Terwijl Saskia en ik naar school wandelen begint het te plenzen. Opeens zien we een felle flits, net of een licht heel snel aan en uit ging. Was dat bliksem? Maar we horen eerst niets, dus lopen maar gauw verder. Een minuut later klinkt een luide donder, waar we flink van schrikken! Het belooft niet veel goeds voor deze dag, waarop ik met Karin en Roland, die ik van het Alles Amerika forum "ken", Washington ga verkennen!
Gelukkig blijft het na deze bui bij een beetje miezeren en om half elf rijden we met zijn drieen naar de Metro. Ik had gehoopt op de oprit van Claudia te kunnen staan, maar daar staat al iemand. Dus proberen we het toch maar in de parkeergarage. Tot mijn verbazing vinden we vrij makkelijk een plekje en om iets voor elven zitten we in de trein.
We stappen uit bij Federal Center, een stop, die ik nog nooit gebruikt heb, maar die heel gunstig blijkt te liggen voor het American Indian Museum en het Capitool.
Bij het ticket center voor het Capitool vragen we of er nog tickets voor vandaag zijn. We hebben geluk, we kunnen met de rondleiding van 15:10 mee. Zo hebben we nog bijna drie en een half uur om andere dingen te gaan bekijken.
Het is al bijna twaalf uur en we besluiten eerst lunch te gaan eten in het Mitsi Tum cafe van het American Indian Museum. Daar binnengekomen blijken er bussenvol met kinderen rond te lopen en in de rij te staan voor het restaurant.
Wij hebben geen zin om veel tijd te verliezen, dus we lopen het museum weer uit naar de National Gallery of Art aan de overkant van de Mall. Hier weet ik een gezellig cafeetje, wat nog niet erg ontdekt is, met een lekker buffetje van zalm en kalkoen met allerlei salades. Het smaakt allemaal erg goed en voldaan gaan we verder.
Omdat de National Archives recht tegenover de National Gallery of Art liggen stel ik voor naar de officiele documenten, zoals de Constitution en de Bill of Rights, die daar liggen, te gaan kijken. Het National Archives gebouw is een van mijn favorieten hier in Washington. Helemaal neo-klassiek en van binnen is het er ook erg mooi en imposant.
Er is een nieuwe, interactieve tentoonstelling, die de "Archives Experience" wordt genoemd. Het is interessant, hoewel we niet te veel tijd eraan willen besteden, omdat er nog meer op het programma staat. Om de officiele documenten in de Rotunda te mogen zien moeten we even in een rij wachten, maar gelukkig niet meer dan een paar minuten.
Nu deze nieuwe tentoonstelling er is en de Magna Carta te bezichtigen valt, neem ik me voor ook maar weer eens met de kinderen te gaan.
Als we weer buiten lopen in de richting van het Capitool zien we overal zwaailichten rond het gebouw. Die waren er een paar uur eerder ook al en er was duidelijk iets gaande. Nu zien we ook allerlei nieuws vans met hoge antennes en een groepje journalisten, wat een vrouwelijke politie agente interviewt. Karin en ik gaan stiekem dichter bij het groepje staan, zodat we de agente kunnen verstaan en we horen, dat het gaat om een pakje, dat in een auto is gevonden. Ze nemen werkelijk het zekere voor het onzekere en de hoeveelheid politie, die erbij gemoeid was, was indrukwekkend!
Langs het Capitool lopen we naar de Library of Congress. We hebben nog een uur voor onze rondleiding begint en als we langs lopen gaat er net een eerdere groep weg. De gids vraagt of er nog buitenlanders bij zijn en Roland antwoordt, dat hij uit Nederland komt. Dit ontketent een heel gebroken Nederlands verhaal van de gids, die best wel eens uit Indonesie had kunnen komen. Het Amerikaanse groepje toeristen luistert geinteresseerd toe, als Karin en de gids vertellen hoe de Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog "Scheveningen" als code woord gebruikten, omdat de Duitsers dat niet konden uitspreken. Het is een grappig intermezzo, helaas krijgen we diezelfde gids een uur later niet.
Het gebouw van de Library of Congress is van buiten al heel mooi met allerlei kolommen en beeldhouwwerk. We gaan via het bezoekerscentrum naar binnen, voor de vierde keer vandaag door de veiligheidspoortjes. Roland en Karin "piepen" nogal eens en moeten dan extra gecheckt worden.
We lopen een uitgesleten trap op naar boven (het gebouw stamt uit 1897) en komen dan in een prachtige zaal terecht. De muren en het plafond bestaan helemaal uit mozaiek, met namen van dichters en schrijvers erin verwerkt. Dit is de "Asian Reading Room", kennelijk kun je hier Aziatische boeken uitlenen.
Door een deur lopen we de grote hal binnen, die ik me nog herinner van jaren geleden. Deze hal is adembenemend mooi. Overal beeldhouwwerk op de trapleuningen, mozaiek op de grond en aan de muur en kolommen en muurschilderingen, zelfs het plafond is prachtig. Het is te veel om in je op te nemen, we kijken onze ogen uit.
Helaas hebben we geen tijd voor de rondleiding, hoewel we het einde van de vorig rondleiding nog even horen. De gids vertelt, dat het metaal aan de muren aluminium is, eind 19e eeuw een van de zeldzaamste metalen, terwijl we het nu zelfs in onze keuken hebben.
Na wat rondgekeken te hebben lopen we weer naar buiten, naar het Supreme Court. Ook hier weer veiligheidscheck, maar meer dan de grote hal met bustes van alle Chief Justices zien we eigenlijk niet. We kunnen wel de rechtzaal binnen kijken, maar mogen er alleen met een rondleiding in, waar we te laat voor zijn.
Ik vertel Karin en Roland een beetje hoe het Supreme Court werkt en dat Bush net een nieuwe Chief Justice heeft aangesteld en een andere justice heeft voorgesteld, die nog door het Congres goedgekeurd moet worden.
Inmiddels is het tijd om terug naar het Capitool te gaan. Hier lopen we met zo'n dertig mensen naar binnen. Voor we door de veiligheidscheck gaan moeten we van een met pistolen en wapens behangen agent al het eetbare, dat we bij ons hebben weggooien. Zelfs ongeopende repen chocola! We vinden dit allemaal een idiote regeling en bij de veiligheidscheck (gelukkig de laatste van vandaag!) wordt niet eens gecheckt of er zoiets in onze tas zit!
We lopen met zijn allen de enorme Rotunda van het Capitool binnen. Hier is het een drukte van jewelste met allerlei rondleidingen en we kunnen onze gids nauwelijks verstaan. Ze legt de verschillende taferelen uit, die op de muren zijn geschilderd of gebeeldhouwd. Voornamelijk hebben ze te maken met de Revolutionaire dagen en het begin van de Verenigde Staten.
Als we naar boven kijken zien we de binnenkant van de welbekende enorme witte koepel. Deze is prachtig beschilderd met in het midden een schilderij.
Nadat ze alles heeft uitgelegd worden we de vroegere senaat binnengeleid. We zien de 38 beelden van senatoren uit verschillende staten hier. Verder laat ze ons de plek, waar John Quincy Adams' bureau stond, zien. Ze demonstreert hoe de acoustiek in de zaal zo werkt, dat hij kon horen, wat de senatoren voor in de zaal zeiden. Allemaal erg interessant. Ook dit is weer een mooie zaal met schilderingen en roodfluwelen gordijnen.
Als laatste lopen we naar beneden, de kelder in. Hier is een grote tentoonstelling over de geschiedenis van het Capitool. Omdat het inmiddels al na vieren is, slaan we die over en lopen door de miezerregen naar de Metro.
Net na vijven zijn we weer in Vienna, waar ik nog een halve hartaanval krijg, toen ik mijn van niet zie staan, waar we dachten hem achtergelaten te hebben! Gelukkig blijken we een niveau te laag te staan en staat hij boven nog trouw te wachten.
Thuis nemen we afscheid van Karin en Roland blijft nog gezellig eten. We halen Mexikaans en het wordt een leuke avond. Ik blijf het zo leuk vinden, deze contacten met mensen, die ik via mijn blog en forum heb leren kennen!
0 reacties:
Een reactie posten