Canaan Valley, West Virginia

Vrijdag

Rick heeft vandaag vrij genomen, dus hebben we alle tijd om in te pakken. Toen we naar Camelback gingen hebben we gewoon van alles in de auto gegooid en dat bleek nogal chaotisch te zijn. Dit keer komen de goede ski broeken, handschoenen, oorwarmers etc. mee, plus extra kou protectie, want de voorspellingen zijn ijzig!

Eindelijk is Ricks auto klaar, hij haalt hem op bij de garage en zet onderwijl Brynna af bij de kennel. Ik zorg, dat de katten goed verzorgd achter zullen blijven.

Als mijn vader om drie uur komt, zijn wij bepakt en bezakt en zodra Saskia uit school komt rijden we de cul de sac uit. Mijn vader rijdt in zijn eigen auto achter ons aan. Het spitsuur is begonnen en het is vrijdag, maar toch zijn we al snel buiten Manassas en buiten het stedelijk gebied rond Washington.

Via de interstates 66 en 81 rijden we het Appalachen gebergte van "Wild and Wonderful West Virginia" in. Niet voor niets heeft West-Virginia de bijnaam "Mountain State", het is er adembenemend mooi.

Het eerste plaatsje in West-Virginia, waar we doorheen rijden, is het pittoreske Wardensville met zijn bijna 250 inwoners. Het heeft een Pizza Den, een videotheek en een spelletjeshal, waar wekelijks Bingo wordt gespeeld en steak wordt gegeten. Zoals zo vaak vragen Rick en ik ons af, hoe het moet zijn om hier te wonen. Men leeft van de houtindustrie en de jacht, forel wordt in de bergstoompjes gevist en onderweg zien we veel kippenboerderijen.

Langs de weg zien we mooie kabbelende beekjes en rivieren en intussen gaat de zon achter de bergen onder. De bergen zien er paars uit, volgens de meisjes, wat Rick "for purple mountains majesty" doet zingen. We genieten allemaal van deze schoonheid.

Om naar Canaan Valley te komen gebruiken we dit keer onze GPS systemen. Mijn vader heeft een Garmin en wij hebben een Mio. Het schiet goed op, we rijden door allerlei plaatsjes en omdat we zo weinig oponthoud hebben en denken voor achten in Canaan Valley te zijn, besluiten we daar avondeten te eten.

Het is zo donker buiten, dat ik het sterrenbeeld Orion duidelijk vanuit de auto zie. Verder is er niets, behalve verlaten vakantie log cabins en net voorbij de Smoke Hole Caverns zegt de vriendelijke dame van de GPS opeens "Turn right".

Rick rijdt er om te beginnen straal voorbij en mijn vader ook. De GPS slaat op tilt, we moeten omdraaien zegt ze om de haverklap! Rick stopt de auto op een ontzettend donker plekje en overlegt met mijn vader. Ja, zijn GPS geeft dezelfde rooksignalen af, omdraaien dus maar.

Met veel moeite vinden we de afslag en voor we het weten rijden we alweer fout. We moesten afslaan bij "Dolly Sods" en wij waren dat voorbij gereden. Eindelijk vinden we de juiste afslag en bevinden ons op een onverharde weg! Er staan borden, dat er geen sneeuw wordt geruimd de komende twintig mijl. Rick vraagt, of we dit wel zullen doen en ik had natuurlijk "nee" moeten zeggen. Maar er is geen sneeuw te bekennen en die GPS weet heus wel de kortste weg.

Hobbelend begeven we ons letterlijk de wildernis in. Er is bos en niets anders aan beide kanten en de weg is niet onderhouden. Mijn vader volgt voorzichtig. Het lijkt allemaal prima te gaan, tot we de berg op moeten. Daar ligt opeens flink wat sneeuw! Eerst zijn er nog sporen van andere auto's, die de weg vrij hebben gemaakt, maar dan wordt het ijs!

Onze minivan trekt het met zijn "Advancetrac" wel, maar opeens zien we lichten van mijn vaders auto niet meer achter ons. Rick gaat polshoogte nemen en het blijkt, dat hij zijn auto met geen mogelijkheid de berg op krijgt.

Rick gaat helpen en ik blijf bij de kinderen. Binnen de kortste keren zien we helemaal geen lichten meer en ik moet een gevoel van paniek onderdrukken. Ik probeer de kinderen bezig te houden door buiten de van naar de sterrenhemel te kijken. Die is onbeschrijflijk mooi! Het is eigenlijk zonde, hoe veel sterren wij allemaal door de stedelijke verlichting niet te zien krijgen. Op dit landweggetje in West-Virginia voelen wij ons even echt een heel nietig deeltje van dit heelal.

Intussen lukt het Rick om mijn vader te laten omkeren, want de berg op bleek compleet onmogelijk. Buiten adem komt hij bij de van terug, hij heeft de berg terug opgerend bang voor wilde dieren, het is ook ontzettend uitgestorven hier! We zijn beiden bezorgd, dat mijn 71-jarige vader nu alleen zijn weg naar het resort moet vinden. Ik troost me met de gedachte, dat hij in allerlei Afrikaanse landen alleen reist, dus dan moet dit toch niet zo moeilijk zijn. Maar de mogelijkheid van zijn auto in een greppel blijft in mijn achterhoofd hangen.

Wij ploegen verder op het landweggetje. We dachten, dat we bijna op het einde waren, maar het blijkt nog 10 mijl langer niet geasfalteerd te zijn en op sommige plekken gevaarlijk glad. Mijn vader had het met zijn auto nooit gehaald.

Met een grote zucht van opluchting komen we eindelijk weer op een verharde weg en blijken precies bij Canaan Valley uit te zijn gekomen. We rijden naar de lodge, checken in en ik overtuig Rick ervan, dat we moeten gaan eten. Hij wil op mijn vader wachten, maar het is half negen en het restaurant sluit om negen uur. We besluiten een maaltijd voor mijn vader te bestellen.

Tijdens het eten bellen we telkens mijn vaders mobiele telefoon, maar krijgen alleen zijn voicemail. Rick wil er op uit gaan om hem te zoeken, maar daar steek ik een stokje voor. Het is als een naald in een hooiberg en ook helemaal niet veilig voor Rick.

Gelukkig blijkt na het eten, dat mijn vader heeft ingecheckt en we vinden hem in de snackbar. Dankbaar laat hij zijn pizza (hij houdt niet van kaas!) staan en we rijden naar onze kamer. Daar worden we door vijf herten begroet, die allemaal hongerig achter ons aan lopen, mijn vaders maaltijd ongetwijfeld ruikend. De kinderen vinden het prachtig (ik ook!). Een ree denkt, dat ik iets te eten heb en likt mijn hand. Ze moeten echt honger hebben, want meestal zijn ze toch nog schuw.


Wachtend op een hapje bij onze kamer

Mijn vader geniet van zijn filet mignon en een glaasje meegebrachte rode wijn. We zijn allemaal moe van dit avontuur en besluiten morgenochtend om acht uur op te staan. Voor het inslapen geniet ik (nu alles goed is gegaan) toch nog even na van de herinneringen aan de adembenemende natuur, die we hebben gezien vandaag!

Zaterdag

Mijn ouders waren altijd al (veel te) vroeg op en mijn vader belt dan ook om tien voor acht al of we wakker zijn. Nee, Pa, maar ik ben het wel en trommel de rest ook maar meteen uit bed. Het sneeuwt buiten licht en waait hard. Om half negen zitten we in het restaurant aan het ontbijtbuffet. Natuurlijk vergelijken we met onze ervaring van een paar weken geleden bij Camelback. Het eten en de atmosfeer hier is vele malen beter!

Om negen uur zijn we klaar voor de pistes en de lift tickets zijn al gauw gekocht (Saskia en mijn vader skien gratis). Maar een van de lessen, die we vandaag leren, is dat we voortaan elders onze ski's moeten huren. De rij voor huurski's en snowboards is ellenlang en het is allemaal zo slecht georganiseerd (hier wint Camelback weer glansrijk), dat het meer dan een uur duurt, voor we met ski's en snowboards buiten staan!


Canaan Ski Resort

Snowboards, want alle drie de kinderen hebben besloten, dat ze een snowboard les willen nemen. Ze willen eigenlijk een prive les, maar die is $30 per persoon duurder, dan een groepsles ($25 versus $55)! Jammer, dus, het wordt de groep, om twaalf uur (uiteindelijk krijgen ze toch met zijn drieen een prive les, want de vierde kandidaat komt niet opdagen, $90 bespaard!).

Rick oefent intussen het snowboard aan en uit doen met ze, terwijl mijn vader en ik lekker op de heel makkelijke beginnerspiste skien. Ik heb dit keer 130 lengte ski's gekregen, die me vele malen stabieler doen voelen, dan 150's, die ik bij Camelback kreeg. Ik schrijf de lengte expres hier op, zodat ik het volgend jaar kan nazoeken. Mijn vader heeft 150 gekregen en valt meerdere malen. Hij gaat ze ook inwisselen voor 130 en doet het daarna ook veel beter. Er staat een straffe wind, maar verder is het wel lekker weer en de sneeuw is goed. We genieten.

De snowboarding les begint en Kai vindt het prachtig en doet het goed. Iedere keer als we de meisjes zien liggen ze op hun achterwerk en vooral Saskia vindt het duidelijk maar niets. Naderhand besluit Kai te blijven snowboarden, maar de meisjes ruilen hun board in voor ski's.

Makkelijk is het helemaal niet, maar ze staan (zo af en toe):








Met zijn allen gaan we helemaal naar boven en de lange groene piste aan de zijkant van de berg af. Dit is wel heel wat voor Kai, die het snowboarden toch nog erg moeilijk vindt. We besluiten hem morgen voor een prive les in te schrijven.


Met Opa bovenop de berg

Het is inmiddels al half vijf en moe en rozig van de wind gaan we terug naar het hotel. Op de parkeerplaats komen we onze hertjes weer tegen en Katja en ik nemen foto's. Daarna douchen we allemaal en om half zeven rijden we naar het Deerfield Resort restaurant.

Dit is ons derde bezoek aan Canaan Valley en we weten, dat dit het lekkerste restaurant in de buurt is. Als we aankomen wordt ons verteld, dat we een kwartier moeten wachten, alsof dat iets heel ergs is. In ons gebied zijn wachttijden van meer dan een uur voor een tafeltje niet ongewoon. We krijgen een drankje van de bar aangeboden en als onze tafel klaar is, is het net zo lekker en gezellig als de vorige keren, dat we hier waren.

In de hotelkamer kijken we naar de laatste officiele avond Olympische Spelen, wat gaan die twee weken toch snel!

Zondag

De voorspelling was, dat het vandaag scherp kouder zou zijn en bij het openen van de gordijnen lijkt dat bewaarheid geworden: sneeuwjachten blazen voorbij en de wereld is wit. Brrr!!

Dit keer belt mijn vader al om kwart voor acht en ik ben trots op ons vijven, dat we, alles ingepakt en klaar, vijfenveertig minuten later al aan het ontbijt zitten!

Kai moet om half tien aanwezig zijn voor zijn les. We kleden ons allemaal heel dik aan en lijken wel Mars mannetjes met onze ski brillen en gezichten helemaal beschermd door fleece. Het waait venijnig en dat gaat overal doorheen. De conditie van de pistes is heel anders dan gisteren. Rick vraagt waarom er geen sneeuw is gemaakt en krijgt als antwoord, dat ze geen water meer hebben daarvoor en het het einde van het seizoen is (ze zullen nog drie weken open zijn). Jammer, want nu is het wel heel erg ijzig overal.


Het is koud! Katja (lichtblauw) en ik (rood) zijn helemaal bedekt.

De beginnerspistes gaan nog wel, hoewel mijn vader een aantal keren flink valt, volgens de meisjes (ik ben met Kai meegegaan en vindt iedereen pas veel later). De meisjes wachtten op mijn vader bovenaan een van de steilere heuvels en toen hij eindelijk kwam racete hij zo hard naar beneden, dat zij hem niet bij konden houden! Giechelend vertellen ze hoe hij als een kogel omlaag gleed, niet kon stoppen en uiteindelijk onderaan onderuit ging. Oef, gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden, ik vind het maar eng, hij is tenslotte niet bepaald jong meer!

Uiteindelijk vinden wij elkaar weer en als we in de rij voor de lift staan merkt een ski instructeur op, dat mijn vaders ski niet goed vast zit. "You could have hurt yourself badly, sir!" zegt hij. Ik moet er niet aan denken!! Maar mijn vader gaat rustig door en geniet. Hij is mijn voorbeeld: als hij op 71-jarige leeftijd dit gladde spul aan kan (hij heeft het twee jaar geleden voor het eerst gedaan), dan kan ik ook van alles!!

Voor we gaan lunchen wil Rick nog een keer van de hele lange groene piste af. Gisteren vond ik die heerlijk, maar vandaag glijden zowel Saskia als ik voornamelijk in de sneeuwploeg rem naar beneden! Het is een grote ijsbaan op de steilere stukken! Het is bovendien zo koud, dat ik mijn handen niet meer voel, ik heb het syndroom van Raynaud en moet dus zo gauw mogelijk naar binnen. Ik huil bijna van de pijn aan mijn vingers en twee ervan zijn al wit (gebeurt bij te veel kou).


"Smile!" zegt Rick in de lift, maar veel maakt dat niet uit!

Saskia gaat met me mee, terwijl de rest nog even door skiet. Heel langzaam warmen we in het cafetaria met een koffie en hete chocolade op. Al gauw komt de rest om lunch te eten en na de lunch besluiten alleen Rick, Katja en ik er nog even op uit te gaan. De rest vindt de warmte binnen te aanlokkelijk en Kai heeft zoveel blauwe plekken, dat hij het lichamelijk niet aankan weer op zijn snowboard te gaan, hoe prachtig hij het ook vindt.

Rick en Katja gaan een zwarte piste doen en ik ga nog twee keer op en neer op de beginnerspiste. Er zijn nu te veel mensen en het is te ijzig, dus ik houd het al gauw voor gezien. Net als ik mijn ski's uitdoe zie ik de anderen ook terugkomen. Het is leuk geweest.

We brengen onze ski's en snowboard terug en om twee uur vangen we de terugweg naar huis aan. We tanken nog even benzine en kopen drankjes in de General Store (waar je alles van sterke drank tot jachtmateriaal tot visspullen tot skispullen kunt kopen) in het rustieke minieme dorpje Canaan Village en rijden dan route 32 op. Dit keer luisteren we niet naar de GPS en rijden de onverharde weg gauw voorbij.


Seneca Rocks onderweg in West Virginia



West-Virginia landschap

Wat is West-Virginia prachtig! Ik kan er niet over uit! Het ijs als watervallen van de rotsen, de besneeuwde bergen, de ijzige en sneeuwerige beekjes, het is allemaal even idyllisch. En nu is het nog de kale winter, in de lente, zomer en herfst moet het nog mooier zijn. Maar de mensen zijn er duidelijk arm, overal zijn sta caravans en zodra we Virginia binnen rijden valt het ons op, dat het er rijker uitziet. "Appalachia", zowel in Virginia als West-Virginia staat bekend als een heel arm gedeelte van de VS. En hoe mooi de natuur ook, ik zou in die afgelegen gebieden beslist niet willen wonen!

Na iets meer dan drie uur rijden we onze oprit weer op. We nemen afscheid van mijn vader en hebben het gevoel veel langer dan 48 uur weg te zijn geweest!

Canaan Valley is voor mij heel speciaal. Het is een plek met dierbare herinneringen: de kinderen leerden er skien en snowboarden (dit keer), we zijn hier met Christine en Chuck en Mallory de eerste keer geweest, vorige keer was het met Katja's verjaardag en waren Leah en mijn vader mee, de altijd aanwezige hertjes, en dit keer weer gezellig met mijn vader. Het is een vriendelijk ski resort, klein maar fijn, zoals we in het Nederlands zeggen.

Meer foto's hier en twee grappige filmpjes hier en hier.