Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, november 30, 2006

Laatste dag van november=23 graden!

Loop ik net enthousiast met mijn cameraatje naar buiten om de lichtjes in de cul de sac te filmen, staat er "Change the battery pack"!! Grr!! Opeens krijg ik geen waarschuwing, dat mijn batterij bijna op is. Het filmpje is dus nog een tegoed, nu vijf van de tien huizen compleet verlicht zijn. Ik verwacht, dat dit weekend twee andere buren ook iets op gaan hangen, maar het ziet er nu al heel feestelijk uit.

Aangezien de Amerikaanse economie voor maar liefst 70% afhangt van de uitgaven van de consumenten, besluiten Christine en ik vanochtend, dat we daar ons steentje aan moeten bijdragen.

Al om negen uur lopen we Target binnen en we zijn zeker niet de eersten! Terwijl Christine al lang bezig is de Kerstman te helpen, is Sinterklaas nog steeds mijn werkgever.

Voor de zaterdag viering ben ik klaar, de Sint hoeft voor zondag ook al niets meer te doen, maar voor zijn eigen verjaardag is er nog hulp nodig. En wel voor de twee moeilijksten in onze familie: Katja en Kai.

Uiteindelijk vind ik van alles, zoals verjaarscadeautjes en Kerstcadeautjes voor Saskia en Rick, leuke kerstoorbellen voor de meisjes en armbanden voor mij, eentje van Christopher Radko, die erg leuk is.


Ook wil Saskia graag "tenen sokken" en Target heeft een heel stel leuke Kerst sokken mét tenen, hoera! Ik weet, dat Katja "tenen" vervelend vindt, dus voor haar koop ik een paar heel zachte Kerstsokken. Het kost allemaal vrijwel niets, tussen de $3 en $5!

Maar voor Katja en Kai vindt deze Sint niets bij Target. Bij Barnes and Noble vind ik alweer iets voor Saskia, maar dat speciale cadeau van Sint voor de twee tieners blijft uit.

Onze ochtend shopping tijd is voorbij, het is tijd om serieus te worden en een fikse powerwalk te doen. We lopen vijf mijl en dan rommelen onze magen. We halen een kabob lunch bij Moby Dick, een heel populair Midden-Oosters restaurant.

Bij Christine thuis, tussen de gezellige Kerst decoraties, eten we het op. Dan ga ik huiswaarts, douche gauw en ga dan Vienna in. Als eerste laat ik mijn maaksel van gisteren aan Mona zien. Ze vindt het wel erg mooi, maar dit is niet, wat ze in gedachten had.

Het blijkt, dat ik haar verkeerd heb begrepen. Het is niet de bedoeling om een Kerstgroet te maken, maar om een achtergrond voor een cadeaubon te ontwerpen. Ooooh, had dat dan gezegd, denk ik! Maar ja, dat kan ik natuurlijk niet hardop zeggen.

Uiteindelijk denk ik, dat wat zij wil, veel eenvoudiger is. Toch ben ik blij, dat ik dit heb gedaan, het hielp me het programma beter kennen en nu weet ik, wat ze echt wil. Ik ben erg visueel aangelegd en gewoon een mondelinge uitleg registreert zich niet bij mij.

Bij EBGames vindt Sint wat hij zocht voor Kai en meer, dus nu blijft alleen Katja nog over. Hopelijk krijg ik morgen de kans om even naar de mall te gaan daarvoor.

Het is buiten 23 graden en dan heb ik toch echt geen zin om binnen te gaan zitten, hoeveel er ook gedaan moet worden. Hoe kan ik produktief zijn en toch van het heerlijke weer genieten? Nou, ik moet nog vijf gedichten schrijven, een in het Engels en vier in het Nederlands (onze eigen viering houden we zoveel mogelijk in het Nederlands). Dus zit ik daar, genietend van het warme weer (wat ook zeer helpt met de spieren, moet ik zeggen) en dichtend. Vooral voor Kai vloeit het uit mijn pen.

Katja denkt, dat ze om vier uur moet werken, maar komt vrij laat thuis uit school, haar algebra gaat helemaal niet goed en nu probeert ze in een lager niveau geplaatst te worden.

We racen dus naar Tyson's Corner, ik zet haar af en vijf minuten later belt ze, dat ze niet hoeft te werken. Ze is van het rooster gehaald, want het is niet zo druk. Leuk, dat ze dan even bellen, dat zou toch wel de minste moeite zijn!

De kinderen spelen tennis, basketbal en skateboard buiten, zo gezond! Van mij mag het zulk weer blijven, maar helaas wordt het morgen een stormachtige dag en daarna echt december temperaturen. Nou ja, dit lekkere weer hebben we in ieder geval mee!

Rick en ik gaan op een date night Koreaanse BBQ eten bij Woo Lae Oak voor onze date night. Ik bestel de visbarbeque en jeetje, wat een eten! Een halve kreeftenstaart, garnalen, kokkels en inktvis en allerlei lekkere groentes. In ieder geval is het vrijwel zonder vet en heel gezond. Ik raad iedereen Koreaans aan, Rick heeft ook een heel lekker gerecht: Bi Bim Bap. Als wij iets van de Aziaten kunnen leren is het koken zonder veel vet!

woensdag, november 29, 2006

Duct tape

Saskia wordt wakker met erge hoofdpijn. Ze snottert al een paar dagen, dus ik besluit, dat het tijd is om een dagje thuis te blijven. Ook wel gezellig, nog even lekker wat langer in bed blijven, zij kruipt aan Ricks kant. Er hangt buiten een dichte mist, dus mijn geplande fietstocht kan toch geen doorgang vinden. De auto's hier zijn niet zo gewend aan fietsers, als in Nederland, dus je moet wel goed zichtbaar kunnen zijn.

Na het ontbijt zit ik te dubben, hoe ik dan mijn dagelijkse beweging zal gaan krijgen. En dan belt Christine, zij loopt in haar buurt, want Mallory is ook thuis van school. Ze stelt voor, dat ik mijn sportschoenen aantrek, naar buiten ga en haar op mijn mobieltje opbel. Ideaal! Zo loop ik 4,5 mijl, al kletsend en met een goed vaartje ook, binnen het uur ben ik weer terug. En dan breekt heel voorzichtig het zonnetje ook door. Het wordt alweer lente-achtig warm.


En dan denk ik, dat wij veel versieringen hebben!

Voor de lunch heb ik afgesproken met Jenny. Zij is een Nederlande, die in Frankrijk woont, op bezoek bij haar Amerikaanse vriend, die sinds een maand hier in Tysons Corner woont. We bestellen een op maat gemaakte sandwich bij Whole Foods en kletsen er gezellig meer dan een uur op los.

Ook dit is weer een ontmoeting via dit weblog, het is een eindeloze bron van sociale contacten! Jenny vindt (ver) lopen ook leuk om te doen, dus als het weer meewerkt gaan we volgende week een heel end op het W&OD pad lopen.

Saskia en ik besteden de rest van de middag produktief door de uitnodigingen voor haar verjaardag te versturen (die zij en Tabatha zelf hebben geschreven). Ook schrijven we het gedicht voor degene, die zij voor Sinterklaas heeft getrokken. One down, many to go!

Christine komt langs met Mallory. De orthopedist heeft naar Mallory's pols gekeken, die al vier weken erge pijn doet, en geconstateerd, dat er een breuk in het groeiplaatje en een ernstige klap tegen het bot is geweest. Mallory kreeg een prachtige roze cast om (hier is dat geen gips meer, maar een soort hardwordend verband). De meisjes spelen en wij genieten van een Diet Coke met Lime.


Ons "Kerst"huis overdag



En de voordeur, ik ben vooral trots op de "rendieren"deurhangers van groen, die heb ik namelijk zelf gemaakt

Zodra de school uitlaat staat de telefoon roodgloeiend voor Saskia. Een schoolbus met kinderen uit haar klas erin heeft vanochtend een auto van achteren geramd. Geen van de kinderen was gelukkig gewond, maar de vrouw, die de auto reed, moest naar het ziekenhuis gebracht. Toch is dit het zoveelste schoolbus ongeluk en er zitten geen veiligheidsriemen in die bussen. Nu wordt dat argument hier in Fairfax Country weer opgerakeld, dus hopelijk (sorry voor de mevrouw in de auto) dient dit weer als een waarschuwing.

Veel van de middag gaat voor mij op aan het ontwerpen van de Kerstgroet voor Lofty Salon. Mona heeft gezegd, dat ze het er "oud" uit wil laten zien. Ik ontwerp een pamflet, dat de kinderen en Rick mooi vinden (commentaar: kleur zou leuker zijn, maar ja, dat was de opdracht niet). Morgen of overmorgen breng ik het naar haar om te zien of dit is, wat ze ongeveer in gedachten had. Erg moeilijk en tijdrovend vond ik het, ik weet niet of ik het nog eens zo snel zal aanbieden! Ik weet niet of het er verkleind goed uitkomt, maar zo ziet het er ongeveer uit:


En dan nu naar de titel van dit blog. "Duct tape", het zilverkleurige plakband met enorme plakkracht, is nuttig voor van alles en nog wat. Rick heeft er net nog een van de lades in de keuken mee gemaakt (tot hij echt gemaakt zal worden).

Maar pas als Kai beneden komt met een complete portefeuille gemaakt van duct tape, die niet onderdoet voor een leren exemplaar, weet ik, hoeveel je met dit spul kunt doen! Hij heeft er de hele middag aan besteed en gaat hem aan Rick geven voor Kerst. Cool!

Verder zijn hij en ik inmiddels helemaal verslaafd aan de raadsels van Weffriddels.com. Als er de komende dagen geen logjes verschijnen weten jullie waarom!

dinsdag, november 28, 2006

Lente? of toch Kersttijd?

Soms denk ik, dat de dagelijkse routine van op een bepaalde tijd opstaan, oefeningen doen, ontbijten, sporten etc. me veel beter doet voelen, dan zo'n weekend, als we net hadden. Daarin sliepen we uit (ik had bijna "in" getypt, oeps, de Anglicismen sluipen er wel in), ik moest mezelf dwingen om oefeningen te doen en te sporten en het ritme was er niet. Misschien is mijn lichaam er gewoon teveel aan gewend.

Andere mensen met fibromyalgie (zoals Christine) geven hetzelfde aan. De vrije tijd is heerlijk, maar het helpt om die routine aan te houden, dat is wat ons beter doet voelen. Kortom, lang verhaal kort makend, ondanks het late naar bed gaan gisteravond, ben ik om half acht op.

Oefeningen doen, met mijn zus aan de telefoon, die drie dagen per week voor meer dan een uur het verkeer rond Boston trotseert. We missen elkaar en fantaseren al, dat als het zo'n milde winter wordt, ze misschien in januari langs kunnen komen. Saskia vertrekt naar school en ik eet ontbijt.

Om tien uur heb ik met Kirsten bij Whole Foods (ja, alweer, en morgen kom ik er ook!) afgesproken. Ik heb dus even tijd om emails, blogs en forums te lezen. Katja en Kai's school stuurt een email, dat er iemand ernstig allergisch is voor Kerststerren. En laat het hockeyteam nu net een "fund raiser" hebben, waarbij ze Kerststerren verkopen! We (Rick heeft er een van ons overbuurmeisje besteld) worden verzocht hem zo gauw mogelijk op te halen. Waar mensen al niet allergisch voor zijn!

Om kwart over tien arriveer ik bij Whole Foods en nog geen teken van Kirsten. Ik ken haar inmiddels goed, of dit een Deense gewoonte is of niet, maar ze is consistent een kwartier of meer te laat.

Een paar minuten later komt zij ook en klaagt over pijn aan haar heup en mijn benen doen pijn, wat een stel oudjes! Maar met het hardlopen voelen mijn benen veel beter aan en ik heb het gevoel, dat ik het tempo (zo'n 5,5 mijl per uur, dus niet echt snel) urenlang zou kunnen volhouden. Het gaat echt lekker, het weer is fantastisch en de fietsers vliegen langs ons. En dan hoor ik iets en zie het volgende:


Vlakbij staat ze, maakt haar niet uit, dat wij er zijn!


Eerst valt het niet op (ze camoufleren zo goed tegen het struikgewas), maar er staat een hert vlakbij ons! Zij (neem ik aan) is aan het eten en trekt zich helemaal niets van ons (nog geen vijf meter verwijderd) aan. Prachtig! Na een foto en een filmpje (zie hierboven en hieronder) lopen we verder.


Later zien we er in het struikgewas nog een paar, maar die zijn verder van ons verwijderd. Ook de felrode cardinaaltjes zijn druk bezig en zo af en toe vliegt er een felblauwe bluejay langs. Zonder bladeren zijn de kleurige vogels zeer opvallend.


Kai en Katja zijn vroeg terug uit school vandaag, een of andere teacher workshop. Kai gaat football spelen met vrienden (heel goed, gezien het heerlijke weer) en Katja gaat naar Dr. Weil om haar internship te doen.

Laura komt voor een massage, oh, wat pijnlijk weer! Laura merkt op, dat zij ook wat gefrustreerd raakt door mijn benen, er lijkt geen schot in te komen. Ja, dat weet ik ook! Iedere keer als ik loop bijt ik door pijnen. Maar niet lopen is ook geen optie, gezien vanmorgen, toen ze al pijn deden voor het lopen en het tijdens het lopen een stuk beter voelde. Fibromyalgie is een rare "ziekte" (of eigenlijk aandoening, want ik wil er niet aan denken als een ziekte, jakkes!).

Het is zulk lekker weer buiten, dat ik besluit de gisteren geleende Libelles voor op het stoepje te gaan lezen. De zon schijnt, ik zit er heerlijk en de kinderen komen een voor een kletsen. Het is minstens 20 graden en ik geniet en dan zegt Saskia het: "Ik wish het zou sneeuwen!" Kai heeft ook al zoiets verzucht. Wat??? Nee!!! Het moet de hele winter zo lekker blijven! Aan de andere kant lijkt het mij ook wel gezellig, die hete chocolade tijd. Dit gezin zou het in Florida niet goed doen.

Rick komt als verrassing thuis met taco's van Tequila Grande voor ons en KFC kip voor Kai en Saskia. Gisteren had Kai de verkeerde saus op zijn kip en vandaag zou dat rechtgezet worden. Dus komt Rick met twee bakjes kip, een honey barbecue, een buffalo. Of dat dacht hij.

Maar het blijken beiden honey barbecues te zijn, voor de tweede dag achter elkaar. En dan zie ik opeens een andere kant van mijn anders zo rustige man. Hij ergert zich enorm aan de Spaans sprekenden bij de Fast Food restaurants, die ronduit geen Engels verstaan (ik ook, hoor, en dat heeft niets met hun afkomst te maken, maar ze zijn nu eenmaal in een overwegend Engels sprekend gebied en hoeven enkel het menu uit hun hoofd te kennen en te kunnen tellen). Het is altijd weer een verademing om in het midden-westen te komen, waar iedereen je gewoon verstaat (althans, tot nu toe).

Maar goed, Rick, in een ongewone driftbui voor hem, vertrekt weer naar KFC en de manager komt eraan te pas. Het blijkt, dat de sauzen niet goed gemengd zijn. En dan is er weer prima service, niet alleen krijgt Kai de goede kip, maar de maaltijden van gisteren én vandaag worden terugbetaald! Voldaan komen de heren thuis.

Vanavond kijken we naar de eerst Kerst "special": Charlie Brown's Christmas. Dit is een jaarlijkse traditie voor Rick en de kinderen. Deze vind ik nog wel leuk, maar Rudolph the Red Nosed Reindeer en Santa Claus is Coming to Town kunnen me gestolen worden! Daarentegen is Frosty, the Snowman mijn favoriet. Worden we in deze tijd van het jaar niet allemaal weer kinderen?

maandag, november 27, 2006

Beter

Gelukkig voel ik me na een goede, lange nachtrust een stuk energieker. Alweer is het prachtig en vooral warm weer en Christine belt of ik zin heb om met haar te gaan lopen. Zonder moeite zet ik mijn plannen om te gaan fietsen opzij en rijd naar Fairfax.

Daar lopen we, heuvel op, heuvel af, vijf mijl. Bij de vijvers worden we telkens nagezeten door blazende Canadese ganzen, rotbeesten, dat het zijn!

Op de terugweg haal ik dessert voor vanavond bij Whole Foods. De angelfood cake, vruchten en slagroom vielen zo in de smaak tijdens het etentje bij Karin, dat ik die succesformule maar herhaal.

Met Kai en Saskia ga ik om kwart voor drie naar de orthodontist. Kai wil helemaal niet, hij heeft met vrienden afgesproken, maar ik vertel hem, dat het maar een paar minuten zal duren. Dr. McGrath hoeft enkel even te kijken of hun beugels nog goed zitten.

Had ik dat maar niet gezegd, want dat was natuurlijk de goden verzoeken. Als we de wachtkamer binnenlopen zit die zo vol, dat er geen stoelen over zijn! Een uur (!) later worden Kai en Saskia naar achteren genomen.

Daar moeten ze nog eens wachten en dan kijkt de dokter even in hun mond en ze zijn klaar! Beiden zijn hoogst verontwaardigd over het verlies van hun speeltijd! Anders ik wel, ik heb me "vermaakt" met het lezen van de doom en gloom in Newsweek!

Mijn nagels hebben hard een opknapbeurt nodig en Saskia wil wel mee. Zij voelt zich nog steeds niet zo lekker, dus even verwend worden mag best. Ze kiest witte en blauwe nagellak en de dames zijn gek op haar, dus ze krijgt zomaar gratis twee sneeuwvlokken getekend op haar duimen.

Op weg naar huis trakteer ik haar op een pepermunt hete chocolade van Starbucks en mezelf op een peppermint mocha, heerlijk!

Sylvia en Karin komen me ophalen voor de Nederlandse dames avond, dit keer bij Lia in Reston. Het wordt weer oergezellig. Lia heeft heerlijke zalm bereid en vooral de quinoa salade van Marie Jose vind ik niet te versmaden.

Pas om kwart voor twaalf loop ik ons huis weer binnen, veel te laat natuurlijk, maar het is ook zo gezellig, dat het telkens moeilijk is om de bijeenkomst op te breken! Thuis wacht me nog een grote verrassing: een hele zak met roomborstplaat van Karin! Heel hartelijk bedankt, Karin, ze smelten letterlijk op de tong. Alleen banketbakkers kunnen ze zo maken!

zaterdag, november 25, 2006

Ontzettend moe, maar voldaan

Zaterdag

Al om half zeven word ik onverwachts uit mijn dromen gewekt door Katja. Ze moet om acht uur werken, maar haar keel doet erge pijn. Toch moedigen we haar aan wel te gaan, want je kunt niet om een verkoudheid maar afbellen van je werk, zeker niet hier!

Ze vertrekt dus, maar zowel Rick als ik zijn nu wakker. We staan op, maken koffie en wachten tot de rest van het huishouden zich laat zien. En dat zijn nogal wat mensen, want Madison en John logeren hier en Ricks vader en vriendin natuurlijk ook.

Ricks vader wil vanochtend blijven om de football wedstrijd van Muskegon Catholic Central (waar hij naar school ging) te kunnen volgen. Carol maakt lunch (kalkoensandwiches) en ruimt de auto in.

Het is alweer wolkeloos zonnig weer, al is het wat koel (later wordt het echter 20 graden!). Ik ga met gewichten lopen en vertel mezelf, dat het vier mijl moet worden. Oh, oh, oh, niet makkelijk! Ik voel met niet lekker, ik weet niet of het de bladeren zijn, die nog overal liggen of gewoon iets, dat ik onder de leden heb, maar vooral halverwege voel ik me alsof ik stroop in mijn spieren heb. Toch dwing ik de vier mijl af en doe dat in net iets meer dan een uur, voor hoe ik me voelde en met 16 pond gewichten niet slecht.

Op mijn lijstje staat van alles en eigenlijk zou ik wel willen, dat de schoonfamilie weg ging. Intussen doe ik de was (die tot een berg uitgegroeid is), de kattenbakken (die arme dieren moesten op "toiletten", waar wij niet op zouden gaan) en de planten. Ook ruim ik de herfstspullen op, zodat er ruimte is voor de kerstversieringen.

Eindelijk, net als ik een douche neem, besluit de "Engle" wagen het nest te verlaten. Met natte haren, vers onder de douche vandaan, (je moet Ricks vader kennen) neem ik afscheid en daar gaan ze, Vader, Vriendin en Wit Hondje.

"Denk je, dat ze het leuk gehad hebben?", vraagt Rick bij het uitzwaaien. Ik antwoord: "Ik weet het niet, wat denk jij?". Ook hij weet het niet. Het zijn lieve en aardige mensen, maar er komt niets uit, als gastheer en -vrouw hebben we geen idee wat wel en niet in de smaak viel. Maar we weten, dat we ons best hebben gedaan en meer kan niet.

Zodra ze weg zijn storten we ons op de Kerstspullen. Het is ronduit warm op de zolder en ik voel me niet lekker! Al mijn gewrichten doen pijn. Rick besluit, dat ik dan maar buiten moet gaan "werken" en dat blijkt goed te helpen. Zo'n drie uur later hebben we (Rick, Kai en ik) alle lichten precies zoals we ze willen. We hebben het alle drie mega warm! Het is zo'n twintig graden buiten en dat zijn we niet meer gewend!


Een deel van de verlichting


Als ik alle draden heb ontward en opgehangen, ga ik naar binnen. Daar hang ik de stockings aan de mantels en de rest van de versieringen in de family room. Dan ga ik naar de keuken en pak alles daarvoor uit. Als laatste komt de eetkamer en de rest laat ik voor morgen.

Katja komt vroeg uit haar werk, omdat ze zich niet lekker voelt. Tot onze verbazing rijdt Angelo vlak achter haar. All is not well in Paradise, maar dat horen we pas later. In ieder geval verbieden we een uitje, want Katja is echt ziek.

Als avondeten eet Rick "leftovers" (het hele Thanksgiving maal vind ik een keer lekker, maar dat is het dan wel), Saskia bij Tabatha en Kai, Katja en ik bestellen Chinees. En dan gaat het mis, Katja's maag kan hier niet tegen.

Duidelijk zal ze morgen niet kunnen werken, dus ik bel Old Navy alvast, terwijl Rick Katja naar bed helpt. Ik krijg een manager aan de telefoon en die noteert, dat Katja ziek is, maar Katja moet zelf ook nog bellen. Dat doet ze, ondanks, dat ze zich vreselijk voelt en wat ik al vermoedde, gebeurt: er wordt hard op haar ingespeeld om als het even kan toch te komen. Ze hebben personeel tekort, dat is duidelijk, maar je wilt toch geen overgevend, ziek iemand in je winkel???


Voor het slapen gaan zetten de kinderen hun schoen. Ieder van hen zingt trouw het verplichte "Sinterklaas Kapoentje", zelfs zonder mijn aanmoediging. Ik moet inwendig lachen, geen van drieen gelooft natuurlijk meer, maar dit is toch wel erg spannend, hoe dan ook. Dit zal de enige keer zijn, dit jaar, dat de schoenen worden gezet. Sint moet veel te hard denken, wat er in zal komen, na een keer had hij al hoofdpijn!

Zondag

Kai is waarempel als eerste op vanochtend! Als ik beneden kom, zie ik waarom, hij wilde weten, wat er in zijn schoen zat! Hij mag dan veertien zijn en de baard in de keel hebben, maar van binnen is hij toch nog echt kind. Soms vergeten we dat weleens bij de tieners. Sint bracht Kai een scheurkalender met gekke websites, hij gaat meteen surfen.

Tot mijn verbazing krijg ik Rick zover om te gaan (hard)lopen. Als we onderweg zijn schrikt hij, als ik zeg, dat ik tenminste drie mijl wil gaan. Hij dacht meer aan een mijl, hi hi. Ik plaag hem, dat hij nog ver te gaan heeft in vergelijking met Petra's man, die zo tien mijl loopt!

Maar met een mix van "gewoon" lopen en de heuvels af rennen halen we de drie mijl toch. Het is echt afzien voor Rick en ik neem me voor dit toch vaker te gaan doen. Het is gezellig zo samen en heel goed voor zijn conditie. Als je van nature sporten niet leuk vindt, is het moeilijk telkens de zelf-discipline op te brengen om te gaan. Helaas zie ik dat in ons hele gezin, met uitzondering misschien van de twee jongsten.

Als we thuiskomen springen we gauw onder de douche, want Ricks vroegere manager heeft gebeld, dat hij en zijn vrouw even langskomen. Zij zijn een enorm huis aan het bouwen in Maryland en ons huis heeft alle electronische snufjes, die Jason ook wel wat lijken.

Leslie en Jason arriveren zodra Rick uit de douche komt, hij heeft zich nog nooit zo snel aangekleed! Ze krijgen een uitgebreide tour van het huis en Rick kan dan heerlijk uitwijden, want het is zijn passie, natuurlijk. Maar ik heb nog een hele lijst met dingen te doen en ik zie de tijd wegtikken.

Gelukkig zie ik, dat Leslie ook steeds meer begint te gapen (ze is moe, want ze heeft kleine kinderen en overziet het hele huizenbouw project). Eindelijk hebben ze alles gezien en hun oren tuiten vast van de uitleg. Toch ben ik stiekem trots op mijn man, want hij heeft echt van alles voorzien, waardoor we nu een fantastisch modern huis hebben.

Als ze vertrokken zijn eten we gauw lunch (wat anders, dan die vermaledijde turkey!) en dan gaat Rick naar de mall met een lijstje. We hebben zaterdag een Sinterklaasfeest hier bij ons thuis en zondag een Sinterklaasfeest bij een van de andere Nederlandse dames. Daarvoor moeten allerlei cadeautjes gekocht, natuurlijk. Ik ben Rick erg dankbaar, dat hij daar een deel van voor zijn rekening neemt, want ik voel me nog steeds niet lekker.

Katja voelt zich toch iets beter, maar heeft haar werk afgezet. Goed, want een dag rust heeft ze weleens nodig. Ze gaat huiswerk doen bij Leah. Saskia gaat naar Tabatha en Kai helpt mij met de rest van de Kerstversieringen.

We hangen de groene slingers aan de trap, zetten de kerstboom voor op en versieren hem en hangen de lichtjes op het deck. Wat een werk toch altijd, die Kerstversieringen, maar het ziet er daarna ook altijd weer zo leuk uit! En dit keer kan het allemaal lekker lang blijven hangen, want er is nog meer dan een maand tot Oud en Nieuw.


De lichtjes en zonsondergang vanavond

Ook ik heb nog wat Sinterklaas winkelen te doen en er zijn wat Kerstspullen stuk, die vervangen moeten worden. Dus begeef ik me naar Michael's.

Daar is het gezellig druk en ik koop als eerste wat Sculpey klei spullen voor Saskia. Voor Kai vind ik een heel pakket met allerlei gereedschappen en voorbeelden om met potlood kunstwerken te creeren. De "echte" Sint zal die zondag aan hen geven.

De rest van mijn lijstje werk ik ook vlot af en ik neus nog verder in alle Kerstspullen, die uitgestald zijn. Mijn hemel, wat is er toch veel te krijgen! We zouden ook nog een hele verlichte en geanimeerde Kerststad op kunnen zetten, ergens. Alles is even leuk en vrolijk, maar de plaats ontbreekt, het moet nog wel smaakvol blijven!

Rick komt thuis en is een beetje boos op mij, ik heb de "muur" bereikt, voel me niet lekker, supermoe, overal pijn. Volgens hem heb ik dit weekend veel te veel gedaan. Maar zoveel was het helemaal niet. Ik denk, dat ik of de verkoudheden van Katja en Saskia ga krijgen of allergisch ben voor de schimmels, die alle opgeveegde bladeren veroorzaken. In ieder geval wordt het vroeg naar bed, vanavond!

vrijdag, november 24, 2006

Black Friday

Drommen mensen schijnen in de diepte van de nacht in parkeerplaatsen gewacht te hebben totdat om vijf uur de winkels open gingen, belust op de beste koopjes van het jaar. Wij niet!

Pas om negen uur rol ik uit bed en tot mijn verbazing is enkel Rick pas op. Mijn schoonvader is meestal een vroege vogel, maar hier lijkt hij het bed erg lekker te vinden. We hebben, voor de gelegenheid, croissants en bagels als ontbijt en Carols pompoen brood.

Vond ik in de beginjaren hier pompoen vreselijk, nu vind ik de gekruide zoetige smaak heerlijk en ik kies dus voor een plakje pompoen brood. Croissants en bagels kan ik altijd nog eten.

Het is onvoorstelbaar, maar zo grijs, grauw en koud als het gisteren was, zo staalblauw en in de vroege ochtend al warmer, dan het de hele dag werd, is het vandaag!

Maar goed ook, want een tochtje naar de Virginia countryside staat op het menu voor vandaag. Carol en Ricks dad kennen Washington wel goed, maar zijn nog niet veel naar het westen geweest. Op deze manier zullen we ook de winkelende menigtes missen, hopen we.

Om half twaalf vertrekken we met zijn zessen in de van richting Leesburg. Vroeger, in de tijd, dat Ricks vader nog in dit gebied woonde, was dat een lange rit van meer dan een uur. Vandaar, dat hij er nog nooit geweest is.

Nu is er een expres tolweg, direct naar het stadje. Kai en Saskia zijn ook mee, Katja moet werken. Ik moet zeggen, dat ik blij ben, dat die twee tijdens onze lange rit niet vlak naast elkaar zitten! Telkens als ik ze tot rust maan zijn ze "alleen maar aan het spelen". Pfff!!

Na een half uurtje parkeren we voor het Tuscarora Mill restaurant, waar we reserveringen hebben. Dat is maar goed ook, want kennelijk gebruiken sommige families deze dag na Thanksgiving als een soort tweede Thanksgiving dag, waarbij ze met de hele uitgebreide familie gaan lunchen. Er staan verscheidene tafels met zeker twaalf mensen eraan. Opvallend zijn de kleine kinderen, die allemaal keurig rustig zitten te eten.


Ondanks de drukte genieten wij van een voortreffelijke lunch en super goede service. Carol krijgt zelfs, op haar vraag welke kruiden er in haar corn chowder zijn gebruikt, het hele recept ervoor mee! Voor een vroegere molen is het een erg gezellig restaurant.


Om even uit te buiken lopen we na de lunch het oude stadje in. Allerlei snuisterijen winkeltjes en restaurants lijnen de weg. Zo af en toe duiken we er eentje binnen, vol met allerlei Kerst hebbedingetjes. Het is ook gezellig druk, er hangt een leuk sfeertje en het ruikt overal heerlijk van de kaarsen en warme cider.




Een van de winkeltjes van binnen



Het gerechtshof



Na in het stadje rondgekeken te hebben, willen we naar een van de nabije wijngaarden gaan. Ik probeer "Lucketts" te vinden met de MIO, maar dat bestaat niet. Dan twijfel ik, of het misschien toch niet Lovettsville is. Ik voer de laatste dan maar in, het lijkt zo ongeveer in de juiste richting te zijn, en we gaan op weg.

Na zo'n vijftien mijl blijkt, dat het toch geen Lovettsville was. Ik zet de MIO op Point of Rocks, waar de brug over de Potomac naar Maryland is, en al gauw rijden we langs de Potomac. Wat is het landschap in dit gedeelte van Virginia toch mooi. Overal mooie oude rode schuren, roofvogels en zwarte Angus stieren in de velden.

Dan vinden we de goede weg en komen langs de Jacobson's Kerstboom boerderij (ik vermeld dit hier speciaal, omdat ik me die naam over twee weken vast niet meer herinner) en de alpaca boerderij, waar de kinderen proberen de alpaca's naar de kant te krijgen om ze te aaien, maar die hebben daar hoegenaamd geen oren naar.

Eindelijk vinden we de Tarara wijngaard. Tot onze verbazing is het er razend druk! Moeten al deze mensen niet winkelen? Maar het is wel erg gezellig met een jazz kwartetje.


We doen de rondleiding door de wijn"grot", die dit keer "self guided" is, vorige keer hadden we een gids. Dan doen Carol en ik een wijn proeverij.

Dit keer krijgen we zeven wijnen te proeven, waarvan twee wit, een rose en vier rood. We lachen ons te pletter om de verschillende smaken, die we moeten proeven. Grapefruit, citroen en peper of framboos met vage bosbessen, maar nooit gewoon druiven, waar wijn toch van gemaakt is. Mijn evaluaties gaan niet zo diep, ik vind het lekker of niet. En een van hun wijnen vind ik absoluut vreselijk, de Pinot Noir! We zouden er bramen en peper en ik weet niet veel wat in moeten proeven, maar ik proef alleen heel zuur en bitter en niet lekker.

Carol houdt van witte wijn en die is gisteren helemaal opgedronken. Dus we kopen een paar van hun erg lekkere Charvals. Die zijn niet te droog en niet te zoet, dus lekker.

Na een korte pauze thuis gaan we alweer op weg, dit keer voor het avondeten. Ricks vader heeft jaren in Turkije gewoond en dus gaan we naar een van de twee Turkse restaurants in de omgeving. Deze is onze favoriet, al krijgt de ander (veel dichter bij ons) alle prijzen.

Kazan heet het restaurant en het menu is helemaal Turks en onze serveerder ook. We eten een heerlijk varieteit aan voorafjes: Dolma, Feta kaas, olijven, hummus en meer.

Mijn hoofdgerecht is heel erg zachte biefstuk met een yoghurt en tomatensaus en pita's. Rick en zijn vader bestellen de "signature dish": Doner kebab.
Zelfs de kinderen hebben lekker eten van het menu, hetgeen nogal ongewoon is!

Vanavond zitten we gezellig in de family room. Ricks vader luistert naar een football wedstrijd in West Michigan, tussen Cooperville en Zeeland (spreek uit "Zielend"). Opvallend zijn de achternamen van de spelers: Van Dord, VandenBrink, Van, Van, Van! Allemaal Nederlands klinkende namen, maar zo Amerikaans als het maar kan!

PS: Speciaal voor Wendy een foto van de kalkoen van 20 pond in de oven gisteren:

donderdag, november 23, 2006

Traditionele Thanksgiving

Al zeker zeven jaar hebben we geen "echte Amerikaanse" Thanksgiving gehad. Toen Ricks moeder nog leefde gingen we steevast naar het huis van zijn ouders, waar de hele familie, ooms, tantes, neven en nichten en meer, aan lange tafels plaatsnam.

Iedereen nam een traditioneel gerecht mee en ik vond het altijd een hele belevenis, iets waar ik helemaal niet mee opgegroeid was. Toegegeven, ik voelde me niet altijd op mijn plaats, vooral in de eerste jaren, nadat ik Rick had leren kennen. Kalkoen is al niet mijn favoriete eten en pumpkin pie vond ik niet te pruimen! Toen werd me gevraagd een gerecht mee te brengen, dat speciaal was voor mij en dat werd een zalmsalade, iets wat absoluut niet in de traditionele gerechten paste.

Na de dood van Ricks moeder verviel die traditie, helaas voor Rick. We hadden wel maaltijden hier thuis, maar het was niet hetzelfde. En de afgelopen paar jaar waren we niet hier, maar in Europa.

In 2004 vierden we Ricks 45ste verjaardag in Londen en vorig jaar waren we in Nederland en ontmoette ik Petra en Wendy. Later of ervoor aten we de traditionele kalkoen, maar het "gevoel" was er niet.


De pumpkin pies wachten

Vanochtend bij het wakker worden voel ik me dus best opgewonden. We gaan vandaag de eerste "echte" Thanksgiving in vele jaren vieren! Beneden zet ik koffie en eet gauw een bowl cereal. Ricks vader komt al gauw boven met Rascal en daarna zijn vriendin. Het koken begint al.

Buiten miezert het en het is flink koud. Tijd om boven te sporten, dus. Ik heb een nieuwe gewichten routine uit Fitness en daarna veertig minuten op de elliptische machine. Dat moet genoeg calorieen verbranden om het zware T-giving maal te verorberen!

Terwijl ik sport kijk ik naar de Macy's Thanksgiving Day Parade, zeker een traditie! De ballonnen vliegen vandaag laag, want het is vreselijk weer in New York en in het verleden zijn er door erge wind ongelukken gebeurd.

Nieuwe ballonnen dit jaar zijn Pikachu en Snoopy. Na een uur vind ik, dat ik genoeg bewogen en gezweet heb en loop naar beneden. De sportkamer was heerlijk koel, maar in de rest van het huis heerst een behaaglijke warmte. Het ruikt ook nog eens heerlijk naar selderij en kalkoen. Dit is de behaaglijke geur, die ik me altijd bij die oergezellige Kerst reclames voorstel.


Santa komt in New York aan

Tijd om mezelf nuttig te maken. Ik dek de tafel, klop de slagroom voor de pumpkin pies en daarna is er even niets gaande. Dus duik ik in de vele advertenties in de krant. Morgen is het Black Friday, de grootste koopjesdag van het jaar. Wij zullen ver van de winkels blijven, maar de reclame blaadjes geven wel veel ideeen.


De net gedekte tafel



Bij BartSmit.com bestel ik alvast de cadeautjes voor mijn broer, schoonzus en kinderen in Nederland. Wat een uitkomst, dat internet! Ook koop ik alvast de traditionele pijama's voor Kerstavond voor iedereen.

Intussen staat de football wedstrijd Detroit Lions - Miami Dolphins aan. Ricks vader is een football fan (eerder vandaag kreeg hij de dvd's van Kai's wedstrijden te zien en werd daar ook al enthousiast van). Helaas voor hem doet Detroit het slecht, de Dolphins winnen.

Met zijn allen (inclusief kinderen) wordt er hard gekookt en gestampt. De kinderen vinden vooral het stampen en mixen leuk.


Samen koken

Om drie uur zijn we klaar om aan te schuiven, de kalkoen is gesneden en alle verschillende bijgerechten verwarmd. Het is een waar koningsmaal! Er staat: kalkoen, natuurlijk, aardappelpuree en jus, mais, zoete aardappelen met marshmallows, biscuits, stuffing (traditioneel met selderij en champignons), stuffing met oesters, de groentes, die ik van Whole Foods heb meegenomen en natuurlijk de cranberries en cranberry chutney van Carol, die werkelijk heerlijk is.


Bijna alle genoemde gerechten

We beginnen de maaltijd met een toast van Rick en dan zegt Carol een gebed. Als iedereen heeft opgeschept zeggen we, traditioneel, een voor een waar we dankbaar voor zijn.


Klaar om aan te vallen!

Natuurlijk zijn de meeste antwoorden familie, gezondheid en al het voor de hand liggende, maar waar ik nu speciaal dankbaar voor ben zijn alle vriendschappen, die ik via dit blog en erbuiten heb gesloten. Vier jaar geleden gebeurde er iets heel moeilijks in mijn leven, maar uiteindelijk heeft Christine gelijk gekregen, het was een "blessing in disguise" (is er zo'n uitdrukking in het Nederlands?). Enfin, ik voel die "blessing" dus vrijwel dagelijks.

Dr. Carol heeft nog een extra traditie. Ze laat een zakje met vijf maiskorrels zien. Die symboliseren de vijf zaden, die de pilgrims destijds hadden tijdens hun eerste Thanksgiving. Haar aanwezigheid maakt de feestdag "echt", zij is voor mij het prototype "Amerikaanse".

Ze komt uit het midden van Ohio, is streng religieus en haar smaken en overtuigingen zijn stereotypisch. Toch past ze zich uitstekend aan in onze omgeving. Ze is een psychologie professor in Muskegon, Michigan en moet telkens haar studenten online checken. Voor mij is zij een leerschool, want "pure" Amerikanen zien we hier niet vaak. Ze moest eens weten, hi hi. Het is een lief iemand en ze kan bijzonder goed koken!

Het opruimen duurt langer, dan het eten en Katja breekt een van de speciale porceleinen borden (die we van Ricks ouders hebben geerfd en die nooit mijn keuze zouden zijn geweest, hoezo beladen).

We genieten allemaal van de pumpkin pies en mijn, al zeg ik het zelf, heel goed opgeklopte slagroom. Ook de pumpkin cheesecake van Dr. Carol is heel smakelijk. We zijn allemaal goed voldaan na al dit eten, ik zit hier in mijn supermakkelijke kleding. Ik heb het gevoel vandaag een echte Amerikaanse Thanksgiving meegemaakt te hebben, heel speciaal!

woensdag, november 22, 2006

De dag voor Kalkoendag

De dag daagt grauw, kaal en koud. Brrr!! Het nodigt absoluut niet uit tot de fietstocht, die ik op mijn programma heb staan. Maar ik weiger me uit het veld te laten slaan!

Met de fiets aan de hand loop ik met Saskia naar haar school. Van daaruit stap ik op de fiets, ski jack met dubbele rits omhoog, handschoenen aan en oorwarmers op. Er staat een keiharde wind, maar het regent nog niet (al zag ik het gele en rode van de erge regen al vlakbij op de radar).

Toch moet ik dit vaker doen, zo direct nadat Saskia op school is, want het is pas half tien, als ik weer thuis ben. Rick komt ook praktisch tegelijk terug van zijn laatste (of althans, dat dacht hij) gang naar de supermarkt voor Thanksgiving benodigdheden.

Om elf uur heb ik afgesproken met Katja bij de Barnes and Noble in Reston. Haar zoontje Kenan van vijf heeft vandaag ook vrij en komt mee. Ik moet zeggen, hij gedraagt zich voorbeeldig, terwijl wij de stukken eraf kletsen. Het helpt natuurlijk ook, dat er een tafel met Thomas the Tank Engine treinen staat en hij ongehinderd door de aanwezige kinderboeken kan lezen.

Katja en ik kopen bij de Starbucks in de winkel respectievelijk een Gingerbread latte en een Peppermint mocha. We vinden twee stoelen en merken, dat achter ons in een van de fauteuils een zwerver ligt te slapen, duidelijk dronken (hij staat zo af en toe even op). Er komen telkens B&N medewerkers langs, maar niemand doet er wat aan. Maar ja, verder doet hij niemand kwaad, zullen ze wel denken. Als we weggaan ligt hij er nog steeds.

Na zo'n anderhalf uur nemen we afscheid en ik zoek gauw wat schoencadeautjes uit voor de kinderen en Rick. Ze mogen zaterdagavond hun schoenen zetten, Sinterklaas komt er even voor de plas over.

Als ik weer buiten kom plenst het en het is berekoud. Het doet me opeens enorm aan toen we in Nederland woonden denken, in de donkere dagen voor Kerst, als we van de ene naar de andere winkel renden om maar niet te nat te worden. Gek, opeens zo'n flashback!

Het verkeer terug naar huis is vreselijk en ik neem nog wel de sluiproutes! Ik ga nog even bij Karin langs, want die is vandaag jarig. Ik geef haar (natuurlijk) zelfgemaakte "Happy Birthday" wijnbedeltjes en een set met alles erin om fajitas te maken. Karin is dol op koken en dat is wel iets Amerikaans (althans Tex-Mex) om te maken. Het valt gelukkig in goede aarde!


Om half twee kom ik heel hongerig thuis en eet gauw lunch. Het hele gezin is inmiddels thuis en kennelijk hebben we een grote magneet aan ons huis zitten (dit volgens Rick). Er zijn namelijk maar liefst zes andere kinderen op bezoek. Stille Kai heeft de meeste aanspraak, drie van zijn vrienden zijn gekomen om het nieuwe spel "Call of Duty 3" te spelen. De vijf dames zingen karaoke, we kunnen onszelf niet horen denken!

En dan staat er opeens een zilveren Prius op onze oprit. Rick heeft de camera op de tv aanstaan, dus we zien het al, voor er wordt aangebeld. Naar buiten rent een klein wit hondje, de Bison Frise Rascal. Ricks vader en zijn vriendin Carol volgen al snel. Hugs voor iedereen en gauw wat te drinken aanbieden. De vriendjes en vriendinnetjes stellen zich allemaal netjes voor en verdwijnen dan weer naar beneden.

De katten weten niet goed, wat ze van Rascal moeten denken, ze liggen ogenschijnlijk rustig, maar zijn klaarwakker. Brynna kan het niets schelen, deze indringer. Het hele dierlijke leven, met uitzondering van de slang, concentreert zich plotseling in de family room. Daar brandt ook het haardvuur, dus niet alleen Rascall is een trekpleister.

Buiten regent en sneeuwt het, binnen is het gezellig. De dia's van dertig jaar geleden, door Rick op de computer gezet, worden bekeken. De techniek staat voor niets, we zien een tienjarig Ricky regelmatig voorbij komen. Zijn moeder komt opeens weer tot leven (hoe voelt dat voor de vriendin?).

Met zijn allen bestellen we voor het avondeten. De helft van de groep kiest voor Grieks, de andere helft voor Japans. Een uur later wordt alles bezorgd en met een enorme groep eten we. Dan worden de kinderen een voor een opgehaald, tot alleen Leah en Betsy, Katja's vriendinnen over zijn.

Het is echt genieten, al die mensen om ons heen. Het is zo'n vrolijke sfeer, iedereen is klaar voor een feestdag. President Bush heeft zijn pardon gegeven aan de traditionele kalkoenen, maar ik vrees, dat voor duizenden andere vogels het lot minder gunstig viel.

Saskia heeft een heel project gemaakt op school met als onderwerp "dankbaarheid". Bovenaan haar lijst staat "familie" (nummer twee "vriendschappen"), wat haar een grote knuffel van Katja opleverde. Maar het is zo, de relaties in ons leven zijn allerbelangrijkst, al het materiele verbleekt erbij.

dinsdag, november 21, 2006

Happy Feet

De dagen vliegen op het moment voorbij, er is zoveel te doen en gaande! Het is stralend weer, maar koud vandaag en er staat een snijdende wind. Goed ingepakt lopen Christine en ik iets meer dan vijf mijl door haar buurt. We genieten van de mooie gekleurde vogels, die we, nu de bladeren van de bomen zijn, weer goed kunnen zien.

Op de terugweg stop ik bij Whole Foods. We hebben geen wijn meer en dat kan natuurlijk niet met een feestdag in het vooruitzicht! Ik koop een doos met twaalf flessen, Yellowtail Shiraz en een paar Chardonnays, waardoor ik 15% korting krijg, altijd meegenomen.

Verder koop ik een paar bijgerechten voor onze Thanksgiving maaltijd: haricots verts met uitjes en een melange van gegrilde herfstgroentes (squash, zoete aardappel, prei e.d.). Ricks traditionele maaltijd houdt weinig groens in en ik ben dol op groentes, dus een prima excuus om eens van de lekkernijen van Whole Foods te gaan smullen.

Laura komt om een massage te geven en die is weer hard nodig, mijn nek zit helemaal vast. Het zal de kou wel zijn. Ik moest wel lachen om Kelli, Tabatha's moeder, vanochtend. Die heeft gisteren ook een massage gehad van Laura en ze was helemaal ondersteboven van Laura's kracht. Het hielp haar wel heel goed, maar het was niet de gewoonlijke "feel good" massage, zei ze. Nee, dat ondervind ik ook iedere week, maar helpen doet het zeker!

Na de massage ga ik met fototoestel naar Lofty Salon. Morgen moeten de foto's ingestuurd om mee te doen met de "Salon van het Jaar" wedstrijd en Mona wil, dat ik nog een paar foto's maak, als het echt netjes is in de salon.




Die lukken goed en ik hoop echt, dat ze de wedstrijd gaat winnen. Ik ken althans geen andere salon, die er zo mooi ingericht en warm uitziet. Als ik de foto's gemaakt hebt, doet Mona gratis mijn haar als dank voor het fotograferen. Dat scheelt even lekker $115, dus mooi meegenomen!

Het verkeer is al enorm druk in voorbereiding op Thanksgiving en Rick komt veel later, dan hij wilde, uit zijn werk. Duizenden zijn kennelijk nu al op weg naar hun bestemming om het grootste familiefeest van Amerika te vieren.

Omdat het zondag niet lukte en Rick bang is, dat van uitstel afstel komt, hebben we besloten vanavond naar Happy Feet te gaan. Tabatha gaat mee en Katja niet, want die gaat uit met Angelo.

Vooraf eten we gauw een hapje bij Friday's, we hebben maar een half uur voor de film begint, maar het restaurant is naast het theater. We vertellen de serveerster, dat we haast hebben en binnen twintig minuten staat ons eten, perfect voorbereid, voor onze neus! De Jack Daniel's zalm vind ik het lekkerste op hun menu en ook dit keer word ik niet teleurgesteld, de zalm is heerlijk zacht en mals.

We wachten allemaal al maanden op de film "Happy Feet", want wat we als voorproefjes te zien kregen, was hartstikke leuk! Allerlei beroemdheden, waaronder Robin Williams en Elijah Wood leenden hun stemmen voor de film.

We worden absoluut niet teleurgesteld! Het is een ontzettend mooi geanimeerde film, met precies de goede mix van humor, muziek, dans en gezang en ontroering. Op een gegeven moment worden geanimeerde beelden meesterlijk gemengd met beelden (van mensen) uit het echte leven. Een sterke film met een goede onderliggende moraal, ik raad hem een ieder aan. Dance on!

En dit houd me bezig: Toen mijn kinderen babies waren, heb ik ze borstvoeding gegeven. Saskia zelfs tot ze bijna drieeneenhalf was. Ik voedde overal, Kai zelfs een keer in de eerste klas cabine van een Northwest vliegtuig, zittend naast een zakenman in pak.

Borstvoeden heeft, in de zestien jaren sinds ik moeder werd, enorm aan populariteit gewonnen en de Wereld Gezondheids Organisatie raadt nu zelfs een jaar of meer aan. Toch worden borstvoedende moeders nog als "iets vies" gezien, vaak. Zo werd vorige maand een moeder uit een vliegtuig gezet, vanwege het voeden van haar dochter.

Gelukkig krijgt zo iemand grote bijval. Vandaag werd op 31 vliegvelden in de VS een "nurse in" georganiseerd. Getuige de beelden vanuit Washington National Airport een goed bezocht protest voor de balie van Delta, de luchtvaartmaatschappij, die de vrouw en haar kleintje eruit zette. Good for them!!

Al geef ik al jaren geen borstvoeding meer, ik blijf ervan overtuigd, dat het het beste is voor babies en jonge kinderen. Ik ben niet iemand, die borstvoeding actief gaat promoten, iedereen moet doen, wat zij het beste vindt voor haar kind. Maar dat een borstvoedende moeder nog steeds zoveel stof doet opwaaien is onaanvaardbaar.

maandag, november 20, 2006

Happy Birthday, Rick!



De hele dag vandaag staat natuurlijk in het teken van Ricks verjaardag. In tegenstelling tot veel van onze vrienden hier in de VS vinden wij onze verjaardag nog wel erg leuk om te vieren. We hebben dan wel (gelukkig!) geen kamer vol familie, maar maken er verder wel een speciale dag van.

Doordat de kinderen 's ochtends al zo vroeg naar school vertrekken, worden de cadeautjes pas vanavond uitgepakt. Maar goed ook, want ik moet er nog aan werken. De dingen, die ik via het internet had besteld zijn namelijk nog niet aangekomen.

Nu heb ik alleen nog maar een set met schroevendraaiers en Katja heeft haar cadeautje (de dvd van Mission Impossible 3). Kai en Saskia hebben nog niets om te geven en ik vind schroevendraaiers ook wel een erg saai cadeau, al stond het specifiek op Ricks lijstje.

Christine belt, dat ze nog wat dingen moet doen, voor ze hierheen komt om te lopen. Prima, dat geeft mij de gelegenheid alvast ballonnen en de cake te gaan halen. Die laatste ziet er voortreffelijk uit! We hebben echt geluk met deze Griekse bakkerij Amphora zo dichtbij, ze zijn ontzettend goede banketbakkers.

Toen ik Saskia vanochtend naar school bracht was het stralend zonnig, maar in de verte zagen we al als een soort golf de bewolking aankomen. Hierdoor voelt het buiten waterkoud aan, als Christine en ik door de bergen met bladeren banjeren. Bijna zes mijl lopen we, een goede frisse neus!


Langs sommige straten liggen zulke bladerheuvels, dat je er nauwelijks kunt parkeren!

Na de lunch ga ik naar Linens n Things. Ricks vader en vriendin komen met Thanksgiving en Rick wil dan geen papieren tafelkleed en servetjes. Dus ik koop een mooi goudkleurig kleed met bijpassende servetten. Met nog een paar bordeaux rode kaarsen erbij zal het een mooie sfeervolle tafel worden.

Dan valt mijn oog op een remote control vleesthermometer. Ik herinner me, dat Rick die al een tijdje wilde hebben. Zo'n electronisch snufje is typisch iets voor hem, dus ik koop het voor zijn verjaardag. Dan kan hij hem meteen op donderdag voor de kalkoen gebruiken.

De kinderen moeten enorm lachen, als ik ze vertel, dat ik dat als cadeau heb. Gelukkig brengt UPS wel het bestelde Amazon.com pakje, zodat ik Rick ook een speels stripboek over Oom Dagobert kan geven. Ik ben dus klaar voor hem.

Maar Kai heeft nog niets en wil naar EB Games (echt voor zijn vader, of meer, omdat zijn geld in zijn zak brandt om Call of Duty 3 te kopen? We zullen het nooit weten...).

Het is maar goed, dat ik mee ben, want voor Rick kiest hij Gears of War en dat mag alleen verkocht worden aan mensen boven de 18. Ik heb helemaal niets met dit soort spelletjes, maar ze blijken goed voor de vader-zoon relatie.


Behalve Rick is er nog een huisgenote jarig: poes Sushi wordt vandaag zes en krijgt hier iets lekkers (Meike en Snickers vinden duidelijk, dat zij ook iets verdiend hebben)!

Alles wordt thuis keurig ingepakt, het hele eiland ligt vol pakjes, precies wat het kind in Rick prachtig vindt! Direct na zijn thuiskomst wordt alles uitgepakt. Gelukkig valt het allemaal in de smaak, ik had namelijk nog Zune accessoires willen geven, maar die bleken moeilijk te vinden.

Net na zessen gaan we met zijn vijven richting Washington. Ricks keuze voor zijn verjaarsmaaltijd is het pub restaurant "Elephant and Castle", niet ver van het Witte Huis.

Zoals altijd genieten we van de mooie monumenten, verlicht en goed zichtbaar nu de bomen weer kaal zijn. We vinden tot onze verbazing een parkeerplaats bij een meter (gratis 's avonds) vlakbij het restaurant.

We krijgen een "booth", een tafel met twee banken. We bestellen een aantal voorafjes: bangers (worstjes) in blankets (bladerdeeg), pretzels met mosterd saus en zoete aardappel frietjes (vooral favoriet bij de kinderen).

De conversatie is super gezellig, het eten prima (mijn steak and ale pie smaakt precies als in een Engelse pub) en we leren van alles van de kinderen. Vooral Katja's "hickey" is een bron van grote hilariteit, van haarzelf niet het minst. Net als we dachten in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen, krijgt er eentje een vriendje (maar Angelo is wel leuk, we hebben hem vanmiddag lekker geplaagd, dat hij Nederlands moet leren om te weten, wat we zeggen, en daar kan hij goed tegen).

We hebben de serveerder, die heel erg goed is, verteld, dat Rick jarig is. Voor we de rekening krijgen wordt hem een enorm dessert met brownies, vanille ijs en slagroom voorgezet. Daarbovenop brandt een kaarsje. De kinderen en ik zingen "Happy Birthday" en dan gaat dat toetje met zijn vijven schoon op!

Katja rijdt ons bekwaam terug naar huis. Zo kon Rick ook een paar biertjes drinken. Er zitten zeker voordelen aan een autorijdende tiener!

zaterdag, november 18, 2006

Haring en Paling en veel meer

Zaterdag

Als ik dit weekend zou kenmerken, zou het "Stilte voor de Storm" zijn. Al is het een druk weekend, er is ook tijd om te werken aan projekten, vooral belangrijk voor mij, want ik loop achter met mijn Paint Shop Pro cursus.

Zoals gewoonlijk op zaterdag ben ik als eerste op. Lekker vind ik dat, nog niemand, die aandacht eist en dus tijd om wat dingen te doen. Vandaag is dat het bestellen van het snoepgoed voor de verscheidene Sinterklaas vieringen.

Het blijkt, dat een heel stel websites geen borstplaat hebben en laat ik dat nu net het lekkerste van alles vinden met Sinterklaas! Vooral de echte roomborstplaat van de banketbakker, maar ja, die kun je hier natuurlijk helemaal niet vinden. Zelf maken heb ik ook al eens geprobeerd, maar dat is niet hetzelfde. Als iemand zich dus geroepen voelt, ik kan iets Amerikaans in ruil terugsturen.

Uiteindelijk vind ik de fondantjes borstplaat bij LittleDutchGirl.com. Daar hebben ze ook pepernoten, chocolade letters en marsepein, in een keer dus alles, wat ik nodig heb.

Saskia heeft vandaag twee verjaarspartijtjes. Eind 1995, begin 1996 was er hier een ware "baby boom". Het gros van haar vriendinnetjes en zijzelf zijn allemaal in november, december en januari jarig! Geen idee, waarom, volgens mij was de lente van '95 niet bijzonder.

Laura's partijtje begint om 13 uur. De meisjes worden meegenomen naar de Dollar Store. Hier kost (vrijwel) alles slechts $1, de naam zegt het al. Iedereen mocht vijf dingen kiezen. Thuis werden de meisjes in paren opgedeeld en moesten ze met de gekozen dingen een reclamespotje maken. Heel origineel en Saskia vond het duidelijk erg leuk, want ze komt met verhalen terug. Emily en zij hadden een groen en een roze pluche aapje gekozen en die Water en Melon genoemd, daar was hun reclame op gebaseerd. Heel creatief, allemaal!

Intussen werk ik aan mijn achterstallige PSP cursus en die blijkt erg ingewikkeld te zijn, ik krijg het vandaag niet af. Rick brengt Katja naar haar werk, ze moet er om half zes zijn en werkt tot sluitingstijd (of eigenlijk nog een stuk later, zoals we zullen ondervinden).

Kai is de hele middag in de weer met allerlei wetenschappelijke dingen in de tuin, dit is een biologie project. Michael, Laura's broer, is er ook en helpt hem. We laten de jongens hun gang maar gaan, de tuin wordt er in ieder geval netter op, dat scheelt. En ze zijn lekker buiten, wat willen we nog meer?

Terwijl Rick Katja wegbrengt, haal ik Saskia op van het ene partijtje en breng haar naar Aoife's partijtje. Dit is een logeerpartij en er komen maar liefst twaalf meisjes, waarvan er elf blijven slapen!

Nu hebben wij een groot huis en als er een groep in de basement slaapt, horen wij het lawaai niet. Het huis van Aoife's familie is beduidend kleiner, dus ik bewonder Serena en Niall voor hun moed! Later horen we, dat ze inderdaad geen minuut geslapen hebben, maar Serena en Niall gelukkig wel!

Als iedereen op zijn plaats is en Kai in zijn kamer (hij wil geen haring, paling of kaas met ons gaan eten), gaan wij op weg richting Washington. Bij de ambassade wordt vanavond de jaarlijkse haring- en palingavond gehouden. Gisteravond heb ik ons en Annemarie en Wijnand nog opgegeven, eigenlijk drie dagen te laat, maar op hoop van zegen.

We coordineren zo, dat Annemarie en Wijnand net een paar minuten later, dan wij, bij de ambassade aankomen. Onze namen staan op de lijst en we betalen meteen maar ons lidmaatschap voor volgend jaar. Ik vind het toch wel erg leuk, dat er een Nederlandse Vereniging is. Het animo ervoor neemt echter sterk af, kennelijk hebben mensen met de komst van het internet minder behoefte zich te mengen met de plaatselijke Nederlanders.




Toe zijn er dan soesjes en andere Nederlandse lekkernijen

Het wordt een heel gezellige avond en we blijven langer dan ooit (voorheen aten we gauw zoveel haring en paling als we konden en vertrokken dan). Helaas is mijn maag niet groot en ik kan maar twee haringen en twee broodjes (minus brood) paling op. Het smaakt allemaal zo heerlijk en we krijgen het zo weinig. Maar ja, meer gaat er niet in.

Als we binnenkomen staat er een draaiorgel te spelen. Wel erg Nederlands, maar wat een vreselijke muziek is het toch! Later komt er een dj, die wel leuke muziek speelt, maar wij hebben meer zin om te praten en dat komt er in die kamer niet meer van.

Gelukkig zijn er twee zalen (de ambassade hier is trouwens erg steriel, er is niets gezelligs aan!) en we praten met Martin en Siets, die Annemarie en Wijnand al kennen. Pas om tien uur nemen we afscheid, een record voor ons op deze avond!

Omdat Katja, naar verluid, om half elf uit haar werk zou komen, rijden we direct naar Tysons Corner. Natuurlijk is ze nog lang niet klaar en we kijken even in Barnes and Noble, die tot elf uur open is.

Maar om elf uur is er nog geen teken van Katja in Old Navy (naast Barnes and Noble gelegen) en mijn bedtijd is voorbij. Ik ben zo moe! Duidelijk kan ik niet meer "partyen", ik heb officieel de status "oud" bereikt. Mijn enige gedachte is "bed"! Gelukkig komt Katja toch vrij snel, want de muur stond er voor mij en ik had niet eens gesport vandaag!

Zondag

Alweer ben ik als eerste op. Rick heeft een wens voor het ontbijt vanochtend (zijn verjaardag is morgen, maar dan moet iedereen super vroeg op en weg). Als eerste ga ik naar Starbucks, waar ik zijn favoriete Grande, non fat, sugar free hazelnut latte bestel.

Het is druk, alle tafels en stoelen zijn bezet. Ik zie iemand genieten van een blueberry muffin, een man werkt op zijn computer onder het genot van een grote koffie en nog iemand anders zit te studeren met een van de lekkere warme sandwiches (hier verkopen ze ze, in Florida konden we ze niet vinden).

Dan ga ik naar McDonald's ertegenover. Hier is de clientele opeens heel anders, Zuid-Amerikaanse en Aziatische families zitten er van de pancakes te genieten. Ik bestel mijn drie egg mcmuffins en de ene sausage mcgriddle (voor Kai) en die gaan er thuis allemaal goed in.

Dan moet Saskia opgehaald van haar logeerpartij, Katja moet op haar werk zijn en ik rijd van de ene kant van Vienna, naar de andere, en dat is verder, dan het lijkt!

Mary Ellen belt, ze heeft een conference call, maar daarna wil ze lopen. Prima! Ik vind het erg leuk haar beter te leren kennen en kennelijk vindt zij dat ook. Om een uur of twaalf komt ze en we lopen het geijkte drieeneenhalve mijl rondje. Het is heerlijk loopweer en ik ben blij met het gezelschap, want om de een of andere reden is sporten op het weekend moeilijker, dan door de week!

De rest van de middag besteed ik aan het afmaken van mijn Paint Shop Pro les. Hieronder volgen de resultaten. We moesten met de verschillende methodes een foto door laten schemeren in tekst. Er moesten vijf variaties van dezelfde foto komen, zeer moeilijk! Ik heb gedacht aan het maken van ansichtkaarten, de kinderen hebben hun voorkeuren uitgesproken, ik ben benieuwd, wat anderen ervan vinden (om een idee te geven, de eerste en de laatste waren het moeilijkst, de laatste heeft me een paar uur gekost om zo te maken!):










De dag gaat verder veel te snel en van ons voornemen om naar de bioscoop te gaan komt niets. We bestellen eten van TGI Friday's, op bijna birthday boy Ricks verzoek en kijken dan naar een heel ontroerende (dat zijn ze altijd) Extreme Home Makeover en een sappige Desperate Housewives.

Katja komt thuis met een hele tas vol cadeautjes voor haar "angel". Ze heeft een naam getrokken van een vijf jarig meisje, van de enorme Kerstboom in Tysons Corner. Katja krijgt een korting bij Old Navy, maar dan nog is de tas vol cadeautjes, die ze laat zien, hartverwarmend. Deze zestienjarige besteedt een enorm deel van haar salaris aan cadeautjes voor een meisje, dat ze niet kent.

Als ik opmerk, dat het wel veel is, en dat zij niet zoveel geld heeft, antwoordt ze, dat ze nog altijd meer heeft, dan dit meisje. Bij het blije gezicht van mijn zestienjarige, terwijl ze me deze leuke dingen voor haar "angel" laat zien, krijg ik een brok in mijn keel. Binnenkort kiezen Kai en Saskia ook hun "angels", maar dat Katja dit nu zonder leiding zelf heeft gedaan vind ik fantastisch!

vrijdag, november 17, 2006

Van hot naar haar

Veel tijd om Florida te missen heb ik niet, dat is zeker! Er zijn allerlei verjaardagen, Sinterklaas en dan natuurlijk Kerst en Oud en Nieuw op komst, waarvoor ik echt even goed moet plannen, wil ik mezelf niet achterna rennen.

Of het nou de koudere temperaturen zijn, of de alledaagse stress (die ik toch echt niet erg vind), maar de pijnen zijn weer helemaal terug. Het is dus zaak om zoveel mogelijk te bewegen!

Gelukkig straalt ons vandaag weer een staalblauwe lucht tegemoet en de temperatuur is ook aangenaam. Aoife is vandaag jarig en ik besluit met de meisjes naar school te lopen, zodat ik haar kan helpen haar te tracteren koekjes te dragen. Als ik ze bij hun klaslokaal heb afgezet, neem ik de lange weg terug naar huis. Die is bijna twee kilometer, dus goede beweging al om te beginnen.

Al zijn de meeste bladeren nu van de bomen, er is nog meer dan genoeg kleur te bekennen. Zo zijn de Japanse maples nu op hun mooist, de blaadjes een diep knalrood. Ook vermaak ik me weer om mijn vriendjes, de eekhoorns. De wintervoorraad is kennelijk nog niet aangelegd, want het is een bedrijvigheid van jewelste in de tuinen.

Voor de vakantie in Florida heb ik een nieuw scherm op mijn "reis"laptop laten zetten door Richards Computer. Echter is daarmee het probleem van de verticale lijnen, die, als de computer opwarmt, verschijnen, niet opgelost. Ook zie ik in het nieuwe scherm bruine vlekjes (volgens Rick "blownout pixels") en dat kan ik met mijn fotografie hobby niet hebben. Mijn eerste gang van vandaag is dus naar Richards om die laptop weer af te geven. Gelukkig heb ik er nog een, zodat het niet uitmaakt, hoe lang de reparatie gaat duren.

Keurig om tien uur ben ik daarna bij Whole Foods, waar ik met Kirsten ga lopen op het W&OD pad. We lopen iets meer dan tien kilometer, waarvan de helft hard.

Zelf had ik nog langer kunnen joggen, maar Kirsten is helemaal buiten adem en wil gaan snelwandelen. Hoe ze over drie weken dan een 10k race wil gaan hardlopen is me een raadsel, maar ik pas me natuurlijk aan haar aan, mijn been begon toch alweer pijn te doen.

Terug bij Whole Foods koop ik onder anderen dessert voor vanavond (angel food cake met verse vruchten en slagroom) en lunch voor Katja en mij. Katja voelde zich vanochtend misselijk en is thuisgebleven. Ik denk, dat ze oververmoeid is van het lange en late werken. Hopelijk wordt dat na volgende week (drukste shopping weekend van het jaar, dat na Thanksgiving) minder.

Op de terugweg naar huis breng ik het gel zadel, dat niet precies was, wat Petra nodig had, terug naar Spokes Etc. Zonder vragen of problemen krijg ik het geld teruggestort op mijn credit card.

Vervolgens bestel ik Ricks verjaardagscake bij Amphora. Dit is een Griekse bakkerij en ze hebben er de heerlijkste dingen! Het is maar goed, dat ik er niet vaak kom! Voor Rick, die gek is op chocola, kies ik hun double mousse cake.

Als ik thuiskom voelt Katja zich gelukkig weer beter en ik neem van de gelegenheid gebruik er een paar uurtjes met mijn oudste alleen uit te slepen. En waar beter met een tiener, dan bij de mall!

We gaan naar Fair Oaks, want een aantal wensen op Ricks verjaardagslijstje zijn bij Sears te koop en die is niet in Tysons Corner.

Helaas heeft Sears geen van de accessoires voor de Zune, die Rick op zijn lijst noemt. Maar hij wil ook een schroevendraaier set en die vinden we wel. Hopelijk komen de dingen, die ik al online voor hem heb besteld, op maandag aan, want dit is wel een saai cadeau!

Bij CVS kopen we verjaarskaarten, voor Rick, maar ook voor Saskia's vriendinnetjes Laura en Aoife, die beiden morgen hun verjaarspartijtje hebben. Bij K. B. Toys vinden we voor Laura het spel Jumanji, voor Aoife hebben we al een cadeautje.

Van alle malls hier in de buurt heeft Fair Oaks de leukste kerstversieringen, vind ik. Overal staan enorme pluche wilde dieren en kerstbomen en takjes. Tot Katja's ergernis maak ik er een foto van:


Ook de Kerstman zit er al en heeft het nog helemaal niet druk. Ik vraag of Katja met hem op de foto wil, maar ze gaat dat bewaren, tot ze samen met Leah kan. Ik stel me zo die oudere man voor met twee jongen blommen van tieners op zijn schoot, weer eens wat anders, dan de snotterige kleintjes.

Mijn lijstje is afgewerkt en we hebben nog wat shopping tijd over. Met Petra heb ik gezien, dat Express leuke dingen heeft en we vinden inderdaad van alles! Het is leuk zo samen passen en we hebben nu dezelfde maat in shirts en truien, dus we besluiten te gaan delen. Ik kies een fel turquoise trui en Katja dezelfde in electrisch blauw. Verder vind ik zwarte jeans (voor maar $15!) en een lang blauw met zwart gestreept vest met daaronder een blauw topje met spaghetti bandjes.

Bij het afrekenen is het meisje zo langzaam, dat we alsnog in tijdsnood komen, want Katja moet om vier uur bij Old Navy in Tysons Corner zijn. Tot overmaat van ramp komen we op de snelweg ook nog in langzaam rijdend verkeer terecht. Katja belt haar werk, maar uiteindelijk weet ik haar door sluiproutes te nemen toch om klokslag vier uur af te leveren. Over ophalen hoeven we ons niet druk te maken, dat doet Angelo, toch wel makkelijk zo'n vriendje.

Thuis klop ik de slagroom en vertrekken we, nadat Rick ook thuis is gekomen, richting Karin en Frank. Niet veel later komen Christine, Chuck en Mallory ook en genieten we van de heerlijke spaghetti met saus, die Karin heeft gemaakt. Ook het door ons meegebrachte dessert gaat er goed in.

Na het eten trekken we namen voor ons gezamenlijke Sinterklaas feest op 2 december. Er worden twee potjes gemaakt, een voor de kinderen en een voor de volwassenen. Aangezien hier verscheidene deelnemers meelezen schrijf ik niet, wie wij getrokken hebben, dat zal tot de tweede moeten wachten! Ik heb er nu al zin in.

donderdag, november 16, 2006

Noodweer en een regenboog

De temperaturen aan de oostkust zijn deze week veel hoger, dan het gemiddelde, geweest en als dat gebeurt in deze tijd van het jaar komt er steevast een fiks koufront langs. Ik had de voorspellingen al gezien en ben dus niet verbaasd als het bij het opstaan al regent.

Mijn sportplannen heb ik er al aan aangepast. Het is de hoogste tijd, dat ik weer eens een gewichtenroutine doe. Dus, als ik Saskia heb uitgezwaaid en Katja haar vergeten Unicef geld heb gebracht, begeef ik me naar de "exercise room", zoals hij hier in huis heet.

Het is echt erg fijn, dat ik, als het buiten te slecht weer is om te sporten, ook binnen de gelegenheid heb. De televisie gaat aan op de Today Show en ik begin met een intensieve "calorie scorcher": allemaal sprongen en oefeningen, die mijn hartslag flink omhoog brengen. Deze routine duurt twintig minuten, hierna doe ik een gewichtenroutine en eindig het uur dan met de elliptische trainer.

Inmiddels is er een "tornado watch" uitgeroepen, wat betekent, dat de weersomstandigheden zo zijn, dat een tornado zich zou kunnen vormen. Het komt buiten met grote bakken naar beneden.

Gauw ruim ik mijn tassen van de reis uit en vouw de wassen op, die intussen droog zijn. Na mijn douche maak ik een "California Medley Stew" in de crockpot: rookworst, gemengde groentes en aardappelen. Wat er Californisch aan is ontgaat me, maar het lijkt me erg lekker (wordt later door iedereen bevestigd).

Ook maak ik Saskia's lunch klaar: een fluffernutter (boterham met pindakaas en Marshmallow fluff), een in partjes gesneden appel en een paar koekjes, want het is vandaag een speciale lunch: de Thanksgiving lunch.

Zowel Saskia als ik geeft helemaal niets om het voedsel, dat daarvoor op school wordt geserveerd. Mijn maag draait zich zelfs al om bij het idee: kleffe doorgekookte "kalkoen" met heel veel jus, een bolletje zoute puree, een bolletje nog zoutere stuffing, wat cranberry jelly en superdoorgekookte boontjes. Toe is er dan een bakje pompoenpudding, dat niet te pruimen is. Ik eet dus al thuis en breng Saskia haar lunch.

Het regent buiten zo hard, dat ik mijn plan om naar de school te lopen opgeef. Ik zou drijfnat aankomen, ondanks een paraplu. Als het hier regent, doet het dat ook goed! Gelukkig is er vlak voor de school nog parkeergelegenheid en ik ren naar binnen. Lekker, hoor, dit weer na het heerlijke zonnige weer, dat we in Florida genoten hebben. Het is een letterlijke plons terug in de werkelijkheid!


Je kunt het geraas van de regen goed horen:


De wegen staan blank en van Saskia hoor ik, dat ze vandaag binnen les krijgen, in plaats van in hun trailer. Het lawaai van de regen zou lesgeven daarin onmogelijk maken, bovendien bestaat het gevaar van een tornado.

Saskia heeft hoofdpijn, zegt ze, mag ze dan mee terug naar huis met mij? Natuurlijk mag dat (ik zie er ook voordeel in, want als het zo blijft regenen, kan ik haar tijdens mijn massage natuurlijk niet ophalen). Ik verdenk haar er sterk van gewoon wat van mijn complete aandacht te willen, want thuis vertoont zij geen teken van pijn. Zij heeft me echt erg gemist, merk ik, de "Mammie's" zijn niet van de lucht.


De regen is onvoorstelbaar, het geraas ervan, de hele tuin verandert in een zwembad. En dan komt er opeens een zonnestraal door de wolken en zien we de meest spectaculaire regenboog, die ik in jaren gezien heb!




Saskia en ik genieten ervan, hij duurt maar even, want voor we het weten komt het volgende onweer binnenrollen. ROY G. BIV, zegt Saskia en ik bedenk me wat een leuk ezelsbruggetje dat is voor de regenboog: red, orange, yellow, green, blue, indigo and violet.

In deze filmpjes laat Saskia ook horen, wat ze van de regenboog vindt:




Fairfax County Schools zendt een email rond, dat de naschoolse activiteiten vandaag gecanceled zijn. Ook dat werkt in mijn voordeel, want Katja zou nablijven en ik had haar niet kunnen ophalen vanwege mijn massage. Nu komt ze al om kwart over twee binnen lopen. Kai komt niet veel later doorweekt binnen na een korte wandeling terug van de schoolbus (voor het eerst dit schooljaar komt hij vroeg thuis!)!

Laura komt een massage geven en het is nodig! De hele week heb ik me veel beter gevoeld en nu zit alles weer vast, grrr! Maar het is leuk weer even bij te kletsen, tussen het adem inhouden van de pijn in.

Katja vertrekt intussen in de van naar Old Navy. Ze moet vanavond tot half elf werken. Het voelt raar om geen auto tot mijn beschikking te hebben, al heb ik hem niet nodig. Ik had nooit gedacht het te schrijven, maar ik kan niet wachten, tot ze haar eigen vervoer heeft!

Met alle drukte is deze eerste dag na de vakantie weer zo voorbij. We genieten van de maaltijd en kijken tv, iets waar Petra en ik de hele vorige week geen behoefte aan hadden. Onvoorstelbaar, dat er nu weer een hele oceaan tussen ons zit. Lang leve het internet, zo hebben we elkaar leren kennen en zo kunnen we makkelijk contact houden.

woensdag, november 15, 2006

Nog een volle dag en dan een terugreis

Dinsdag, 14 november

Na dit keer een heerlijke nachtrust staan we al voor zevenen naast ons bed! Wel zitten we allebei onder de bultjes van de muggen van gisteren en een jeuk, dat we hebben, we lijken wel een stel apen (ze hebben zelfs op ons hoofd gebeten!).

We besluiten ons verblijf in Fort Myers Beach met een laatste wandeling langs het strand. We hopen nog een paar dolfijnen te kunnen zien

Op het plekje, waar we ze gisteren zagen, zijn ze dit keer niet, dus we lopen tweeeneenhalve mijl en dan terug. En dan meen ik opeens een vin te zien. Jawel, hoor, dolfijn nummer een! En even later zien we een moeder en kind, helemaal vlak langs ons komen ze, want er zit een grote schol vis vlak aan de kust. Het filmpje laat zien, hoe ze vier keer boven komen, het beste filmpje van de vakantie:


Bij gebrek aan andere restaurantjes, die ontbijt serveren, eten we weer bij Bamboo, het restaurant van de Holiday Inn. De blueberry pancakes gaan er goed in! Het buffet is er vandaag niet en dat is maar goed ook! Hier kunnen ze pas pancakes bakken! Meestal is dit niet mijn favoriete eten, maar deze zijn zo lekker luchtig, heel goed gedaan!


We pakken de auto in, checken uit en gaan op weg naar Punta Gorda. In Fort Myers rijden we op een weg, die helemaal omlijnd is met palmbomen. Later zien we op het stadsbord "City of Palms" staan, een zeer terechte naam!


Petra is nog op zoek naar een bepaald soort gel zadel voor een spingenootje, er moet een groef in zitten. Het zadel, dat ik mee heb genomen heeft dat niet, dus ik zal het terug brengen naar Spokes Etc. Met mijn mobieltje zoek ik fietsenzaken op in de buurt en bel ze om te vragen of ze dit zadel voorradig hebben. Acme in Punta Gorda zei van wel, maar die man blijkt helemaal niet te weten, wat wij bedoelden.

Onverrichterzake rijden we verder, maar de dame, die de telefoon beantwoordde bij Bikes and Boards in Engle(sic!)wood, was beter geinformeerd. Een vriendelijke man, die ook in Nederland, Belgie en Duitsland gefietst heeft en ons daar van alles over vertelt, heeft precies het zadel met groef. Mission accomplished!

Petra vraagt of er een Starbucks in de buurt is, want daar hebben we beiden enorme zin in! Nee, Starbucks is er niet, maar in het oude gedeelte van Englewood is wel een leuk koffiewinkeltje, vertelt hij.

We rijden ernaar toe en hij heeft niets te veel gezegd! Jitters ziet er heel gezellig uit en de man achter de toonbank is dat ook. Hij maakt een heerlijke mocha met slagroom en chocolade saus voor ons klaar. Op de toonbank staat zo'n ja-knikker figuurtje, dat precies gelijkend op hem is gemaakt, zo grappig!

Aan hem vraag ik of Venice leuk is. Oh ja, zegt hij! Venice Avenue moeten we hebben, daar zullen we leuke winkeltjes en restaurants vinden. Zo vriendelijk zijn de mensen hier allemaal! Hij raadt ons het Venice Cafe aan.

Inderdaad rijden we ongeveer twintig minuten laten een heel gezellig plaatsje binnen. Er is zelfs al voor Kerst versierd, hoewel ik in deze tropische setting het Kerstgevoel moeilijk kan oproepen.

Bij het Venice Cafe zit niemand, maar aan de overkant bij James Place zit het vol. We nemen het tafeltjes naast twee oude mannetjes, die samen gezellig een flesje rode wijn soldaat maken. Als ze vertrekken zeggen ze, dat ze hopen, dat ze niet te luidruchtig zijn geweest. Nee hoor, we hebben ons vermaakt om ze (de ene vooral ziet er markant uit, met cowboy hoed, bandenna om zijn nek en keurig snorretje en baardje).

Het eten is erg lekker. Ik bestel een tosti met tomaat en kaas en Petra een tonijn salade sandwich.

Als we klaar zijn rijden we nog even naar het strand. Het zand is hier nogal bruin en het is lang niet zo mooi als Naples of Fort Myers Beach. We vertrekken dus al gauw en gaan op weg terug naar Tante Olga.


Het uitzicht vanaf de Skyway

Rond half vijf zijn we weer in Clearwater. Tante Olga is net thuis van haar reisje naar Miami en stelt voor bij Guppy's te gaan. We kletsen eerst nog even wat en Petra laat wat van haar foto's zien. Ik geniet van de zonsondergang, die het water helemaal roze kleurt.

We frissen ons snel even op en gaan dan op weg. We krijgen een tafeltje buiten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar, dat Petra en ik buiten zullen eten.

De gerechten zijn niet te beschrijven zo lekker!! Ik bestel tonijn met groene peperkorrels, voortreffelijk! We delen met zijn drieen ook nog een heerlijk dessert met chocolade mousse en caramel. Wat een goede keuken heeft dit restaurant! We genieten van deze laatste avond in Florida. Morgen is het al meteen inpakken wegwezen naar het vliegveld.


Woensdag, 15 november


Al om tien voor zes word ik met schrik wakker. Tante Olga is al volop bezig in de keuken, maar dit is toch echt te vroeg om op te staan voor mij! Gelukkig levert de fan boven mijn hoofd genoeg "white noise" om het geluid in de keuken te negeren.

Om kwart voor zeven hoor ik Petra ook, dus sta dan maar op. Morgen zal het opstaan om half acht als uitslapen voelen, ha ha (al worden we hier thuis al om kwart over zes wakker!). Ik doe mijn oefeningen, want vandaag is er verder geen loopje of andere beweging, behalve het dragen van bagage.

Als ik mijn kamer uitkom zitten Petra en Tante Olga al aan het barretje in de keuken. De tafel is gedekt en dat verbaast me, want ik dacht, dat we ergens anders zouden ontbijten. Op Petra's vraag daaromtrent antwoordt Tante Olga, dat we hier eten. Tante Olga zegt, dat we hier eten en zij is niet iemand om tegen te spreken!

We drinken dus lekker koffie en thee en eten een stukje kaas en kletsen wat. Dan ga ik douchen en Petra maakt zich helemaal klaar om te gaan.

Om kwart voor negen nemen we afscheid van Tante Olga. Ik vond het erg leuk haar te ontmoeten, ze is een interessant iemand. Ik hoop, dat dit niet de laatste keer was, dat ik haar gezien heb (ik heb haar ook nog uitgenodigd om de kersenbloesems in Washington te komen zien, zoiets heb je in Florida niet).

Op weg naar het vliegveld zoeken we naar restaurantjes, waar we ontbijt kunnen eten. Op deze laatste ochtend hebben we zin in iets speciaals, hoe lief het aanbod van Tante Olga ook was.

Eindelijk vinden we een Starbucks, waar we de gewoonlijke double tall non fat sugar free vanilla lattes bestellen. Ik moet het allemaal nog wel opzeggen, maar binnenkort kent Petra het ook uit haar hoofd! De barista's bij Starbucks vertellen ons, dat de Steak n Shake aan de overkant 24 uur per dag open is en we zullen daar ontbijt vinden.

Inderdaad worden we als belangrijke gasten onthaald. Er zitten verder nog twee andere mensen. We bestellen eieren en pancakes (Petra met bacon). Ik bestel sunny side up, wat betekent gebakken met een gele dooier er bovenop. Maar kennelijk kent de "chef" alleen "over easy" (aan beide kanten gebakken). Toch smaakt het lekker, ons laatste echt Amerikaanse ontbijtje (ja, ik weet het, ik woon in Amerika, maar zulke ontbijten zijn voor mij net zo zeldzaam als voor Petra en voor het gros van de Amerikanen ook).

We vinden Alamo al gauw en leveren de auto af. Geen problemen, het is allemaal al betaald. Met de shuttle zijn we zo weer bij de United check in. Hier blijkt, dat Petra en ik tien rijen van elkaar af zitten!

Bij de balie vragen we, of dat veranderd kan worden, maar de vlucht zit flink vol. Als we $34 per persoon betalen mogen we in Economy Plus (extra beenruimte en voorin het vliegtuig en later blijkt, dat we ook meteen het vliegtuig in mogen, de anderen moeten trappen op en af lopen) zitten en naast elkaar. We besluiten dat te doen en krijgen rij 8, zitplaatsen A en B.

Boven zien we allerlei winkeltjes en ik wil nog graag wat meenemen voor Rick en de kinderen. De dingen, die we tot nu toe gezien hebben, waren nogal kitsch. We vinden een Ron Jon Surfshop en ik weet, dat Rick en Kai dat "cool" vinden. Hier koop ik dus een t-shirt voor de mannen.

Nu zijn de meisjes nog over. Voor Saskia vind ik al gauw een paar leuke oorbelletjes: blauwe dolfijntjes en groene schildpadjes. Katja is moeilijker. Het armbandje, dat ik voor haar vind, blijkt te klein. Uiteindelijk valt de keus op een zilveren kettinkje met een manatee bedeltje. Het blijft moeilijk voor tieners!

Bij de veiligheidscontrole wordt mijn rugzak eruit gepakt voor extra controle. Ik ben ervan overtuigd, dat ze nu de kleine flesjes Purell en mijn flesje Visine, die ik in Boston (2x) en Washington (2x) er zonder problemen doorheen heb gekregen (ze zijn allemaal minder dan 50 ml), gaan vinden. Maar niks, hoor! Alles wordt doorgezocht en de tas wordt nog eens doorgelicht, maar de vloeistoffen worden niet gevonden. Moet ik dit nu aan TSA melden?

We installeren ons met laptops bij de gate. Tampa heeft gratis WiFi en we maken er dankbaar gebruik van. Ik haal wat water voor ons beiden en een uurtje voor check in wil ik toch wat eten. Het zakje pretzels tijdens de vlucht is niet genoeg lunch. De computers van de winkels zijn down en alles duurt daardoor drie keer zo lang! Ik neem een panini met portabello mushroom (champignon?) en mozzarella.

Petra wil niets, maar ik weet, dat ik me zonder eten heel erg moe en naar ga voelen. Ik eet alleen de champignon en wat mozzarella, het brood kan me (zoals altijd) gestolen worden.

Als het tijd wordt om te boarden blijkt, dat onze $34 nog meer voordelen had. Wij mogen zo door de slurf het vliegtuig in. De anderen moeten eerst een trap af, dan een stuk lopen en dan weer een trap op! We bekijken het allemaal vanaf onze comfortabele stoel met veel beenruimte!

De hele reis kletsen we onder het genot van een wit wijntje in een schattig klein flesje. De man naast mij werkt op zijn laptop en vraagt zich vast af, wat die twee Nederlandse dames allemaal te bepraten hebben.

Al heel snel landen we op Washington Dulles. Gek is dat, ik ben nu thuis en Petra moet nog een heel end. Ik bel Rick en die gaat net op weg naar het vliegveld, hij gaat ook mijn bagage ophalen, want ik blijf bij Petra, tot ze het vliegtuig naar Amsterdam in moet.

Eerst kopen we een laatste Starbucks (voor Petra althans) en dan gaan we naast haar gate (C3) een glaasje wijn drinken. Hier is een heel gezellige wijnshop, waar we Virginia wijnen kunnen proberen. Wij bestellen ieder een wit wijntje, maar ik proef ook een rode wijn, van Pearmund nog wel. Met de eigenaar van die wijngaard praatten Rick en ik nog een paar weken geleden. Petra neemt op mijn aanraden een fles van hun rode wijn mee voor haar moeder. Hopelijk zegt haar moeder straks niet, dat ze niet snapt hoe ik die wijn heb kunnen aanraden!

We kletsen en grappen en ik moet zeggen, dat de kleding van de mede-Nederlanders op de vlucht veel te wensen overlaat. Er is zoveel commentaar over hoe Amerikanen geen smaak hebben, ik sta versteld over wat de Nederlanders "smaak" noemen, dan!

En dan komt het moment, dat we afscheid moeten nemen. Oh jee, hier komen de waterlanders, ik heb nog wel zo geprobeerd het luchtig te houden. Het lukt niet, we schieten allebei vol! Gelukkig weten we, dat dit slechts het begin van (hopelijk) veel leuke vakanties zal zijn. Petra zegt "Ga maar" en ik ga, slikkend en snikkend. Jeetje, ik had niet verwacht, dat het afscheid zo moeilijk zou zijn!

In de terminal bij de baggage claim zie ik Rick en ik val hem snikkend in de armen. Hij weet niet wat hem overkomt, hi hi. Ik ben superblij hem te zien en nog bedroefd van het afscheid van Petra. Kus, kus, kus!

Op weg naar huis vertel ik hem alles van onze avonturen. Kai komt me thuis meteen omarmen en Brynna is superblij me weer te zien. Saskia is bij de buren, maar komt al gauw thuis en even lekker knuffelen. Ook Katja komt positief thuis, ze hoeft na volgende week niet 21, maar 16 uur te werken.

Natuurlijk vallen de cadeautjes goed in de smaak. Het is heerlijk alle lieverds weer te zien, maar oh, wat een bijzondere week hebben we achter de rug. De foto's zijn zo, dat het hele gezin hier voor de volgende vakantie naar West Florida wil. We zullen zien.

dinsdag, november 14, 2006

Morgen volgt de laatste update

We hebben een dolgezellige laatste dag hier gehad, maar hebben vanavond beperkte aansluiting met het internet. Bovendien willen we deze laatste avond gezellig kletsend doorbrengen. Morgen volgt een uitgebreid verslag van onze laatste dag in Florida en onze gedeeltelijk gezamenlijke terugreis.

maandag, november 13, 2006

Sanibel en Captiva Islands

Voor het eerst deze week heb ik niet zo lekker geslapen en ben al om half zeven klaar wakker. Ik hoor Petra ook al woelen en ben blij, als die een kwartiertje later opstaat.

Het is buiten bewolkt en best koel (nou ja, voor Floridiaanse begrippen, dan). We internetten wat en gaan dan lopen op het strand. We blijven dit keer uit het water, want zo warm is het niet.

Als eerste lopen we naar links, het water lijkt wel een spiegel. Er is vrijwel geen branding, prachtig! Opeens zie ik in de verte een dolfijnenfin! Het blijft zo leuk om dat opeens te zien! Er is een viertal dolfijnen aan het vissen en het is ondiep water, dus ze komen best ver boven.


We blijven even staan kijken en lopen dan de andere kant op, want het strand houdt hier op. Tot het gele gebouw gaan we. Dat zegt natuurlijk niemand iets, maar dat gele gebouw is knalgeel en heel opvallend en een goed keerpunt en Petra's Garmin geeft dan net het half uur punt aan. We zien allerlei medewandelaars, van heel oud tot een super jong jochie, die met Daddy meerent.

Op de terugweg zijn de dolfijnen al verdwenen. We lopen terug naar het hotel en hebben er net iets meer dan vier mijl op zitten. Tijd om te ontbijten!

Dit doen we in het restaurant van het Holiday Inn. Nu heb ik geen bijster goede ervaringen met Holiday Inn restaurants, maar ik weet ook, dat het per hotel enorm verschilt. We hebben geluk (of is dat ongeluk, want alles smaakt zo goed, dat we teveel eten!), deze keuken is wel heel goed. Vooral hun ei en pancakes zijn super! We eten zoveel, dat we urenlang geen trek hebben, wat later goed van pas komt.

In de hotelkamer merk ik, dat ik mijn credit card niet heb. Ik heb hem voor het laatst bij het restaurant gisteravond gebruikt, dus heb hem waarschijnlijk vergeten terug te doen in mijn tas. Ik bel om tien uur en er neemt iemand op. Ze zegt, dat ze het niet weet en of ik later terug kan bellen. Daar heb ik geen zin in, ik wil het nu weten, dus vraag haar of ze verder kan checken. En jawel, hoor, ze hebben de kaart! Wat een opluchting!

Op weg naar Sanibel Island halen we hem even later op. Dan rijden we de brug over naar Sanibel, waar we op zoek gaan naar Billy's Rentals. Na even zoeken en vragen vinden we het en huren er fietsen. We krijgen de typische huurfietsen hier, met terugtraprem en gek wijd stuur.

Als eerste rijden we richting vuurtoren. Al vrijwel meteen zien we een havik op een van de telefoondraden vlak boven ons. Hij blijft heel rustig zitten om gefotografeerd te worden.


Bij de vuurtoren lopen we eerst even de visserspier op. Hier staan tientallen Great Egrets, prachtig wit met felgele ogen, zo statig! Verder is er niet veel aan op de pier, lang niet zo leuk als in Naples!


De vuurtoren is grappig, helemaal bruin in een soort telefoonpaal stellage. Niet zo mooi als andere vuurtorens, die ik in dit land heb gezien, maar wel uniek.


Even verderop ziet Petra een enorme vogel in een dode boom zitten. Het is een Osprey en even later zien we mevrouw Osprey vlakbij zitten. Deze vogels zijn enorm en mooi en tot nu toe heb ik ze alleen uit de verte in de bergen zien zweven. Zo dichtbij vind ik ze helemaal imposant!


We zetten onze tocht voort naar het J.N. "Ding" Darling Wildlife Reserve. Intussen voel ik mijn achterwerk al goed, want de fietsen zijn bepaald niet comfortabel. We lopen het visitor center binnen met het doel te vragen, waar we het beste de lepelaars kunnen zien.

Een heel ijverige vrijwilliger legt ons uit den treure uit precies, waar we iedere vogel kunnen vinden, op een zeer monotone toon. Petra en ik vallen bijna in slaap, maar het lukt ons beleefd te blijven en hem te ontsnappen, eh bedanken.

We fietsen het park in en betalen $1 per persoon om binnen te komen. Al meteen zien we een heel mooi reigersoort langs de kant. En even later zien we allemaal horseshoe crabs langs de kant liggen. Later vinden we uit, dat die het favoriete diner van raccoons (wasbeertjes) zijn.




Een "horseshoe" crab

Niet veel verderop is een groot water, waar we prachtige roze lepelaars zien! Deze vogels zijn zo bijzonder kwa snavel en hun roze kleur is prachtig. We genieten!


Een lepelaar

Het weer is heerlijk, wat bewolkt, maar regelmatig ook zon en niet te warm. Zo op de fiets zien we zoveel meer, dan als we er met de auto doorheen waren gereden.

Een Osprey zit vlak langs de weg op haar (zijn?) nest en even later komt de partner ook langs vliegen. Na de Bald Eagle vind ik deze vogels de meest indrukwekkende hier in de VS.

Een beetje verderop zien we opeens een raccoon de weg overschieten, die alleen Petra en ik zien. Alle anderen staan naar een verderop vissende raccoon te kijken. Schattig!

Via een gravel weggetje rijden we terug naar het bezoekerscentrum en net als we weer bij het begin van de weg komen, zien we een raccoon vlakbij. Zij (duidelijk zichtbaar) loopt heel rustig de weg over en trekt zich niets van ons aan.


We fietsen terug naar het plaatsje en dan zie ik opeens een grote schildpad langs de weg eten. Het is een gopher tortoise en hij zit heerlijk te eten. Overal op het eiland staan waarschuwingsborden met "Gopher Tortoise crossing" en nu zien we hem hier zomaar zitten! Zo leuk! Het enige dier, dat we vandaag niet hebben gezien is de alligator.


Onze volgende stop is het strand, want Sanibel Island staat bekend om zijn schelpen. We stallen onze fietsen en lopen het strand op. Inderdaad liggen er letterlijk bergen met schelpen! We lopen een stuk langs het strand, maar echt bijzonder mooie schelpen zien we niet. Volgens de man bij het Visitors Center moet je daarvoor ook heel vroeg in de ochtend zijn. Toch lopen er heel wat mensen met een zakje vol schelpen.


De fietsen zijn we zo langzamerhand beu en het ontbijt is compleet verteerd, dus de magen knorren. Het is half vier en dus welletjes geweest. We fietsen terug naar de fietsverhuur en in de 7 Eleven ernaast kopen we een drankje en een bakje met fruit. Dat wordt dus onze lunch.

We brengen de fietsen terug en met een zucht van verlichting zijgen we in de stoelen van onze gouden koets, aka Pontiac Grand Prix, neer. Dat was me het actieve dagje wel!

Naast Sanibel Island ligt Captiva Island en we besluiten dat ook even te gaan zien. Dit blijkt een tropisch paradijsje te zijn, met dichte begroeiing en het ene paleisje na het andere. Prachtig!

Dan rijden we terug naar Fort Myers Beach en verkleden ons snel. Nog net op tijd voor de Early Bird Special (die wij niet bestellen) lopen we Charley's Boathouse Grill binnen.

We krijgen een tafeltje met uitzicht op het water en bestellen onze zalm "medium", dus met een roze midden. De serveerster komt even later melden, dat de chef het echt niet zo aanraadt. Wat voor zalm hebben ze dan?, vragen we. Dat weet ze niet. We zeggen, dat we het toch echt medium willen en ze geeft het door.

Na een lekker bordje verschillende groenten van de salad bar komt de zalm. Hij is werkelijk perfect! Heel lekker zacht in het midden en knapperig aan de buitenkant, duidelijk weet de chef wel hoe hij medium moet grillen, maar niet hoe lekker dat is!

Omdat ik het nog nooit gegeten heb en we nu toch in Florida zijn, bestellen we een stuk Key Lime Pie om te delen. Ze hebben een erg lekkere en het gaat schoon op.

In het hotel schrijven we weer ons blog en ik MSN en bel met Rick, de kinderen en Annemarie. Nog maar een volle dag en dan is de koek alweer op, wat hebben we genoten! En hoe bijzonder is zo'n vriendschap? Voor mij althans heel erg!

Voor een heel gedetailleerd verhaal van vandaag (ik word nogal veel onderbroken en ben moe) verwijs ik naar Petra's blog.