Vanochtend belde mijn vriendin Christine op om te vragen of ik naar Centreville wilde rijden om daar bij de sportschool te oefenen met haar. Dat wilde ik wel. Het is verder weg, dan de sportschool waar ik gewoonlijk naar toe ga, maar qua tijd om er te komen scheelt het niet eens zoveel. Dat komt, omdat al het spitsverkeer de richting van Washington opgaat en Centreville de andere kant op ligt. Hierdoor kan ik gewoonlijk met volle vaart (nou ja, ik rijd meestal 10 mijl over de snelheidslimiet, omdat je dan niet gauw een ticket krijgt) over de snelweg daar komen.

De sportschool is een enorm complex van 2 verdiepingen met een Olympisch zwembad, klimmuur, basketbal en racquetbal velden. En natuurlijk de nodige oefenmachines en gewichten. Hij is vrij nieuw, zoals alles in Centreville vrij nieuw is.

Toen mijn ouders hier in 1984 heen verhuisden, kochten ze een huis net buiten de "Beltway" (de ring snelweg, die rond Washington loopt). Dit werd toen als ver van Washington af gezien. Alles ten westen van ons was platteland, met een enkel dorpje ertussenin. En dit laat zien, hoe snel dit gebied is gegroeid, vooral Noord-Virginia, waar wij wonen. Nu is het tot Dulles Airport (ongeveer 30 km buiten Washington) volgebouwd, met de nodige gevolgen voor het verkeer en de huizenprijzen dichter bij de stad.

Veel van de woonbuurten zijn dus ook echte voorstadsbuurten, wel mooi aangelegd, maar erg kaal (bossen worden over het algemeen gekapt om plaats te maken voor bouw, hoewel Virginia veel groener oogt, dan de buurstaat Maryland, wat dat betreft). Wij wonen zelf ook net buiten de Beltway, in de Town of Vienna (het plaatsje zelf, er zijn veel Vienna adressen, die niet in het plaatsje liggen. Je kunt aan de zip code zien, wat wel en niet in de eigenlijke "town" is). Hier moeten de tuinen een bepaalde grootte hebben en zijn regels over de hoeveelheid bomen, die gekapt mogen worden.

Hierdoor lijkt het alsof we in de bossen wonen (had ook wel tot gevolg, dat meer bomen omvielen door orkaan Isabel, maar ja, dat nemen we maar op de koop toe). Het is werkelijk een leuk aangelegd stadje en heeft nog een dorpsachtig gevoel, met een centrum, een "ouderwetse" winkelstraat en een community center, waar cursussen worden gehouden en de jeugdsocieteit is. Het is hier bijzonder aangenaam wonen en veilig ook, de kinderen kunnen heerlijk buiten spelen en door de buurt fietsen. Er zijn ook verscheidene speeltuinen, waaronder een heel mooie, waar je in Nederland entreegeld voor zou betalen, bij hun school.

Dat is niet overal zo, want waar we hiervoor woonden, in een zogenaamd "townhouse" (rijtjeshuis) tegenover het Metro station vond ik het niet verantwoord de kinderen alleen buiten te laten. Vooral niet, nadat een keer een man 's ochtends aanbelde en me vertelde, dat hij zich buiten zijn huis had gesloten en of hij mijn telefoon kon gebruiken. Ik herkende hem helemaal niet en had toch de meeste buren wel eens gezien. Zijn verhaal rammelde, want het was heel moeilijk om je huis per ongeluk op slot te doen, daar. Dus zei ik hem naar de Metro te gaan en daar te bellen. Vervolgens liep hij weg van de Metro de straat weer in. Ik heb toen maar de politie gebeld, die natuurlijk te laat kwam, hij was in geen velden of wegen meer te bekennen.

Maar enkele weken later belde mijn buurvrouw op en zei me in de Washington Post te kijken en jawel, hoor, daar stond zijn foto met erbij, dat hij nabij Metrostations tientallen mensen had beroofd. Nadat ze hem binnen hadden gelaten, werd hij gewelddadig en eiste $100, wat de meesten natuurlijk maar gaven. Poeh, dat was wel even schrikken! Ik was dat maar net ontsnapt!

Natuurlijk kunnen hier in Vienna ook dingen gebeuren. Maar een Nederlandse correspondent, die hier tot voor kort ook woonde, maakte mee hoe de politie zich soms verveelt en naar actie zoekt. Op de ochtend van een van onze sneeuwstormen, kwam hij van een reis thuis met een taxi. Natuurlijk was hij niet gewend aan zoveel sneeuw, dus hij vroeg de taxi chauffeur hem een paar blokken voor zijn huis af te zetten. Zo wandelde hij door de diepe sneeuw naar huis. Een politieagent zag hem, vond dat verdacht (wie gaat er nu door de diepe sneeuw lopen??) en hield hem aan. Hij moest zich helemaal legitimeren en uitleggen waarom hij besloten had die vreemde beslissing te nemen, alvorens hij verder mocht. Een grappig verhaal, maar ja, in ieder geval patrouilleren ze goed.

Vienna is ook een "historic" town. Nu is "historic" natuurlijk niets vergeleken bij de Europese geschiedenis, maar het is wel interessant om te lezen hoe het hier tijdens de burgeroorlog was, bijvoorbeeld. Voor veel van de nieuwere plaatsen, zoals Centreville, bestaat zo'n geschiedenis niet. Kortom, ik ben best blij met mijn plekkie in de wereld en trots op Vienna.