Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, april 30, 2010

Koninginnedag

Deze Koninginnedag belooft een schitterende zomerse dag te worden. Behalve, dat ik mijn officiele oranje voetbalshirt aantrek naar de sportschool en de Nederlandse vlag van het deck hang, doe ik niets aan deze Nederlandse feestdag. Wel zijn we morgen uitgenodigd bij een QBP (Queen's Birthday Party) feest. Hartstikke leuk, want dat is voor het eerst in jaren, dat we Koninginnedag vieren.

Als ik Sharons klas binnenloop word ik met groot enthousiasme onthaald. Iedereen had gedacht, dat ik wel een paar weken uit de roulatie zou zijn na het zien van mijn knie vorige week. Tot mijn vreugde kan ik de meeste oefeningen doen, alleen die, waarbij ik op mijn knie of elleboog moet leunen, gaan niet. Dat had ik anderhalve week geleden ook niet gedacht.

Thuis haal ik gauw Cosmo op en rijd naar Whole Foods. Daar staat Kirsten al te wachten en we gaan het W&OD pad op. Het is al lekker warm en zonder luchtvochtigheid, dus het is genieten om buiten te zijn.

Gelukkig is het pad rustig, waardoor ik Cosmo maar een paar keer hoef te disciplineren. Ik heb besloten daar nog consequenter in te zijn, dan voorheen, want hij moet zonder gespring en geblaf langs andere honden leren lopen. Hij is zo slim, maar wat dat betreft erg hardleers.

We lopen 2,5 mijl naar het westen, dan begin ik mijn knie een beetje te voelen. Op de terugweg staat er een hert op zo'n vijf meter afstand heel rustig blaadjes te eten. Hij of zij kijkt ons een nieuwsgierig aan en zelfs Cosmo's geblaf doet hem niets. Pas als ik echt dichtbij kom om te filmen, stapt hij rustig het struikgewas in. Het blijft leuk om in zo'n natuurlijke "hertentuin" te lopen.


Het is te warm om Cosmo in de auto te laten wachten en ik heb een paar spullen nodig van Whole Foods. Kirsten biedt aan even met hem voor de winkel te wachten, terwijl ik mijn boodschappen haal. Dat is fijn, want zo hoef ik niet helemaal naar huis en dan weer terug. Cosmo krijgt zoals altijd alle aandacht van de Whole Food medewerkers en klanten.

Thuis eet ik buiten mijn lunch en zoek dan op Uitzendinggemist.nl naar iets over Koninginnedag en de koninklijke familie. De NOS heeft een leuke samenvatting gemaakt van de evenementen. Zo zit ik met dertig graden op mijn laptop naar de koninklijke familie in het regenachtige Nederland te kijken. Het blijft bijzonder, deze technologie!

Net als het programma klaar is, komen Lauren en Dan en hun schattige bijna anderhalfjarige zoontje Dane langs. Lauren heeft jarenlang op onze kinderen gepast en voelt zich nog steeds erg met hen verbonden. Saskia was een paar jaar geleden bruidsmeisje bij haar bruiloft. Zij wonen nu bij Philadelphia, maar zijn een paar dagen hier bij Laurens ouders.


De kleine Dane

Het is heel leuk weer eens bij te praten, al hebben we regelmatig contact via Facebook. Dane is helemaal idolaat van Cosmo, die, als hij zit, groter is dan Dane! Zo grappig, hoe zo'n kleintje absoluut niet bang is van zo'n enorm harig dier. Saskia en haar vriendinnen zijn dol op kleintjes en vermaken Dane met belleblaas. Met de belofte dit weekend nog eens langs te komen om ook Rick en Kai te zien, nemen ze na een uurtje weer afscheid.

Saskia heeft, zoals gewoonlijk, een paar vriendinnen te logeren en een van de ouders brengt pizza mee, omdat wij hun kind al zo vaak eten geven. Dat is nog eens aardig! De dames hebben hun avondeten, dus en Kai is bij Charlie.

Rick ziet zijn kans schoon en stelt voor samen bij Sakana te gaan eten. Ken en MJ begroeten ons, zoals altijd, als lang verloren vrienden en we nemen plaats aan de sushi bar. Ken maakt weer een paar kunstwerkjes voor ons, die ook nog eens heerlijk smaken.


Ricks sushi plankje

Als we weer terug zijn komen langzaam de mannen uit de buurt binnendruppelen. Rick heeft ze uitgenodigd voor een filmavond. Ik vind het altijd erg leuk, als hij zoiets sociaals opzet en ze hebben, aan de geluiden uit het theatertje te horen, grote lol met zijn allen.

Intussen kijk ik naar Wife Swap en vermaak me enorm. Hoe vinden ze die gezinnen en waarom lenen die mensen zich ervoor hun "vuile was" zo buiten te hangen? Ik moet er echt niet aan denken eraan mee te doen, maar het maakt voor onderhoudende tv (ok, niet hoogstaand, maar ja, soms moet tv gewoon voor de lol zijn).

donderdag, april 29, 2010

Het tweede kind is volwassen!

Om kwart over zes worden Rick en ik wakker. We kijken elkaar aan en feliciteren elkaar met ons tweede volwassen kind. Ik herinner me het moment, dat Kai na drie dagen weeen en een spoedkeizersnede geboren werd, nog als de dag van gisteren. Wat me het meest bij is gebleven, is, dat ik hem niet meteen hoorde huilen. Ik was ervan overtuigd, dat er iets met hem was, maar gelukkig bleek hij enkel een rustige baby te zijn. En nu is die rustige baby alweer een jongeman van achttien en de langste van het gezin! Het hele verhaal omtrent zijn geboorte en de moeilijke eerste periode van zijn leven staat hier. Zoals onze traditie is, maken we een verjaarsontbijt (Kai vroeg om eieren met ontbijtworstjes) en pakt Kai zijn cadeautjes voor het naar schoolgaan uit. Van Saskia krijgt hij een houder voor zijn Zune voor in zijn auto. Van ons krijgt hij de drumset voor Rock Band en een electrisch scheerapparaat. Tevreden vertrekt Kai naar school en even later Saskia ook. Als Rick naar zijn werk is en ik aan het opruimen ben, belt mijn zus. Zij had eergisteren een konijnennestje in hun achtertuin gevonden met vijf schattige kleine konijntjes. Natuurlijk waren de kinderen daar helemaal idolaat van en mijn zus zelf ook. Het nest lag heel verborgen en ze hoopten, dat het niet ontdekt zou worden door katten of wilde dieren. Helaas is dat niet gelukt en het nest was vanochtend leeg. mijn zus denkt, dat de diertjes zijn opgegeten en vond dat toch wel naar. Tot haar verbazing leek zij het erger te vinden, dan de kinderen. Zoals Sn, de oudste van acht, opmerkte: "But Mom, that's the circle of life!" Waar Disney al niet goed voor is! Bij de sporschool fiets ik een half uur, waardoor ik weet, dat ik er dit weekend weer met Janet op uit kan zonder kniepijn, en doe een half uur op de crosstrainer (met boek in een hand en andere hand aan de machine). Daarna laat ik Cosmo uit in dit schitterende weer. In dit jaargetijde kunnen de luchten zo ontzettend knalblauw zijn! De luchtvochtigheid, die er in de zomer vaak is, is nog afwezig. Behalve Kai's verjaardag is het vandaag ook "International Pay It Forward Day". Het is de bedoeling iets onverwachts aardigs te doen voor drie mensen. Dat vind ik een leuk concept (dat ik eigenlijk iedere dag zou moeten doen, maar ja...), dus ik doe mee! Als eerste bestel ik een vrolijk boeket bloemen voor Katja. Zij heeft haar Emergency Medical Technician examen net niet gehaald. Nu moet ze dat gedeelte overdoen, maar alle data zitten vol. Bovendien baalt ze ervan, dat Leah en Kelly, haar flatgenotes voor volgend jaar, al hebben besloten, dat zij de grootste kamers in het nieuwe apartement zullen nemen, zonder daar als groepje over te discussieren. En zo waren er gisteravond nog een paar dingen, waardoor onze oudste met haar ziel onder haar arm liep. Moeilijk vind ik het dan, om zo ver weg te zitten, ik zou dan zo graag even een troostende arm om haar heenslaan. Net als ik op het punt sta op pad te gaan, gaat de telefoon en ik zie "Call for Action" staan. Daar wil ik wel mee spreken en hoopvol neem ik op. Helaas heeft "Operator nummer zoveel" geen goed nieuws voor mij. Zij kunnen niet helpen met ons Continental probleem. In het contract met de luchtvaartmaatschappijen, dat je afsluit, als je een ticket koopt, staat namelijk enkel, dat die maatschappij de plicht heeft je naar je plaats van bestemming te brengen, maar niet, dat dat binnen een bepaalde tijd moet gebeuren. Operator nummer zoveel heeft erg met mij te doen en snapt, hoe boos ik ben, maar Call for Action kan niet helpen. Hij geeft me nog wel een telefoonnummer voor het Office of Aviation Management hier in Washington. Veel hoop geeft hij me niet, maar wellicht kunnen die helpen. Ik ga het toch proberen, al is het alleen al om te zorgen, dat er wel een tijdslimiet komt en een beperking op het aantal overboekingen. De paar uur voor ik Saskia van school moet halen besluit ik te besteden aan zoeken naar kleding. Eerst stop ik bij Starbucks voor een van hun kip met groentes, hummus en olijven wraps, een zeer smakelijke en gezonde lunch. Daar bedenk ik me, dat ik de kop koffie van degene na mij wel kan betalen als goede daad en geef de medewerker $5 met de opdracht die van de rekening van de klant na mij af te trekken. Dat vindt hij wel een heel goed idee en vraagt, hoe ik daarop kom. Op mijn antwoord, dat het "Pay It Forward Day" is, reageren de twee barista's heel enthousiast. Zij gaan daar vandaag ook aan meedoen. Macy's heeft op het moment 25% korting op alle kleding, dus daar wil ik eens gaan rondkijken. Ik kies de winkel in de Tysons Galleria mall, omdat die meestal meer kleding van mijn smaak heeft, dan die in Tysons Corner Center. Het is net iets modieuzer daar, vind ik. Ook dit keer vind ik meteen een aantal leuke dingen. Ik zoek vooral nieuwe capri broeken en slaag met een blauw met wit gestreepte van Ralph Lauren en een zwarte van Tommy Hilfiger. Verder zie ik een heel mooi turquoise zijden topje, dat 50% is afgeprijsd, die gaat ook mee! Terwijl ik zo rondloop, zie ik opeens een heel leuke rok van Calvin Klein. Het lijken wel abstracte tulpen, perfect voor Koninginnedag, waarvoor we zaterdagmiddag een groot feest hebben. Het is de enige rok, die ik zie hangen, en ik vraag bij de informatie, of er ergens anders nog meer hangen. De medewerkster kijkt in de computer, maar dit blijkt het allerlaatste exemplaar te zijn. Ik zoek er een passend topje bij en probeer hem aan. Hij zit als gegoten! Die hing daar gewoon voor mij. Blij, dat ik eindelijk een aantal leuke dingen heb gevonden, reken ik af. Het uiteindelijke bedrag verbaast zelfs mij, die toch aan de goede kledingprijzen hier gewend is. Voor al die merkkleding betaal ik minder dan $50 per kledingstuk! De "buit" Precies op tijd voor de laatste bel kom ik bij Saskia's school aan. Zij heeft een afspraak bij de orthodontist en wil, zoals iedere keer, weten, wanneer haar beugel er eindelijk af mag. Ik ga dit keer mee naar achter om het te vragen, want Saskia heeft er helemaal genoeg van. Tot Saskia's teleurstelling wil de dokter daar nog niets over zeggen. Op de terugweg stoppen we bij Coldstone Creamery om Kai's verjaarstaart, de cakebatter confetti cake, op te halen. Saskia maakt van de gelegenheid gebruik en neemt een aardbeienijsje. Achter ons staan een paar tienermeisjes en als derde "Pay It Forward" daad betaal ik hun ijsjes voor ze. Hun dankbaarheid maakt, dat ik dit echt vaker ga doen, het is zo leuk om zomaar iemand te verrassen! Voor zijn verjaarsmaaltijd heeft Kai dit keer The Melting Pot uitgekozen. Bij dit fondue restaurant hebben we al jaren niet gegeten. Het is een van de favoriete restaurants van de kinderen en ik zag er stiekem ook erg naar uit hier weer eens te eten. We beginnen met een kaasfondue, klassieke Zwitserse voor Rick en mij en cheddarkaas voor Kai en Saskia. Daar dopen we rauwkost en appel in en de anderen ook brood. Dat vult mij te snel op. Als hoofdfondue kies ik het vistrio van garnalen, scallops en zalm en Rick de "French Quarter", vlees en vis met Cajun kruiden. Wij fonduen in bouillon. De kinderen kiezen kip en filet mignon in "bourgignonne" (olie). Daarbij krijgen we broccoli, champignons en aardappel om te koken en zes verschillende sauzen, waarvan de teriyaki en kerriesauzen favoriet zijn. We smullen! Het lijkt nooit zoveel, als het bezorgd wordt, maar ik kan mijn portie net op! Er blijft wat filet mignon en kip over, wat we voor de huisdieren mee willen nemen. Dat blijkt alleen te mogen, als we het vlees koken, federale wet volgens de serveerder. Nou, goed, ik doe het wel een paar secondes in de bouillon en voila, gekookt, zonde om dat vlees weg te gooien. Wonder boven wonder hebben de kinderen nog plaats voor een chocolade fondue! Ze kiezen de "kleine" portie oreos en marshmallow. Daarbij komt een enorm bord met banaan, verse aardbeien, cheesecake, marshmallows en meer. We rollen praktisch het restaurant uit! Kai's ijstaart blijft maar tot morgen wachten, want daar is geen plekje meer voor over. Fonduen duurt ook even, dus de kinderen gaan bij thuiskomst meteen naar boven. Er is helaas ook op verjaardagen nog huiswerk te maken.

woensdag, april 28, 2010

Winds-Day

"Gopher: If I was you, I'd think about skedaddlin' out of here.
Winnie the Pooh: Why?
Gopher: 'Cause it's "Winds-day.""
- Winnie the Pooh and the Blustery Day

Deze "Wednesday" is ook inderdaad echt een "Winds-day". Zoals altijd in de lente slapen we met het raam open, maar het lijkt vanochtend wel storm in onze kamer! Vaak klagen mensen hier, dat we van de winter naar de zomer gaan qua temperaturen (wat ik overigens prima vind) en de lente overslaan. Dit jaar is dat niet het geval, al hebben we al wat zomerse dagen gehad. Het heeft vannacht zelfs licht gevroren.

Die wind huilt om het huis en blaast de laatste maple "helicoptertjes" van de bomen. Daarvan lijken er dit jaar wel heel erg veel te zijn, de straten liggen ermee bezaaid. Dat wordt weer mini-mapletjes trekken uit de bloembedden straks. Die bomen groeien hier als onkruid (letterlijk).

Rillend rijd ik naar de sportschool. Ik heb boek nummer twee van de Amelia Peabody serie uit en begin meteen aan nummer drie. Gelukkig zijn er nog heel wat om te lezen. Na een half uur op de crosstrainer ben ik alweer zo in het boek, dat ik er nog een kwartier langer op blijf staan. Niet voor niets is deze serie zo populair!

Na nog zo'n twintig minuten gewichten houd ik het weer gezien voor vandaag. Bij Giant haal ik spullen voor het avondeten, want we willen sateh, rijst, komkommersla en asperges eten. Safeway is dichterbij, maar Giant heeft de pindasaus van Thai Kitchen, die wij het meest op satehsaus vinden lijken.

Gisteren zag ik in de spiegel, dat mijn uitgroei toch nog lichter is, dan de rest van mijn haar. Op maandag dacht ik het ook al te zien, toen Mona mijn haar foehnde, maar zij zei, dat ik het verkeerd zag. Ik liet het dus aan Rick en Kai zien, die het met mij eens waren.

Dit is al de tweede of derde keer en ik baal ervan, want ik vind bij de kapper zitten helemaal geen pretje. Mona is ook nogal een kordate dame, dus ik bel haar met wat tegenzin op. Het kost allemaal echter genoeg om er echt wat aan te willen doen. Gelukkig neemt Mona het goed op en kan ik vanmiddag langskomen.

Medewerkster Carmen brengt mijn kleur aan en daar ga ik weer onder de kap (wat ik dus het ongemakkelijkst van alles vind). Maar goed, wie mooi wil zijn moet pijnlijden, zei mijn oma altijd, en gelijk had ze. Na anderhalf uur sta ik weer keurig gekleurd op straat.

Nu ik toch in Vienna ben, ga ik ook meteen de ballonnen voor Kai's verjaardag morgen halen bij Party Mania. Ze hebben een hele muur met folie ballonnen, dus het is altijd even kiezen geblazen. Ik vind de ballonnen, waar je de naam en leeftijd op kunt zetten altijd leuk en neem daar een grote van. Ook de zingende ballonnen zijn altijd leuk, dus ik kies de Looney Tunes.

Bij Rite Aid haal ik de batterij van medicijnen, die de dermatologe voorschreef, op. Gisteren hadden ze daar een paar niet van, maar kennelijk andere filialen wel, zodat Kai vandaag met zijn regime kan beginnen. Ik hoop, dat het gauw gaat helpen.

Het avondeten gaat er bij allemaal heel goed in. Dit is een maaltijd, die iedereen lekker vindt, altijd makkelijk. Zo meteen komt Laura om mij een massage te geven en dan is deze "winds-day" ook weer voorbij. Hopelijk wordt het morgen lekkerder, aan het weerbericht te zien zal die wens in vervulling gaan.

dinsdag, april 27, 2010

Dermatoloog

Als Rick van huis is, kruipt Saskia vaak 's nachts naast mij. Het is zo gezellig wakker worden naast haar en haar kikker. Ik hoop, dat ze dat nog lang blijft doen.

Helemaal blij zie ik zonnestralen door de lamellen komen. Dat is nog eens een bonus, want er werd voor vanochtend nota bene motregen voorspeld! Ik besluit eens te proberen, of Cosmo en ik al een lange wandeling aankunnen. Zijn poot lijkt redelijk genezen en mijn knie ook.

Rick belt vanuit New York en vertelt, dat hij gisteren bij Planet Hollywood de actrice van iCarly heeft gezien. Saskia kijkt die show, dus zij zal daar wel in geinteresseerd zijn.

Rick is bezorgd, dat ik Cosmo in de buurt ga uitlaten, maar ik beloof hem een zoveel mogelijk "hondvrije" route te nemen. Dat lukt redelijk. Zo langzamerhand ken ik alle hondentuinen in de buurt. Alleen kan ik natuurlijk de andere hondenwandelaars niet voorzien en daar gaat Cosmo toch weer tegen tekeer. Ik ben nog strenger tegen hem, dan ik al was, want dit moet afgelopen zijn!

Onderweg neem ik een paar foto's. Aan het begin van iedere ingang van Vienna staat een houten constructies met een klein dakje erboven en daaraan hangen allerlei bordjes, waaronder die van bekende verenigingen. Zo weet je, dat er hier in Vienna een Rotary Club, Moose Lodge, Masonic (Vrije Metselaars) Lodge, Lions Club en meer zijn. Bij al die clubs (ik zal het wel verkeerd hebben) stel ik mij vooral oudere mannen voor. Het nut van deze stellage heb ik me altijd afgevraagd, want hij staat ver aan de kant van de weg.


Enfin, zo loop ik daar nutteloze gedachten te hebben en te genieten van de nog bloeiende azalea's. Dinsdag is brandweerwagenwasdag, dus de trots van Vienna staat glimmend te drogen voor het station.




Wat moet dat hijgende beest?

Daartegenover staat Pats huis nog steeds te koop. Heel frustrerend voor hen, want andere huizen in dezelfde prijsklasse verkopen wel. Waarschijnlijk vanwege het zwembad, daar heb je bepaalde kopers voor nodig, want het vergt onderhoud en kost extra.


Pats huis



Een hele tuin voor azalea's

Na vier mijl en een uur lopen ben ik weer thuis. De knie werkte helemaal mee, hoera! Ook Cosmo liep enthousiast mee zonder pootproblemen. Gauw maak ik me klaar en rijd naar Kai's school om hem op te halen.

Om half twee heeft Kai een afspraak met de dermatologe en reageerde, toen ik gisteren voorstelde daarvoor samen te gaan lunchen, heel enthousiast voor zijn doen. Zijn keuze valt op Chili's, wat ik prima vind, want hun "guiltless grill" menu is lekker. Ik bestel de Aziatische kipsalade en Kai de sliders (mini hamburgers).

Tijdens het eten kletsen we vooral over de verschillende bands, waar Kai nu deel van maakt. Dat zijn er maar liefst drie. Eentje bestaat uit een groepje jongens, waarmee hij vorig weekend hun eerste lied heeft geschreven. Dat valt hier te beluisteren, niet slecht voor een eerste poging, toch?

Bij de dermatologe moeten we eerst veertig minuten wachten, terwijl het helemaal niet druk lijkt. Ik ben niet dol op deze praktijk of de dokter, die beiden erg ouderwets aandoen. Alles is nog papier, niets in de computer, waardoor de dokter wel ziet, dat Kai al eerder is geweest, maar niet weet, wat ze destijds voorschreef. Kai en ik herinneren ons dat ook niet.

Arme Kai heeft de afgelopen paar maanden opeens enorme last van acne. Wat hij ook probeerde, niets hielp, dus ik kreeg hem eindelijk zover naar de dokter te gaan. Zij schrijft doxicycline en twee zalfjes voor, verder moet Kai zijn gezicht met een medische zeep wassen.

Hopelijk gaat dit alles helpen, want Kai voelt zich er wel onzeker door en durft geen meisjes uit te vragen. Ik heb enorm met hem te doen, maar voorheen wilde hij niets van de dermatoloog weten. Het zal nog een aantal weken duren, voor er verbetering te zien zal zijn, waarschuwt de dokter. In ieder geval is Kai nu oud genoeg om zo'n routine vol te houden.

Rick komt ook weer thuis van zijn bliksembezoekje aan New York. Vanavond kijken we naar American Idol, waar nog maar zes mensen over zijn en alle zes zingen ze even goed vanavond. Dat wordt spannend, wie er morgen naar huis gaat. Mijn favoriet om te winnen is Crystal Bowersox. Zijn er nog andere Idols fan hier? Wie is jullie favoriet? Ook Glee is vanavond weer erg goed.

maandag, april 26, 2010

Maandag

Rick en ik ontbijten samen en dan gaat hij met zijn koffer naar zijn werk. Vanmiddag neemt hij dan van daaruit de trein naar New York. Gewoonlijk zou ik hem daarom benijden, want ik ben dol op New York City. Volgende week gaan we er echter samen voor drie dagen heen, dus ik kan nog even geduld hebben.

Het is een sombere dag vandaag, echt nog april, de ene dag heerlijk, de volgende dag koel. Sharon is in Miami, dus er is geen klas vandaag. In plaats daarvan doe ik een uur op de cross-trainer. Gelukkig blijft de knie meewerken.

Marjon vroeg, wat ik bedoel met armen en achteruit. Op de machines, die wij hebben, kun je je armen bewegen en in twee richtingen "lopen". Het "aerobics" programma geeft aan, wanneer je harder met je armen moet duwen of trekken, sneller moet lopen of achteruit moet gaan.

Het vervelende van donkerder haar vind ik wel, dat de uitgroei zo snel te zien is. Zo lijk ik wel een menselijk stinkdier, qua haarkleur dan althans, met die grijze streep in het midden. Snel heb ik dus maar een afspraak gemaakt met Mona. Anderhalf uur later ben ik weer mezelf. Ik neem me voor een van de uitgroeibedekkende produkten te kopen, waar de gymklasdames het vorige week over hadden.

De kappersafspraak heeft langer geduurd, dan ik had verwacht, en ik heb geen tijd om terug naar huis te gaan voor de lunch. Bij Whole Foods haal ik gauw een bakje sushi en wat groene thee en eet het in de auto op.

Om twee uur heb ik een afspraak bij Toyota om de van een beurt te laten geven. Op mijn vraag hoe lang het gaat duren, antwoordt de medewerkster een uur of minder. Ik heb mijn boek mee, dus besluit te blijven wachten.

Er is een grote wachtkamer, waar CNN staat te bleren en een paar moeders een groepje verveelde, gillende kinderen in bedwang proberen te houden. Niet bepaald een rustige leesomgeving, maar mijn boek is zo leuk, dat ik me van alle geluiden afsluit.

Het uur wordt wel anderhalf uur en dan krijg ik te horen, dat de van een "alignment" (geen idee, hoe dat in het Nederlands heet) nodig heeft. Wij hebben bij de aankoop een onderhoudsplan genomen, waarmee de gewoonlijke beurten al betaald zijn. Die alignment zit daar helaas niet bij en kost $110. Het moet maar, want onze veiligheid is het belangrijkst. De volgende keer neem ik toch hun shuttle maar weer naar de mall, want meer dan twee uur in die wachtkamer is wat teveel van het goede.

Het is alweer meer dan een maand geleden, dat ik mijn boze brief naar Continental Airlines stuurde. Dat die is aangekomen weet ik zeker, want ik kreeg een getekende bevestiging daarvan. Ik heb echter nog geen enkele reactie gehad. Tijd voor meer actie, dus, want ik wil het hier niet bij laten zitten.

Ten eerste dien ik een klacht in bij het Department of Transportation. Die bemiddelen wel niet tussen individuen en de luchtvaartmaatschappijen, maar dit soort dingen wordt de maatschappijen wel aangerekend. Ik hoop dan ook, dat het Congres zich eens gaat buigen over limieten op het aantal passagiers, dat teveel mag worden geboekt op een vlucht.

Verder zijn er hier via radio en tv zenders een aantal consumentenbedrijven, die in dit soort geval helpen. Ik schrijf Call for Action aan en zal binnenkort hopelijk een telefoontje van een van hun medewerkers krijgen. Het vervelende is, dat ik helemaal geen contactpersoon bij Continental heb. Ik heb dus geen idee, waar die brief gebleven is, voor hetzelfde geld ligt hij nog ergens ongeopend op iemands bureau. Hopelijk heeft Call for Action ideeen over hoe nu verder te gaan.

Saskia eet bij een vriendin, dus Kai en ik zijn alleen thuis met het avondeten. We besluiten Thais te laten bezorgen. Met dit sombere weer heb ik zin in Pad Thai (rijstnoedels met garnalen, ei en groentes) en Tara Thai heeft een heerlijke. Kai neemt de Pad See-Ew, een gerecht met dikke noedels. Het is gezellig zo alleen met hem te eten, want zo kletsen we eens rustig bij.

zaterdag, april 24, 2010

Reunie

Zaterdag

Het is maar sombertjes en koel buiten vandaag. We komen dan ook maar langzaam op gang. Mijn knie ziet er alweer beter uit, maar ik sla Janets voorstel te gaan fietsen en Mary Ellens vraag om te gaan hardlopen met tegenzin af. Ik wil er zeker van zijn, dat de zwelling niet terugkomt, voor ik echt weer ga sporten.

Op weg naar Katja een paar weken geleden werd Rick door de politie aangehouden. Hij was zich van geen kwaad bewust, maar bleek in een HOV (High Occupancy Vehicle, dus meer dan twee personen per auto) baan te hebben gereden. In zijn herinnering werd dat allerminst duidelijk aangegeven. Aangezien het nogal een dure bon is ($190) wil hij dat traject nog eens rijden om te kijken, of hij het voor de rechter zal aanvechten.

Rick vraagt mij mee te gaan, zodat ik notities kan maken over waar de waarschuwingsborden staan en of ze duidelijk zijn. We rijden de interstate 66 naar het westen. Het verkeer is gelukkig rustig, dat is vaak wel anders. Bij de mijlpaal, waar Rick werd aangehouden, wordt het toch wel duidelijk, dat Rick gewoon niet goed heeft opgelet. Al zijn de borden niet enorm opvallend (zwart-wit) en de op de weg geverfde diamanten (HOV teken) soms vervaagd, ze staan om de halve mijl, dus waarschuwingen genoeg. Helaas zullen we aan de boete moeten geloven.

Thuis trommelen we de kinderen op en beginnen aan de voorraadkast. Dat is heel hard nodig! Doordat de kast vrij diep is, zijn er allerlei dingen, waarvan we het bestaan niet eens meer weten. Ik had een "voor" foto willen nemen, maar terwijl ik Cosmo uitlaat, hebben Rick en de kinderen de planken al leeggehaald.

Na een uur ziet de kast er weer keurig uit en, belangrijker, we kunnen weer zien, wat erin zit! De "na" foto neem ik om me over twee weken te herinneren, hoe netjes het er uitzag. Met twee tieners in huis blijft zoiets nooit lang.


Voor de gedane arbeid (ja, ik weet, ieder excuus om lekker te gaan eten) nemen we de kinderen mee naar Noodles & Company voor de lunch. Terwijl de anderen bestellen (Japanse pan noodles met asperges en garnalen voor mij) ga ik naar Coldstone ernaast om Kai's verjaarstaart te bestellen.

Na de lunch gaan we met Saskia naar Performance. Saskia heeft al een paar jaar geen fiets en wil er dolgraag een om naar vriendinnen te kunnen fietsen. Zij heeft gespaard en als het nodig is leggen wij de rest bij. Daar zo rondlopend krijg ik ook zin in een nieuwe fiets, maar mijn mountain bike is nog prima.

Saskia vindt een leuke felblauwe fiets met 21 versnellingen. Hij is afgeprijsd van $350 naar $199, dus tot haar vreugde kan Saskia hem bijna helemaal zelf betalen. Helemaal blij gaat ze de fiets thuis aan haar vriendinnen laten zien.

De middag is om voor we het weten en Rick en ik verkleden ons om naar Washington te gaan. Daar zijn we uitgenodigd voor een reunie van Microsoft oudgedienden bij Perry's. De meesten werken niet meer voor het bedrijf, Rick is een van de weinigen. Dit jaar is alweer zijn twintigste "verjaardag" bij Microsoft en dat is vrij ongewoon. Er zijn nog maar een handvol mensen daar, die er waren voor Rick er ging werken.

Wij gaan vroeg naar Adams Morgan, want we willen van tevoren een hapje eten. Dit restaurant is nostalgisch voor mij, want toen ik meer dan twintig jaar geleden in Washington werkte, gingen we hier vaak sushi eten en wat drinken. Ik ben er al meer dan twintig jaar niet meer geweest!

Na wat gedoe vinden we het restaurant en parkeren de auto voor $15 in het mini-parkeerplaatsje ernaast. Dit is een uitgaansbuurt en straatparkeerplaatsen zijn niet te vinden.

Boven is het zo vroeg nog helemaal niet druk en we kunnen gezellig aan de sushi bar plaatsnemen. Het menu bestaat voornamelijk uit tapas en sushi, een heerlijke combinatie wat ons betreft! Ik houd het vanavond op sushi, maar Rick bestelt ook kipkroketjes. Het is allemaal heerlijk!
Na het eten gaan we naar boven naar het dakterras, waar de reunie in de bar wordt gehouden. Gelukkig blijft het droog en aangenaam van temperatuur, want deze bar heeft wel een dak, maar is verder openlucht. Hier bracht ik dus vele uren door een paar decennia geleden, eigenlijk een dubbel reunie, dus.

Veel zin in de reunie heb ik niet, maar zoals wel vaker wordt het onverwachts heel gezellig. Ik klets wat met deze en gene, zitten op mijn stoel, want mijn knie voelt ietwat pijnlijk aan. Rick heeft met een aantal heel interessante persoonlijkheden gewerkt (en nog). De gesprekken zijn diepgaand en interessant.

Tot onze schrik is het opeens na tienen! Iedereen neemt afscheid en wij rijden zonder oponthoud terug naar huis. Altijd vind ik het na zo'n avond een beetje jammer, dat ik de meeste van die mensen, waar ik toch best diepgaande gesprekken mee had, nooit weer zal zien.

Thuis treffen we Saskia, Alexandra, Kaylee en Laura aan, die koekjes aan het bakken zijn. De meiden blijven allemaal logeren. Kai is al naar zijn kamer gevlucht. Iets zegt me, dat we volgend jaar niet vaak maar een kind thuis zullen hebben.

Zondag

Gisteravond werd het toch wel erg laat en dat maakt het opstaan vanochtend moeilijk. Pas na negenen hijs ik mijn luie lichaam uit bed. Rick is al een tijdje op, maar dat komt, omdat hij rug- en nekpijn had. Heel vervelend, hij heeft een nieuw kussen nodig, volgens mij, maar zweert hardnekkig (no pun intended) bij zijn oude slechte kussen.

Rick haalt een lekker ontbijtje bij Starbucks. Ik geniet van mijn spinazie en eiwit wrap. De dames zijn inmiddels ook op en eten een bak cereal als ontbijt.

De beloofde regen blijft gelukkig uit, maar het ziet er wel erg dreigend uit buiten. "De" knie ziet er vandaag vrijwel hetzelfde uit als de gezonde knie, dus ik besluit naar de sportschool te gaan. Daar probeer ik de crosstrainer (ik begrijp, dat dat de correcte Nederlandse benaming voor elliptical machine is) en voel geen pijn. Helemaal blij doe ik een aerobics (met armen en achteruit gaan) routine van een half uur en de knie protesteert niet! Hoera!!!

Daarna ga ik aan de gewichtend. Daarbij belast ik het geblesseerde been nog niet, maar gebruik de zwaarste gewichten, die ik kan heffen. Ik heb gelezen, dat dat enorm helpt met vet verbranding en dat heb ik nodig.

Als ik terugrijd is het helemaal zonnig en heerlijk warm. Na de lunch gaan Rick en ik dan ook lekker buiten op het deck zitten lezen en computeren. Ik ben (eindelijk) begonnen aan het tweede boek van de Amelia Peabody serie. De schrijfster van die boeken heeft een enorm gevoel voor humor en je voelt je meteen een met Amelia. Er zit ook de nodige mysterie bij, al met al een boek om niet weer neer te leggen voor het uit is.

Intussen maakt Cosmo zijn verband nat, ondanks het plastic hoesje. Dat moet dus uit. Rick gaat naar CVS om een nieuw plakverband te kopen. Hij gaat er meteen ook op uit om Kai's verjaarscadeaus te kopen. Over vier dagen wordt ons tweede kind alweer volwassen!

De beloofde onweersbuien blijven helemaal uit. We genieten van een warme en rustige middag op het deck. Rond vier uur wordt er een "severe thunderstorm watch" afgeroepen, maar de radar is nog schoon, dus ik verwacht eigenlijk niets.

Voor het avondeten willen we naar een terrasje met dit lekkere weer. Kai repeteert met zijn band en eet pizza en Saskia heeft geen honger. Rick en ik gaan er dus samen op uit.

Eigenlijk willen we bij Chevy's eten, maar dat terras zit vol. Bij Uno's ernaast hebben we net gegeten, dus we gaan naar Sweetwater Tavern. Daar krijgen we een pager, want een tafeltje buiten kan een kwartier duren.

Aan de bar bestellen we intussen een biertje en bevriezen intussen ongeveer! Mijn hemel, het is heerlijk warm (niet heet) weer buiten, maar in het restaurant lijkt het wel winter. Ik ben blij, dat ik een jasje mee heb! Wat is dat toch, die kou binnen? Rick denkt, dat men hoopt, dat er dan meer besteld zal worden om warm te worden.

Op het terras is de temperatuur een stuk aangenamer. Om de een of andere reden heb ik zin in filet mignon, die met gestoomde spinazie en zoete aardappel frietjes bestel. Eigenlijk komt het met puree en salade, maar ik kan het kosteloos veranderen.

Helaas komt de filet niet "rare" (bijna rauw), zoals ik het heb besteld, maar half doorbakken. Een van de medewerker merkt aan mijn reacties, dat ik niet blij ben en stuurt de steak terug. De volgende biefstuk is werkelijk perfect bereid! Iedereen, die hier in de VS gaat reizen moet weten, dat je hier je voorkeuren kenbaar kunt maken, zelfs als ze niet op het menu staan. Meestal wordt daar helemaal gehoor aan gegeven, mits het redelijk is.

Vanavond kijken we Celebrity Apprentice, wetend, dat een van de deelnemers, Bret Michaels, voor zijn leven vecht op het moment. Echt wel eng, iemand van mijn leeftijd, die opeens een hersenbloeding krijgt. Carpe diem, carpe diem, carpe diem!

vrijdag, april 23, 2010

Over bloederige pootjes en schoolmusicals

Ok, van nu af aan zweer ik bij koolbladeren, als iemand ergens een zwelling heeft! Ik heb ze vannacht in mijn knieband gestopt en of het de massage of de bladeren (die ik er gewoon rauw opdeed, Ineke) waren zal ik nooit weten, maar de knie ziet er weer bijna normaal uit!

Het is heerlijk weer, dus ik eet buiten ontbijt. Cosmo rent intussen in de tuin en als hij het deck weer opkomt, zie ik bloed als hij loopt. Hij blijkt een flinke jaap in een van de zooltjes van zijn linkerachterpoot te hebben. Het bloedt niet erg, dus ik doe er wat cornstarch op, wat onze dierenarts ooit aanraadde in zo'n geval, waarmee het lijkt te stoppen.

Nu "de knie" weer wat beter is, wil ik weer wat aan beweging gaan doen. Lopen of fietsen durf ik nog niet, dus ik besluit een gewichtenroutine met een been en veel bovenlichaam oefeningen te doen. Ik gebruik daarbij de machines, zodat ik kan zitten. Na veertig minuten heb ik de meeste spiergroepen een flinke workout gegeven, heerlijk!

Thuis zie ik, dat Cosmo's poot nog steeds bloedt. Cornstarch is duidelijk niet genoeg en ik vraag op Facebook wat mensen aanraden. Daar komt styptic powder (bloedstelpend) en Krazy glue uit (die laatste had ik zelf nooit bedacht!).

Krazy glue heb ik in huis, dus ik maak de wond schoon en lijm hem. Nog geen half uur later zie ik alweer bloedvlekken op de vloer en blijkt de wond toch weer open te zijn gegaan. Ik ga dus toch maar naar Petco voor het poeder. Ik doe het op het wondje en daarmee lijkt het bloeden inderdaad op te houden. Cosmo lijkt er geen pijn aan te hebben, gelukkig.

Na Saskia's chiropractor zie ik toch weer bloedspatten, verdorie. Omdat de wond onderaan zijn poot zit en Cosmo vaak in vuil loopt, besluit ik dan toch maar de dierenarts te bellen. We kunnen vrijwel meteen terecht. Saskia gaat mee, want die vindt alle dieren daar altijd zo schattig. Ook dit keer zijn er twee heel kleine kittens.

Bij de dierenarts voel ik me altijd er op mijn hoede. Voor je het weet ben je honderden dollars kwijt aan "testen", die zouden moeten gebeuren. Ik ben wel benieuwd of anderen, die honden hebben hier in de VS, al die testen laten doen. Hiermee bedoel ik de hartwormtest (Cosmo krijgt iedere maand zijn hartwormtablet), jaarlijks bloedonderzoek (vind ik alleen nodig, als er iets is), fecaal onderzoek e.d.

Dr. Hall kijkt naar Cosmo's poot en vindt het vooral een vrij diepe wond. Hij wil hem niet hechten, want dat barst volgens hem ook open. In plaats daarvan maakt hij de wond schoon en lijmt hem nog eens. Omdat hij anders vrijwel zeker weer open zal barsten, verbindt hij Cosmo's poot. Dat verband moet er liefst 3 dagen om blijven, zodat de wond de kans heeft dicht te gaan. Ook krijg ik antibiotica mee voor hem.

Zoals altijd schrik ik van de rekening. Nu heb ik er ook Frontline en Interceptor bij besteld (met de internetkorting, die deze dierenarts geeft), maar bijna $250 voor nog geen half uur, pfff!

Op Saskia's school speelt dit weekend de schoolproductie van de musical "Oklahoma". Daar hebben wij vanavond kaartjes voor. Saskia's vriendin Delaney heeft een hoofdrol en Karins dochter Maaike speelt ook mee.

Saskia gaat al vroeg met Aoife om voor in de rij te wachten, zodat we goede plaatsen krijgen. Dat blijkt een heel goed idee te zijn, want de voorstelling is helemaal uitverkocht en het theater is ook het cafetaria, dus er zijn geen oplopende rijen stoelen.

Rick en ik komen later, want ik wil niet zo lang staan nog. Saskia's lange wachten werpt zijn vruchten af, want we zitten op de derde rij. De lengte van de musical is aangepast aan de "middle school" leeftijd. In plaats van drie uur duurt hij ongeveer een uur en een kwartier, maar de bekendste liedjes worden gelukkig wel gezongen.

Het moet gezegd, ik sta iedere keer weer versteld van het talent, dat meespeelt in de schoolprodukties. Stuk voor stuk zijn de spelers goede zangers en zangeressen, maar een meisje springt er echt uit. Zij zou zo op Broadway kunnen zingen! Het is een ontzettend leuke musical, de costuums zien er professioneel uit, de kinderen doen het allemaal fantastisch en na afloop krijgen ze heel terecht een staande ovatie!

Helaas moest Rick Saskia halverwege naar huis brengen, omdat ze erge buikpijn had. Gelukkig heeft Saskia voor morgenavond ook nog een kaartje, zodat ze dan hopelijk de hele show kan zien. Thoreau heeft werkelijk een heel goede theaterwetenschappen leraar. Ik heb echt genoten en me meteen voorgenomen vaker naar schoolprodukties te gaan.

donderdag, april 22, 2010

Dag van de Aarde

De sombere dag van gisteren gelukkig plaats gemaakt voor "schoongewassen" natuur zonder pollen en met felblauwe lucht en zon. De temperatuur is al vroeg lekker, dus ik neem mijn koffie en yoghurt mee naar buiten.

De knie lijkt wat minder opgezwollen. Ik hoop, maar dat de wens niet de vader van de gedachte is. In ieder geval heb ik maar weinig pijn, hij voelt alleen heel stijf aan. Hopelijk is er dus behalve een kneuzing niets verder kapot. Het ijs gaat er weer op en ik doe hem weer omhoog.

Daar zo zittend op het deck geniet ik van de natuur om me heen. In een van de bomen naast ons huis is een eekhoorntje druk bezig de "molentjes" uit de maples te eten. Bij iedere windvlaag dwarrelen die als helicoptertjes naar beneden. Onvoorstelbaar hoe dun de takjes zijn, waar meneer of mevrouw eekhoorn op balanceert. Die diertjes moeten zo licht zijn en een enorm evenwichtsgevoel hebben.

In de bijna uitgebloeide dogwood zingt een cardinaaltje uit volle borst. Zijn vrouwtje zit lager in de boom. Ik vraag me af, of hun nestje zich in onze tuin bevindt.

Het is vandaag Dag van de Aarde en ik was van plan om mee te helpen met de opruimingsactie langs het W&OD pad ter ere daarvan. Met een dikke knie gaat dat niet, maar zo op het deck naar mijn omgeving kijken en luisteren geeft me ook het juiste gevoel. Overal zijn activiteiten, die met "Earth Day" te maken hebben. Disney's Oceans kwam vandaag ook uit, wat er heel mooi uitzag in de previews, en dat hopen we dit regenachtige weekend te gaan zien.

Toen ik me gisteren afmeldde voor de wijnavond met een groepje Nederlandse vrouwen, e-mailde Karin of ik dan zin had vandaag te gaan lunchen met haar. En of ik daar zin in had, lekker even erop uit, zo lief van haar!

Karin komt me ophalen en we gaan naar Pho Thang Long, waar Karin nog nooit heeft gegeten. We delen een voorafje van de kleine loempiaatjes, die heerlijk zijn! Karin neemt een vermicelli bowl met gegrilde kip, die er ook erg lekker uitziet. Moet ik ook eens proberen, maar vandaag houd ik het bij mijn favoriete garnalensoep.

Het is weer heel fijn om bij te kletsen. Gebrek aan onderwerpen hebben we nooit. Erg jammer, dat ik er gisteravond niet bij kon zijn, want Karin vertelt, dat het erg gezellig werd. Volgende maand beter hoop ik maar.

Thuis wacht ik met smart op Laura voor een massage, want met dit stilzitten zitten al mijn spieren vast. Het meest opgezwollen gedeelte van mijn knie is erboven in mijn dijspier. Laura masseert de knie flink diep en rekt de spier ook een beetje uit. Pijn doet het allemaal niet, dus ik heb goede hoop. Na afloop voelt alles al wat minder stijf.

Pauline schreef, dat koolbladeren een goed idee zijn (bedankt!) en ik herinner me dat van eerdere kneuzingen. Bij Safeway haal ik een kool en tot groot vermaak van Rick en de kinderen is mijn knie daar nu in gezwachteld. Baat het niet, dan schaadt het ook niet is mijn motto! Ik wil zo snel mogelijk weer mobiel zijn, dit alles doet me teveel denken aan de jaren, dat ik meer bedlegerig was, dan actief.

Rick komt thuis met Thais eten. Het is zijn favoriete Aziatische eten, maar ik vind Vietnamees en Japans veel lekkerder. De reden is, dat vrijwel alle Thaise (en Chinese) gerechten in sauzen zwemmen. Ik heb liever gewoon gegrild eten zonder saus.

Mijn Thaise gerecht met calamari, scallops, garnalen en groentes is lekker, maar de saus overheerst. Dat is ook de reden, dat ik al mijn salades met de "dressing on the side" bestel. Anders overheerst de smaak van slasaus, terwijl ik liever zelf bepaal hoeveel saus ik ergens op doe. Misschien ben ik wat dat betreft heel vreemd, kan goed.

woensdag, april 21, 2010

Baby shower

Helaas speelt de knie me toch meer parten, dan ik had gehoopt. Midden in de nacht word ik wakker van de pijn en besluit mijn been hoog te leggen. Dat helpt wel en ik slaap er beter door. Bij het opstaan is hij toch een stuk flink dikker, dan mijn andere knie en voelt vooral heel stijf aan. Argh!

Rustig maak ik me klaar om naar Mai Lans baby shower te gaan. Gelukkig is het mijn linkerknie, dus ik kan prima rijden. Ik ben blij, dat ik me heb opgegeven om een fruitsalade mee te nemen. Die kun je bij Giant kant en klaar kopen en ik heb er een cream cheese dip bij. Nu hoef ik vanochtend niets te koken.

Het hele gymgroepje is uitgenodigd en Karin is de hostess. Zij woont in een mooi groot huis ongeveer vijf kilometer verderop. In haar eetkamer staat een tafel, waaraan veertien mensen kunnen zitten! Er staat ook een kinderstoel, want er zijn heel wat kleintjes in deze familie.

Karin is van mijn leeftijd, maar heeft zes kinderen en zes kleinkinderen. Haar jongste is jonger, dan Saskia. Zij zijn Mormoons en daar is het vrij normaal om heel vroeg te trouwen en kinderen te krijgen. Grappig, ik benijd haar om de kleinkinderen en toch ook weer niet, want klaar om grootmoeder te worden voel ik me ook niet bepaald.

Als ik binnen kom hobbelen is iedereen er al. Samuel, de reden voor de shower, is werkelijk een prachtig kindje, die van arm tot arm gaat. Mai Lan vertelt haar indianenverhaal van de bevalling. Zij beviel in een militair ziekenhuis en werkelijk, het is een verschrikkelijk verhaal met een heel lief en schattig einde. Wel heel jammer, als je niet met vreugde op de geboorte van je kind kunt terugkijken. Ik heb dat met Kai ervaren en snap, dat Mai Lan dat erg moeilijk vindt.

Er staan de lekkerste dingen klaar en we nemen allemaal een bordje. Het is maar goed, dat ik niet heb ontbeten. Veel van de gesprekken tijdens Sharons trainingen gaan over bakrecepten, die we nu kunnen uitproberen.

Een "shower" gaat natuurlijk om cadeautjes voor de baby (wat een heerlijk pakketje mens is dit weer, hij slaapt diep op mijn schouder). Mai Lan pakt een voor een uit en alles is even leuk. Gelukkig geeft niemand anders, wat ik geef (een "swaddle" dekentje en een pakket om hand- en voetafdrukjes mee te maken) en heeft Mai Lan het ook nog niet. Pat maakt intussen een "hoed" van een papieren bord en alle strikken van de cadeautjes, iets wat een typische shower traditie is.


Als alles uit is gepakt kletsen we nog wat na. Karin heeft al aan het begin mij een stoel met kussen gegeven om mijn been op te leggen, zo lief! Verder brengt iedereen mij drinken en eten. Ze hebben "de knie" gezien en eigenlijk vind ik het maar niets, dat zij daar zo van onder de indruk waren. Gelukkig denk ik niet, dat ik mijn knieschijf gebroken heb, zoals Sharons vriendin gisteren. Dan zou ik toch meer pijn hebben, neem ik aan.

Al zien we elkaar voornamelijk een aantal keer per week om te sporten, het is toch best een hecht vriendinnenclubje. De onderwerpen, die de revue passeren, kunnen op zijn minst intiem genoemd worden. Eens te meer ben ik zo blij met mijn beslissing anderhalf jaar geleden om bij die sportschool lid te worden!


Na een paar uur nemen we afscheid en ik ga nog even langs CVS om betere kniesteunen te kopen. Sharon heeft me wel een beetje bang gemaakt met die gebroken knieschijf, maar ik kan me niet voorstellen, dat ik dan nog zo vrij gewoon zou kunnen lopen, al kan ik mijn knie maar 90 graden buigen en meer niet.

Thuis installeer ik me op de bank met kussen en ijsbanden. Er zit niets anders op, dan rust houden. Dit doet me zo denken aan mijn vroege fibromyalgiejaren en het is deprimerend. Toen had ik geen internet natuurlijk en dit is tenminste interactief (ik keek tv serie na tv serie). Ik hoop echter met heel mijn hart, dat dit niet lang gaat duren!

Rick belt, of ik zin heb uit eten te gaan. Eerst heb ik daar mijn bedenkingen over, want ik heb ook het Nederlandse avondje bij Church Street Cellars vanavond afgezegd. Rick heeft echter Maple Ave restaurant in gedachten en al een tafeltje besproken.

We krijgen een tafeltje in de hoek met uitzicht op de weg. Romantisch is dat niet, maar we zien wel, dat het Thaise restaurant aan de overkant plaats heeft moeten maken voor een Vietnamees restaurant. De Vietnamezen lijken opeens in opkomst!

Het eten is erg lekker. We delen wat dumplings en als "hoofdgerecht" combineer ik de voorafjes met mosselen en gebakken bloemkool. Die laatste is echt heerlijk! Het lijkt vet, maar is het helemaal niet en de Thaise saus erbij is heel licht. Rick neemt de macaroni met kaas en crab, die hij ook lekker vindt, maar crab zit er niet zoveel in. Dit restaurant is populair, maar soms wel in de kinderschoenen, gelukkig staan ze open voor kritiek.

Thuis gaat het been weer omhoog en het ijs er weer op. Hoe moeilijk dit ook voor mij is (de andere spieren zijn ook absoluut niet blij), er zijn zoveel ergere dingen en mensen in veel ergere situaties en daar ben ik me van bewust. Ook weet ik, dat het belangrijk is nu rust te houden, maar jee, ik kan die knie wel dun kijken (helaas heb ik daar nog niet veel succes mee).

dinsdag, april 20, 2010

Boem, au!

Alweer daagt een schitterende lentedag en ik besluit een stuk met Cosmo door de buurt te gaan joggen. Het is nog koel, maar warm genoeg voor korte mouwen. Ik zie ernaar uit de mooie azaleas in de tuinen te bewonderen.

Helaas betekent mooi weer ook, dat heel veel honden buiten in hun tuin zijn. Ik zou zo langzamerhand beter moeten weten, dan met Cosmo in de buurt te gaan hardlopen! Al meteen in de straat achter ons is het raak. Gewoonlijk vermijd ik huizen, waarvan ik weet, dat er honden zijn, maar kennelijk hebben deze mensen nieuwe honden of er een paar op bezoek.

Meestal lukt het me, door Cosmo kort te houden, om hem goed in bedwang te houden. Dit keer wordt hij echter wilder, dan ik gewend ben, en ik trek hem al blaffend en op zijn achterpoten mee. Hij springt als een soort bok rond en dan is een hond van 25 kilo toch best zwaar, blijkt. Wat er precies gebeurt, weet ik niet, maar opeens voel ik mezelf door de lucht gaan en even later lig ik plat op het cement van de stoep!

Au! Gauw check ik mijn ledematen en er is in ieder geval niets gebroken. Ik ben op mijn linkerknie en -elleboog en handen terechtgekomen. Die eerste twee zijn flink geschaafd, maar het lijkt op het eerste gezicht verder mee te vallen. Cosmo lijkt ook geschrokken van mijn val. Laten we zeggen, dat ik niet bepaald vriendelijk tegen hem sprak (of liever gilde). Gewoonlijk probeer ik rustig commando's te zeggen, maar ik was zo kwaad op hem!

Hij loopt de rest van de wandeling gedwee mee, zelfs als we langs blaffende honden lopen. Ik zal maar niet hopen, dat hij zijn territoriale gedrag hiermee heeft afgeleerd, maar dat ik er nog harder aan moet werken moge duidelijk zijn. Hardlopen doe ik maar even niet, dus ik loop op mijn gemak zo'n drie kilometer.

De azaleas zijn werkelijk op hun hoogtepunt en ik had eigenlijk het National Arboretum op mijn programma staan vanmiddag. Mijn knie doet echter een beetje pijn, dus ik twijfel, maar na mijn douche besluit ik toch te gaan. Zoveel lopen is het ook weer niet. Cosmo gaat ook mee.

Onderweg haal ik een iced tea en mozzarella en tomaat sandwich bij Starbucks om als picknick te eten in het arboretum. Het arboretum ligt aan de noordoostkant van Washington. Ik rij dus langs de monumenten en musea en het Capitool en zie, dat het een drukte van jewelste is in de stad! Heel veel toeristen, maar ook schoolreisjes, vooral bij de musea staan hele menigtes.

Na het Capitool ben ik uit het toeristische gedeelte en wordt het een stuk rustiger. Het noordoostelijke gedeelte van de stad is niet het mooiste en in bepaalde gedeeltes wil je je na zonsondergang liever niet bevinden. Het arboretum ligt echter in een net buurtje. Heel bijzonder vind ik het altijd, zo'n enorm park in het midden van de stad en het is niet eens het enige hier in DC.

Er is van alles te zien bij het arboretum, maar de azalea verzameling vind ik het allermooist. Daarin ben ik niet alleen, want de hoofdparkeerplaats staat vol. Dichterbij de azaleas is een minder bekende parkeerplaats en daar is nog zat plek. Ik eet mijn picknick en loop dan de azaleaheuvel op. Zoals altijd heeft Cosmo allerlei fans, hij wordt door kinderen en volwassenen met liefde geaaid en vindt dat prima.


Het is werkelijk prachtig en de grootsheid van al die bloeiende struiken op de heuvel is moeilijk te fotograferen. Ik doe natuurlijk wel mijn best, maar geniet ook gewoon van alle kleur. De kersenbloesems zijn prachtig, maar al deze enorme bloeiende struiken vol kleine roze, paarse, witte en oranje bloempjes zijn net zo bijzonder. Vroeger in Nederland hadden we een klein struikje als kamerplant, herinner ik me.




Na anderhalf uur doet mijn knie toch wel erge pijn en ik zie tot mijn schrik, dat hij aardig opgezwollen is. Dat kan ik niet hebben! Hoe kan ik mijn dagelijkse beweging krijgen, als mijn knie stuk is? Ik besluit op de terugweg langs Safeway te gaan en koop daar een knieband en ijspak.

Thuis neem ik ibuprofen. Ik doe mijn been omhoog en een ijspak erop in de hoop, dat die zwelling vermindert. Ik baal enorm, want ik heb die knie nodig. Hopelijk helpt dit alles.

Saskia komt vertellen, dat er een vleermuis in de tuin van de buren zit. Het ziet ernaar uit, dat het diertje gewond is, want hij probeert te vliegen, maar dat lijkt niet te lukken. Alle kinderen en een paar buren zijn er en Ray van twee deuren verderop doet het diertje in een schoenendoos. Hopelijk kan hij vanavond wegvliegen, zo zielig!


Al kijkend naar American Idol en Glee voel ik me wel een beetje als die vleermuis. Ik wil graag "vliegen" morgen, d.w.z. de stairmaster of crosstrainer doen, maar dan moet die knie er beter uitzien en voelen. Duim, duim, duim en nog eens duim!

De rest van de foto's van vandaag staan hier.

maandag, april 19, 2010

Maandag

Wat is het toch heerlijk om op te staan en buiten felblauwe lucht en lentegroene bomen te zien. Het is wel koud geweest vannacht, maar gelukkig is de "beloofde" vorst vannacht niet gekomen. Ik zou het zonde vinden, als de azalea bloesems zouden bevriezen. Ik hoop deze week nog naar het arboretum te kunnen gaan.

Gisteren heb ik niet gesport en vanochtend voel ik dat aan de stijfheid en pijn in mijn spieren. Gelukkig gaat Sharon er flink tegenaan met de gewichten. Je zou niet zeggen, dat ze zaterdag een halve marathon heeft gelopen! Na de klas ga ik een half uur op de stairmaster.

Mijn boek is bijna uit en enorm spannend. Ik kan het niet wegleggen, dus ga daarna nog een half uur op een fiets zitten, zodat ik me niet schuldig voel. Dan dwing ik mezelf het boek dicht te doen en huiswaarts te gaan. Daar kan ik, na met Cosmo gewandeld te hebben, de verleiding toch niet weerstaan en ga voor het huis verder lezen. Gek, hoe een boek soms zo verslavend kan zijn en natuurlijk ben ik teleurgesteld, als ik de laatste pagina omsla.

Bij Whole Foods zie ik, dat de "Australische" Wallaby yoghurtjes halve prijs zijn. Ik vind de gewone Amerikaanse yoghurt niet lekker, veel te dik! Deze yoghurt heeft frisse smaken en kan bijna gedronken worden.

Voor het avondeten neem ik hamburgers voor de anderen mee. Ook die zijn afgeprijsd en het vlees bij Whole Foods is zonder antibiotica e.d.. Hamburgers zijn niet mijn favoriet, dus voor mezelf neem ik een stuk van hun heerlijke zalm mee. Ook kan ik het niet laten hun meergranen stokbrood mee te nemen. Dat zit vol zaden en is een van mijn favoriete broodsoorten hier.

Het is zulk schitterend weer, dat ik iets raars doe: ik neem mijn stapel was mee naar buiten voor het huis om op te vouwen. Nu er weer bladeren aan de bomen zitten, kunnen onze buren mij niet meer zien zitten en gewoonlijk komt er zo vroeg in de middag niemand langs.

Natuurlijk is dat vandaag wel het geval. Eerst komt de Agro Lawn man langs, die wil, dat ik koppen van het sproeisysteem aanwijs. Jee, geen idee, waar die zitten, tenzij het aanstaat en alleen Rick weet, hoe dat moet. Ik bedenk me, dat ik eens moet leren, hoe dat ding werkt. Ik beloof de Agro meneer, dat Rick het vanavond zal doen, zodat hij morgen terug kan komen om zijn werk te doen.

Aan de bordjes in de tuinen zag ik het al, er komt binnenkort weer een "town council" (vergelijkbaar met de gemeenteraad) verkiezing. Het is niet ongewoon voor verkiesbare mensen om langs de deuren te gaan en zich persoonlijk voor te stellen aan de bewoners.

Edythe Frankel Kelleher kiest daar vanmiddag voor. Ze vindt het een superidee om buiten was op te vouwen. We kletsen wat en ik beloof voor haar te stemmen. Zij is ongeveer van mijn leeftijd en iedereen onder de zeventig in dat town council is meegenomen!

Voor Saskia en mij heb ik een afspraak bij de nagelsalon gemaakt vanmiddag. Maar Saskia moet nablijven op school en zal de late bus nemen. Ik besluit mijn nagels toch te laten doen, want ze zijn me veel te lang. Intussen lees ik Margrieten van vorige zomer, die Karin me heeft gegeven. Hoe oud ook, zo'n Nederlands tijdschrift is altijd leuk. Als ik ze uitheb, geef ik ze weer door aan een van de andere Nederlandse dames hier.

Tot slot een paar filmpjes, die ik erg leuk vond vandaag over dieren:

Watch CBS News Videos Online


View more news videos at: http://www.nbcwashington.com/video.



Deze eendjes wonen bij het Witte Huis

zaterdag, april 17, 2010

Kings Dominion en luie zondag

Zaterdag

Saskia en ik worden opgewonden wakker. We gaan vandaag samen op avontuur en wel naar Kings Dominion! Eerst zou Kai ook meegaan, maar die heeft bandrepetitie vanmiddag.

Het wordt dus een moeder-dochter uitje, ook weleens leuk, want met Saskia komt dat niet zo vaak voor. Ook dit keer wilde ze eigenlijk liever een vriendin mee, maar ik had geen zin om chauffeur en chaperone te spelen. Niets aan!

Na een snel ontbijt rijden we rond half tien weg. Het is 84 mijl (ongeveer 135 kilometer) rijden over de meestal razenddrukke interstate 95. We komen bij de marinebasis Quantico dan ook even in de file te staan, maar die is gelukkig maar kort. Na de lange ritten van de afgelopen maanden lijkt deze rit niets en na een uur en een kwartier rijden we de parkeerplaats van het pretpark op.

Thuis heb ik de online gekochte kaartjes al uitgeprint. Tot half mei is er een online special en kan iedereen voor de prijs van een kinderkaartje ($33,99) naar binnen. Voor het parkeren moeten we nog eens $10 betalen.

Het is nog niet druk, dus we kunnen de van dichtbij de ingang zetten. Onderweg zagen we de buitentemperatuur al oplopen en het is maar liefst 23 graden, als we uitstappen! We zijn een beetje te warm gekleed, want voor ons gebied werd een koele, winderige dag met maar 16 a 17 graden voorspeld. Het is een fijne bonus, dus, dit prachtige weer! We lopen door de veiligheidspoortjes en mijn tas wordt doorzocht en dan kan de pret beginnen.

Al vanaf de parkeerplaats zagen we de torenhoge nieuwe achtbaan, Intimidator 305. We hebben gehoord, dat daar vorig weekend een drie uur lange rij voor was, dus besluiten de stoute schoenen meteen maar aan te trekken en met de Intimidator te beginnen. Na twintig minuten stappen een ietwat nerveuze Saskia en ik in ons karretje.

De achtbaan doet zeker zijn naam eer aan! We gaan snel naar boven, in tegenstelling tot andere achtbanen, waar je langzaam naar boven klimt. Dan "vallen" we inderdaad flink, maar dat ervaar ik niet als eng of naar, integendeel. Het is in het volgende traject, dat ik me opeens niet lekker voel en het me letterlijk zwart voor de ogen ziet. Geen fijn gevoel!

De rest van het traject worden we heen en weer geworpen, wat voor mijn gevoel niet lekker gaat en ook niet echt spectaculair is, gewoon ongemakkelijk. Saskia had hetzelfde "black out" gevoel en ik hoorde het van anderen ook. Al met al is dit voor ons geen achtbaan om meerdere malen achtereen te doen. Wij vinden dat gevoel van nog eens willen, omdat het zo opwindend was, juist zo leuk van achtbanen. Dat hebben we met deze niet

We zijn wel trots, dat we hem een keer hebben gedaan en geven elkaar een high five. Vooral voor Saskia, die pas een paar jaar in achtbanen durft, was dit een hele overwinning! Ik weet zeker, dat Rick, Katja en Kai er ook in willen bij een volgend bezoek en ik denk, dat ik het dan ook nog eens probeer, wie weet gebeurt die black out dan niet.


Vlak na de Intimidator (op de achtergrond)

De Flight of Fear achtbaan ligt naast de Intimidator en we sluiten er aan in de lange rij. Iedereen kletst over de Intimidator en daardoor gaat de wachttijd vrij snel. Flight of Fear is leuk en anders, omdat de rit helemaal in het donker plaatsvindt. Je wordt weggeschoten en gaat daarna herhaalde malen over de kop. Jammer, dat de wachttijd zo lang is, want hier zouden we wel nog eens inwillen.

Helaas is een van onze favoriete achtbanen, de Volcano, vandaag gesloten. Ook de staande achtbaan Shockwave is dicht, jammer, want die vind ik ook altijd leuk. Na een ritje in de oudere Anaconda met zijn tunnel onder water, sluiten we aan in de rij voor de Backlot Stunt Coaster.

Hoewel het park vrij druk lijkt voor zo vroeg in het jaar gaan de rijen vrij snel. de Mini Cooper wagentje van de "Stunt Coaster" rijden door zogenaamde Hollywood filmscenes. Vanuit een helicopter wordt er op ons "geschoten" en een benzinestation vliegt in brand. Het is een kort, maar leuk, ritje.


Inmiddels hebben we trek gekregen en nemen plaats aan een picknicktafel bij het Outer Hanks restaurant. Kings Dominion was vroeger van Paramount, waardoor veel attracties en restaurants naar films van dat bedrijf waren vernoemd. Toen Cedar Fair het park kocht, verloren ze de rechten op die namen. Outer Hanks had voorheen te maken met Forrest Gump, kennelijk mochten ze de achternaam van Tom Hanks wel blijven gebruiken.

We bestellen gegrilde kip sandwiches met frietjes. Meestal hebben restaurants hier alleen ketchup om de frietjes in te dopen, maar hier hebben ze ook mayonnaise (zakjes). Saskia en ik kunnen het niet laten en eten op zijn Nederlands friet met mayonnaise. Heerlijk!

Nu hebben we nog maar een van de open achtbanen niet gedaan: de Dominator. Dat is ook meteen onze favoriet en niet alleen de onze zien we aan de lange rij wachtenden. Maar ja, we willen er toch zeker in, dus brengen de 45 minuten door met het kijken naar en commentaar leveren op onze wachtende medemens.

Het publiek in de pretparken is altijd zo divers. Er zijn keurig geklede mensen, een man in overhemd, zijn vrouw in een net jurkje. Er zijn half naakte mensen en dan meestal diegenen, die dat eigenlijk toch echt niet kunnen hebben. Bij sommigen is geen huid meer te zien, zoveel tattoos, en de meest interessante piercings komen voorbij. Het meisje achter ons heeft bijvoorbeeld een piercing in haar voortand! Saskia en ik zijn het erover eens, dat dat de meest ongewone is, die wij ooit hebben gezien.

De Dominator is, zoals altijd, het wachten dubbel en dwars waard. Dit is de langste "bodemloze" achtbaan ter wereld en er zitten vijf inversies in. Heerlijk! Alweer jammer van de lange rij, want oh, wat zouden we graag nog eens gaan!

In plaats daarvan lopen we wat door de souvenirwinkeltjes en vindt Saskia een leuk strandbordje voor op haar kamer. In het kermisgedeelte weerstaan we de verleiding om een bal te gooien om een van de gigantische pluche dieren te winnen. Er lopen mensen met plastic zakken vol beesten, die bijna groter zijn, dan zijzelf! Ik vraag me af, hoe sommigen in de auto's gaan passen.

We laten ons misselijk draaien in de schommels, waarna Saskia geen draaiattracties meer wil doen. Grappig, want vroeger waren dat de enige dingen, waar ze in wilde. De tijd begint te vorderen en ik laat Saskia kiezen, wat ze als laatste wil doen.

Dat wordt de Anaconda nog eens en dan wel in het voorste karretje. Daarvoor moeten we wat langer wachten, maar het is dan ook wel veel leuker, dan verder achterin. Ik heb in deze achtbaan nog nooit voorin gezeten en het is leuk!


Voldaan lopen we terug naar de van. Dit was echt geslaagd zo met zijn tweeen. De rit naar huis verloopt nog voorspoediger, dan de heenweg. Het is inderdaad beduidend koeler thuis, we gaan van 24 graden naar 14 graden, brrr! Wat een verschil op zo'n relatief korte afstand.

Saskia wil dolgraag eens bij Olive Garden eten. Daar heb ik al jaren niet gegeten en ben met dit koudere weer wel voor een gezellig Italiaans maaltje te porren. Charlie is hier en Kai vraagt of hij meemag. Vooruit, dus met drie tieners zit ik niet veel later aan tafel. De garnalen primavera, penne met garnalen, verschillende kleuren paprika, champignons en een pittige rode saus smaakt prima.

Het is wel goed om Charlie en Kai zo ongedwongen even samen te hebben, want zo kan ik ze een beetje naar hun plannen voor volgend schooljaar vragen. Charlie is namelijk ook aangenomen bij VCU en de heren willen samen een kamer aanvragen.

Nu hebben Rick en ik daar een aantal bedenkingen bij. Ten eerste zouden we graag zien, dat Kai een wat ruimere sociale cirkel opbouwt en ten tweede zijn we bang, dat ze te gek zijn op lol maken en er van serieus studeren niet veel zal komen.

Natuurlijk bespreek ik het eerste geval niet met Charlie erbij, maar het tweede punt wel, want ik weet, dat Charlie's ouders daar ook mee zitten. De jongens verzekeren me, dat ze dit hele collegegebeuren serieus nemen. Het maakt het natuurlijk wel een stuk makkelijker voor hen om er met hun beste vriend heen te gaan.

Rick is laat uit Blacksburg vertrokken na met Katja gedineerd te hebben bij de Mexicaan. Katja heeft hem helemaal afgemat door hem vandaag ook nog eens mee te nemen voor een hike van acht mijl naar de top van McAfee Knob. Die hike hoop ik ook nog eens te doen met haar, want hij is prachtig!

Natuurlijk blijf ik op tot hij tegen half twaalf aankomt. Al is Rick doodmoe, hij wil nog even ontspannen voor we gaan slapen. Het gevolg is, dat we pas tegen enen naar bed gaan. Gelukkig kunnen we morgen uitslapen!

Zondag

De zingende vogels wekken mij al vroeg, maar ik blijf doezelen, tot Rick tegen tienen opstaat. Cosmo, die gedurende de week heel vroeg wakker wordt, heeft ons ook laten slapen. Het doet me opeens denken aan toen de kinderen klein waren en wij zo blij waren, als ze ons tot na zevenen lieten slapen. Nu slapen zij net zo lang, zo niet langer, dan wij.

Saskia is al op, als wij beneden komen. Zij had wiskundehuiswerk op de computer te maken, dat ze telkens vergat, en kon niet verder slapen, voor ze ermee klaar was. Kai staat ook net op, want hij heeft wiskundebijles om elf uur.

Rick en ik gaan samen naar Starbucks, waar het een drukte van jewelste is en er maar twee (mannelijke) "barista"'s zijn. Die doen het niet zo goed samen, de ene roept de drankjes niet naar de andere, die daardoor geergerd raakt. Zo heb ik het nog niet meegemaakt bij de gewoonlijk goed geoliede Starbucks machine.

Thuis eten we met zijn vieren ontbijt. De spinazie met eiwit wrap is erg lekker, zoals altijd. Daarbij heb ik een "venti" (grootste) ijskoffie met caramelsiroop. Het is jammer, dat niet alle Starbucks filialen warme ontbijtsandwiches verkopen, want het is zoveel lekkerder, dan een egg mcmuffin, dus we zouden dat op reis altijd verkiezen boven McDonald's.

Alexandra komt voor Saskia en Kai gaat dus naar bijles. Rick werkt aan het gazon, dat gemaaid moet worden. Mijn zus belt en we kletsen lekker bij. Ook geeft zij mij een paar goede ideeen voor een baby cadeautje. Woensdag hebben we een "baby shower" (al is de baby al geboren) voor Mai Lan en haar zoontje Samuel bij Karin thuis.

Mai Lan heeft een tien en twaalfjarige en Samuel is een nakomertje, dus de meest essentiele spullen heeft ze vast al. Ik rijd naar Fair Lakes en ga eerst bij de Toys R Us daar kijken. Het is jaren geleden, dat ik die winkel binnenliep! Vroeger kwamen we er constant, maar zodra de kinderen uit het speelgoed waren, hoefden we er (gelukkig!) niet meer heen.

Mijn zus zei, dat zij de Kiddopotamus inbakerdekentjes zo handig vond. Daarvan vind ik een katoenen (niet te warm voor de zomer) deken in lichtgroen.

Een van de dingen, waar ik hier erg aan moest wennen, was, hoeveel men aan cadeautjes voor zelfs mensen, die je niet zo goed kent, uitgeeft. Vijfentwintig tot veertig dollar is heel gewoon. Een keer heb ik er ten einde raad op het laatste moment een tijdschriftabonnement erbij gegeven, zo schaamde ik me voor mijn kleine cadeautje vergeleken bij alle andere gasten.

Dit keer heb ik ronduit aan Pat, die ook komt, gevraagd hoeveel zij ongeveer zal uitgeven. Haar antwoord was tussen de $25 en $30. Het dekentje kost $12 en ik vind verder bij Toys R Us niets leuks. Target ligt ernaast en ik ga op zoek naar de andere suggestie van mijn zus: iets om een hand- of voetafdruk van de baby mee te maken. Die vind ik en ook nog precies in mijn prijsklasse.

Nu nog een kaart en pakpapier en ik ben klaar. De kaarten kosten op het moment echt veel! $5 voor een kaart met een gedichtje vind ik echt te veel (ik hoop niet, dat ik nu erg vrekkerig klink). Ik kies uit het stapeltje, dat $2 kost, een leuke kaart. In plaats van pakpapier, waarvan ik de helft van de rol niet zal gebruiken, koop ik een leuke "baby"tas voor een paar dollar.

Rick en ik hebben kaartjes in de "Director's Hall" bij Fairfax Corner om de film "Date Night" te gaan zien. Bij de Director's Hall kun je zelf je stoelen kiezen, dus ik heb de rij met een balustrade voor onze voeten gekozen. De film is ontzettend leuk, Tina Fey en Steve Carell zijn een hilaries stel samen!

Tegenover de bioscoop ligt een CPK. Rick belt de kinderen om hun bestellingen te krijgen. Intussen eten we hun lekkere Southwest en Thai "egg rolls" als voorafje met een biertje en wijntje aan de bar.

Intussen zien we de keuken de ene pizza na de andere maken. Het is een enorm druk restaurant. Rick en ik hebben het erover, hoe sommige ketens zo succesvol zijn en anderen helemaal niet. Waar dat aan ligt? Rick denkt het menu zelf, ik denk de kwaliteit daarvan vooral. Je kunt een heerlijk uitziend menu hebben, maar als de uitvoering niet goed is, service of kwaliteit, kun je het vergeten, volgens mij. Met vier pizza's, de mijne met wilde champignons, waar ik dol op ben, gaan we huiswaarts.

Het was weer een druk, maar erg leuk weekend. Waarom lijken de wintermaanden toch zo eindeloos en lijken we bij het eerste ontluiken van de natuur in een soort draaikolk van activiteiten te belanden. Het zal vast ook aan mijzelf liggen, want nu heb ik de energie er weer voor.

De rest van de pretparkfoto's staan hier.

vrijdag, april 16, 2010

3.2 for 32

Het is alweer drie jaar geleden, dat we geschokt naar de beelden op tv keken, 32 studenten en professors doodgeschoten bij Virginia Tech. Hoe wij die dag doormaakten, staat hier beschreven. Drie jaar later is het de derde herdenkingsdag van die vreselijke slachtpartij.

Katja vindt het heel fijn, dat Rick er is vandaag. Zij beginnen de dag met de tweede "3.2 Run for Remembrance", 3.2 mijl voor 32 slachtoffers. Rick vertelt, dat het een flink heuvelachtig parcours was, maar hij volbracht het.

Na afloop werden er 32 witte (milieuvriendelijke) ballonnen opgelaten voor elk van de slachtoffers en was iedereen doodstil, zegt hij. Alle hardlopers hadden of een oranje of een donkerrode ballon, die daarna met veel gejuich de lucht in gingen. Rick is blij, dat hij het mee mocht maken.

Saskia vertrekt in oranje en donkerrood naar school. Zij wil straks ook graag naar deze school. Al kan ik niet meelopen in Blacksburg, ik besluit vanochtend wel 3.2 mijl te gaan lopen. Ik sla Sharons klas dus over, kleed me in mijn VT sportshirt en stel mijn Garmin in, zodat ik de afstand bij kan houden.

Cosmo gaat mee en ik kies een route, waar hij geen honden kent, zodat ik rustig door kan lopen. Dit blijkt wel een heel heuvelachtige weg te zijn, maar dat past dan ook wel bij het parcours, dat Katja en Rick liepen.

In tegenstelling tot die nare dag drie jaar geleden is het bijna te warm om te lopen. Het zal vandaag tegen de dertig graden worden en dat is al te voelen. Cosmo moet ik zo af en toe meetrekken (dat hij het best kan blijkt, als er een andere hond in zicht komt, dan trekt hij mij opeens voort).

Het is redelijk afzien, maar ik ben toch best trots, als ik zonder wandelen, de 3.2 (iets meer dan vijf kilometer) in 35:19 minuten afleg. Het is alweer even geleden, dat ik zo aan een stuk door hardliep. Onderweg zijn mijn gedachten voornamelijk bij de 33 families (die van de schutter incluis), die drie jaar geleden hun geliefden verloren.

Thuis spring ik onder de douche, want ik heb met Scarlett in Lorton afgesproken. Jarenlang was dit een gebied, waar je liever niet kwam, want het was een heel gevangenis complex, compleet met een "maximum security" gevangenis voor zware criminelen. Die is zo'n tien jaar geleden gesloten en een deel ervan wordt nu omgebouwd tot ateliers voor kunstenaars.

Dat Workhouse Arts Center gaan wij vandaag bezoeken. Het duurt even voor ik Scarlett vind, want zij is verkeerd gereden en parkeerde aan de andere kant van het complex. Scarlett heeft gelukkig een kaart van het geheel, want ik heb geen idee, wat hier te zien is.

Het is allemaal nog in de maak, maar we lopen van gebouw naar gebouw. Dit waren vroeger gevangeniscellen en heel veel is daar niet aan veranderd. Zo zijn alle ramen nog steeds heel hoog en is er niets luxueus aan de studios. Bij elkaar kunnen we zeven gebouwen bezoeken.

In sommigen zijn alleen schilders (het gros van de kunstenaars). Een gebouw is het "glasgebouw", waar vooral glaskunstenaars werken. Dat vind ik het mooist, want glaskunst spreekt mij altijd erg aan en lijkt me ook erg moeilijk. Behalve schilders en glaskunstenaars zijn er o.a. edelsmeden, wevers, houtsnijwerkers en fotografen.

Die laatsten hebben foto's, die voor $200 of meer te koop zijn, en waar ik niet van ondersteboven ben. Ik weet, dat ik een aantal betere foto's heb. Misschien moet ik toch eens wat van mijn foto's groot uitprinten en te koop zetten. Er zijn echter zoveel fotografen en, al weet ik, dat ik best leuk fotografeer, ik vind mijn "werk" zeker niet zoveel geld waard. Natuurlijk weet ik ook niet, of deze fotografen ook maar iets verkopen...


Na zo'n anderhalf uur hebben we alle ateliers gezien. De magen beginnen ook te rommelen en we bedenken, waar we kunnen gaan lunchen. Met dit zomerse weer willen we op een terrasje eten. Hier in Lorton ben ik helemaal niet bekend, ik ken het enkel als een onaantrekkelijk gevangenisgebied.

Scarlett woont hier niet ver vandaan en laat mij zien, hoe Lorton veranderd is. Er zijn leuke winkelcentra met restaurants met terrasjes! Wie had dat gedacht, ik zeker niet.

We strijken neer op het gezellige terras van de Fireside Grill. Het loopt tegen de dertig graden, dus we willen wel onder een parasol zitten. De serveerster zegt, dat de wind te hard waait, maar zet ons in een hoekje uit de wind. We bestellen beiden de spinaziesalade met (applewood smoked, heel populair op het moment) bacon stukjes, blauwe kaas, peer en een dijon mosterd en knoflook dressing (die ik apart vraag, Scarlett vergeet dat en heeft er spijt van, ik houd niet van zo'n helemaal in dressing zwemmende salade). We krijgen een flinke bak met salade, voornamelijk spinazie met een beetje van de rest. Ik heb zeker mijn groente binnen voor vandaag!

We nemen er lekker de tijd voor, want het is heerlijk buiten en we hebben heel wat bij te kletsen. Zo grappig, dat we meer dan twintig jaar geen contact hadden en het nu weer zo goed met elkaar kunnen vinden. Pas na tweeen betalen we en brengt Scarlett mij terug naar mijn van bij de "gevangenis".

Thuis bel ik Pat, met wie ik half had afgesproken vanmiddag. Ik krijg haar antwoordapparaat, dus neem aan, dat ze slaapt. Zij staat idioot vroeg op en doet 's middags vaak een dutje (of zeg maar "dut"). Pas om vijf uur belt Pat terug en ik ben een beetje opgelucht, als ze zegt geen fut meer te hebben iets te ondernemen. In mei ga ik een paar dagen naar New Jersey, dus dan zullen we weer tijd hebben met elkaar.

Rick en Katja hebben een heerlijke tijd samen, zo leuk om te horen! Zij gaan naar een Japans steakhouse, Kabuki, waar Katja mij ook heen nam. Vanmiddag hebben ze Frisbee golf gespeeld en daarna had Rick een siesta nodig, ha ha!

Kai en Saskia hebben ook zin in iets leuks vanavond, dus we besluiten bij Uno's te gaan eten. Daar hebben ze een lekker groot terras en een lekker menu. Dit is een grote landelijke keten, dus ik hoop mensen, die hier in de VS rondreizen, ervoor warm te krijgen. Hun menu is werkelijk super!

Er staat veel gezonds op, al bestel ik altijd hetzelfde: de kreeft "BLT" flatbread. Ik vraag die zonder de B (bacon) en met vrijwel geen mayonnaise en de vijf granen flatbread. Eigenlijk eet ik alleen de kreeft en de tomaat en salade, het gros van het flatbread laat ik liggen. Dat voor $17, werkelijk een koopje! Ook Kai en Saskia eten lekker en gezond.


Echt heerlijk, een aanrader!

Halverwege de maaltijd begint het te regenen en hard te waaien, dus we verhuizen naar binnen. De service hier is prima. Na het jarenlang vermeden te hebben, omdat ik dacht, dat het slechts een pizza restaurant was, ben ik nu een ware fan.

Rick belt, dat ze net de kaarslicht ceremonie hebben gehad. Heel indrukwekkend vond hij het. Over alle 32 slachtoffers werd iets verteld, een kaarsje werd aangestoken bij iedere steen van het monument, dat voor het hoofdgebouw ligt. Daarna kreeg iedereen een kaarsje en werd er gezongen. Tot slot werd de bel in het hoofdgebouw 32 keer geluid. Hij vond het erg indrukwekkend.

Al met al een emotionele en intensieve dag samen voor Rick en Katja. Erg fijn, dat ze zo'n goede vader-dochter relatie hebben. Hier thuis kijken we naar Jamie Olivers Food Revolution, die man vecht tegen de bierkaai, denk ik. Ik kan me zijn frustratie goed voorstellen.

Wij hebben geluk, dat we genoeg geld hebben in ons schooldistrict om het menu te laten maken door dietisten. Er zit nooit meer dan 30% vet in, altijd een groente en een fruit en niets gefrituurd, alles ovengebakken. Maar dit is een van de rijkste schooldistricten in het land, dus het is waarschijnlijk vaker zoals Jamie het ziet, dan hier. Op Facebook (hoe representatief dat is, weet ik niet) lijken de Amerikanen wel heel geinteresseerd in Jamie's programma.

donderdag, april 15, 2010

Tax Day

Ontzettend leuk om alle verhalen over huisdieren te lezen! Bedankt voor het opschrijven. Zo krijg ik het gevoel jullie ook wat beter te leren kennen. Cisca vroeg, wat wij met de hond en katten doen, als we op reis zijn. Cosmo gaat naar de kennel, waar ze dol op hem zijn, en mijn massagetherapiste Laura zorgt voor de katten. Zij is fantastisch met ze, blijft soms urenlang hier in huis om met ze te spelen!

Deze vijftiende april, waarop de Amerikaanse belastingsdienst verwacht, dat iedereen zijn belastingen instuurt, begint lekker zonnig. Wij hebben onze informatie electronisch ingestuurd, nu ik mijn naam heb verbeterd bij Social Security, maar Rick gaat toch nog naar het postkantoor om de cheque op te sturen (helaas moeten wij ieder jaar betalen en wachten dus tot het laatste moment). Volgens mij heeft Rick iets gemist, want het lijkt me, dat als je de formulieren electronisch op kan sturen, je ook electronisch kunt betalen.

Onderweg naar het W&OD pad, waar ik met Kirsten heb afgesproken om te gaan lopen, hoor ik, behalve van alles over belastingen, dat het luchtruim boven Noord-Europa zal worden afgesloten vanwege vulkaanas. Ik heb meteen met al die gestrande reizigers te doen. Het Houston avontuur zit me nog vers in het geheugen. Je zult ook maar moeten reizen om iets belangrijks bij te wonen. Maar ja, veiligheid gaat boven alles natuurlijk.

Het is werkelijk superweer en we lopen de drie mijl naar het westen. Nu het weer warmer is, lopen er ook weer meer mannen zonder shirt. Cosmo heeft daar iets tegen en voor ik het weet springt hij blaffend op een langslopende half blote man af. Ik kan hem nog net terugtrekken, voor hij de man bereikt.

Natuurlijk verontschuldig ik me enorm, maar de man noemt mij een "bitch". Dan zegt hij, dat het al de tweede keer is, dat Cosmo op hem afspringt. Het blijkt dezelfde man te zijn als een paar weken geleden. Op de terugweg dreigt hij de volgende keer de politie te bellen. Ik kan me voorstellen, dat hij boos is, en dat zeg ik ook, maar Cosmo reageert verder nooit zo. Kennelijk moet ik voortaan erg op gaan letten, als er een man zonder shirt langskomt!

Na tien kilometer lopen zijn we terug bij de van. Ik ga gauw naar huis, want ik heb voor de lunch met Pat afgesproken. Die is hier tot zaterdagochtend. Hun huis hier in Vienna is nog steeds niet verkocht. Er is zelfs nog geen enkel bod op gedaan en het loopt tegen het halve jaar, dat het op de markt staat.

We gaan naar Pats favoriete restaurant, Sweet Ginger, waar ik sinds haar vertrek niet meer geweest ben. Zij bestelt een van de lunch"boxes" met tempura, sashimi en sushi en ik de chirashi, die prima smaakt.

Na de lunch gaan we naar Meadowlark Gardens. Pat heeft hier vorig jaar een pas voor gekocht, maar nog nooit gebruikt. We kunnen er allebei gratis mee naar binnen. Helaas is er nog niet zoveel in bloei, maar we zien wel genoeg dieren. Een heel aantal zonnende schildpadden, een paar kikkers (en veel kikkervisjes!) en alweer een slang, die duidelijk op het moment het actiefst zijn. De foto's staan hier.


Na een paar uur rond te hebben gelopen hebben we het warm. Pats foto's van de Vienna Fotoshow staan nog bij ons thuis, dus die komt ze ophalen. We drinken wat op het deck en genieten van de heerlijke temperatuur. We bespreken, wanneer ik het beste naar New Jersey kan komen. Het ziet ernaar uit, dat dat 10 mei gaat worden.

Rick komt thuis en pakt in. Hij rijdt vanavond naar Blacksburg om een paar dagen met Katja door te brengen. Toevallig is morgen ook de herdenking van de slachtoffers van de gruwelijke schietpartij bij Virginia Tech drie jaar geleden. Om middernacht is er een kaarslichtceremonie, die Rick en Katja bij gaan wonen.

Pizza Hut heeft op het moment een special, dat iedere pizza, ongeacht hoeveel je erop doet, $10 kost. Die bestel ik voor Kai, Saskia en mijzelf. Samen eten we aan de tafel buiten.

Het fijne van dit jaargetijde is, dat er nog bijna geen muggen zijn. Ik blijf buiten lezen tot het er te donker voor wordt. Deze warme dagen zijn nu nog maar zo af en toe aanwezig, dus ik wil er alles uithalen, dat er inzit!

woensdag, april 14, 2010

De zon is terug!

Ok, ik weet het, iedere titel heeft iets met het weer te maken. Maar dat is op het moment ook zo belangrijk voor mij. In deze tijd van het jaar merk ik het best, hoezeer mijn lichaam daarop reageert. Mijn spieren zijn letterlijk een barometer.

De regen van gisteren is weer verdwenen en de zon schijnt de kamer binnen. Saskia vraagt, of ik een doktersafspraak kan maken, want haar nek en schouders doen erge pijn. Op maandag kwam ze verkeerd terecht op de trampoline in de tuin van onze overburen en ging haar hoofd snel heen en weer. Ik ben dus een beetje bang voor whiplash.

Nadat Saskia haar trampoline kreeg, moesten die buren er ook opeens een. Hun regels zijn slapper, dan die van ons. Er mogen maar liefst zes kinderen tegelijk springen daar. Rick en ik hebben een limiet van drie gesteld op onze trampoline en vinden dat eigenlijk al veel.

Gevolg is nu wel, dat iedereen op de trampoline van de buren gaat, maar als er iets gebeurt, zullen zij ook aansprakelijk zijn. Het verbaast me, dat ze zich daar niet druk om lijken te maken in dit land, waar je toch vrij snel aangeklaagd kunt worden. Goed, ik maak een afspraak voor Saskia voor drie uur vanmiddag in de hoop, dat het allemaal wel meevalt. Intussen gaat zij wel naar school.

Christine belt en we besluiten ouderwets een powerwalk te gaan doen, kletsend aan de telefoon. Zij loopt in haar buurt en ik in de onze, die op het moment wel een botanische tuin lijkt. Alle dogwoods, azalea's en andere bomen en bloemen bloeien, zo kleurig als nu wordt het tot de herfst, als de bladeren kleuren, niet weer.




Christine en ik hebben van alles te bepraten, maar wat telkens weer terugkomt is, hoe ze het toch moeilijk vinden daar de sociale aansluiting te vinden, die ze zoeken. Ik vind het naar om te horen, dat ze letterlijk de jaren tellen, dat ze er weg kunnen verhuizen. Ik snap het wel, want het is zo'n andere wereld, dan hier.


Al met al loop ik 10 kilometer. Aan het einde maak ik foto's van de bloemen en vooral Ware Street hierachter. Ik rijd daar met veel genoegen doorheen iedere keer.



Het is inmiddels lunchtijd en ik heb een onbedwingbare zin in Pho, de Vietnamese soep. Pho Thang Long zit altijd vol en er staan altijd mensen op hun eten te wachten. Ik bestel de vissoep en geniet er thuis volop van.

Dan is het tijd om Saskia op te halen voor haar doktersafspraak. We krijgen een nieuwe (voor ons althans) jonge vrouwelijke dokter. Ze laat Saskia allerlei bewegingen doen en vraagt of ze pijn doen. Daarna gaat ze nog wat dingen opzoeken om zeker te zijn, dat ze niets over het hoofd heeft gezien. Het lijkt in ieder geval geen whiplash te zijn, gelukkig. De pezen lijken wat gerekt, dus raadt ze ijs op de pijnlijke plekken aan en ibuprofen, als het erge pijn doet.

Thuis ga ik nog even voor het huis in het zonnetje zitten lezen. Cosmo komt me gezelschap houden en Snickers wil ook naar buiten. Gisteren las ik het blog van Sally over huisdieren en dat doet me aan alle dieren in mijn leven denken.

Vrijwel vanaf mij geboorte ben ik opgegroeid met dieren. Mijn vroegste herinneringen zijn vooral verhalen. De wilde boskat, die in de gordijnen of erger nog iemands vinger hing. De asielhond, die vals werd en een buurvrouw in de kuit beet en helaas afgemaakt moest worden. Tito, de Dalmatier van mijn grootouders, die een flinke hap uit de neus van mijn jongste broertje nam. Allemaal vage herinneringen zijn dat.

Pas nadat wij terugkwamen uit Senegal en ik bijna tien was kregen we echt veel huisdieren. Parkieten, konijnen, cavia's, hamsters, ze waren er allemaal, maar het zal niemand verbazen, dat mijn broers (2 en 4 jaar jonger) en ik de kooien niet schoonhielden. Op een gegeven moment had mijn moeder er genoeg van en bracht het hele zootje naar de kinderboerderij. Toen wij uit school kwamen, waren alle dieren weg!

Daarna hebben we in mijn jeugd enkel nog katten en honden gehad. Uitzondering was de beo, die mijn broer per se wilde hebben. Die vogels, die niet tam te maken zijn, moeten makkelijk leren praten en we probeerden van alles, maar het leek niet te lukken. Tot we in de kamer zaten en het klonk, alsof de deur, die piepte, openging. Alleen was er niemand...

Het duurde even voor we doorhadden, dat de beo dan wel geen woorden sprak, maar wel het deurgeluid en het geblaf van de poedels perfect nadeed! Na een tijdje leerde hij (of zij) ook Koekoek en andere woorden zeggen. Toen we naar de VS gingen verhuizen praatte hij zo goed, dat hij voor een flinke som verkocht werd.

Witte mini poedeltjes Farida en Fatou en mijn dikke witte kater Romeo (die niet toegestaan was in mijn studentenhuis) verhuisden mee naar de VS. Romeo was een heerlijke kat, die ik als kitten kreeg, toen ik een kamer, die wel dieren toeliet huurde. Helaas was die van korte duur en moest Romeo bij mijn ouders gaan wonen, toen ik verhuisde.

Voor deze drie hadden we een zwart poedeltje, Black Beauty, dat helaas tijdens een vakantie in Zwitserland werd overreden. De poes, die we voor Romeo hadden, was een schildpadkleurige Pers, Candy. Zij zal altijd in ons geheugen blijven, omdat ze tijdens een Kerstdiner in brand kwam te staan! Ze haalde haar staart door een kaars en voor we het wisten stond de kat in lichterlaaie! Gelukkig was dat in de tijd van echte kaarsjes in de Kerstboom, dus konden we de emmer met bluswater over haar heen gooien. Ik zal die geur nooit vergeten.

Eenmaal naar de VS verhuisd, wilde ik ook weer een eigen dier. Een paar vriendinnen hier hadden fretten en dat leek mij ook wel leuk. Zo kwam Saskia, de fret, in mijn leven (ja, we hebben even moeten nadenken, of we een kind ook nog wel Saskia zouden kunnen noemen). Rick herinnert zich zijn eerste kennismaking met mij met de fret in mijn armen.

Rick zelf had een husky als huisdier, toen ik hem ontmoette. Apollo was een prachtige en heel lieve hond. Alleen is een apartement en later een klein huisje en nog later een basement geen plek om een husky te houden. Apollo deed alles, wat hij kon, om te ontsnappen. Eens werd hij door de politie teruggebracht, omdat hij achter de paarden in Oakton (hier zo'n tien kilometer vandaan) aanzat.

Apollo is het voorbeeld van een dier, dat op het verkeerde moment in het leven van zijn eigenaars (Ricks zus was mede-eigenares, maar kon er al helemaal niets op de militaire basis, waar zij inmiddels woonde) was aangeschaft. Een husky heeft ruimte nodig en die hadden wij niet.

Een collega van Rick nam hem tijdelijk bij haar en daar kon hij tenminste in de grote tuin rennen. Helaas kreeg zij kanker en kon hem niet meer hebben. Wij woonden destijds tijdelijk bij mijn ouders, die hem ook weigerden, begrijpelijk, want Apollo maakte veel stuk.

Hij kon buiten aan een ketting bij de vriend van mijn zus, maar ontsnapte steeds en de laatste keer ging hij naar een aziel, waar een ziekte heerste, die ook gevaarlijk voor mensen zou zijn. Wij hadden geen keuze met twee kleine kinderen, Apollo moest (op aanraden van de dierenarts) worden afgemaakt. Ik krijg er nog een knoop van in mijn maag en brok in mijn keel, terwijl ik dit typ. Zo verschrikkelijk en wat hebben wij ons schuldig gevoeld!

Toen we gingen samenwonen hadden Rick en ik ook een kitten geadopteerd, Miep. Zij was, na Apollo's overlijden, ons enige huisdier. In ons nieuw gebouwde rijtjeshuis zorgde zij nog voor grote schrik door weg te lopen, terwijl ze geen buitenkat was.

Intussen probeerden wij voor het eerst onze airconditioning, maar die werkte niet goed. De monteur kwam om dat na te kijken en even later wat timide naar buiten met een verdroogde kattenachterpoot. Misten wij soms een poes, vroeg hij. Ja, dat wel en mijn hart zonk in mijn schoenen. Het zou toch Miep niet zijn?

Half misselijk hielp ik hem de rest van de kat uit de ketel te vissen. De kleuren waren echter niet die van Miep en laat ze nou die avond weer bij de voordeur staan miauwen! Wiens kat in onze ketel zat zullen we nooit weten. Miep werd uiteindelijk zeventien jaar oud en overleed in 2005.

Miep was ook wel de reden, dat kleinere huisdieren het hier niet goed deden. Twee keer gooide ze de kooi van een parkiet om. Jimmy 1 en Jimmy 2, Katja's vogeltjes, reageerden daar op zijn minst gezegd niet goed op.

In de tussenliggende jaren hadden we het nodige kleine grut. Kai had Hammie, de hamster, die onstnapte. Daarop kreeg hij twee gerbils, die nooit tam werden. Kai en Katja wilden allebei ook fretten. Met mijn voorgeschiedenis was ik daar ook voor, maar dat bleek een grote fout. De kinderen maakten de kooien niet schoon en ik bevond mezelf in dezelfde positie als mijn moeder jaren geleden. We gaven de gerbils en fretten weg en de kinderen kregen er een poes voor in de plaats.

Meike en Snickers, de zwart-witte broer en zus, die hier nog zijn, werden deel van ons huishouden. Kai probeerde nog wat reptielgedoe met een albino cornsnake en daarna een regenboogboa, maar dat werkte beiden niet.

Dit alles over de katten en klein grut, maar de honden zijn wat mij betreft de echte huisgenoten. Toen Katja en Kai twee en vier waren, voelden Rick en ik, dat we weer plek voor een hond hadden. We wilden vooral een ras, dat heel lief met kleine kinderen was. Zo vonden we Brynna, een Brittany Spaniel vrouwtje.

Brynna was een superlieve hond. Haar hele leven hebben we haar nooit horen grommen of grauwen. Helaas was het wel heel moeilijk haar te trainen. Bij de hondentraining kreeg ik te horen, dat de trainer twee honden niet zou kunnen trainen, mijn Brittany en een beagle. Nu weet ik, dat dat meer de trainer, dan de hond was. Brynna overleefde een ongeluk met een Jeep, waarbij zij gescalpt werd, en leefde tot de toch rijpe hondenleeftijd van 12 jaar oud. Gek, hoe ik bij de hondenverhalen mijn tranen weg moet drukken.

Lang kon ik toch niet zonder hond. Het huis was zo leeg, ondanks de katten, dus we gingen op zoek naar een nieuwe viervoeter. Jaren geleden had ik een blue merle Australian Shepherd puppy gezien in een dierenwinkel. Die vond ik prachtig en de eigenschappen van dat ras stonden ons ook erg aan. We vonden een nest in Midlothian bij Richmond en zo kwam Cosmo bij ons. Ik kan serieus zeggen, dat hij mijn vierde kind is. Met hem voel ik een enorme connectie. Als je mij zou vragen, of ik een hond- of katpersoon ben, dan antwoord ik hond (al vind ik katten erg lief).

Tot zover ons dierenverhaal, al is er natuurlijk nog veel meer. Sushi, Katja's poes, staat er niet in, omdat dat niet "ons" huisdier is. Zij kreeg Sushi, omdat haar fret "Playful" werd weggegeven.

Nu ben ik even heel benieuwd, wie hier meeleest. Ben je een hond of een kat persoon? Wat voor exotische huisdieren heb je gehad? De beo was toch wel het meest exotisch voor ons. Of misschien heb je wel helemaal niets met dieren? Lijkt me allemaal leuk om te lezen, dus laat het even weten.