eten. Ze hebben een nieuw menu en Rick en ik bestellen het torentje met garnalen, crab, tomaten en advocado als voorafje. Dat is werkelijk heerlijk!

Dit is het seizoen van de salades en ik doe me tegoed aan een spinazie salade met gegrilde zalm. Ook die is erg lekker, al zitten er meer uien (niet mijn favoriet, maar wel Ricks, dus die is blij met mijn extra's) in dan spinazie, lijkt het.

Rick gaat nog even zoeken naar een korte broek, terwijl ik de Barnes and Noble induik. Wat een heerlijke winkel is dat toch!

Mijn doel is het laatste boek van de Queen of Babble serie van Meg Cabot, maar ik vind ook een paar andere (naar wat ik hoop) leuke boeken. The Rise and Fall of Yummy Mummy van Polly Williams ziet er ook leuk uit (ik ben in een "chick lit" bui op het moment).

Verder vind ik uit, dat Sophie Kinsella (van de Shopaholic serie) een pseudonym is en dat de ware naam van de schrijfster Madeleine Wickham is. Zij schrijft zo geestig onder Sophie Kinsella, dat ik de rest van haar boeken ook wel wil proberen. Dus neem ik "The Gatecrasher" mee, ik ben benieuwd. In ieder geval kan ik weer even vooruit!

Terwijl ik hier zit te genieten van het geluid van de waterval van de vijver is Rick nog hard bezig met zijn "taken". Waar hij de energie vandaan haalt? Deze zomeravonden mogen van mij eeuwig duren!

PS: Voor degenen, die over de vermeende brand vroegen. Wij hebben er niets meer over vernomen en Rick is nog langs het huis gereden en zag niets bijzonders. Hopelijk was het dus ook niets.