Traditionele Thanksgiving

Al zeker zeven jaar hebben we geen "echte Amerikaanse" Thanksgiving gehad. Toen Ricks moeder nog leefde gingen we steevast naar het huis van zijn ouders, waar de hele familie, ooms, tantes, neven en nichten en meer, aan lange tafels plaatsnam.

Iedereen nam een traditioneel gerecht mee en ik vond het altijd een hele belevenis, iets waar ik helemaal niet mee opgegroeid was. Toegegeven, ik voelde me niet altijd op mijn plaats, vooral in de eerste jaren, nadat ik Rick had leren kennen. Kalkoen is al niet mijn favoriete eten en pumpkin pie vond ik niet te pruimen! Toen werd me gevraagd een gerecht mee te brengen, dat speciaal was voor mij en dat werd een zalmsalade, iets wat absoluut niet in de traditionele gerechten paste.

Na de dood van Ricks moeder verviel die traditie, helaas voor Rick. We hadden wel maaltijden hier thuis, maar het was niet hetzelfde. En de afgelopen paar jaar waren we niet hier, maar in Europa.

In 2004 vierden we Ricks 45ste verjaardag in Londen en vorig jaar waren we in Nederland en ontmoette ik Petra en Wendy. Later of ervoor aten we de traditionele kalkoen, maar het "gevoel" was er niet.


De pumpkin pies wachten

Vanochtend bij het wakker worden voel ik me dus best opgewonden. We gaan vandaag de eerste "echte" Thanksgiving in vele jaren vieren! Beneden zet ik koffie en eet gauw een bowl cereal. Ricks vader komt al gauw boven met Rascal en daarna zijn vriendin. Het koken begint al.

Buiten miezert het en het is flink koud. Tijd om boven te sporten, dus. Ik heb een nieuwe gewichten routine uit Fitness en daarna veertig minuten op de elliptische machine. Dat moet genoeg calorieen verbranden om het zware T-giving maal te verorberen!

Terwijl ik sport kijk ik naar de Macy's Thanksgiving Day Parade, zeker een traditie! De ballonnen vliegen vandaag laag, want het is vreselijk weer in New York en in het verleden zijn er door erge wind ongelukken gebeurd.

Nieuwe ballonnen dit jaar zijn Pikachu en Snoopy. Na een uur vind ik, dat ik genoeg bewogen en gezweet heb en loop naar beneden. De sportkamer was heerlijk koel, maar in de rest van het huis heerst een behaaglijke warmte. Het ruikt ook nog eens heerlijk naar selderij en kalkoen. Dit is de behaaglijke geur, die ik me altijd bij die oergezellige Kerst reclames voorstel.


Santa komt in New York aan

Tijd om mezelf nuttig te maken. Ik dek de tafel, klop de slagroom voor de pumpkin pies en daarna is er even niets gaande. Dus duik ik in de vele advertenties in de krant. Morgen is het Black Friday, de grootste koopjesdag van het jaar. Wij zullen ver van de winkels blijven, maar de reclame blaadjes geven wel veel ideeen.


De net gedekte tafel



Bij BartSmit.com bestel ik alvast de cadeautjes voor mijn broer, schoonzus en kinderen in Nederland. Wat een uitkomst, dat internet! Ook koop ik alvast de traditionele pijama's voor Kerstavond voor iedereen.

Intussen staat de football wedstrijd Detroit Lions - Miami Dolphins aan. Ricks vader is een football fan (eerder vandaag kreeg hij de dvd's van Kai's wedstrijden te zien en werd daar ook al enthousiast van). Helaas voor hem doet Detroit het slecht, de Dolphins winnen.

Met zijn allen (inclusief kinderen) wordt er hard gekookt en gestampt. De kinderen vinden vooral het stampen en mixen leuk.


Samen koken

Om drie uur zijn we klaar om aan te schuiven, de kalkoen is gesneden en alle verschillende bijgerechten verwarmd. Het is een waar koningsmaal! Er staat: kalkoen, natuurlijk, aardappelpuree en jus, mais, zoete aardappelen met marshmallows, biscuits, stuffing (traditioneel met selderij en champignons), stuffing met oesters, de groentes, die ik van Whole Foods heb meegenomen en natuurlijk de cranberries en cranberry chutney van Carol, die werkelijk heerlijk is.


Bijna alle genoemde gerechten

We beginnen de maaltijd met een toast van Rick en dan zegt Carol een gebed. Als iedereen heeft opgeschept zeggen we, traditioneel, een voor een waar we dankbaar voor zijn.


Klaar om aan te vallen!

Natuurlijk zijn de meeste antwoorden familie, gezondheid en al het voor de hand liggende, maar waar ik nu speciaal dankbaar voor ben zijn alle vriendschappen, die ik via dit blog en erbuiten heb gesloten. Vier jaar geleden gebeurde er iets heel moeilijks in mijn leven, maar uiteindelijk heeft Christine gelijk gekregen, het was een "blessing in disguise" (is er zo'n uitdrukking in het Nederlands?). Enfin, ik voel die "blessing" dus vrijwel dagelijks.

Dr. Carol heeft nog een extra traditie. Ze laat een zakje met vijf maiskorrels zien. Die symboliseren de vijf zaden, die de pilgrims destijds hadden tijdens hun eerste Thanksgiving. Haar aanwezigheid maakt de feestdag "echt", zij is voor mij het prototype "Amerikaanse".

Ze komt uit het midden van Ohio, is streng religieus en haar smaken en overtuigingen zijn stereotypisch. Toch past ze zich uitstekend aan in onze omgeving. Ze is een psychologie professor in Muskegon, Michigan en moet telkens haar studenten online checken. Voor mij is zij een leerschool, want "pure" Amerikanen zien we hier niet vaak. Ze moest eens weten, hi hi. Het is een lief iemand en ze kan bijzonder goed koken!

Het opruimen duurt langer, dan het eten en Katja breekt een van de speciale porceleinen borden (die we van Ricks ouders hebben geerfd en die nooit mijn keuze zouden zijn geweest, hoezo beladen).

We genieten allemaal van de pumpkin pies en mijn, al zeg ik het zelf, heel goed opgeklopte slagroom. Ook de pumpkin cheesecake van Dr. Carol is heel smakelijk. We zijn allemaal goed voldaan na al dit eten, ik zit hier in mijn supermakkelijke kleding. Ik heb het gevoel vandaag een echte Amerikaanse Thanksgiving meegemaakt te hebben, heel speciaal!