Vlammenzee!

Ok, maar eens een heel dramatische titel, anders wordt het zo saai! Maar ik kan er niet over uit! De bomen zijn zo vlammend gekleurd, rijdend door Vienna lijken ze wel in brand te staan! Ik zou er bijna voor in de auto blijven zitten (en let ook niet goed op de weg, foei! Ik mis bijna een stopbord, gelukkig staat er niemand).


Videootje (lang, duurt even om te laden) van de straat, die naar ons huis loopt

Dit alles gebeurt op weg naar Whole Foods, waar ik Kirsten zal ontmoeten om te gaan lopen. Ik ben er keurig om tien uur en er is nog geen teken van Kirsten. Ik ga toch maar de auto uit en wachten voor de winkel.

Oef, dat valt tegen! Keiharde, ijskoude wind blaast als ik in de schaduw sta. Ik verplaats me dus naar het enige kleine zonnige plekje, maar dat was nu ook net, waar de Whole Foods medewerker zijn lege dozen neer wilde zetten. En lege dozen + wind = dozen vliegen. Ik besteed mijn tijd dus met me beschermen tegen enorme dozen, maar warmer is het wel.

Even later maakt de medewerker in zijn gebroken Engels zijn excuses en neemt de dozen mee naar binnen. Ik denk er nog over te protesteren, want ze stonden precies zo, dat ze me beschermden tegen de wind.

Net als ik me af begin te vragen, of ik onze afspraak verkeerd heb onthouden, rijdt Kirsten om kwart over tien de parkeerplaats op. Ze had besloten de van te laten wassen en was daarom laat. Ik ben intussen al een halve ijspegel, maar niet getreurd.

We lopen toch op een goed tempo de 10 kilometer op het W&OD pad. Hier zijn de bomen al flink kaal en dat betekent, dat we de vogels weer goed zien. Felblauwe Blue Jays en Bluebirds en knalrode Cardinaaltjes. Zij zullen de enige kleuren in de wintergrijsheid zijn, vrolijke vlekjes tussen de grijsheid.

Als ik de cul de sac weer binnen rijd, is het een bedrijvigheid van jewelste. Verizon graaft in onze tuinen om een of andere zeer geavanceerde kabel neer te leggen. Mijn enige hoop is, dat er naderhand geen spoor meer van te zien is (en dat lijkt het geval te zijn).

Eigenlijk had ik op Saskia's school moeten meehelpen met Artsmart om een uur, maar ik loop achter met mijn fotografiecursus. Dus ik email, dat ik het vandaag niet ga halen. Gelukkig zijn we dit jaar met zijn drieen, zodat ik niet het gevoel heb iemand er alleen voor op te laten draaien. Na jaren in dit programma, moet ik gewoon zo af en toe kunnen zeggen, dat ik niet kan. Het ging vandaag over Grant Wood, wel een leuk onderwerp, zoals altijd.

Maar oh, het schuldgevoel! Waarom hebben wij (ik wil erbij schrijven "vrouwen") zo gauw een schuldgevoel? De keuze tussen een uur in de klas staan kijken naar kinderen, die creeren of mijn eigen creativiteit de gang laten gaan om bij te blijven met mijn cursus? Ben ik nu heel egoistisch, als ik dat laatste dit keer kies? Rick vindt van niet, Kirsten vindt van niet, Saskia lijkt er niet door aangedaan, waarom knaagt het dan toch aan me? Ik had eigenlijk... (Herkenbaar? Of helemaal niet?)

In ieder geval gebruik ik de gewonnen uren waar ik ze voor had bestemd. De opdracht van de cursus is het ontwerpen van een business card en een briefpapier voor "mijn" bedrijf. Als ik dan toch zo'n opdracht heb, besluit ik ook maar eens een sprong in de toekomst te maken. Het lijkt me fantastisch om Nederlandstalige rondleidingen in Washington en omstreken te bieden, tegen betaling dan, uiteraard. Hoe of wat heb ik nog niet uitgewerkt, maar de business card en het briefpapier heb ik nu alvast, dat is al een stap!



Briefpapier




Business card

Rick komt vroeg thuis. Kai speelt vanavond uit, bij Thomas Jefferson High School for Science and Technology. Dit is een zogenaamde magnet school. De standaard om erin te komen is heel hoog.

Om te beginnen wil ik meegaan, maar het is buiten zo koud en er staat een straffe wind, dat ik mezelf eens terug fluit. Het is gewoon niet goed voor mijn spieren om zo koud te worden (en Rick mailt later, dat hij, ondanks dikke lagen kleding en deken, zit te rillen). Moeilijk vind ik het wel, want ik vind football leuk om te kijken en waarschijnlijk is het volgende week, als ik in Florida ben, Kai's laatste wedstrijd.

In ieder geval winnen de Warhawks, al is het met 24-20. Ze zijn dus nu 5-2 (5 gewonnen, 2 verloren). Volgende week is de laatste wedstrijd en of ze dan voor een of ander kampioenschap doorgaan weten alleen de ingewijden. Nergens valt na te gaan, wat de standings zijn.

Twee keer vandaag heb ik dus mezelf voorop gezet ten nadele van een activiteit van een van de kinderen. Ik voel me er niet trots op en toch weet ik, dat het zo beter was voor mij. Wat een tweestrijd! De kinderen hebben er niets van, waarom houdt het mij dan toch bezig, dat "had moeten"?