Vanmorgen in alle vroegte, meteen na het naar school brengen van de kinderen, begaf ik mij naar mijn dokters afspraak.

Even wat algemene verschillen tussen de gezondheidszorg hier en in Nederland. Hier in de VS wordt al gauw met specialisten gewerkt. Huisartsen kent men hier niet. Je kiest zelf een dokter, voor de algemene ziektetjes en dergelijke een internist of, wat nog het meest op een huisarts lijkt, een family doctor. Maar heel veel mensen hebben geen vaste dokter en laten zich behandelen bij een van de vele "emergency care" centers en soms bij de EHBO van het ziekenhuis.

Die centers hebben allerlei diagnostische apparatuur en je hoeft geen afspraak te hebben om er behandeld te worden. Dit heeft wel tot gevolg, dat je vaak lang in de wachtkamer zit. Maar zelfs op de weekends zijn de centers open en dat kan van de internist of family doctor niet gezegd worden. Weekend- en avonddiensten hebben alleen de kinderartsen en tandartsen.

Kinderen gaan naar een kinderarts voor alles. Vrouwen gaan voor hun vrouwelijke onderzoeken naar een gynecoloog. Dingen, die in Nederland door de huisarts worden behandeld, worden hier door een specialist gedaan.

De nadruk ligt bij de gezondheidszorg op preventieve zorg. Zo moeten vrouwen ieder jaar een uitstrijkje laten maken en worden regelmatig bloedtesten gedaan. Er worden regelmatig electrocardiogrammen gemaakt en na de 40 iedere 2 jaar een mammogram en voor mannen een prostaatonderzoek. Wachtlijsten voor procedures kent men hier niet, toen mijn vader een hartaanval kreeg 10 jaar geleden, werd er de volgende dag een bypass operatie gedaan.

Wij hebben enorm geluk, want het bedrijf van Rick verzekert zijn werknemers erg goed en zo hoeven we, zolang we naar een dokter in het plan gaan (en daar is ruime keus, gelukkig) niets te betalen voor een bezoek.

Goed, vanochtend dus naar de rheumatologe. Dit is een heel interessante vrouw, ik zou haar graag nader willen leren kennen. Ze is een lange, goed uitziende Poolse met vlammend rood haar wat alle kanten op staat. Ze is zeer kordaat en haar Engels is soms moeilijk te verstaan.

Ik heb inmiddels geleerd, dat ik verreweg een van haar jongste patienten ben, de meesten kunnen wel in de geriatrische categorie ingedeeld worden.
Hierdoor loopt ze op een dag nogal wat uit en ik heb uitgevonden, dat een vroege ochtend afspraak, hoe moeilijk ook met files en dergelijke, toch heel wat tijd scheelt.

Zoals altijd bij een bezoek moest ik invullen, wat me mankeert. Dokters vergeten dat van de ene naar de andere afspraak, kennelijk. Maar goed, op het formulier stond dit keer met grote letters vermeld: "Alstublieft, vertel de dokter vandaag slechts TWEE dingen, die u mankeren". Ik kreeg visioenen van al die oudjes, die ellenlange verhalen over ieder pijntje op zo'n formulier schreven en die kordate dokter werd daar natuurlijk gek van.

Ik moet altijd wel om haar lachen, maar ze is een heel erg goede dokter. We wonen in een gebied, dat de beste dokters aantrekt, dus dat zit altijd wel goed.

Na ons gesprek stuurde ze me naar boven voor een bloedonderzoek. Ook daar weer keek ik mijn ogen uit naar wie daar zaten! Een heel dikke vrouw zat luidkeels te slapen. Een oude Pakistaans uitziende man kon helemaal geen Engels en had eerst niet door, dat hij werd opgeroepen, waarschijnlijk omdat de verpleegster zijn naam niet kon uitspreken. Ik was blij al gauw weer buiten te staan.

Al met al was het veel later, dan ik had gehoopt, dus geen tijd meer voor een bezoek aan de sportschool. Onderweg naar huis was er een ongeluk gebeurd aan de andere kant van de snelweg, maar ik zat in de file erdoor! Daar hebben ze hier een heel mooie uitdrukking voor, vind ik, als mensen door naar een ongeluk of iets andere op de andere weghelft te kijken, een file veroorzaken: rubbernecking.

Goed, uiteindelijk heb ik heerlijk gerend in de buurt met onze hond, Brynna. Brynna is 9 jaar oud en te dik, maar ze vindt zo'n jog heerlijk. Ik kwam een oudere mevrouw tegen, die duidelijk vond, dat ik mijn hond aan het mishandelen was. Brynna hijgde zich nl. te pletter, waardoor haar tong zowat op de straat hing. Wat die mevrouw niet zag was haar enthousiasme, het dier begint al te dansen als ze mij in mijn sportkleren ziet!

Vandaag de hele dag geklets op het nieuws over orkaan Isabel. Als we geluk hebben, krijgen we er een staartje van, maar het ziet ernaar uit, dat het een van de ergste orkanen van de laatste honderd jaar kan worden. Hierdoor is Saskia erg bang (ze had een deel van het nieuws bij een vriendinnetje gehoord), ik heb de halve middag lopen uitleggen, dat wij in een bakstenen huis wonen en herinnerde ze zich de wolf en de 3 biggetjes nog. Zucht! In werkelijkheid ben ik er ook niet zo gerust op, want windvlagen van over de 150 km per uur kunnen nogal wat schade aanrichten en hier ook de stroom doen uitvallen. Morgen dus maar eens kaarsen en water inslaan.