Sneeuwdag

Iedere dag door de week, dat we kunnen uitslapen is een gift! Rick moet wel werken, maar kan ook wat langer blijven liggen vanwege de gladheid op de wegen.

Bij het openen van de gordijnen straalt de wereld ons letterlijk tegemoet: staalblauwe lucht met van die, door vorst, prachtige glinsterende sneeuw. Hier moet ik natuurlijk in naar buiten! De sneeuw ligt nu op de bomen als plukken watten, het lijkt soms wel bloesem.


Zelfportret



Als watten in de bomen

Met camera, maar zonder sneeuwschoenen dit keer, loop ik terug naar Southside Park. Het bos ziet er vandaag heel anders uit, dan gisteren, met de blauwe lucht en er zijn veel meer vogels te horen, maar ze laten zich niet zien. Het is wel zo stil, dat je ieder diertje onder de struiken hoort kruipen en de klikkerige roep van de vrouwelijke cardinaal klinkt dichtbij. Langzaam begin ik de roep van de verschillende vogels te herkennen.


Schaduwen



Mijn gisteren verloren lenskap vind ik niet terug, logisch natuurlijk, want er is inmiddels sneeuw geruimd. In ons gedeelte van Vienna hebben we gelukkig geen last gehad van de vele problemen met stroomuitval na de storm, maar er is wel wat men hier een "water main break" noemt. Water gutst in een riviertje uit een gat in de weg naar beneden. Op mijn terugweg is de weg afgezet en zijn ze ermee bezig. De snelle wisselingen van temperatuur veroorzaken dit soort scheuren in de pijpen.

Thuis raap ik de Washington Post op van de oprit en lees, dat de meesten van de lokale meteorologen de sneeuwtotalen zwaar hadden onderschat en dat ze zich dat gisterochtend met schrik realiseerden. Een ervan had minder dan 10 centimeter voorspeld en werd met 35 centimeter wakker. Oeps! Weersvoorspellingen blijven moeilijk, ondanks alle ingewikkelde computerapparatuur van tegenwoordig!

Katja gaat met vriendinnen met de Metro naar Pentagon City Mall. Ze klaagt wel over haar schouder, die gisteren met sleeen de verkeerde kant op is gerukt. Haar rechter schouder ziet er inderdaad anders uit, dan de linker, als dat zo blijft moeten we er maar eens naar laten kijken.


Hier is "ons" pad naar genoemd

Kai, Saskia en ik rijden naar het W&OD pad. Ik parkeer in de diepe sneeuw, dit pad en zijn parkeerplaatsen worden niet schoongemaakt door de gemeente. We zakken bijna tot onze knieen weg in de sneeuw, gelukkig is er gisteren gelanglaufd en kunnen de kinderen op die ijzige sporen lopen. Ik vind het wel een goede oefening, die diepe sneeuw.


Boem! Lekker in de sneeuw vallen



Kai springt helemaal naar beneden, de sneeuw is zacht



Sneeuwballen gooien

We vermaken ons prima! Al meteen vinden de kinderen een heuveltje, waar de sneeuw nog helemaal ongerept is en er wordt gegleden en gesprongen. Even later zien we sporen in de sneeuw. Een ervan zijn duidelijk de hoeven van een hert, de ander een heel licht dier, want de pootjes zijn niet door de sneeuw gezakt.


Welk dier was dit? (geen kat, want wij hebben bewijs, dat die wel door de sneeuw gaan met hun pootjes)

Een cardinaal voldoet eindelijk aan mijn wens een foto met zo'n rood diertje in de witte sneeuw te krijgen. We gaan het bos van Northside Park in en komen niemand tegen. De kinderen gooien sneeuwballen en laten zichzelf vallen in de sneeuw. In veel opzichten is het net zo leuk als spelen met zand, alleen kouder!


Met sneeuw steken de cardinaaltjes helemaal af!

Na een uurtje hebben we het koud en Saskia bedenkt zich, dat ze nog Valentijns kaartjes nodig heeft voor morgen. Bij Eckerd vinden we Valentijns tootsie rolls, waar ze namen op kan schrijven. Ze is alle Scooby Doo, Winnie the Pooh en andere karakterkaarten al ontgroeid. Op de vraag, of hij ook Valentijnskaarten o.i.d. nodig heeft, geeft Kai een ontkennende grom. Ok!


Historisch Vienna met sneeuw

Aan de overkant bij Subway zoeken ze een stevige sub uit, al dat spelen in de sneeuw maakt hongerig. Ik ben niet zo'n broodeetster en Subway's wraps zijn "just my ticket". Dit keer kies ik ham met lekker veel groentes erbij.

Na de lunch gaat Saskia sleeen met Laura in een derde Vienna park: Glyndon Park. Sleeen blijkt een gevaarlijke sport te zijn voor onze kinderen, want ook zij komt strompelend thuis. Vanavond heeft ze een enorme blauwe plek op haar knie.

Kai mag nog even met vriendjes buiten spelen, maar dan moet ik hem streng manen tot huiswerk. Hij heeft een flinke berg en ik denk niet, dat hij het allemaal klaar zal krijgen.

Katja wil nog even naar Michael's, want ze bedenkt, dat ze op de valreep nog wat Valentijnskaarten wil maken voor haar vriend(inn)en. Ik geniet altijd van deze winkel, krijg gelijk zin van alles creatiefs te ondernemen. Katja komt met armenvol Valentijnsspul op me af en verkondigt dan, dat het "dorky" is en legt alles weer terug. Tieners!

Uiteindelijk kiest ze een heel stel spullen om oorbellen mee te maken en ik koop tekenspullen, ik heb wel weer eens zin om te gaan schetsen, al is het gewoon voor de ontspanning.

Nu kijken we even Olympische Spelen. Veel paar rijden kunstschaatsen, wel mooi, wat snowboarden en de 500 meter schaatsen. Ik vind het fantastisch, dat de Amerikanen het zo goed doen! Dan merk ik, dat ik echt wel Amerikaans ben. Een beetje een tweestrijd, want ik vind het ook leuk om de Nederlanders te zien, maar ze zeggen me minder, dan de Amerikanen. Een bewijs, neem ik aan, dat ik helemaal geintegreerd ben. Yay, Joey!

Natuurlijk betekent het (op het positieve vlak voor mij) tevens, dat we meer schaatsen te zien krijgen hier, nu de Amerikanen het zo goed doen, dat werkt ook mee met mijn enthousiasme. Ach, ik ben gewoon voor de Amerikanen en de Nederlanders, geen gezeur, behalve als ze tegen elkaar schaatsen. Eeny, meeny, miny, moe, catch a tiger by the toe, of is het iene, miene, mutten, tien pond grutten. Poe, moeilijk om tussen twee landen in te zitten. Go Joey, in de 500m zijn er tenminste geen serieuze Nederlandse tegenstanders.

Tot nu toe nog geen woord of de scholen morgen op tijd zullen beginnen. De sneeuw is wel wat gesmolten, maar er ligt nog een flink pak en het vriest weer. Ik hoop op een late start morgen, nog een dagje lekker uitslapen.