Nog een volle dag en dan een terugreis

Dinsdag, 14 november

Na dit keer een heerlijke nachtrust staan we al voor zevenen naast ons bed! Wel zitten we allebei onder de bultjes van de muggen van gisteren en een jeuk, dat we hebben, we lijken wel een stel apen (ze hebben zelfs op ons hoofd gebeten!).

We besluiten ons verblijf in Fort Myers Beach met een laatste wandeling langs het strand. We hopen nog een paar dolfijnen te kunnen zien

Op het plekje, waar we ze gisteren zagen, zijn ze dit keer niet, dus we lopen tweeeneenhalve mijl en dan terug. En dan meen ik opeens een vin te zien. Jawel, hoor, dolfijn nummer een! En even later zien we een moeder en kind, helemaal vlak langs ons komen ze, want er zit een grote schol vis vlak aan de kust. Het filmpje laat zien, hoe ze vier keer boven komen, het beste filmpje van de vakantie:


Bij gebrek aan andere restaurantjes, die ontbijt serveren, eten we weer bij Bamboo, het restaurant van de Holiday Inn. De blueberry pancakes gaan er goed in! Het buffet is er vandaag niet en dat is maar goed ook! Hier kunnen ze pas pancakes bakken! Meestal is dit niet mijn favoriete eten, maar deze zijn zo lekker luchtig, heel goed gedaan!


We pakken de auto in, checken uit en gaan op weg naar Punta Gorda. In Fort Myers rijden we op een weg, die helemaal omlijnd is met palmbomen. Later zien we op het stadsbord "City of Palms" staan, een zeer terechte naam!


Petra is nog op zoek naar een bepaald soort gel zadel voor een spingenootje, er moet een groef in zitten. Het zadel, dat ik mee heb genomen heeft dat niet, dus ik zal het terug brengen naar Spokes Etc. Met mijn mobieltje zoek ik fietsenzaken op in de buurt en bel ze om te vragen of ze dit zadel voorradig hebben. Acme in Punta Gorda zei van wel, maar die man blijkt helemaal niet te weten, wat wij bedoelden.

Onverrichterzake rijden we verder, maar de dame, die de telefoon beantwoordde bij Bikes and Boards in Engle(sic!)wood, was beter geinformeerd. Een vriendelijke man, die ook in Nederland, Belgie en Duitsland gefietst heeft en ons daar van alles over vertelt, heeft precies het zadel met groef. Mission accomplished!

Petra vraagt of er een Starbucks in de buurt is, want daar hebben we beiden enorme zin in! Nee, Starbucks is er niet, maar in het oude gedeelte van Englewood is wel een leuk koffiewinkeltje, vertelt hij.

We rijden ernaar toe en hij heeft niets te veel gezegd! Jitters ziet er heel gezellig uit en de man achter de toonbank is dat ook. Hij maakt een heerlijke mocha met slagroom en chocolade saus voor ons klaar. Op de toonbank staat zo'n ja-knikker figuurtje, dat precies gelijkend op hem is gemaakt, zo grappig!

Aan hem vraag ik of Venice leuk is. Oh ja, zegt hij! Venice Avenue moeten we hebben, daar zullen we leuke winkeltjes en restaurants vinden. Zo vriendelijk zijn de mensen hier allemaal! Hij raadt ons het Venice Cafe aan.

Inderdaad rijden we ongeveer twintig minuten laten een heel gezellig plaatsje binnen. Er is zelfs al voor Kerst versierd, hoewel ik in deze tropische setting het Kerstgevoel moeilijk kan oproepen.

Bij het Venice Cafe zit niemand, maar aan de overkant bij James Place zit het vol. We nemen het tafeltjes naast twee oude mannetjes, die samen gezellig een flesje rode wijn soldaat maken. Als ze vertrekken zeggen ze, dat ze hopen, dat ze niet te luidruchtig zijn geweest. Nee hoor, we hebben ons vermaakt om ze (de ene vooral ziet er markant uit, met cowboy hoed, bandenna om zijn nek en keurig snorretje en baardje).

Het eten is erg lekker. Ik bestel een tosti met tomaat en kaas en Petra een tonijn salade sandwich.

Als we klaar zijn rijden we nog even naar het strand. Het zand is hier nogal bruin en het is lang niet zo mooi als Naples of Fort Myers Beach. We vertrekken dus al gauw en gaan op weg terug naar Tante Olga.


Het uitzicht vanaf de Skyway

Rond half vijf zijn we weer in Clearwater. Tante Olga is net thuis van haar reisje naar Miami en stelt voor bij Guppy's te gaan. We kletsen eerst nog even wat en Petra laat wat van haar foto's zien. Ik geniet van de zonsondergang, die het water helemaal roze kleurt.

We frissen ons snel even op en gaan dan op weg. We krijgen een tafeltje buiten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar, dat Petra en ik buiten zullen eten.

De gerechten zijn niet te beschrijven zo lekker!! Ik bestel tonijn met groene peperkorrels, voortreffelijk! We delen met zijn drieen ook nog een heerlijk dessert met chocolade mousse en caramel. Wat een goede keuken heeft dit restaurant! We genieten van deze laatste avond in Florida. Morgen is het al meteen inpakken wegwezen naar het vliegveld.


Woensdag, 15 november

Al om tien voor zes word ik met schrik wakker. Tante Olga is al volop bezig in de keuken, maar dit is toch echt te vroeg om op te staan voor mij! Gelukkig levert de fan boven mijn hoofd genoeg "white noise" om het geluid in de keuken te negeren.

Om kwart voor zeven hoor ik Petra ook, dus sta dan maar op. Morgen zal het opstaan om half acht als uitslapen voelen, ha ha (al worden we hier thuis al om kwart over zes wakker!). Ik doe mijn oefeningen, want vandaag is er verder geen loopje of andere beweging, behalve het dragen van bagage.

Als ik mijn kamer uitkom zitten Petra en Tante Olga al aan het barretje in de keuken. De tafel is gedekt en dat verbaast me, want ik dacht, dat we ergens anders zouden ontbijten. Op Petra's vraag daaromtrent antwoordt Tante Olga, dat we hier eten. Tante Olga zegt, dat we hier eten en zij is niet iemand om tegen te spreken!

We drinken dus lekker koffie en thee en eten een stukje kaas en kletsen wat. Dan ga ik douchen en Petra maakt zich helemaal klaar om te gaan.

Om kwart voor negen nemen we afscheid van Tante Olga. Ik vond het erg leuk haar te ontmoeten, ze is een interessant iemand. Ik hoop, dat dit niet de laatste keer was, dat ik haar gezien heb (ik heb haar ook nog uitgenodigd om de kersenbloesems in Washington te komen zien, zoiets heb je in Florida niet).

Op weg naar het vliegveld zoeken we naar restaurantjes, waar we ontbijt kunnen eten. Op deze laatste ochtend hebben we zin in iets speciaals, hoe lief het aanbod van Tante Olga ook was.

Eindelijk vinden we een Starbucks, waar we de gewoonlijke double tall non fat sugar free vanilla lattes bestellen. Ik moet het allemaal nog wel opzeggen, maar binnenkort kent Petra het ook uit haar hoofd! De barista's bij Starbucks vertellen ons, dat de Steak n Shake aan de overkant 24 uur per dag open is en we zullen daar ontbijt vinden.

Inderdaad worden we als belangrijke gasten onthaald. Er zitten verder nog twee andere mensen. We bestellen eieren en pancakes (Petra met bacon). Ik bestel sunny side up, wat betekent gebakken met een gele dooier er bovenop. Maar kennelijk kent de "chef" alleen "over easy" (aan beide kanten gebakken). Toch smaakt het lekker, ons laatste echt Amerikaanse ontbijtje (ja, ik weet het, ik woon in Amerika, maar zulke ontbijten zijn voor mij net zo zeldzaam als voor Petra en voor het gros van de Amerikanen ook).

We vinden Alamo al gauw en leveren de auto af. Geen problemen, het is allemaal al betaald. Met de shuttle zijn we zo weer bij de United check in. Hier blijkt, dat Petra en ik tien rijen van elkaar af zitten!

Bij de balie vragen we, of dat veranderd kan worden, maar de vlucht zit flink vol. Als we $34 per persoon betalen mogen we in Economy Plus (extra beenruimte en voorin het vliegtuig en later blijkt, dat we ook meteen het vliegtuig in mogen, de anderen moeten trappen op en af lopen) zitten en naast elkaar. We besluiten dat te doen en krijgen rij 8, zitplaatsen A en B.

Boven zien we allerlei winkeltjes en ik wil nog graag wat meenemen voor Rick en de kinderen. De dingen, die we tot nu toe gezien hebben, waren nogal kitsch. We vinden een Ron Jon Surfshop en ik weet, dat Rick en Kai dat "cool" vinden. Hier koop ik dus een t-shirt voor de mannen.

Nu zijn de meisjes nog over. Voor Saskia vind ik al gauw een paar leuke oorbelletjes: blauwe dolfijntjes en groene schildpadjes. Katja is moeilijker. Het armbandje, dat ik voor haar vind, blijkt te klein. Uiteindelijk valt de keus op een zilveren kettinkje met een manatee bedeltje. Het blijft moeilijk voor tieners!

Bij de veiligheidscontrole wordt mijn rugzak eruit gepakt voor extra controle. Ik ben ervan overtuigd, dat ze nu de kleine flesjes Purell en mijn flesje Visine, die ik in Boston (2x) en Washington (2x) er zonder problemen doorheen heb gekregen (ze zijn allemaal minder dan 50 ml), gaan vinden. Maar niks, hoor! Alles wordt doorgezocht en de tas wordt nog eens doorgelicht, maar de vloeistoffen worden niet gevonden. Moet ik dit nu aan TSA melden?

We installeren ons met laptops bij de gate. Tampa heeft gratis WiFi en we maken er dankbaar gebruik van. Ik haal wat water voor ons beiden en een uurtje voor check in wil ik toch wat eten. Het zakje pretzels tijdens de vlucht is niet genoeg lunch. De computers van de winkels zijn down en alles duurt daardoor drie keer zo lang! Ik neem een panini met portabello mushroom (champignon?) en mozzarella.

Petra wil niets, maar ik weet, dat ik me zonder eten heel erg moe en naar ga voelen. Ik eet alleen de champignon en wat mozzarella, het brood kan me (zoals altijd) gestolen worden.

Als het tijd wordt om te boarden blijkt, dat onze $34 nog meer voordelen had. Wij mogen zo door de slurf het vliegtuig in. De anderen moeten eerst een trap af, dan een stuk lopen en dan weer een trap op! We bekijken het allemaal vanaf onze comfortabele stoel met veel beenruimte!

De hele reis kletsen we onder het genot van een wit wijntje in een schattig klein flesje. De man naast mij werkt op zijn laptop en vraagt zich vast af, wat die twee Nederlandse dames allemaal te bepraten hebben.

Al heel snel landen we op Washington Dulles. Gek is dat, ik ben nu thuis en Petra moet nog een heel end. Ik bel Rick en die gaat net op weg naar het vliegveld, hij gaat ook mijn bagage ophalen, want ik blijf bij Petra, tot ze het vliegtuig naar Amsterdam in moet.

Eerst kopen we een laatste Starbucks (voor Petra althans) en dan gaan we naast haar gate (C3) een glaasje wijn drinken. Hier is een heel gezellige wijnshop, waar we Virginia wijnen kunnen proberen. Wij bestellen ieder een wit wijntje, maar ik proef ook een rode wijn, van Pearmund nog wel. Met de eigenaar van die wijngaard praatten Rick en ik nog een paar weken geleden. Petra neemt op mijn aanraden een fles van hun rode wijn mee voor haar moeder. Hopelijk zegt haar moeder straks niet, dat ze niet snapt hoe ik die wijn heb kunnen aanraden!

We kletsen en grappen en ik moet zeggen, dat de kleding van de mede-Nederlanders op de vlucht veel te wensen overlaat. Er is zoveel commentaar over hoe Amerikanen geen smaak hebben, ik sta versteld over wat de Nederlanders "smaak" noemen, dan!

En dan komt het moment, dat we afscheid moeten nemen. Oh jee, hier komen de waterlanders, ik heb nog wel zo geprobeerd het luchtig te houden. Het lukt niet, we schieten allebei vol! Gelukkig weten we, dat dit slechts het begin van (hopelijk) veel leuke vakanties zal zijn. Petra zegt "Ga maar" en ik ga, slikkend en snikkend. Jeetje, ik had niet verwacht, dat het afscheid zo moeilijk zou zijn!

In de terminal bij de baggage claim zie ik Rick en ik val hem snikkend in de armen. Hij weet niet wat hem overkomt, hi hi. Ik ben superblij hem te zien en nog bedroefd van het afscheid van Petra. Kus, kus, kus!

Op weg naar huis vertel ik hem alles van onze avonturen. Kai komt me thuis meteen omarmen en Brynna is superblij me weer te zien. Saskia is bij de buren, maar komt al gauw thuis en even lekker knuffelen. Ook Katja komt positief thuis, ze hoeft na volgende week niet 21, maar 16 uur te werken.

Natuurlijk vallen de cadeautjes goed in de smaak. Het is heerlijk alle lieverds weer te zien, maar oh, wat een bijzondere week hebben we achter de rug. De foto's zijn zo, dat het hele gezin hier voor de volgende vakantie naar West Florida wil. We zullen zien.