Nou, de herfst kwam hier wel met geweld binnen zetten! Vannacht hevig onweer en veel wind, regen en ja hoor, meer overstromingen en stroomuitval (gelukkig niet bij ons). De tornado's kwamen ten zuiden van ons in Richmond terecht, wel erg vervelend voor de mensen daar, die ook al met schade van Isabel te kampen hadden.

Ik heb me vandaag de hele dag vreselijk gevoeld, denkelijk van het slechte weer, wat altijd op mijn spieren werkt en het slechte slapen van vannacht door de stormen. Ik schrijf hier weinig echt persoonlijks van wat ik van dag op dag doe of voel, omdat ik niet denk, dat dat interessant is voor mensen om te lezen. Tenslotte doet iedereen de was en afwas en andere dagelijkse besognes. Maar soms is mijn fibromyalgie zo erg, dat het een enorme invloed op mijn dagen heeft. En dat is vaak moeilijk toe te geven.

Er bestaan hier namelijk geen zieke mensen. Nou ja, dat moet je natuurlijk niet letterlijk nemen, maar mensen, die hier ziek zijn, doen van alles om maar niet ziek te lijken. Hoe drukker je bent hoe beter en als je tijd voor jezelf neemt, kan dat eigenlijk niet. Burn out? Wat is dat? Ik heb nog nooit van iemand gehoord hier, die thuis zat omdat hij of zij burn out had. Of overspannen was, of in een diepe depressie, of ME heeft.
Natuurlijk wil dat niet zeggen, dat niemand het heeft, want ik ken er een heel stel, maar meer, dat het in de doofpot wordt gestopt en degene, die eraan lijdt, net doet alsof het allemaal niet zo ernstig is. Jarenlang (ik heb al 19 jaar fibromyalgie) heb ik dat ook gedaan. Altijd maar extra vrijwilligerswerk gedaan, maakte niet uit hoe ik me voelde. Toen ik werkte, had ik 3 ziektedagen per jaar. Tja, je wilt je baan toch niet kwijt, dus bijt je door. Zelfs met een flinke griep gaan velen naar hun werk (hoewel dat, om duidelijke redenen, erg wordt afgeraden, maar ja, wat moet je, als je 3 ziektedagen krijgt? Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel bijschrijven, dat niet alle bedrijven zo karig zijn.).


Want als je werkt, kun je bij sommige bedrijven wel "disability insurance" nemen, waarbij je, in geval van invaliditeit, 50 tot 75% van je salaris uitbetaald krijgt, maar dan moet je ook echt wel heel aantoonbaar invalide zijn. WAO is hier niet. Aan de ene kant zijn er in deze maatschappij ontzettend veel aanpassingen voor invaliden bij de wet vastgelegd, maar aan de andere kant kun je maar beter hopen je leven lang niets te krijgen.

En tot op zekere hoogte denk ik, dat het nog niet eens zo gek is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, tenslotte. Maar nu ben ik op een punt, waar ik het belangrijker vind om me niet als een vaatdoek te voelen als de kinderen uit school komen en om leuke dingen met ze te kunnen doen, dan om de goede vrijwilligster uit te hangen en daarna uitgeput te zijn.

Dus dit jaar, met grote goedkeuring van mijn dokter, die de enige lijkt te zijn, die vindt, dat ik toch echt naar mijn lichaam moet luisteren, ben ik eens wat vaker "nee" gaan zeggen. Nou, dat is niet eenvoudig! Als je eenmaal de "International Night" lady bent, kun je niet zomaar zeggen, dat het dit jaar niet zal lukken. Ook al verdien je er geen cent mee, het is een soort verplichting als je er eenmaal aan begint. Ach, misschien is dit overal ook wel zo, maar ik weet wel, dat je hier een volle tijdsbaan zou kunnen hebben met het vrijwilligerswerk op de scholen!

Maar goed, genoeg hierover. Na mijn verplichte oefentijd vandaag begaf ik me naar Cox's farm, een soort enorme kraam met producten van een boerderij, zoals chrysanten, pompoenen, allerlei jams (waaronder pompoenenstroop) en appels. Het is een leuke winkel om te bezoeken en dichter bij Halloween zullen we er weer heengaan voor onze pompoenen. Vandaag had ik een paar grote chrysanten nodig voor het stoepje bij de voordeur.

Daarna naar Whole Foods Market, een supermarkt waar ik dol op ben, want niet alleen verkopen ze organische groente en fruit, maar ook allerlei internationale producten, zelfs oude Goudse.

Als Rick reist, hebben de kinderen en ik samen tradities. Na ze naar hun verschillende activiteiten gebracht te hebben vanmiddag, aten we bij Glory Days Grill. We bestellen dan steevast hun cheese fries, die absoluut heerlijk zijn! We zijn dit een aantal jaar geleden begonnen en nu kan ik er niet meer onderuit. Niet dat ik dat wil, want zulke tradities zijn juist leuk voor later.

Tijd voor bed nu, hopend op een rustiger nacht!