And today is...Hug a Fisherman's Day

Al om zeven uur zijn we allebei klaar wakker, na een heerlijke nachtrust. We computeren nog wat in bed en drinken koffie. Petra decaf, want er is maar een gewone koffie bakje in de kamer. Ook blijken we maar heel weinig doeken te hebben, dus laten we een fooi achter voor de huishoudster met een briefje vol verzoeken.


We lopen naar het oude Naples, waar we gisteren aten en dan door naar het strand. Prachtig zacht wit zand strekt zich ver voor ons uit. Het is al aangenaam warm.

Aan de linker kant zien we een lange pier, waar het een drukte van jewelste is, dus we besluiten daarheen te gaan. Een heel stel mensen is allemaal witte kruizen in het zand aan het slaan, iemand anders is er bloemen bij aan het leggen en er staat een nieuws crew van NBC.


Het is vandaag Veteranendag en de kruizen hebben allemaal een naam erop. Het zijn de gesneuvelden van de oorlog in Irak. Erg indrukwekkend! De NBC nieuwsman vraagt ons, hoe we erover denken en natuurlijk zeggen we er van onder de indruk te zijn.

Via een trap komen we op de pier, waar allerlei vissers zitten. Gemiddelde leeftijd is weer ver over de vijftig. Opeens ziet Petra een dolfijn en slaakt een enthousiaste gil.

Een van de vissers, een octogenarian, zoals we ze hier noemen (tegen of over de tachtig), zegt, dat er niet gegild mag worden, want weten wij wel, wat het vandaag is? We gissen: Veteranendag (ik vond het al flink overdreven, dat we ook nog super stil zouden moeten zijn), zaterdag, 11 november... Maar nee, het is "Hug a Fisherman"'s Day, zo verklaart hij!

Ach, ondanks zijn grijsbehaarde borst, rug, um, eigenlijk alles, is het toch een vriendelijk oude man. Petra zet zich als eerste over haar inhibities heen en geeft hem een hug. Tja, dan kan ik toch niet achterblijven, dus ook maar een hug. Hij glundert!

Zijn vriend, ook al flink bejaard (maar hij heeft tenminste een shirt aan), staat er beteuterd bij te kijken. Dus hup, ook maar een hug voor hem, we hebben onze goede daad weer gedaan. Behaarde bejaarde vertelt nog, dat hij een of ander tapijt ontworpen heeft voor Nederland, om tegen te gaan, dat de palen zouden zinken bij de Delta werken. Of we het moeten geloven, weten we niet, maar we willen eigenlijk ook verder naar de dolfijnen kijken, dus knikken ja en amen.


De dolfijnen vissen erop los en komen telkens even boven. Ze op de foto of film vastleggen is heel erg moeilijk, maar we doen ons best.


Als je goed kijkt, zie je hem twee keer boven komen

Op de terugweg probeert onze visser er ook nog een hug voor een andere vriend uit te persen, maar onze hugs zijn op voor vandaag!

Over de straten lopen we terug en zien opeens een marktje. De Farmers Market is vandaag, allerlei standjes met fruit, groente, zelfgemaakte spulletjes en bakkerij dingetjes.


Speciaal voor Kai

Opeens zien we "Dutch Treats". He? Waarom zou iemand zijn standje nou zo noemen, dat moeten we van dichtbij bekijken. Er liggen inderdaad stroopwafels en speculaas (beiden zelfgemaakt). Tegen de jongen in het kraampje zegt Petra, dat we Nederlands zijn. "Ik ook", antwoordt hij. Hij blijkt hier stage te lopen en zijn tante is de bakster van alle lekkernijen, die ze verkopen. We praten even en nemen een foto, Dutch encounter nummer twee van deze vakantie.

Nu hebben we dorst en honger en gaan op zoek naar een cafeetje om te eten. We kiezen er een, die we op de heenweg al zagen met leuke grote parasols. Er is een tafeltje vrij, maar het moet nog schoongemaakt worden. Terwijl we geduldig wachten moeten we nog een paar oude dames wegjagen, die zich al bijna het tafeltje voor onze neus eigen maakten. "Sorry, ladies!"

We genieten van een heel lekker ontbijtje, Petra gebakken eieren (wilde eigenlijk scrambled, maar goed) met toast en fruit en ik een eggs benedict (zonder saus) met fruit. Een heerlijk glas vers geperste sinaasappelsap gaat er ook goed in.

Na het eten kopen we een heel stel kaarten en postzegels bij een speciaal postwinkeltje. Zonder het ons van tevoren te melden, brengt de man Petra 20 cent extra per postzegel in rekening. Maar ach, soms dient het gemak de mens en ze koopt ze gewoon, het postkantoor is vandaag vanwege Veteranendag toch gesloten.

In het hotel schrijft Petra eerst de kaarten en ik neem een douche. Daarna schrijf ik ook bij een deel van de kaarten iets en doucht zij.

Dan rijden we richting City Dock. Hier zullen we onze dolfijnen cruise gaan doen. We parkeren de auto en hebben nog een uur de tijd. We besluiten een hapje te gaan eten bij the Dock at Crayton Cove, een restaurant aan het water.

Veel trek hebben we nog niet na het ontbijt, dus ik bestel een paar crab rolletjes (soort loempia's gevuld met crab) en Petra een kleine salade. We vermaken ons met het gadeslaan van onze medegasten, die, hoe kan het ook anders, zeker twintig jaar ouder zijn, dan wij.

Om een uur of een lopen we naar het dok van de catamaran "Sweet Liberty", die ons mee zal nemen om dolfijnen te kijken, de Golf van Mexico op.

Terwijl we staan te wachten komt er een stel mensen met een huilende vrouw de pier op lopen. Petra en ik vragen ons af, waarom iemand, die zo in paniek raakt bij het zien van water, een boottochtje gaat maken. Maar, zo verontschuldigt ze zichzelf even later, het is enkel het lopen over de pier, waar ze van in paniek raakt. Het komt allemaal heel overdreven op me over, maar dat is misschien hard gereageerd.

We nemen plaats voorin de boot, met onze voeten op de netten. Al na een paar minuten varen zien we een paar dolfijnen vlak langs de kant zwemmen. Ook zien we een drietal bald eagles boven ons hoofd cirkelen. Mitch, de captain, vertelt op dat moment nog wel dingen.

Verder varen we langs de ongelooflijk grote en mooie huizen van Port Royal. Voor die huizen liggen boten, waar je ook zeer gerieflijk op zou kunnen wonen. Deze optrekjes zijn tussen de tien en veertig miljoen (!) dollar waard. Woorden schieten tekort voor de pracht en praal, waar we langs komen!






The Flaming Goddess (Petra, dus ;))



Na nog een paar dolfijnen te hebben gezien, varen we de Golf van Mexico op. Mitch ziet deze dieren niet, want die is heel irritant de hele tijd in gesprek met een van de gasten, die al vaker op de boot is geweest. Alsof we allemaal geinteresseerd zijn passeert zijn hele leven luidkeels de revue. We leren hoe dom hij was met zijn kapitaal en hoe zijn boot door de bliksem in vlammen opging. Van de "bekwame begeleiding door een erkende naturalist" komt nauwelijks iets.

Op de Golf van Mexico wordt het al gauw saai. De muziek, die op de boot speelt, is heel saaie instrumentale country en het gedreun van Mitch's stem maakt ons helemaal slaperig. Helaas zijn er ook geen dolfijnen te bekennen, tot het laatste moment, als ik er een vlak aan de kust zie. Ook die ontgaat Mitch echter.

Precies na twee uur zijn we terug bij het dok. Tom, de "oude getrouwe", die de hele weg Mitch's aandacht heeft opgeeist, vindt het nodig heel hard een paar keer te vragen "Is your tip jar still there, Mitch". Heel super irritant!! Petra en ik hadden al een tip bepaald, maar hierdoor wilden we hem eigenlijk al niet meer geven.

Toch was het een erg leuke ervaring. De dolfijnen hebben we gezien, de huizen langs de kant zouden we zelf niet hebben gezien en het varen op een zeewaardige catamaran blijft een belevenis (wij hebben het ook een paar keer in Aruba gedaan). We zijn echter blij, dat we niet voor de vier uur durende vaart met schelpen zoeken erbij hebben gekozen. We merken deze week weer, dat we wel erg "two peas from a pod" zijn.

Het is voor vieren als we de boot afkomen. We besluiten dan ook de rest van Naples nog per auto te verkennen. We rijden door sjieke, super nette buurt, na sjieke, super nette buurt, het is hier werkelijk een speeltuin van de rijken!

Er zijn in dit gebied maar heel weinig winkels en we hebben dorst. Gelukkig zien we een mini martje. Daar kopen we Snapple iced tea voor mij en Sunkist voor Petra. De dame achter de kassa is om een praatje verlegen. Ze eet met smaak een Haagen Dazs dulce de leche ijslolly en raadt die van harte aan. Hij ziet er ook erg lekker uit, maar die maaltijd laten we toch maar achterwege.

Na nog bij de Publix gestopt te zijn voor wijn en Sominex (voor Petra op de terugweg) rijden we terug naar de Naples Pier, waar we min of meer de dag begonnen zijn. We komen net voor zonsondergang aan en genieten met een heel stel anderen zittend op het strand van een vrijwel perfecte zonsondergang.








We parkeren de auto bij het hotel en gaan ons gauw boven opfrissen. Dan wandelen we naar het restaurant "Riverwalk" aan het water, dat we vanochtend hebben ontdekt. Grappig genoeg is het van dezelfde eigenaar als het Dock restaurant van vanmiddag, maar het menu is anders.

We moeten even op een tafeltje wachten en krijgen een "beeper" mee. Er blijken allerlei leuke winkeltjes te zijn, hier en we kijken wat rond. Al heel gauw vibreert de beeper en kunnen we plaatsnemen aan een tafeltje vlakbij het water.

Vooraf bestellen we gefrituurde calamari, die heerlijk smaakt, want we hebben honger na zo'n hele dag buiten. Dan heeft Petra mahi-mahi met kokosnoot erop en ik tonijn met een wasabi korst. Het smaakt allemaal even lekker en de bediening is goed.

Het is ook heel lekker om naderhand weer naar het hotel te lopen. De temperatuur is voortreffelijk en de ligging van dit hotel ook. Iets om te onthouden, want het blijft toch altijd maar een gok in een onbekende stad.