Appels plukken en Canadese Thanksgiving

Gisteravond zijn mijn broer en schoonzus uit Ottawa, Canada, bij mijn vader aangekomen. Zij hebben een 9 jarig zoontje en 4 jarig dochtertje en ze blijven tot maandagochtend. Vandaag was dus de grote samenkomst dag!

Ik dacht dus echt geen blog materiaal te hebben, want wat is nu saaier dan familie bezoek om over te lezen (neemt niets weg van de gezelligheid van het daadwerkelijke bezoek, don't get me wrong).

Maar ja, wij zijn gewoon geen "thuiszit" mensen. Dus na een lekkere lunch met broodjes, kaas (Frico, dus echt Nederlands!), vleeswaren (vooral de Bologna vloog weg en verder hadden we ook niet veel "leftovers") namen Rick en ik de jongste kinderen mee naar de boomgaard.

Athena van vier, Sandy van negen, Saskia van negen en Kai van dertien gingen mee. De rest ging naar mijn vaders huis om de Canadese Thanksgiving maaltijd te koken en Katja bleef thuis omdat ze moe was van gisteren.

De boomgaard waar we heengingen ligt in Vienna. Het is de laatste daar en helaas is dit ook het laatste jaar, dat ze hier open zijn, want hierna zullen er twintig huizen op dit grondgebied worden gebouwd. "Vooruitgang" heet dat, wij vinden het maar wat jammer, dat deze laatste boomgaard er ook onderdoor gaat!

Die appels hangen hoog!!!
De kinderen genoten, ik heb mezelf herhaalde malen op de schouders geklopt voor dit lumineuze idee! Er waren helaas niet veel lekkere appels over om te plukken, maar met de speciale appelplukkers lukte het toch nog en de kinderen vermaakten zich verder met het gooien van rotte appels! Dit was precies wat ze na twee regendagen binnen nodig hadden: lekker door de boomgaard rennen en buiten zijn.


Mijn nichtje, Athena, was niet meer van Kai weg te slaan en Saskia en Sandy konden het zo goed met elkaar vinden, dat Saskia vannacht bij mijn vader blijft logeren.

De herfstkleuren beginnen te komen bij de schuur van de boomgaard.
Terwijl wij met de kinderen bezig waren, kookten mijn vader en Ana Maria en Berend Jan een officiele Thanksgiving maaltijd. Voor onze Canadese familie is het morgen namelijk Thanksgiving.

Toen we rond vijf uur bij mijn vader op de stoep stonden vonden we de tafel al feestelijk gedekt. Het voorafje was mijn vaders onovertroffen tomatensoep met balletjes (de tomatensoep hier in de VS is niet zo lekker, dus de echte ouderwetse gaat er bij iedereen bijzonder goed in).

Hierna krijgen we lekker malse kalkoen, erwtjes, worteltjes, boontjes en zoete aardappels met geroosterde marshmallows (vooral dat laatste is populair bij de kinderen!). Het smaakt allemaal even lekker en het samen zijn met familie maakt het nog leuker. Mijn vader glundert! Hij is dan ook echt een goede kok!

Na het eten blijven we nog even nakletsen onder het genot van een glaasje Benedictine. Mijn vader blijft, ondanks zijn vele jaren hier, ontzettend Europees in zijn doen en denken. Vroeger ergerde ik me daaraan (ik vond, dat hij zich niet genoeg aanpaste), nu vind ik het fijn en bijzonder en geniet ervan. Vreemd, hoe we over de jaren veranderen! Het was goed mijn broer, schoonzus en hun kinderen weer te zien en een flinke knuffel te geven! We krijgen veel te weinig tijd samen! En dat is wel iets, want mensen, die emigratie overwegen, zich moeten realiseren. Binnen de kortste keren is het hele gezin wijd verspreid. Aan de andere kant is in ons geval ook iedereen op zijn plek terechtgekomen en helemaal gelukkig met zijn of haar leven!