Touching bases

Het klinkt helaas al als een kras in de plaat, maar Kai wordt weer met 102 graden (38,9 celsius) koorts wakker. Het is tweetiende graad lager dan gisteren, maar hij zegt zich nog zieker te voelen. Wat een rotvirus heeft hij te pakken!! Ik heb zo met hem te doen en voel me hulpeloos.

Dat hij zich vreselijk voelt merk ik aan het feit, dat ik hem op dinsdag een fel begeerd X-Box spelletje heb gegeven en hij het nog niet eens geprobeerd heeft! Ik geef hem maar Advil en dit keer ook Sudafed Sinus, in de hoop, dat hij er zich wat beter door voelt. Intussen maak ik me ook zorgen over hoeveel school hij mist en moet hij dat allemaal weer met late avonden volgende week inhalen? Ik email de leraren, dat ik graag wat werk voor hem hier zie, want zijn vriendje Charlie bracht gisteravond, na mijn verzoek om huiswerk, welgeteld twee blaadjes wiskunde werk mee!

Voor het eerst deze week gaat Saskia samen met Aoife naar school. Ze bellen elkaar rond acht uur en wachten elkaar op de hoek van onze cul de sac op. Aan de ene kant vind ik het lekker makkelijk, want nu begint mijn dag ongeveer een half uur eerder, aan de andere kant verlies ik mijn gezellige kletstijd met Sas en mijn extra blokje om (dat ik natuurlijk ook zonder Saskia kan doen). Kleine kindjes worden groot (ze kon natuurlijk allang alleen lopen, maar dat vond ze altijd saai).

Vanochtend komt het goed uit, want ik moet meteen naar Madison High School. Daar wordt "Touching Bases" gehouden van 7:30 tot 9:30. (Vrijwel) alle leraren zitten in het cafetaria en rijen ouders wachten op een kort gesprekje.

Als ik half negen aankom gaat er net iemand vlak voor de ingang weg, dus ik heb een fijne parkeerplaats! Het cafetaria staat al helemaal vol, veel ouders komen voor ze naar hun werk gaan en ik voel me wat slecht gekleed in mijn sportkleding. Gelukkig maakt dat allemaal helemaal niets uit hier en ik zie een paar anderen, die klaar zijn voor hun "workout".

Meteen bij binnenkomst zie ik Karin en Maaike staan. Maaike's school begint veel later, dan die van Saskia, dus Karin had haar meegenomen. Grappig toch, hoe onze kinderen allemaal zo dicht bij elkaar zitten in leeftijd!

Als eerste zoek ik Mrs. Crawford, de scheikunde lerares op. Katja worstelt met dat vak en wij hebben, zoals eerder geschreven geen zin in nog eens $65 voor bijles. Volgens Mrs. Crawford is dat ook absoluut niet nodig, Katja moet gewoon na school langskomen, tot ze alles begrijpt. Prima!

De andere leraressen, die ik te spreken krijg (wiskunde en AP world history) zijn vol lof over Katja. Verder lukt het me niet iemand te spreken te krijgen. Bij de Engelse lerares sta ik 20 minuten onverrichterzake in een lange rij. Sommige ouders lijken zich totaal niet bewust van de rij wachtenden achter zich en nemen meer dan een kwartier van de tijd van de leraar! Ik heb een goed gesprek met een ouder van een 11e klasser, maar houd het na die 20 minuten toch voor gezien.

Dan maar de Spaanse lerares proberen, maar die is in diep gesprek met een vader met boek erbij over de lesstof, terwijl een rij andere ouders gelaten staat te wachten. Ik houd het voor gezien, het is 9:30 en ik heb de leraren, die het belangrijkst waren, gesproken. Ik heb een hekel aan dit soort massaal leraren "ontmoeten" en vooral aan die ouders, die de gelegenheid waarnemen om uitgebreid over John of Jane te gaan discussieren. Daarvoor zijn individuele afspraken of email, zo'n ochtend is om vijf minuten te horen hoe je kind het bij dat vak doet. Moeilijk te begrijpen voor sommigen!

Thuis voorzie ik Kai van ontbijt en dan komt Kirsten om te gaan hardlopen. We kunnen op het moment niet zo ver gaan, want Kirsten heeft last van haar tenen (bone spurs, ik weet niet hoe je dat in het Nederlands noemt, botvergroeiingen?) en moet daar volgende maand aan geopereerd. Ondanks de pijn loopt ze toch vijf mijl in een uur, niet gek.

Tot mijn schrik zie ik op het bord van het Community Center, dat ik zaterdag Saskia al opnieuw had moeten aanmelden voor gymnastiek. Op hoop van zegen vul ik het aanmeldingsformulier toch nog in, maar de klas zit vol. Als ik het Saskia vertel is ze zwaar teleurgesteld. Slechte moeder, dat ik ben! Maar soms loopt mijn hoofd om van alle afspraken en deadlines!

Om een uur heb ik een afspraak met mijn nagelstyliste. Op het moment loopt er een draadje op het AllesAmerika forum over Vietnamese nagelsalons hier in de VS en ik begin een gesprek met Thu. Ik vind haar een ontzettend lief iemand en ze spreekt goed Engels, dus het lijkt me, dat ik haar best wat dingen kan vragen over haar baan.

Als ik haar vraag, of ze haar werk leuk vindt, ontketen ik een waterval van woorden. Ze begint voorzichtig, maar als ik zeg, dat het schoonmaken van de voeten van vreemdelingen mij nu niet bepaald zou aantrekken, opent ze op. Het is inderdaad geen prettig werk. Ook omdat veel klanten haar als minderwaardig behandelen.

Ze vertelt, dat zij als jongste achttien jaar geleden naar Californie kwam, waar de rest van haar familie al in de nagelindustrie werkte, lange harde uren. Haar ouders wilden, dat ze naar school ging, maar zij weigerde en daar heeft ze nu nog spijt van. In plaats van college deed ze 's ochtends Engels voor anderstaligen en 's middags nagelstylisten school. En sindsdien is ze nagelstyliste tegen wil en dank.

In Californie werkte ze eindeloos veel uren voor niet veel geld. Toen ontmoette ze haar man (ook Vietnamees, maar hier gekomen op zijn vijfde), die een succesvolle carriere heeft in het bankwezen. Met hem verhuisde ze naar Virginia en ze vindt het hier vele malen fijner, dan aan de westkust. Ze hebben nu twee dochtertjes en zij werkt een gewone vijfdaagse week (hoewel, zoals zoveel winkelpersoneel, haar "weekends" op maandag en dinsdag vallen).

Mijn nagels waren nog nooit zo snel klaar, want ik heb ademloos geluisterd naar haar heel rustige verhaal. Er zit zoveel bij, zo'n heel andere wereld! Een geschiedenis van oorlog, van een vader, die moest vluchten en hier asiel kreeg en een man, die deze heel intelligente vrouw trouwde en aan de andere kant van het land een ander leven, maar toch hetzelfde bood. Op mijn opmerking, dat ze toch nu ook nog naar school zou kunnen gaan, antwoord ze, dat ze nu toch blij is met haar baan, omdat ze met mensen als ik te doen krijgt. Lief, hoor, maar het klinkt meer alsof ze vindt, dat ze haar kans heeft gehad.

Net op tijd ben ik terug voor mijn massage. Ook Laura's leven als lesbienne hier in het conservatieve Virginia is zo anders dan het mijne. Terwijl ik op de massage tafel haar verhalen aanhoor, bedenk ik me, hoe gezegend ik ben, dat ik deze vrouwen tot mijn kennissen kan rekenen (mijn kapster uit Libanon hierbij inbegrepen). Ik zie ze met regelmatige tussenpozen en hun levens zijn zo anders, dan dat van mij, maar niet minder rijk of interessant. Een gesprek met een van hen is een gift. Bij het weggaan zegt Laura me, dat ze vindt, dat ik de beste moeder ben, die zijn onder haar klanten kent. Wow, het tweede lieve compliment vandaag!

Maar complimenten over mijn nieuwe lange wimpers blijven uit. Als ik het vertel valt het na lang kijken op, maar op een foto zou het al niet uitkomen. Wat een frivool gedoe om voor zoiets $150 uit te geven! Ik kan me duizend andere dingen voorstellen, waar ik dat geld aan zou willen uitgeven!

Saskia heeft om vijf uur een half uur piano les en ik neem de gelegenheid waar om Katja weer een half uurtje rijles te geven. Ze begint de van al aardig onder controle te hebben en kan in de cul de sacs al in een keer omkeren. Het volgende lesuur mag Rick voor zijn rekening nemen!

Rick is vanavond weer thuisgekomen van zijn Seattle reis. We vieren vandaag de 19-jarige verjaardag van onze ontmoeting aan de telefoon (verhaal hier - 17 november "Pakken en nostalgie") en gaan dat morgen met een etentje vieren.

Zondag heb ik een boeket paarse tulpen gekregen van vrienden en nu zijn ze zo mooi open, ik moest wat kleurige foto's maken in deze kou. Wat een kunststuk is een tulp, als je het zo ziet!