Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, februari 29, 2008

Terug in (relatief) warm Vienna

Na een wat gebroken nacht, want ik hoorde N een aantal keren huilen (gek genoeg hebben A en D dat niet gehoord), word ik door een uitbundige zon gewekt. Laat gisteravond is D thuis gekomen, dus het is leuk om hem ook nog even te zien tijdens dit bezoek. De kersverse ouders hebben een nogal ruwe nacht achter de rug, omdat S nu toch vaker wakker wordt 's nachts. Ik neem Layla dus voor een laatste ochtendwandeling uit. Het is weer bitterkoud buiten, maar ook hier voel je de warmte van de zon al. De lente is, hoe winters het er ook nog uitziet, toch wel in aantocht. Bij de tennisbaan, nu hondenparkje, ziet Layla een van haar vrienden, een zwarte labrador. Terwijl de honden rennen klets ik wat met de baas van de lab. Die komt oorspronkelijk uit Californie en woont nu drie jaar in Newburyport. Dit is de koudste winter, die hij er heeft meegemaakt, en hij heeft er meer dan genoeg van. Voor mij zou dat ook de enige reden zijn, waarom ik niet in Newburyport zou willen wonen. Het is een hartstikke leuk stadje in een mooi gebied, maar die kou! Een van de vriendinnen van mijn zus komt S en N ophalen voor een Audubon programma over de Oceanen. Eens per maand is er zo'n ochtend voor kinderen van twee tot zes jaar oud en zo leren ze over de natuur. Er is ook een speciale snack, waar vooral Stefan erg naar uitkijkt. Als de kinderen weg zijn valt er een rust over het huis. Voor het eerst deze week hebben mijn zus en ik rustig de tijd om te kletsen. Mijn zus verzucht, dat ze misschien toch vaker aan vriendinnen gaat vragen haar oudsten even mee te nemen. Het zijn lieve knuffeltjes, maar je beseft niet, hoe aanwezig die zijn, tot ze even weg zijn. Saskia en ik pakken in en voor we het weten is het tijd om richting het vliegveld te vertrekken. We halen S en N vervroegd op van hun ochtend, wat vooral door S niet in dank wordt afgenomen. Terwijl mijn zus naar binnen is maak ik gauw foto's van de bevroren Joppa Flats. Dit watergebied staat bekend om zijn vele vogels, maar nu ziet het er heel mooi uit door al het ijs. De Joppa flats ijsvlakte De rit naar het vliegveld verloopt voorspoedig en al gauw zien we de wolkenkrabbers van Boston weer verschijnen. Gauw nemen we afscheid van A en de kinderen, want S moet naar school en daarvoor zijn ze al wat laat. Een grappende United medewerker neemt onze tas buiten aan, een service, waar ik altijd graag $2 voor over heb. Het is half een en onze magen knorren, dus we gaan op zoek naar wat te eten. Buiten de veiligheidscontrole zit een Legal Seafoods, waar ik natuurlijk meteen oren naar heb. Maar een blik op het menu vertelt ons, dat er alleen maar visgerechten zijn en Saskia houdt niet van vis. Helaas, helaas (voor mij althans), dan maar door de veiligheidscontrole in de hoop, dat daar nog een ander lekker lunchtentje zit. De grill daar is maar matig, zoals ik wel had verwacht. Ik neem een broodje met kip en feta kaas, Saskia een quesadilla en Saskia en ik delen een frietje met mayonnaise. Die paar dingen kosten bij elkaar $32!! Belachelijk! Dan lopen we naar de gate op zoek naar een stopcontact om onze computers aan te sluiten, want er is op dit vliegveld gratis wi-fi. Dat valt nog niet mee, want ze lijken geen van allen te werken. Ik begin net aan mijn computer te twijfelen, als ik een man, die op zijn laptop zat te werken, op zie staan. Gauw neem ik plaats op de schommelstoel (er staan hier bij de gates allemaal schommelstoelen, zeker om het wachten nog relaxter te maken, ha ha) en hoera, het stopcontact werkt. Terwijl Saskia en ik zitten te computeren wordt er omgeroepen, dat de vlucht overvol is. Er worden retourtickets overal, waar United vliegt in de 48 staten uitgeloofd aan mensen, die hun zitplaatsen opgeven. Maar wij willen gewoon terug naar huis, vooral omdat er later op de dag een sneeuwstorm wordt voorspeld. Inderdaad zit de vlucht helemaal vol, maar ik heb dit keer de raamplaats en merk er niet veel van. De tijd gaat snel en ik luister naar de cockpit, altijd leuk. Voor we het weten gaan we alweer landen, bijna een half uur vroeger, dan het schema. De Massachusetts kustlijn bij het opstijgen Rick is er dan ook nog niet, maar komt ons al gauw met een brede grijns tegemoet lopen. Het is heel fijn hem weer te zien! Ook van Katja en Kai krijg ik thuis meteen een grote hug en Cosmo weet van enthousiasme niet, hoe hij zich moet draaien. Misschien moet ik maar vaker een paar dagen van huis gaan! Het wordt verder een rustige avond met pizza als avondeten. Saskia gaat al vroeg naar bed. Kai en Rick spelen Stratego en ik help Kai (die toch nog verliest). En Katja gaat met een hele groep vrienden en vriendinnen naar de Black Cat Club in Washington en komt pas ver na middernacht thuis. Alle foto's van de afgelopen paar dagen (meer dan 120!) zijn hier te bekijken voor de liefhebbers.

woensdag, februari 27, 2008

Winters Newburyport



Woensdag

Als ik om kwart voor acht wakker word, kreunt Saskia, dat ze nog wilde blijven liggen. Grappig toch, hoe er op een gegeven moment bij kinderen een knop omgaat, waardoor ze van supervroege vogels lange uitslapers worden.

In ieder geval behoren Stefan en Natalya nog tot de supervroege vogels en zijn al sinds het ochtendgloren in het land der levenden. Gelukkig heeft iedereen wel goed geslapen en de hoofdpijn van mijn zus is een stuk minder.

Dik ingepakt stap ik even later met Layla de vrieskou in. De regen is weg en de plassen ervan zijn bevroren. Het is bewolkt en waterkoud. Bij de tennisbaan vlakbij zie ik een aantal mensen met honden. Kennelijk is daar in de winter een tijdelijk hondenparkje van gemaakt.

Als ik langsloop vraagt een van hen of dat Layla is. En Layla weet duidelijk, dat er hier wat te spelen valt. Ik ga dus ook naar binnen en laat haar, al kletsend met de andere hondeneigenaren, even lekker rondrennen.

We stellen ons aan elkaar voor en een van de vrouwen vertelt, dat haar zus ook Petra heet en precies zo uitgesproken als mijn naam. Dat is inderdaad ongewoon, want de enkele Amerikaanse Petra, die ik heb ontmoet, sprak haar naam uit als Pet-trah. Een van de mannen heeft twee jaar in Zuid-Limburg gewoond, tussen Heerlen en Maastricht. Altijd wel gezellig zo'n gesprekje, terwijl de honden ravotten.

Al gauw vertrekt iedereen naar zijn of haar werk en ik loop terug naar huis. Daar maak ik ontbijt klaar voor iedereen, vouw de laatste was op (eindeloos is die in een gezin met drie kinderen onder de 7, ik klaag nooit meer over de onze!) en ruim de afwasmachine uit. Mijn zusje voelt zich dan wel beter dan gisteren, maar ik wil voorkomen, dat ze weer te veel doet.

Alweer denk ik terug aan twaalf jaar geleden, net na Saskia's geboorte. De overeenkomsten in de leeftijden van de kinderen zijn zo groot! Alleen had ik het geluk, dat Rick van zijn werk vier weken "Paternity Leave" kreeg en daar later door een enorme sneeuwstorm nog een vijfde week bij kwam.

Helaas is mijn zwager net aan een nieuwe baan begonnen en moet veel reizen, volgende week ook weer. Dan vind ik het toch moeilijk om zo ver weg te wonen, want Ayesha heeft dan zeker weer hulp nodig! Gelukkig heeft ze ook veel vriendinnen in de buurt.

Als beweging voor mezelf doe ik een routine van een half uur uit mijn meegebrachte Fitdeck. Ik blijf het ideaal vinden! Het is nooit hetzelfde, je kunt het aanpassen kwa intensiteit en ik heb altijd echt het gevoel mijn spieren goed gebruikt te hebben.

Als lunch eten we wat van de heerlijke gerechten, die mensen uit de buurt hebben gebracht. De lasagne gaat helemaal op en smaakt werkelijk voortreffelijk! Grappig te zien, dat de meeste mensen, net als bij ons in de buurt, Italiaanse maaltijden voorbereiden. Zo krijg je wel heel veel pasta en daarom geef ik altijd een pan met taco soep, voor de verandering. Dat is ook makkelijk op te warmen, maar smaakt net weer even heel anders.

Dan brengt Ayesha Stefan naar school en ik bonjour haar daarna met baby naar bed. Die rust heeft ze hard nodig. Ook Natalya valt naast Saskia in slaap op de bank.

Inmiddels heeft Layla helemaal door, dat ik degene ben, die haar deze dagen uitlaat. Om de paar uur komt ze zeuren en lijn ik haar maar weer aan. Erg vind ik het niet, want ik ben er niet aan gewend de hele dag binnen te zitten en Newburyport is een heel leuk, historisch New England vissersplaatsje. De kleurige houten huizen zien er zo anders uit, dan bij ons in de buurt! Sommigen dateren uit de late 17e eeuw en allemaal hebben ze de typische New England bouw.

Stefan en Natalya zijn helemaal weg van Saskia en zij houdt ze goed bezig. Wat dat betreft ben ik heel blij, dat ze mee is, want beide kleintjes vragen ook nogal wat aandacht van hun moeder. Ik ben duidelijk lang niet zo interessant als Saskia en dus geen goede afleiding voor ze.

De sushi van gisteren smaakte zo goed, dat we besluiten van hetzelfde restaurant te bestellen. De kinderen krijgen weer pasta, want dat vinden ze alledrie lekker. Toe een ijsje en ze zijn weer heel tevreden.


Saskia helpt mee twee heel vermoeide peuters naar bed te brengen, terwijl ik een hongerig babietje probeer stil te houden. Ik krijg de ingenieuze ingeving mijn (heel schoon gewassen!) pink in haar mondje te doen. Daar wordt verwoed op gesabbeld en Sasha kalmeert meteen. Wat een kracht hebben die kleine kaakjes toch!

Bij American Idol treden vanavond de meisjes op. Hier zit, vinden wij, heel wat talent tussen, maar Brooke White vonden wij het beste. Ik ben heel benieuwd, wie er morgen worden weggestemd, want zelf vind ik het maar moeilijk een keuze te maken. Het zal wel op uiterlijk aankomen, want kwa talent zit er veel goeds tussen.

Als ik voor het slapen gaan Layla nog even naar buiten laat zie ik tot mijn verbazing, dat het sneeuwt. Het waait ook erg. Brr, het is hier toch wel veel winterser, dan bij ons!

Donderdag

Alweer de laatste volle dag voor we weer huiswaarts gaan. Natalya moet al om half negen bij haar preschool zijn, dus we staan weer bijtijds op. Het is boven in onze zolderkamer flink koud: 12 graden! Mijn zwager heeft de thermostaat op die minimum temperatuur staan en Ayesha weet niet, hoe ze hem moet veranderen. Onder het dekbed is het lekker warm, maar opstaan is even doorbijten!

Een blik naar buiten toont weer een hele witte wereld. Ik schat, dat er zo'n tien centimeter sneeuw is gevallen vannacht. Ayesha verzucht, dat ze er meer dan genoeg van heeft, maar ik vind het wel een mooi gezicht.

Dik ingepakt stap ik met Layla naar buiten. Een koude wind beneemt me de adem, het vriest zeker tien graden! Ook "flurriet" het nog een beetje, maar de zon probeert ook door de wolken te komen.

Of ze het te koud vonden, weet ik niet, maar het groepje bij de tennisbaan, dat gisteren zei er iedere ochtend om half acht te zijn, is er niet. Ik loop dus maar naar het water, de Merrimack rivier, die er ook berekoud uitziet. Eigenlijk wil ik langs het water gaan lopen, maar er is nogal wat verkeer op die weg, wat veilig oversteken onmogelijk maakt. Dan maar weer een stukje door de oude straatjes, is ook geen straf.


Er is hier een stadswet, dat na een sneeuwval de stoepen binnen 24 uur schoon moeten zijn. Dus neem ik de sneeuwschuiver uit de garage en ga aan de gang. De zon is er inmiddels volop en zal hopelijk het dunne laagje, dat blijft liggen, voor de avond wegsmelten.

De dag zal verder ongeveer een copie van gisteren worden. Ik wil vooral zorgen, dat mijn zusje zoveel mogelijk rust krijgt. Mijn zwager is een schat, maar een zorgzaam type is hij niet en hij werkt hard en lange uren, dus wat ze nu aan ontspanning krijgt is zeker meegenomen! Ayesha, Sasha en Natalya liggen op dit moment dan ook heerlijk te ronken!

dinsdag, februari 26, 2008

Op kraambezoek in Newburyport

Voor we naar het vliegveld vertrekken heb ik besloten om Cosmo nog een lange wandeling te geven. Zo krijg ik mijn beweging en hij ook, want ik heb er een hard hoofd in, dat Rick of de tieners hem de komende dagen lange wandelingen zullen geven.

Met Christine aan de telefoon, die in haar buurt een wandeling maakt (we hebben ons al voorgenomen om, als zij eenmaal in Huntsville woont, zo "samen" te lopen), lopen we door de inmiddels stromende regen. Ik hoop maar, dat die regen verder naar het noorden geen sneeuw is, want dat zou weleens vertraging van onze vlucht kunnen betekenen!

Gisteravond heb ik ons al ingecheckt en de boarding kaarten uitgeprint, maar ik kijk toch nog even online naar de vlucht gegevens. Gelukkig duidt niets op vertraging, dus brengt Rick ons rond tien uur naar Dulles Airport.

Voor $2 geven we onze tas, die propvol zit vanwege de meegebrachte cadeautjes, af aan de "skycap" buiten voor het vliegveld. Daar krijgen we ook nieuwe instapkaarten, omdat ik een Premier lid van United ben en dus met de eerste lichting mag boarden.

Er staat tot mijn verbazing nog een flinke rij voor de veiligheidscontrole. Kennelijk gaat er een Korean Airlines vlucht, want er zijn heel veel Koreanen. Die controle is altijd zo'n gedoe! Jas uit, schoenen uit, laptop uit de tas, plastic tas met vloeistoffen (die heb ik al standaard in mijn backpack) en dat met gehaaste zakenmannen vlak achter ons. Ik ben altijd weer blij als we er doorheen zijn.

Als we bij de gate aankomen hebben we nog ongeveer een half uur, voor we aan boord gaan. Aangezien de vlucht om kwart over twaalf zal vertrekken ga ik op zoek naar iets voor de lunch. Wat dat betreft is er nog heel wat te verbeteren op dit vliegveld!

Onze gate in C27 en pas bij D14 vind ik een paar lekkere restaurants. Het worden een paar broodjes van Subway en een zakje chips voor aan boord.

In het vliegtuig smeekt Saskia me om de raamplaats. Volgens haar eindigt zij als jongste vrijwel altijd in het midden van de rij. Aangezien ze daar wel een punt heeft spreken we af, dat zij heen bij het raam zal zitten en ik terug.

Zodra ik de gangpad passagier zie heb ik daar spijt van! Het is een heel lange man, die zijn benen nauwelijks kwijt kan. Maar hij lijkt zich gelukkig bewust te zijn van mijn nauwe kwartieren. Ook is hij zeer galant en helpt met van alles. Zo zelfs, dat Saskia denkt, dat hij mij leuk vindt. Ik wijs haar op de ring aan zijn linkerhand en zeg, dat dat is hoe heren zich tegenover dames horen te gedragen.

De vlucht gaat heel snel en maar liefst twintig minuten voor op het schema landen we in een grauw en grijs Boston. Uit het vliegtuig zijn de wolkenkrabbers van deze leuke stad goed te zien, maar dit keer zullen we de stad zelf niet bezoeken.

Op mijn mobieltje bel ik Ayesha en die blijkt slechts een kwartiertje van het vliegveld verwijderd te zijn. Saskia en ik wachten dus geduldig en vermaken ons met de politie agent, die auto naar auto rent om de bestuurders te manen door te rijden. Hier mag alleen even gestopt worden om mensen op te halen, maar er mag niet gewacht worden en dat doen heel veel mensen toch. De man verbrandt zo heel wat calorieen!

En dan eindelijk zien we de grote Yukon aan komen rijden en kunnen we de eerste blik werpen op ons slapende nieuwe nichtje Sasha! Natalya van drie is ook mee en eist meteen, dat Saskia naast haar komt zitten. Mijn zusje ziet er bijzonder goed uit voor iemand, die acht dagen geleden bevallen is!

Door een besneeuwd Massachusetts landschap rijden we naar Newburyport. Thuis passen Saskia en ik even op de meisjes, terwijl Ayesha Stefan van bijna zes van de kleuterschool haalt. Kleuterschool is hier op veel plaatsen maar een halve dag en Stefan gaat alleen de middagen van half een tot half vier.

Al gauw blijkt, dat het maar goed is, dat Saskia en ik zijn gekomen, want het is heel wat zo'n gezin met drie kleintjes! Ayesha is natuurlijk zelf ook nog niet helemaal opgeknapt en krijgt een nogal erge hoofdpijn.

Gelukkig kennen de oudere kinderen ons goed genoeg, dat ze ons ook voor ze laten zorgen. Saskia helpt Stefan met een moeilijk Lego projekt. En Sasha blijkt een heerlijk rustig babietje te zijn. Wat een schattig roze hoopje en ik vergeet toch altijd weer, hoe klein die handjes en voetjes zijn!

Saskia en ik vouwen was en proberen zoveel mogelijk te gissen, waar het allemaal moet weggeborgen! Gek om te denken, dat ik zo'n twaalf jaar geleden in dezelfde positie was, als mijn zusje nu!

Met Layla de hond loop ik een paar blokken om. Zij is een mix van labrador, collie en meer, zwart met een witte bef. Het is een lief dier, maar ook voor haar is de regelmaat nu even weg. Zo deed zij zich tegoed aan een babyluier gisteren, wat nu goed aan haar uitwerpselen te zien is. Het sneeuwt de hele middag al mooi.

Voor het avondeten bestellen we voor ons sushi en voor de kinderen beef teriyaki. David en Ayesha hebben wel na de geboorte, zoals de gewoonte is hier, heel veel maaltijden van buren gekregen, maar Ayesha heeft zin in een andere cuisine voor de verandering. Van ons allebei is sushi het lievelingseten, dus dat komt mooi uit.

Als de kleintjes naar bed zijn ontspannen we nog even voor de televisie en kijken naar American Idol. Moe van de lange dag gaan we allemaal naar bed. Saskia en ik slapen op zolder en vallen in slaap luisterend naar het gekletter van de regen, waar de sneeuw inmiddels in over is gegaan, op de ramen.

Foto's van vandaag:

maandag, februari 25, 2008

Male bikini wax?

Al een paar weken geleden heb ik Saskia's lerares laten weten, dat zij vanaf morgen de rest van de week niet op school zou zijn. Maar daarvoor is ook een ondertekende brief voor de administratrice nodig. Die geeft ik Saskia dus mee naar school en aan haar reactie te meten zou je denken, dat ik haar een bom meegeef!

Ze houdt er niet van om het kantoor van de administratrice binnen te gaan, namelijk. Met een grote klap gaat de deur achter haar dicht. Dat belooft nog wat later!

Mary Ellen komt om te gaan lopen en het gaat lekker. Het is wat bewolkt, maar de temperatuur minder koud, dan de afgelopen dagen. Toch halen we geen van beiden de vijf kilometer hardlopen, want onze benen en heupen doen pijn. Daar baal ik toch wel van en vraag me af of ik ooit weer pijnloos zal lopen. Ik heb er een hard hoofd in.

Precies op tijd om naar Cosmo's training te gaan ben ik terug. Hij luistert altijd beter, als hij eerst zijn beweging heeft gehad. Hoewel dat vandaag niet zozeer opgaat, want hij springt meteen op zijn "vriendin" Zoey, de bulldog. Die wordt zo enthousiast, dat ze, net als iedere week, allerlei schuim opgeeft. Voor mij nog een reden om geen bulldog te willen (sorry, bulldog lovers!).

Cosmo is volgens mij wel een "ham"(uitdrukking hier voor iemand, die er wel van houdt het middelpunt te zijn). Hij laat al zijn nieuw aangeleerde foefjes perfect zien en vangt het snoepje, dat ik op zijn neus legt bekwaam op in zijn bek. Ik vind de trainings zo erg leuk, de honden moeten echt laten zien, dat ze luisteren en ook wat kunnen leren.

Thuis stap ik gauw in de douche, want ik heb met Christine afgesproken om te gaan lunchen. We hebben elkaar alweer een tijdje niet gezien en nu haar huis op de markt staat is alles wat rustiger in haar leven. Maar ze wil zo min mogelijk thuis zijn, want het voelt niet meer als "thuis". Ze hebben wel veel verkeer, maar nog niemand serieus geinteresseerd.

We ontmoeten elkaar bij de CPK in Fairfax Corner. Dit begint wel een beetje ons stamrestaurant te worden en we hoeven het menu niet eens in te kijken om te weten, wat we willen bestellen.

Herb, een heel vrolijke serveerder, brengt ons met genoegen ieder een glas wijn (rood voor Christine, wit voor mij) en merkt op, dat zijn leukste klanten een lekker wijntje bestellen bij de lunch. Nou, leuk zijn wij zeker, ha ha. De Sesame Chicken dumplings (die we delen) en de halve Thai Crunch Salad smaken weer voortreffelijk! En de conversatie is geanimeerd, we hebben elkaar al even niet gezien (voor onze maatstaven) en er is in de tussentijd heel wat gebeurd.

Voldaan neem ik weer afscheid en rijd meteen door naar Pro Nails. Mijn nagels zijn te lang om met een baby bezig te zijn. "Tracy" (wat haar echte naam is, weet ik niet, veel Aziaten hier nemen een Engelse naam aan bij hun emigratie) maakt ze weer lekker kort en mooi rood gelakt.

Terwijl ik daar zit gaat de telefoon, die Tracy beantwoordt. Iemand vraagt Tracy wat en ze ziet er onzeker uit. Ze converseert wat met haar mede stylistes en gaat dan terug aan de telefoon. Na nog wat geluisterd te hebben zegt ze kordaat: "I'm sorry, but we don't do male bikini waxes here". Met een "crazy" gebaar en lach naar mij gaat ze verder aan mijn handen. We grappen, dat dat alles wel een stuk interessanter zou maken hier!

Als ik de oprit nader zie ik, dat er geen manier is om de van in de garage te parkeren. Saskia en haar vriendinnetjes zijn bezig aan hun achtergrond voor het wassenbeeldenmuseum. Over die witte posters wil ik niet rijden.

De meisjes zijn in een giechelbui en besluiten de verf op hun gezichten te smeren. Hilariteit alom! Ik vind het wel schattig, want gewoonlijk balanceren ze op de rand van de puberteit en nu zijn het opeens gewoon weer vier kleine meisjes.


Als iedereen weer naar huis is pakken Saskia en ik in voor morgen. Onze vlucht zal om kwart over twaalf vertrekken en we zullen om kwart voor twee in Boston aankomen. Daar zullen we zeker winters weer treffen, dus de sneeuwlaarzen gaan mee. Ik kan niet wachten tot ik mijn nieuwe nichtje zie!

Mijn laptop gaat mee, maar hoe vaak ik de kans krijg om te "updaten" weet ik niet.

zaterdag, februari 23, 2008

Oscars

Zaterdag

Na lekker een beetje uitgeslapen te hebben sta ik op. De bomen zijn nog bevroren van gisteren en het oogt buiten maar sombertjes. Als Mary Ellen me komt ophalen is ze dik aangekleed, maar vraagt nog om een regenjas, want het ijs valt van de bomen op ons hoofd. Het loopje gaat maar zo zo, mijn spieren willen niet en haar maag doet pijn. We zijn gewoon oud aan het worden!

Als ik thuiskom ligt Katja op de bank met zulke kringen onder haar ogen, dat ik meteen vraag, wat er aan de hand is. Ze voelt zich misselijk! Oh jee, dat kunnen we nu echt niet hebben met een reis naar mijn zusje in het vooruitzicht!

We besluiten Katja in quarantaine te plaatsen in haar kamer en Rick werpt zich op als verzorger. Buikgriep is niet iets, wat we mee kunnen nemen naar een huishouden met kleintjes en een pasgeborene! Arme Katja geeft nog geen vijf minuten later over.

Saskia en ik ontsnappen gauw naar de mall. Ik maak me erge zorgen om Katja, maar ook om de mogelijkheid, dat Saskia of ik het zullen krijgen.

Maar ik dwing mezelf om niet op de feiten vooruit te lopen. Voor Katja, die eigenlijk zo graag mee wilde vandaag, koop ik een paar leuke shirts bij de Gap.

Bij Delia's kiest Saskia twee paar spijkerbroeken. Hard nodig, want alle broeken, die ze heeft vertonen gaten! Maar ik krijg haar niet zo ver om een nieuwe hoodie met rits uit te kiezen. Degene, die ze heeft, heeft ze dag in dag uit aan en vertoont nu een gat bij de elleboog. Maar ze staat erop die te blijven dragen!

Lang zeur ik er ook niet over, want de muziek, die bij Delia's speelt, werkt op mijn zenuwen! Pas nog heb ik een testje gedaan of ik hoog sensitief ben en daar haalde ik 16 punten, meer dan 14 zou hoog sensitief zijn. Wat geluid betreft klopt dit zeker, ik wil gewoon vluchten voor geluiden, die luid en overheersend zijn! Zo'n winkel is zo'n plek, ik heb letterlijk zin om de speaker kapot te gooien!

Gelukkig is het bij Macy's een stuk rustiger, maar leuke baby kleertjes hebben ze niet. Onverrichterzake lopen we er weer uit.

Bij de Disney winkel ziet Saskia wel iets leuks, dat ze aan haar nieuwe nichtje wil geven (ik schrijf hier niet wat, want mijn zusje leest soms mee). Ook voor Natalya, mijn drie jarige nichtje, hebben ze hier iets leuks.

Even verderop bij Gymboree hebben ze een "baby sale". Eigenlijk hebben we al een aantal leuke pakjes, maar hier worden we verliefd op een jurkje en zonnehoedje. Eerlijk gezegd kan ik wel blijven kopen voor zo'n klein meiske, maar ik roep mezelf nu een halt toe! Wel fijn, hoor, zo'n zus, die gezellig babies krijgt, als die van mij allang hun eigen smaken hebben. Zo kunnen we toch schattige dingetjes blijven uitzoeken!

Bij de Lego winkel kiest Saskia een leuk pakket uit voor Stefan, mijn neefje. Het is iets te oud voor hem, maar Saskia belooft, dat ze hem erbij zal helpen. Zij kijkt enorm uit naar de reis naar haar neefje en nichtjes.

De rest van de tijd in de mall besteden we aan het vinden van een jurk voor Saskia's wassenbeeldenmuseum. Zij zal dan Lucille Ball zijn en alle jurken, die mij prima lijken, worden door madam afgekeurd! "De" jurk, die Lucy destijds droeg, wil Saskia vinden, maar dat lukt natuurlijk niet. Ik moet toegeven, dat mijn ergernis hoge niveaus bereikt. En zonder jurk, maar met een paar schoenen met hoge hakken tenminste, eten we een dippin' dots en keren dan huiswaarts.

Daar is Rick hard bezig zijn kantoortje op te ruimen. Katja heeft een tweede keer overgegeven, maar alweer gegeten, dus als het iets is, is het ook gauw weer over. Kai is naar de film en daarna skate boarden met vrienden.

We bestellen eten van TGI Friday's en ik moet zeggen, het is afschuwelijk! Dat zal ik niet gauw van eten zeggen, maar ik heb zalm salade besteld en ze sturen het zalm hoofdgerecht. Prima, maar de zalm is een droge lap zonder smaak! Hoe ze dat voor elkaar hebben? Ik kan het niet door mijn keel krijgen, goed voor de lijn dus!

Zondag

Het wordt een moeilijke nacht. Cosmo wil om vier uur naar buiten, net als gisternacht, hopelijk maakt hij hier geen gewoonte van. Om vijf uur wordt Saskia huilend wakker, ze heeft zo'n erge hoofdpijn, dat geen Advil of mineral ice helpt. Ik probeer haar nek te masseren, maar het helpt niet. Liggen doet nog meer pijn, dus ze gaat beneden zitten en valt daar in slaap. We moeten echt iets aan die nekpijn doen!

We slapen dus zo lang mogelijk uit en dan gaat Rick ontbijt halen bij Starbucks. Die sandwich met kaas, ei en kalkoen bacon vind ik om je vingers bij af te likken, maar dat weten regelmatige blog lezers al.

Na het ontbijt doe ik een half uur FitDeck/eigen gewichts oefeningen. Ik heb echt het gevoel alle spieren goed te gebruiken. Maar ik wil ook naar buiten en haal Rick over tot een wandeling. Dat is ook goed voor hem, want zoveel beweging krijgt hij niet.

We rijden naar Hunter Mill Road en parkeren de auto langs het W&OD pad. We lopen anderhalve mijl in westelijke richting. Het pad is druk met race fietsers. Cosmo krijgt weer allerlei complimenten en het "on your left" is niet van de lucht. Halverwege horen we een diep geklop en Rick merkt een werkelijk enorme specht op. Zo groot zien we ze niet vaak!

De wandeling is heerlijk en verfrist komen we terug bij de auto. Het is lunch tijd en we rijden naar Whole Foods ook om een sandwich voor Katja te halen, die weer helemaal beter is. Daar kunnen we van alles proeven, waaronder ijswijn. Eerlijk gezegd is die me iets te stroperig!

Thuis wachten Saskia en Laura ongeduldig, want ze moeten een planeten projekt voltooien. Beiden hebben de planeet Mars om te "maken". We rijden dus naar Michael's om daar de schuimballen en verf te kopen. Thuis maken ze daar Mars en haar (zijn?) manen van. Het projekt moet vrijdag klaar zijn, maar dan zal Saskia niet op school zijn, zij heeft dus een extra weekend ervoor.

Voor het avondeten snijden we rauwe bloemkool, wortel, broccoli, selderij, appel en drie soorten brood. We gaan namelijk kaas fonduen. Bij Whole Foods hadden ze daar kant en klare pakketten voor en die smaken super lekker!

Raffi, een vriend van Katja, eet mee en we genieten van de lekkere smaak. Dit is zeker een herhaling waard, iedereen geniet. Als toetje hebben we een chocolade "kopje" (Belgische chocolade, maar afkomstig uit Nederland) gevuld met Cherry Garcia van Ben and Jerry.

Raffi blijft nog even om Scene It op de X-Box te spelen, wat hij ook prompt wint. Hij en Rick zijn goede rivalen! De Oscars zijn al bezig en Jon Stewart is erg grappig. Al met al een rustig, maar toch leuk weekend. Saskia en ik voelen ons tot nu prima, dus laten we hopen, dat dat zo blijft!

vrijdag, februari 22, 2008

Verlate Valentijnsviering

Gisteren was een stralende dag, hoewel de temperatuur niet boven het vriespunt uitkwam. Zo'n schommel is deze winter, maandag werd het warmer, dan twintig graden en gisteren dus meer dan twintig graden kouder!

De personal training ging samen met Mary Ellen, omdat Marceleus vroeger weg moest. Eigenlijk vind ik dat wel zo gezellig, het halve uur gaat dan toch een stuk sneller!

Daarna heb ik met Cosmo een letterlijke frisse neus gehaald door met hem te gaan wandelen in Northside park. Jeetje, wat was het koud! Het beetje sneeuw, dat woensdagavond gevallen was lag er dan ook nog helemaal.

Maar het werd een mooie wandeling en we kwamen niemand tegen, dus het was genieten van de rustige natuur. Overal in dat bos zie je afgeknaagde boomstompjes, duidelijke tekens van actieve bevers. Ik hoop er toch echt ooit een in actie te zien. Ze zitten hier overal bij de beekjes, maar kennelijk slapen ze overdag.

Na de lunch kwam Laura om me een massage te geven. Het was weer even echt afzien, want ze ging goed diep. Hoewel ik weet, dat het goed voor me is, ben ik blij, dat de personal training zo goed helpt, dat ik de massage tot eens per maand heb kunnen terugbrengen.

Gisteravond vertelde Rick mij zijn verrassing voor vanavond. Omdat hij Valentijnsdag hier heeft gemist, had hij een reservering voor elkaar gekregen bij Michel Richard Citronelle, het restaurant dat net door Washingtonian tot beste restaurant in Washington is uitgeroepen!

Helemaal opgedoft in mijn zwart fluweel met rode jurk en bijpassende sjaal en Rick in keurig pak reden we dus door het drukke verkeer naar Washington. We kregen een tafeltje vlakbij de keuken. Het is erg leuk om de koks bezig te zien!


Vanaf het moment, dat we binnenliepen werden we als VIPs behandeld. We kregen een cocktail en kozen het Promenade Gourmande menu. Het ene na het andere delicate liflafje werd bezorgd. Allemaal heel artistiek gepresenteerd.


We begonnen met een amuse bouche van gerookte zalm en bloemkoolmousse in een half ei, wat gegratineerde escargots en truffel foie gras. Daarna een kastanje-pinda soep, die als fluweel op de tong smaakte. Dan wat "hoofd" gerechten, waaronder een lobsterburger met chips, die op de tong smolten.

Al veel te snel was het tijd voor het dessert, dat ook exquisiet smaakte! Wat een luxe en wat hebben we genoten!

Vandaag begon met de mededeling van Katja om half zes, dat de scholen gesloten zijn. We hebben een winterstorm warning en het ijzelt. Voor de tweede keer in even zoveel weken staan we dus op met ijspegels overal aan!

Een internet kennis zou vandaag via Washington terug naar Amsterdam vliegen en een overstaptijd van zeven uur hier hebben. We hadden dus afgesproken, dat ik haar op het vliegveld zou ontmoeten en rond zou leiden.

Gisteravond hebben we echter al aan de telefoon besproken, dat de kans er wel inzat, dat die ontmoeting niet zou gaan lukken. Als ik dus haar vluchtnummer bij United.com intik, zie ik, dat de vlucht inderdaad gecanceled is.

Heel jammer, want ik had haar graag ontmoet. Aan de andere kant ben ik wel opgelucht, dat ik nu niet door dit weer hoef te rijden!

Na wat moed verzamelen ga ik met Cosmo wandelen en dan blijkt, dat de stoepen, die helemaal niet glad leken, spekglad zijn! Ik ga bijna onderuit. Er ligt een heel dun laagje ijs op. Het asfalt van de straten is gelukkig niet meer glad, dus loop ik daar maar op.


De rest van de dag gaan we lekker hangen voor de tv en de computer. Is ook weleens leuk!

woensdag, februari 20, 2008

Georgetown

Als ik beneden kom zie ik, dat er van 11 uur vanochtend af een "snow advisory" is. Er wordt twee tot vijf centimeter sneeuw verwacht. Het is dan ook waterkoud en vriest een aantal graden, als ik met Cosmo ga lopen.

Sylvia belt me intussen op mijn mobieltje en we spreken af, dat ze rond tien uur bij mij zal zijn. Sylvia woont zo'n drie kilometer bij ons vandaan en haar man heeft de auto vandaag, dus ze komt lopend.

Rond half elf zijn we in Georgetown en ik parkeer in de garage onder Georgetown Mall. Het lijkt niet druk, maar de garage staat toch flink vol. Hij is ook erg nauw en ik moet wel even goed maneuvreren om de van in een parkeerplaats te krijgen.


M Street

We lopen door de mall en gaan het winkeltje "Thingamajigs" binnen. Dat vind ik altijd een leuk woord, het betekent "hebbedingetjes". Dit is een speelgoedwinkel met allerlei leuke dingen, maar we vinden er niets van onze gading. Bij Express kijken we even naar de nieuwste mode en lopen dan de mall uit.


Een zijstraat met oude tramsporen



Een oud Lutheraans kerkje

Buiten is het waterkoud, maar er is nog geen sneeuwvlok te bekennen. We lopen de heuvel van Wisconsin Avenue op. De meeste grote merkwinkels zijn wel in Georgetown vertegenwoordigd, maar er zijn ook allerlei leuke kleine boutiekwinkeltjes.

We lopen binnen bij een aantal en bij Piccolo Piggies vind ik een schattig pakje voor mijn nieuwe nichtje. Ik had die hele winkel, waar heel wat Europese merken hangen, wel op kunnen kopen, want alles is leuk. Maar de prijzen zijn daar ook naar, dus ik houd het bij een pakje!


Wisconsin Avenue

Even later vinden zowel Sylvia als ik leuke dingen bij de Kids Gap. Ik vind het heerlijk weer een baby te hebben om iets voor uit te zoeken. Deze zaak heeft zulke leuke dingen! Lekkere stoere kinderkleding, alleen zijn die van mij het helaas, op Saskia na, ontgroeid. Bovendien hoef ik echt niet met dingen voor Saskia aan te komen, want madam heeft een heel andere smaak, dan ik.

Intussen is het lunchtijd en we gaan op zoek naar een lekker restaurant. Dat is hier niet moeilijk, want om de andere deur is een eetgelegenheid. Als eerste bekijken we het menu van Mie n Yu, waar wij ooit een lekker diner hadden. Maar voor de lunch is het maar zeer beperkt, dus we lopen verder.

Bistro Francais heeft weer te zware dingen en Nathan's is alleen open voor een prive aangelegenheid. Dus kiezen we Clyde's, deze vestiging in Georgetown is hun eerste restaurant en het eten is er altijd goed.

Ook vandaag is dat weer het geval. We krijgen een tafeltje naast het open haard vuur en Sylvia zit daarnaast. Ik voel het nauwelijks, waar ik zit. Buiten sneeuwt het nu wel licht, dus het hele winter gevoel is weer terug.

Sylvia bestelt een carbonara pasta, die met een gebakken ei bovenop wordt bezorgd. Ik kies de zalm met linzen, want die laatste vindt niemand van mijn gezin lekker (en Sylvia ook niet). Maar ik geniet van ieder hapje, het is voortreffelijk bereid!

We blijven nog even nakletsen en lopen dan terug naar de van. De sneeuw is alweer afgelopen en de rit naar huis verloopt voorspoedig. Georgetown lijkt wel op een Europees winkelcentrum, dus ik heb echt het gevoel er even helemaal uit te zijn geweest. Ik wil er ook weer heen, als ik wat nieuwe kleding nodig heb, want de mode daar is zeker wat ik leuk vind!

De beloofde sneeuw blijft vrijwel uit, althans hier, want op de radar zie ik om ons heen toch heel wat neerslag. Hier krijgen we slechts een paar sneeuwvlokken.

Vanavond kijken we weer naar American Idol, dit keer de meisjes. Er zitten een paar heel goede zangeressen tussen. Een echt favoriet heb ik nog niet, maar ik vind de zestienjarige Alaina Whitaker wel erg leuk. Gewoon al omdat ze zo jong is.

Precies op tijd voor de maansverduistering klaart het op. Met zijn vijven kijken we naar dit spectaculaire gebeuren. Ik probeer er foto's van te maken, maar het is veel te donker. Jullie moeten dus maar van mij aannemen, dat het heel erg mooi is!

dinsdag, februari 19, 2008

Hondenkapper

Wat ik gisteren was vergeten te vermelden is, dat het natuurlijk Presidents Day was. Er zijn een aantal van dat soort federale feestdagen, die eigenlijk niets anders zijn, dan een vrije dag en een dag voor koopjes en dit is er een van. Gewoonlijk heeft Rick die dagen niet vrij, maar vanwege zijn vele reizen deze maand dit jaar wel.

Maar goed, dat dus de toelichting waarom we op maandag zo frivool bezig waren gisteren. Natuurlijk komt daar voor mij vandaag de terugslag weer van. Ik ben blij, dat Rick mij gisteravond om kwart voor tien al op kwam halen (op mijn aandringen!), want ik zag letterlijk scheel van moeheid.

Het is dus ook extra moeilijk om vanochtend op te staan. Maar het moet wel, want Cosmo moet tussen acht en negen bij de hondenkapper zijn. Nu is dat wel Tabatha's moeders winkel, Kelli, maar ik wil toch op tijd zijn.

Cosmo is vrij makkelijk te onderhouden door hem wekelijks te kammen en zijn nagels te knippen, maar hij heeft een "rok" achter, waar grote klitten in zitten en ook achter zijn oren klit het erg. Bovendien is hij gewoon vies, na al het natte weer van de afgelopen tijd. Kelli belooft hem weer helemaal schoon en mooi te maken en zal opbellen, als Cosmo klaar is.

Net op tijd haal ik mijn personal training sessie met Marceleus. Al mijn spieren doen pijn en ik hoop, dat hij er hard aan gaat werken. Gelukkig is dat zo en ik bijt door de pijnen heen. Het helpt, want vanavond voelt het allemaal beter.

De schoonmaaksters komen en ik ontvlucht het huis. Bij Giant haal ik spullen voor het avondeten. Bij het afrekenen vind ik het toch wel heerlijk goedkoop: $15 voor een beef stew maaltijd! Voor vijf personen betekent dat $3 per persoon! Dat is toch niets?

Thuis eet ik lunch en dan belt Kelli, dat Cosmo klaar is. Het is buiten wel koud, maar ook redelijk zonnig, dus ik besluit de anderhalve mijl daarheen te lopen. Cosmo is prachtig, zijn witte haar is weer wit en hij voelt heel zacht aan! Hij wil wel erg graag weer mee naar huis.


Rick neemt Katja intussen mee naar de oogdokter. Daar krijgt ze een hele "check up" en moet een donkere bril aan om haar pupillen te ontzien. Dit is een hele openbaring voor Rick, want die heeft de kinderen nog nooit naar zo'n dokter meegenomen.

De rest van de middag rust ik, want ik voel de gevolgen van het drukke weekend. De kinderen komen een voor een thuis en de beef stew gaat er goed in. We kijken naar American Idol en het wordt gewoon een rustige avond. Voor het grootste deel klets ik gezellig met Annemarie en het is leuk weer bij te kletsen. Weleens nodig na alle drukte!

De foto's van dit weekend (die van zaterdag staan er als laatste) zijn hier te bekijken.

maandag, februari 18, 2008

James Madison University Open House

Al om zeven uur staan we weer naast ons bed. Ik moet zeggen, dat ik heerlijk heb geslapen op het king size bed van deze Holiday Inn! Rick en ik moeten echt aan een nieuwe matras geloven, maar we gunnen onszelf de tijd niet om ervoor te gaan winkelen!

Terwijl de anderen douchen bel ik gauw mijn zusje op om te horen, hoe Sasha en zij de eerste nacht door zijn gekomen. Gelukkig gaat alles prima, al was de bevalling wel de moeilijkste van de drie voor haar. Ze zullen waarschijnlijk tot woensdagochtend in het ziekenhuis blijven. Bij een plaatselijke bloemist bestel ik een schattig boeket voor haar en kan niet wachten om baby inkopen te gaan doen dit weekend!

Een uurtje later zitten we weer bepakt en bezakt in de auto en gaan op zoek naar ontbijt. Het valt op hoe groot Harrisonburg is in vergelijking met Blacksburg van gisteren. Als Katja naar Virginia Tech gaat zal ze echt in de boondocks verblijven!

Na een lekkere (of eigenlijk matige, want duidelijk warmgehouden in de magnetron) egg mcmuffin en een koffie sluiten we aan achter de rij met wachtende auto's aan. We gaan vandaag het open house voor al aangenomen studenten van James Madison University en kennelijk zijn dat er nogal wat getuige de auto's (later horen we meer dan 3000 mensen, maar dat is natuurlijk inclusief ouders).

Nadat we de auto eindelijk geparkeerd hebben lopen we naar het Convocation Center. Onderweg staan tientallen JMU studenten in paarse t-shirts met "Choices" erop ons vrolijk welkom te heten. Het evenement heeft die naam "Choices" gekregen, omdat veel aanstaande studenten dus nog een keuze moeten maken naar welke school ze uiteindelijk gaan.

Binnen luisteren we naar de president van de school en nog een aantal sprekers. Dit is voor ons de tweede keer bij deze school en alweer valt me de vrolijke atmosfeer op. Na een uurtje splitst de enorme groep op. Er zijn allerlei dingen te doen: informatie over de verschillende studierichtingen, een campus tour, een "dorm" tour en meer.

Wij laten Katja kiezen en zij kiest als eerste voor de campus tour. Die hebben we van de zomer ook al gedaan, maar ze wil het allemaal nog eens zien. Justin (met open gulp, waar ik krampachtig niet naar probeer te kijken, gek hoe je dat toch blijft doen) leidt ons rond. Hij is een freshman (eerste jaars) en lang niet zo goed als de jongen, die ons de eerste keer rondleidde.

Na een half uurtje is zijn rondleiding al voorbij en lopen we naar een van de dorms. Vier meisjes (twee kamers met ieder twee bedden met een huiskamer ertussen) hebben hun dorm opengesteld om door iedereen te laten bekijken. We hebben sterk het vermoeden, dat ze speciaal voor ons hebben opgeruimd, hi hi. Het is leuk om een "echte" dorm te zien, ook voor Katja. Zo krijg je een gevoel voor wat je wel en niet mee kunt nemen.

Voor de lunch ontmoeten we Katja's vriendin Stephanie, die ook met haar vader dit open house bezoekt. In het hoofdcafetaria staat een gigantisch lange rij en als we horen, dat er een wok restaurant is in een ander cafetaria is de keus snel gemaakt.

Als Katja voor JMU kiest zal ze in ieder geval ook haar favoriete eten kunnen hebben. Ze verkopen er namelijk ook sushi. Maar dit keer nemen we een wok maaltijd en kunnen die op een televisiescherm zelf samenstellen: kip, biefstuk of geen vlees, twee soorten groenten combinaties en vijf verschillende sauzen. Een ticket wordt dan bij de grill uitgeprint en binnen vijf minuten hebben we onze maaltijd. Heerlijk!

Na het eten nemen we een bus naar het nieuwe gedeelte van de campus (de campus hier wordt gescheiden door een spoorweg en de interstate snelweg, maar het is allemaal ook goed te lopen). Hier wonen we een lezing over de biologie afdeling bij. Dit is de studierichting, waar Katja het meest in is geinteresseerd.

Dan hebben de meisjes alles wat het open house te bieden heeft wel gezien. Zij bellen een vriendin, die al hier bij James Madison studeert om haar kamer te zien. Katja zal met Stephanie en haar vader terug rijden en Rick en ik gaan samen huiswaarts.

De twee uur durende tocht gaat voorspoedig, al heeft het lekkere weer plaatsgemaakt voor regen tegen de tijd, dat we ons gebied binnen rijden. Het werd vandaag maar liefst 18 graden! Kai, die ging snowboarden met Charlie en zijn familie, vertelt, dat het wel erg soepige sneeuw was.

Op zaterdag merkte Berend-Jan op, dat je van een van de banden aan onze Ford Windstar het staal helemaal kon zien, zo kaal was die! Daar wil ik natuurlijk niet mee blijven rijden. Nu Rick vandaag toch vrij is dus een prima gelegenheid om er nieuwe voorbanden op te laten zetten.

We brengen de van naar Just Tires en na anderhalf uur halen we hem met mooie nieuwe, en vooral veilige, banden weer op. Nu nog de benodigde olieverversing in komende paar dagen laten doen en de van kan er weer tegenaan (hij moet ons tenslotte straks helemaal naar de Keys brengen!).

Rond half zeven brengt Rick mij naar Karin. Met haar en Sylvia rijd ik mee naar Lia, waar we onze maandelijkse Nederlandse damesavond hebben. We zijn vanavond met zijn negenen, want Katja uit North Carolina is er ook. Lia heeft heerlijke zalm klaargemaakt, die in combinatie met de door anderen meegebrachte bijgerechten er goed in gaat.

Als toetje is er chocolade mousse, waarbij ik me moet weerhouden een tweede keer op te scheppen en een echt ouderwets Nederlands smakende appeltaart door Karin gebakken. Omdat ik werkelijk doodmoe ben van het weekend komt Rick me om kwart voor tien alweer ophalen. Ik blijf het heel leuk vinden, dat we nu zo'n groepje Nederlandse vrouwen hebben, toch min of meer door dit blog bij elkaar gekomen!

De foto's van het weekend ben ik aan het opladen en ik zal in mijn volgende blog de link geven.

zaterdag, februari 16, 2008

Weer tante!

Zaterdag

Vorige week belde mijn Canadese broer onverwacht, dat hij voor zijn werk naar Florida moet de komende week. Hij had daarbij besloten om een stop in Washington in te lassen, maar was even vergeten te vragen, of dat ons wel goed uitkwam. Gelukkig konden we onze plannen voor het weekend ietwat aanpassen en een gezellige dag met hem doorbrengen, want zo vaak zien we elkaar niet.

Om tien voor half tien gaat dus de deurbel en daar staat mijn oudste broer, Berend-Jan. Het is prachtig weer en hij komt uit een gebied met diepe sneeuw, dus we besluiten erop uit te gaan, de natuur in. De keuze valt op Scott’s Run, waar zowel Berend-Jan als Rick nog nooit geweest is. Natuurlijk is Cosmo ook maar wat blij om mee te gaan.

Als we de parkeerplaats op draaien zien we daar een compleet gemangelde auto. De eigenaar staat erbij om foto’s te nemen en we vragen, wat er gebeurd is. Vorige zondag waaide het keihard en de goede man ging het bos in om hard te lopen. Toen hij terugkwam vond hij zijn auto onder een boom! De auto is helemaal total loss en het is maar heel goed, dat er niemand in zat, want die was er niet levend uitgekomen!

We lopen het bos in, waar het heerlijk rustig is. Al heb ik deze wandeling al een paar keer gemaakt, bij een van de kruisingen slaan we het verkeerde pad in. Dat blijkt dood te lopen, maar bovenop de rotsen met een prachtig uitzicht op de Little Falls van de Potomac, die we nog nooit gezien hadden.

We lopen terug naar de kruising om af te dalen naar de mooie waterval, die het doel van onze wandeling van vandaag is. Opeens zien we vlak voor ons een hele kudde witstaart herten! Die zien Cosmo ook en schrikken zo, dat ze keihard wegsprinten.

Bij de waterval zien we allerlei dierensporen. Van honden, natuurlijk, maar ook van herten en wasberen. De kleine wasberen”handjes” zijn gewoon schattig. Berend-Jan en Rick zijn het met me eens, dat deze waterval echt een verborgen juweeltje is hier!

Inmiddels is het lunchtijd en we bedenken, waar we een lekkere sandwich op de kop kunnen tikken. De keuze valt op de Turkse bakkerij, Cenan’s, in Vienna. Die hebben heerlijk vers brood en mijn gegrilde groente sandwich smaakt super!

Thuis verkleden we ons in onze badkleding en gaan lekker zitten bubbelen in de hot tub buiten. Het is even heel fris voor we erin stappen, maar voelt daarna hemels in het warme water. Pas na meer dan een uur schrapen we de moed weer bij elkaar om er weer uit te gaan, de kou in. Iedere keer na zo’n bubbelbad neem ik me weer voor toch vaker in de hot tub te gaan zitten! Het is zo ontspannend en lekker!

Katja gaat naar een toneelstuk op school en Saskia heeft vanavond een logeer verjaarspartijtje bij Madison. Ze neemt gelijk spullen voor twee avonden mee, want ze zal er tot maandag blijven. Morgen gaan wij namelijk op reis en Saskia wil dan niet mee.

Aan Berend-Jan hebben we gevraagd, wat voor eten hij nu mist daar in het verre Ottawa. Zijn prompte antwoord was “vis”. We besluiten dus bij McCormick and Schmick te gaan eten. Kai gaat ook mee en het wordt een gezellige maaltijd. Ik vind uit, dat mijn broer net zo dol is op oesters als ik en samen delen we een groot bord met een dozijn oesters, zes verschillende soorten. Mmmmm!!!

Thuis kijken we nog naar de film “The Break Up” met Vince Vaughn en Jennifer Aniston. Dat is een leuke film, maar niet zo grappig als ik had verwacht. En zo is deze leuke en onverwachte dag met Berend-Jan ook weer voorbij. We gaan op tijd naar bed, want morgenvroeg vliegt hij weer door naar Florida.

Zondag

Om acht uur gaat onze wekker al. Berend-Jan gaat met Rick mee naar Starbucks en ze komen terug met lattes en ontbijt sandwiches. Intussen pakken een snipverkouden Katja en ik onze tassen voor een nacht.

De telefoon gaat en ik zie meteen, dat het het mobiele nummer van David, mijn zwager, is. Opgewonden neem ik op en inderdaad, mijn zusje is aan het bevallen! Voor het einde van de dag zal ik dus weer tante worden!

Na het eten laden we Ricks auto in en nemen afscheid van Kai. Hij zal vannacht alleen thuis zijn met Cosmo, iets wat hij helemaal niet erg lijkt te vinden. We rijden eerst naar Dulles Airport en nemen daar weer afscheid van Berend-Jan. Het was heel leuk, dat hij zo even een dagje kwam buurten!

Rick, Katja en ik rijden verder naar Blacksburg in zuidwest Virginia. Hier gaan we Virginia Tech bezoeken. Het weer is wat somber en zo af en toe motregent het, maar dat weerhoudt mij er niet van weer heel erg van het prachtige landschap, waar we doorheen rijden, te genieten.

Tegen Rick zeg ik, dat het op sommige plekken zo Frankrijk zou kunnen zijn, de Dordogne of zo. Koeien en kippen boerderijen staan her der op de heuvels en we komen langs allerlei grotten. Dit is de Shenandoah Vallei, waar je vanaf de Skyline Drive in Shenandoah National Park op uitkijkt.

Bij een McDonald's drive thru halen we gauw lunch en om half drie, na een uur of vier rijden, komen we in Blacksburg aan. Onderweg word ik door mijn zwager David via SMS-jes op de hoogte gehouden van het verloop van de bevalling van mijn zusje. Het gaat allemaal goed en voorspoedig, gelukkig!

Jimmy, Leah's broer, die een senior is bij Virginia Tech, heeft aangeboden ons vanmiddag rond te leiden. Natuurlijk zijn er op zondag geen officiele tours, dus we hebben die aanbieding met beide handen aangenomen.

We ontmoeten hem voor Burris Hall, het hoofdgebouw op de campus. Daar wordt een concert gehouden en we kunnen even het prachtige theaterzaal inkijken. Sowieso vind ik de campus prachtig!

Alle gebouwen zijn opgetrokken uit dezelfde soort steen, Hokie steen genoemd. Virginia Tech heeft haar eigen steenafgraving (is dat het Nederlandse woord?). De gebouwen staan rond een enorm veld. Sommigen zijn lesgebouwen, anderen dorms voor de studenten.

We beginnen de rondleiding met een bezoek aan het monument voor de 32 slachtoffers van de schietpartij van 16 april vorig jaar. Het is een heel sobere half cirkel met een Hokie steen voor ieder slachtoffer, waarin hun namen zijn gegraveerd. Voor de stenen ligt een enkele anjer, behalve bij een meisje, waar ook wat glazen vlindertjes hangen. Ik moet bij het zien ervan toch weer een flinke brok wegslikken.

Zoals Jimmy, die bij de schietpartij een goede vriend verloor, zachtjes opmerkt: "It hit too close to home". Norris Hall, waar de schietpartij plaatsvond, ligt ook vlak naast het hoofdgebouw. Het is bijna surrealistische om deze plek nu te zien. Overal zie je ook lintjes en herinneringen aan deze tragedie, die nu alweer bijna een jaar geleden plaats vond. De "school spirit" is hier nog meer voelbaar, dan bij andere scholen.

We lopen verder naar een van de sportcomplexen, waar een olympisch zwembad en allerlei andere binnensport gelegenheden liggen. Van daaruit lopen we langs de dorms naar een van de cafetaria. Daar ruikt het heerlijk en Jimmy vertelt trots, dat Virginia Tech volgens het Princeton Review het tweede beste eten in het land serveert!

In de "breakzone" zien we, dat je hier in je vrije tijd kunt bowlen, biljarten en darten. We leren, dat, als Katja naar huis wil komen, zou ze naar deze school gaan, er een bus is van Blacksburg naar het Vienna Metro Station, die vrijwel ieder weekend rijdt.

In de enorme bibliotheek laat Jimmy ons ook een lecture hall zien, waar de grote colleges worden gehouden. Er is een zaal, die vijfhonderd leerlingen kan huisvesten. Deze school is enorm met zijn zeker 26000 studenten en zeker in het eerste jaar kan je klas voor een vak zo groot zijn!

Als we de hele campus rond hebben gelopen stappen we in de auto. Even verderop ligt het nieuwe football stadion met plaats voor 60.000 toeschouwers! Daarnaast ligt het binnen stadion, waar net een basketbalwedstrijd is afgelopen. Helaas verloren de Hokies van University of Virginia en dat valt op de sombere gezichten van de fans af te lezen.

Als laatste laat Jimmy ons het "Math Emporium" zien. Dit ligt in de University Mall (als mall stelt het niets voor, als je gewend bent aan de malls in ons gebied). Iedere eerstejaars en veel meerdere jaars moeten hierheen voor hun wiskunde. Er staan zo'n honderd computers, waaraan gestudeerd wordt en proefwerken worden gemaakt.

Intussen heeft David mij getekst, dat de baby er bijna is. Als we weer naar buiten lopen is er een SMS, dat ik een nieuw nichtje heb! Sasha Alexandria is rond half vijf onze tijd geboren! Rick en ik grappen, dat onze dag wel heel anders was, dan die van hun! Wij werken aan het uit huis gaan en volwassen worden van een kind en zij beginnen helemaal met een nieuw leventje. Ik kan nu niet wachten om er volgende week heen te gaan!

We zetten Jimmy weer bij zijn auto af en bedanken hem voor zijn interessante rondleiding. Ik moet zeggen, dat ik wel erg onder de indruk ben van deze school! Ik kan me voorstellen, dat Katja hier graag zou studeren.

In Blacksburg zoeken we een restaurantje en kiezen Poor Billy's visrestaurant. Dat blijkt een prima keuze! Het decor is leuk, het is alsof we in een schip zitten. En we kiezen allemaal van het sushi menu, dat interessante combinaties vertoont. Het smaakt allemaal super!

Dan beginnen we aan de 130 mijl terug naar Harrisonburg, waar we vannacht zullen logeren. Net voor we ons doel bereiken staan we nog in de file vanwege een afschuwelijk ongeluk, maar zonder kleerscheuren komen we aan bij de Holiday Inn. Morgen is het weer vroeg opstaan geblazen, dit keer om het Open House bij James Madison University bij te wonen.

Foto's van Virginia Tech volgen later, daar heb ik vanavond geen puf meer voor!

PS: Er is nog iets, wat me vandaag erg bezig heeft gehouden. Op 2 januari kwam Eric Engers bij ons langs op zijn vakantie hier in de VS. Dit was de tweede keer, dat we Eric ontmoetten en we mogen hem bijzonder graag. Nu las ik vandaag op verschillende internet fora, dat Eric vermist zou zijn. Als iemand, die hier leest Eric kent en weet, hoe het met hem gaat, zou ik een berichtje heel erg op prijs stellen. Er zijn heel veel mensen, die zich erg ongerust om hem maken, wij inclusief!

vrijdag, februari 15, 2008

Stilte voor de storm

Altijd weer sta ik versteld hoe snel een week zonder Rick voorbij gaat. Ik zie er als een berg tegenop en dan word ik opeens op de dag, dat hij weer thuis zal komen, wakker. Deze week was net zo, zoveel gaande en vanavond komt Rick alweer thuis.

Als ik wakker word bedenk ik me, dat er vandaag werkelijk niets op het programma staat. Vooral met het heel drukke weekend in het vooruitzicht vind ik dat wel lekker.

De zon schijnt vrolijk en het is veel minder koud, dan de afgelopen dagen. Laura komt om met Saskia mee naar school te wandelen. De meisjes zijn al vanaf de eerste klas beste vriendinnetjes, al waren in die vriendschap de afgelopen jaren wat barsten gekomen. Dit jaar zitten ze bij elkaar in de klas en hebben elkaar helemaal hervonden. Persoonlijk ben ik daar blij om, want Laura is een stuk "natuurlijker", dan Tabatha, voor wie uiterlijk het belangrijkst is.

Zelf besluit ik er ook op uit te gaan de natuur in, maar niet te ver weg. Ik parkeer bij Whole Foods en loop het W&OD pad in westelijke richting. Tot de volgende grote kruising is het precies vijf kilometer, dus tien kilometer heen en terug.

De vogels zijn druk bezig en de felrode cardinalen vallen zoals altijd op. Ook de brutale Blue Jays gillen, want zo klinkt het, overal. En op hun gewoonlijke stekje zitten de angstaanjagende gieren. Maar de vele herten, die we vorige week zagen, houden zich schuil. Behalve de amoureuze eekhoorntjes zijn er geen zoogdieren te bekennen.

Toch is het lekker lopen zo. Onderweg zie ik een groepje vrouwen hardlopen en een ervan herken ik! Diep gravend in mijn herinnering, want ik ken natuurlijk heel wat vrouwen, zie ik, dat het Shanti is, voorzitster van de Nederlandse Vereniging hier in Washington. We groeten elkaar even snel in het voorbij gaan. Toch jammer, dat we weinig contact hebben. We wonen niet ver van elkaar en haar dochters zijn ongeveer even oud als onze kinderen.

Na tien kilometer zet ik Cosmo in de auto en ga de Whole Foods in. Ik neem mijn linnen boodschappen tas mee en koop wat benodigdheden. Bij het afrekenen bedankt de kassiere me alweer voor het gebruik van de meegebrachte tas.

Dat is kennelijk een regel in deze winkel, want de vorige keer gebeurde dat ook. En ik vind het ergerlijk. Ik ben geen kind, dat bedankt hoeft te worden voor goed gedrag. Maar goed, de kassiere doet gewoon haar werk en ik zeg niets. Kennelijk is deze dame heel erg van de regeltjes, want ze vraagt me ook om mijn ID voor de gekochte wijn. Lijkt me toch, dat ik er niet als onder de 25 uitzie!

Thuis geef ik Cosmo zijn "brunch", een handje vol eten met wat water. Dat vindt hij niet alleen lekker, maar Snickers ook! Beiden zitten dan voor de deur van de garage te wachten tot ik met de bak terug kom. En dan wordt er gezamenlijk op aangevallen, werkelijk schattig!


Snickers likt zijn lippen nog even af!

Na mijn eigen lunch en douche installeer ik me voor het huis met de Washington Post (op vrijdag is er altijd een bijlage "Weekend", waarin alles wat er gaande is wordt beschreven, niet dat we dit weekend een vrije minuut zullen hebben) en mijn boek.

Karin komt nog even langs om de Volendamse kostuums op te halen. Maaike en zij zullen die tijdens hun international night op 29 februari dragen. De international night van Saskia's school is helaas op 28 februari en wij zijn er dan niet. Ik vind het wel jammer, want we vertegenwoordigen Nederland al 11 jaar met allerlei produkten en dit zou het laatste jaar geweest zijn. Maar bij mijn zusje zijn om met de kinderen te helpen is even belangrijker, dan een uurtje Nederland vertegenwoordigen.

Karin en ik kletsen een uurtje daar in het zonnetje op de stoep voor ons huis. Natuurlijk zijn onze tieners onderwerp van gesprek, want Katja en Jeroen verkeren nog wel in dezelfde vriendenkring en ze gaan met zijn allen naar Cancun half juni.

Alle kinderen komen thuis uit school en de korte mouwen gaan aan, want opeens is het weer 14 graden. Met de zon, die toch de sterkte van Rome heeft, voelt dat heel aangenaam moet ik zeggen. Er wordt buiten ge-skateboard door de jongens, hardgelopen door Katja en op blote voeten gespeeld door Saskia en Laura.

Pizza is het makkelijke maal, dat ik bestel van Vocelli. Dat is de beste pizza hier, ik neem de "Spicy Veggie" en die is heerlijk!

Katja is naar Leah's basketbalwedstrijd en de rest van ons wacht op het telefoontje van Rick, dat hij weer veilig is geland. Dat moet rond half tien komen. Intussen kijken we onder anderen naar 1 versus 100, niet onbekend in Nederland, wacht, het komt uit Nederland! Die Endemol komt nog eens ergens!

Dit weekend zal bijzonder druk zijn en ik weet niet, of ik tijd zal hebben dit blog te onderhouden. Zo niet, dan zal ik dinsdag weer schrijven, want maandag is President's Day en dan is iedere minuut ook al vol gepland. Allemaal een heel prettig weekend toegewenst!

donderdag, februari 14, 2008

Valentijnsdag = bloemendag

Vandaag is het dus de eerste Valentijnsdag in 21 jaar (onze eerste Valentijnsdag was drie dagen, nadat we elkaar ontmoet hadden!), die Rick en ik niet samen vieren. Eigenlijk onvoorstelbaar, dat hij zolang heeft kunnen zorgen op die dag niet op reis te zijn, want februari is meestal een drukke reismaand.

Net voor Katja en Kai naar school gaan race ik naar beneden om hen hun Valentijnscadeautje (doosje in de vorm van een hart met de overheerlijke Lake Champlain chocolaatjes erin) te geven.

Trots laat Katja mij het mooie boeket tulpen zien, dat ze voor mij heeft gekocht. Er hangt een grote "I love you" ballon aan. Maar het allerliefste was, dat ze een kaart helemaal vol heeft geschreven met "Lieve moeder" en moederliefde gedichtjes en "Ik hou van jou" in allerlei talen, het moet haar nogal wat tijd hebben gekost.

En op de achterkant de volgende tekst:
"Hoi Mammie,
Ik wil jou weten, dat ok als je ziet het niet eidere dag, ik hou van jou eidere dag! Have a beautiful day and remember what I told you above... Can't wait until Sushi tonight! Huge xoxo's, love always, Katja"



Mijn hart smelt helemaal (en ik word meteen melancholiek bij de gedachte, dat zij volgend jaar niet meer iedere dag hier zal zijn). Door al het gedoe gaan Katja, Leah en Kai wel te laat naar school, maar dat moet maar kunnen voor een dag.

Met een tas vol Valentijns snoepjes vertrekt Saskia niet veel later naar school. De zon schijnt fel en, al vriest het, er is geen spoor meer te bekennen van het ijs van gisteren.

Mary Ellen belt, dat Marceleus voor een spoedgeval naar de tandarts moest en zij is ziek. Geen personal training dus vandaag en Mary Ellen heeft duidelijk geen puf om erop uit te gaan. Aan mij dus om de open gevallen tijd in te vullen voor mezelf.

Dat doe ik met een half uur gewichten en andere oefeningen van Fitness en het Fitdeck. Cosmo komt me daar ook regelmatig mee "helpen", vooral als ik op mijn rug lig krijg ik enorme likken. Hij denkt natuurlijk, dat ik dan in de onderdanige positie lig!

Gauw neem ik hem uit en we lopen vijf kilometer door de zonnige buurt. Het vriest nog, dus het is zeker een frisse neus halen! Net als ik weer binnenloop belt Rick om me te bedanken voor mijn sms-jes en e-kaart. Hijzelf heeft voor hij op reis ging een lieve Valentijnskaart achter de klok verstopt!

Sinds 2 februari is er in de Botanische Tuin in Washington weer de tentoonstelling van orchideeen. Dat is natuurlijk de droom van een (hobby)fotografe en ik besluit, dat vandaag de dag is om die te gaan bezoeken.

De Botanische Tuin ligt vlak naast het Capitool, dus Metro is de beste manier om er te komen. Ik parkeer de auto op Claudia's oprit en loop dan naar de Metro. De trein komt vrijwel meteen, maar de rit duurt wat langer, want er is allerlei onderhoud aan het spoor bezig, hierdoor wachten we regelmatig langer bij de stations.

Om kwart voor een stap ik midden in de stad uit. Het is altijd zo'n heel andere wereld, waarin je, na de lange roltrap naar boven, uitstapt. Gehaaste mensen in zakenkleding en met mobieltjes aan de oren struikelen bijna over mij. Bussen en taxi's vliegen langs. Om de een of andere reden voel ik mezelf meer tot leven komen, als ik in de stad ben.


Het is lunchtijd en naast de Botanische Tuin ligt het American Indian Museum. Je raadt het al, ik kies hun Mitsitam Cafe om te gaan lunchen. Het is druk in het museum, maar rustig in het restaurant. Ik kies, zoals zo vaak, de zalm uit het Noordwesten. Die komt met een lekkere champignon salade en Succotash (ik moet meteen aan Sylvester de kat denken: Sufferin' Succotash!), wat volgens mij een echt Indiaans gerecht is. Het smaakt in ieder geval super!


Gesterkt door die lekkere lunch loop ik richting Capitool, waar om de een of andere reden de vlaggen halfstok hangen. Bij de Botanische Tuin staat wel een politie agent, maar ik kan er zo binnenlopen, zonder veiligheidscontrole. Dat is nieuw, want vorige keren moest ik door de metaaldetector.




Op de deur staat, dat statieven op weekends en feestdagen niet zijn toegestaan. In de meeste musea mogen die niet, dus ik was ervan uitgegaan hier ook niet. Als ik nog terugga zal ik er dus wel een meenemen.

Binnen is het tropisch warm, dus zweten geblazen, want buiten is het allerminst zo. De bril van een man voor mij beslaat zelfs helemaal. Maar de orchideeen zijn het helemaal waard! In alle kleuren en groottes staan ze er. De lichtval met de zon is ook perfect en ik geniet.


Er speelt klassieke muziek en in het midden van de zaal zijn twee vijvertjes met fonteinen. Daar omheen staan allerlei bloeiende planten, maar vooral orchideeen. Serieuze fotografen met statieven en allerlei ander materiaal staan her en der verspreid. Op de bankjes aan de kant zitten oudere mensen te genieten van de kleurenpracht om hen heen.


Het is een sereen geheel hier en ik fotografeer naar hartelust, wetend, dat zonder statief minstens de helft van de foto's mislukt zal zijn. Het deuntje van mijn mobieltje doet me uit mijn concentratie schrikken. Het is vriendin Katja uit North Carolina. Ze komt dit weekend naar Washington en wil kijken of we iets kunnen afspreken. Helaas zit ons weekend bomvol. Zal je altijd zien, anders is er altijd wel tijd, maar nu net niet.


Na zo'n anderhalf uur en zeker honderd foto's moet ik mezelf ertoe zetten huiswaarts te gaan. Het is zo vredig hier, de muziek is mooi en natuurlijk al die bijzondere bloemen!

In de metro vind ik meteen een plaatsje en lees verder in mijn boek. Toen ik hier pas was heb ik met veel plezier de "White Indian" serie van Donald Clayton Porter gelezen. Helaas zijn die boeken nu niet meer in omloop, maar ik heb via tweedehands Amazon.com het eerste deel op de kop getikt. En ik zit er gelijk weer middenin.

Thuis zie ik meteen een Valentijns kaart op mijn laptop staan. Hij is van Kai en op de computer gemaakt. Ook hij waagt zich aan het Nederlands, wat ik zo leuk vind, gezien geen van de kinderen daarin officieel les heeft gehad. Zijn tekst: "Ik hou van jou super veel!!!!!! Heb een vrolijk Valentines dag! Ik ben super blij om jou te helpen met de chores."

Saskia komt thuis en is helemaal blij, want ze heeft de meeste lollies van de klas gekregen voor Valentijns dag. Die lollies moeten van tevoren besteld worden en er een krijgen getuigt van een zekere populariteit. Maar een paar uur later is van die blijdschap weinig te merken.

In Saskia's klas zijn de kinderen al veel meer bezig met vriendjes en vriendinnetjes, dan toen Kai of Katja in de zesde klas zaten. En de jongen, die Saskia leuk vond, vindt Tabatha leuk. Ik verzeker een verdrietig meisje ervan, dat ze volgend jaar een heel andere ervaring zal hebben. Dan zijn er 900 twaalf, dertien en veertienjarigen in haar school. Grappig genoeg helpt dat.

Als Valentijnsmaal kiezen we met zijn allen Japans. Katja en ik genieten van de sushi en sashimi en Kai en Saskia eten kip Katsu met een speciale saus.

Al met al was de Valentijnsdag zonder Rick toch een erg leuke dag met veel vertederende momenten! Zoals wel vaker zou ik mensen, die zo negatief zijn over tieners, willen laten zien, dat er zoveel goeds in kinderen van deze leeftijdsgroep zit!

woensdag, februari 13, 2008

IJsperikelen

Om kwart over twee word ik met schrik wakker. Het is opeens helemaal stil, onze fan boven mijn hoofd is opgehouden met draaien. De stroom is uitgevallen. Gelukkig komt hij een minuut later terug, maar alle klokken knipperen. Gauw zet ik de goede tijd op mijn wekkerradio en zet de wekker voor zes uur. Ik weet namelijk niet of de klokken van de tieners werkende batterijen hebben en wil niet, dat ze zich verslapen.

Maar net voor die wekker gaat komt Katja mijn kamer al binnenlopen. De scholen zullen twee uur verlaat open gaan. We draaien ons nog eens om en slapen uit tot half negen. Toch wel een heerlijke luxe!

Katja heeft erge keelpijn en hoofdpijn en wil thuisblijven tot het laatste uur, want dan heeft ze Engels, dat ze niet kan missen. Stiekem bevangt me het gevoel, dat er een beschermengeltje is, dat Katja telkens niet laat rijden als de wegen glad zijn!

Kai moet zich nu opeens wel haasten, wil hij de bus nog halen. Buiten is het prachtig om te zien. De bomen zijn helemaal beijsd en ook de straten zien er nog zeer glad uit. Idioot eigenlijk, dat de scholen open zijn! Maar gelukkig hoeft Kai's bus alleen over hoofdwegen te rijden, die behandeld zijn.


Foto's van achter en voor ons huis

Sylvia en ik gaan dus duidelijk niet naar Georgetown. Saskia gaat nu pas om half elf naar school en Teddie zelfs nog later. We besluiten dat uitje tot volgende week woensdag uit te stellen, hopelijk werkt het weer dan beter mee.

Aanvankelijk ben ik van plan om eerst met Saskia en Laura naar school te wandelen en dan door te lopen om Cosmo een lange wandeling te geven. Maar de weg naar school is spekglad! We moeten op het gras langs de stoep lopen om grip te krijgen.

Sommige naaldenbomen zijn zo zwaar van het ijs, dat ze over de stoep hangen, waardoor we de straat op moeten. Ik ben blij, dat ik meegelopen ben met de meisjes, want het is best gevaarlijk.


In de buurt

Bij de school neem ik afscheid en loop terug naar huis. Zin in een flinke smak op ijs heb ik niet, dus ik besluit Cosmo boven op de lopende band te zetten voor zijn beweging. Dat gaat aanvankelijk best goed, hij loopt met een snelheid van 5km per uur. Maar na vijf minuten heeft hij het wel gezien en springt van de band af.

Dan ga ik maar zelf aan de beweging. Ik neem een stapeltje achterstallige tijdschriften en gebruik onze elliptische machine weer eens. Met een interval gaat het halve uur zo voorbij en ik heb het gevoel mijn spieren weer eens een beetje anders gebruikt te hebben.

Katja, die zich aan het aankleden was om zichzelf naar school te slepen, krijgt een sms-je van een vriendin, dat de school gesloten is. Al de hele ochtend is er geen stroom en de schoolbussen maken rechtsomkeerts om de leerlingen weer terug naar huis te brengen. Om kwart voor twaalf is Kai dus ook weer thuis.

Buiten ziet het er nog altijd even ijzig uit, maar heel langzaam gaat de temperatuur omhoog. Ik waag het dan maar naar Vienna. Onderweg zie ik, dat er enorme takken van sommige bomen zijn gevallen. Op de radio hoor ik allerlei berichten over omgevallen bomen en afgesloten wegen. Ik ben blij, dat ik maar een paar kilometer hoef te rijden.

Bij Rite Aid koop ik Reese's peanut butter hartjes voor Saskia om morgen als Valentijns aan haar klasgenootjes uit te delen. Dit is het laatste jaar voor haar, waarin er klassikaal iets aan Valentijnsdag zal worden gedaan op school.

Aan de overkant haal ik bij Subway lunch voor Katja, Kai en mezelf. Het is er druk met high school studenten, die natuurlijk net vrij hebben gekregen. Een paar jongens staan bij de deur te kletsen als ik weer weg ga. Een van hen opent de deur voor mij. Chivalry isn't dead!

Voor al het mooie van de ijsstorm weg is neem ik mijn fototoestel nog een keer mee naar buiten. Alles is bevroren: de vuilnisbakken hebben een dikke laag ijs er bovenop en zijn ijskoud om terug te rijden, het basketbal net staat stijf met ijs, ijspegels hangen van de brandkranen etc. Het is wel een bijzonder gezicht, maar een keer per jaar (of minder) is goed genoeg.


Beijsde planten

Saskia's repetitie voor de musical is vanwege het slechte weer afgelast. Dit had ze al gehoopt, want echt leuk vindt ze het niet om drie middagen per week tot vijf uur te repeteren. Ze heeft al aangekondigd, dat, als ze in een volgend toneelstuk alleen een rol in het koor krijgt, ze zal weigeren. Toch is dit wel een goede ervaring voor haar, denk ik. Maar vanmiddag speelt en giechelt ze lekker met Laura.

Na een Thaise maaltijd kijken we nu naar American Idol. Vanavond wordt bekend, wie de laatste 24 zijn, die door gaan. Ik moet zeggen, dat er dit jaar heel veel talent tussen zit. Het moet niet makkelijk geweest zijn voor Simon, Paula en Randy om te kiezen! Ik zie uit naar de rest van de competitie en ben heel benieuwd, wie uiteindelijk het "Idol"
wordt!

Gisteravond is duidelijk geworden, dat de nieuwe viaducten in Springfield, niet ver hier vandaan, niet bedacht zijn op ijs. VDOT (Virginia Department of Transportation) had niet door, dat het zo erg zou zijn en had dus geen zoutstrooiers klaar om de weg berijdbaar te maken. Mensen stonden meer dan acht (!) uur stil, zonder eten, drinken of toiletten! Dat niet alleen, maar het was levensgevaarlijk glad om ook maar iets te doen. Dat is dus nu een groot schandaal in dit gebied, en terecht.

dinsdag, februari 12, 2008

Ice storm warning en primaries

Dat weer voorspellen overal ter wereld moeilijk is, merkten we vandaag weer. Het vriest flink bij het opstaan, maar is bewolkt en het soort vochtige kou, dat door merg en been gaat.

Saskia wil nota bene met enkel een trui aan naar school gaan! Ik zorg ervoor, dat ze haar skijack meeneemt, want we kunnen niet hebben, dat ze kou vat. We moeten straks helpen met een pasgeboren baby en dus moeten we er alles aan doen om gezond te blijven tussen alle hoesters en buikgriepjes!

Mary Ellen belt ook alweer, dat ze ziek is (dit is al haar derde verkoudheid deze winter!) en zelf geen personal training gaat doen. Maar Marceleus komt wel naar haar huis, dus ik strompel er ook heen.

Al vanaf het opstaan heb ik een scherpe pijn in mijn linkerknie, alsof er een bot niet goed is. Meestal komt dat met lopen wel los, maar vandaag niet. En dan laat Marceleus weer zien, dat hij echt goed is, want hij geeft (strek)oefeningen, die het weer los maken.

Vandaag zijn de zogenaamde "Potomac" (of Chesapeake of Beltway, afhankelijk naar welk nieuws je luistert) primaries. In Maryland, Virginia en DC worden Democratische en Republikeinse voorverkiezingen gehouden.

Als ik aan Marceleus vraag, of hij al gestemd heeft, antwoordt hij ontkennend. Hij komt uit Maryland en daar mogen onafhankelijken niet meestemmen. Je moet daar als Republikein of Democraat geregistreerd staan. Hier in Virginia mag iedereen stemmen en kun je bij het stembureau nog bepalen, of je bij de Republikeinen of Democraten mee wilt stemmen. Dat vind ik veel democratischer, eerlijk gezegd.

Cosmo wacht al ongeduldig op me, want we moeten nog uit. Na het stukje lopen naar Mary Ellen heb ik daar maar weinig zin in, eerlijk gezegd. En tot overmaat van ramp begint het ook nog te sneeuwen.

Maar de schoonmaaksters komen en dan is het beter om niet thuis te zijn. Ik besluit naar het Community Center te rijden en een stuk op het W&OD pad te gaan lopen. Tot mijn verbazing staat de anders vrijwel lege parkeerplaats daar vrijwel helemaal vol. Maar dan bedenk ik me, dat er gestemd wordt en het Community Center dient als een stembureau.

Welgeteld twee andere dappere zielen kom ik tegen op onze wandeling naar het oosten. Heel veel vogeltjes houden ons gezelschap en dat is wel het enige vrolijke in de grijsheid. Er wordt gesjirpt en gezongen en de Cardinaaltjes vallen meteen op met hun knalrode kleur tussen het bruin.


Met moeite trotseer ik de kou voor een mijl en dan ren ik vrijwel terug, want het werkt ook op mijn blaas. Goddank voor de vele openbare toiletten hier, zo ook in het Community Center. Ik galoppeer langs de rij wachtenden voor het stembureau hun toilet binnen, want de nood is superhoog! Bijna had ik gewoon langs het verlaten pad geplast, maar twee dingen weerhielden me: de (minieme, maar toch) mogelijkheid van voorbijgangers en de ijzige vrieskou!

De schoonmaaksters zijn altijd wel een paar uur bezig, dus ik neem de gelegenheid waar om een aantal boodschappen te doen. Bij Giant zoek ik onder anderen met zorg Valentijnskaarten uit voor de kinderen. Dat valt nog niet mee, want de meesten zijn zoetsappige "you're such a great daughter/son" kaarten. Graag had ik een foto genomen van de enorme keuze aan kaarten, maar er waren anderen aan het kijken en dat voelde wat raar.

De volgende stop is Whole Foods. Ik heb weer Sam-E nodig en haal er ook gelijk sushi voor lunch. Ook hier zijn de Valentijns produkten prominent uitgestald, een hele vitrine, die gewoonlijk voor salades e.d. wordt gebruikt, staat vol met hartjes spullen.

Als laatste ga ik naar het postkantoor. Van Disney heb ik hun nieuwste promotie dvd aangekregen, die ik doorstuur naar Michael in Nederland, die hem weer copieert voor Nederlanders en Belgen, die daar interesse in hebben.

De schoonmaakdames zijn er nog als ik terugkom. Het zijn twee heel aardige vrouwen, maar helaas spreken ze minimaal Engels. Ik geef ze een $20 tip, want ons huis is toch wel een stuk viezer, dan wat ze gewend zijn, denk ik. Als ik al zie hoeveel haar ze uit het tapijt hier in de family room zuigen!

Rond twee uur begint het te ijzelen en mijn Weatherbug icoontje begint te tsjirpen: Winter Weather Advisory. Ons deck is binnen een mum van tijd spekglad en ik bel Katja op haar mobieltje, dat ze voorzichtig moet zijn. Het blijkt, dat ze met een vriendin mee is gegaan voor een verjaarskoffie bij Starbucks en haar auto staat nog op school.

Samen rijden we naar Cedar Lane Elementary School om te stemmen. Op de radio horen we allerlei verhalen over interstates rond Washington, die dicht zijn door talloze ongelukken. Ik ben nu wel blij, dat Rick op reis is, want anders had hij in die rotzooi gestaan!

Katja mag als eerste stemmen. Virginia en Maryland zijn twee van de acht staten, die zeventienjarigen, die voor de verkiezingen in november 18 worden, laten meestemmen in de voorverkiezingen.

De oude dames bij het stembureau giechelen als Katja al voor ze gestemd heeft een "I voted" sticker wil pakken. Die krijgt ze pas, als ze gestemd heeft, kakelen ze. Katja en ik wisselen een geergerde blik uit.


Het neemt Katja een paar seconden om voor Hillary Clinton te stemmen (eerder "paste" ik op Diego voor Leah, die ook op Hillary stemde). Voor de meisjes is het toch een mijlpaal om voor het eerst hun stem uit te brengen. Trots doet Katja nu wel haar sticker op, maar ik mag geen foto nemen!

Dan is het mijn beurt en ik krijg het stembiljet voor me. Bij het legitimeren moesten we aangeven, of we Republikeins of Democratisch zullen stemmen. Wij zijn nummer 274 en 275 voor de Democraten bij dit stembureau. Tot mijn verbazing staan er nog drie andere kandidaten (Kucinich, Edwards en Richardson), die allang niet meer meedoen, op het scherm.

Na het stemmen gaan we Katja's auto ophalen bij haar school. Ze is na school met een jarig vriendinnetje meegereden. Gelukkig kunnen we direct de buurt weer in, want op het viaduct voor ons is een ongeluk gebeurd en iedereen keert om. Op de radio horen we, dat er ongelukken met twintig auto's zijn en dat alle viaducten rond Washington spekglad zijn. Niemand had deze ijzel verwacht, want er werd gewoon regen voorspeld.

Bij de school vinden we Katja's beetle in ijs gehuld! Het vergt nog een kwartiertje hard krabben tot die rijvaardig is. Onderweg zien we allerlei hulpverleningsvoertuigen met sirenes voorbij komen. Ik ben maar blij, dat Rick op reis is, anders zat hij hier middenin!

Nadat ik Saskia en haar twee klasgenootjes van de repetities heb opgehaald parkeer ik de van in de garage en ben blij nergens meer heen te hoeven! De meisjes gaan aan hun dagelijkse sport opdrachten van Leah, waarbij ze twee a drie mijl op de lopende band boven moeten. Saskia wil vooral een platte buik en is zeer gemotiveerd.

We bestellen vanavond van de Griek en de bezorger komt al gauw. Hij zegt, dat alles wel erg ijzig is en nog geen paar minuten later tsjirpt mijn Weatherbug lieveheersbeestje alweer. Dit keer is er een Ice Storm Warning. Huh? Ik dacht, dat het zou gaan regenen?

Morgen heb ik plannen om met Sylvia naar Washington te gaan, dus ik hoop, dat die Ice Storm voor het ochtendgloren weer verleden tijd zal zijn. Als de scholen vertraagd open zullen gaan, zal ons tripje wel uitgesteld moeten worden.

maandag, februari 11, 2008

De diepvries weer in

Brrrr, het is werkelijk ijzig bij het opstaan, zowel in onze slaapkamer, als buiten. Het vriest meer dan tien graden opeens weer. En het kwik zal vandaag niet boven het vriespunt uitkomen. Aan een temperatuurverschil van meer dan vijftien graden met zaterdag is het best even wennen!

Saskia wordt erg misselijk wakker en is dat, volgens haar zeggen, al de hele nacht en dus heel moe. Hopend, dat dat niet verder zal gaan (wat is het met kots en Rick op reis??) meld ik haar ziek op school. Gelukkig blijft alles erin, al blijft ze de hele ochtend misselijk en slaapt vooral.

Christine belt om te zeggen, dat ze zich voelt alsof ze in de hel is. Niets in haar huis is meer zoals het was. De afgelopen paar weken heeft ze het huis dan ook vrijwel leeg gehaald op aanraden van een "stager". Het echoot helemaal! En dat terwijl ze pas in de zomer gaan verhuizen!

Volgens haar komt die man morgen wat er nog staat (en dat is vrijwel niets) zo arrangeren, dat het huis er als een model huis uit zal zien. Ik hoop van harte, dat het huis dit weekend nog verkoopt, zodat het alle stress voor Christine waard is! Want ze is helemaal uitgeput, emotioneel en lichamelijk! Als vriendin maak ik me daar natuurlijk wel zorgen over.

Ondanks de koude wil ik Cosmo toch, voor we naar training gaan, zijn beweging geven. Dan is hij veel oplettender en gehoorzamer. Ik had met Mary Ellen afgesproken, maar die opent rillend haar deur en zegt, dat ze het af laat weten.

Dus ga ik ons gewoonlijke 3,5 mijl rondje alleen met Cosmo. Het waait flink en dat gaat, ondanks dat ik dik ben ingepakt, door merg en been. Ik jog het eerste gedeelte om warm te worden. Het tempo ligt laag, maar het lukt. De zon schijnt en het is toch lekker om buiten te zijn.

Nadat ik me ervan verzekerd heb, dat alles met Saskia goed is, neem ik Cosmo mee naar Petsmart. Vandaag beginnen we een nieuwe ronde lessen, nog wel wat gehoorzaamheidstraining, maar ook gaan we de honden tricks leren.

Het wordt een leuke les. Een paar van de tricks kan Cosmo al: "shake hands" (pootje geven) en "roll over". Hij heeft "high five" al gauw door en "wave goodbye" zit er ook aan te komen. Thuis gaan we daar nog meer mee oefenen en met "play dead".

Cosmo wil me zo graag plezier doen en het ontroert me, dat als hij niet begrijpt, wat ik bedoel, hij maar gauw een "roll over" doet. Want dat vinden we altijd sowieso fantastisch. Ik zie uit naar de rest van de lessen, want Carol is echt een heel goede trainster.

Na wat snoepjes en botjes voor Cosmo te hebben gekocht rijd ik naar McDonald's. Daar haal ik twee Aziatische salades, net als vorige week. Christine is zo gespannen! Ze belde zelfs, dat ik maar niet moest komen, want ze had niets om op te zitten. Mijn antwoord was, dat ze toch lunch moet eten en desnoods zitten we op de vloer!

Dat is uiteindelijk niet nodig. We eten zittend op het puntje van de sofa. Intussen werkt er een aardige bekwame schilder, die ook een manusje van alles is en die Christine gerust stelt, dat het allemaal goed gaat komen. Ik neem meteen zijn kaartje mee, want wij hebben ook wat repareerwerk nodig aan ons huis. Maar dit alles ziende ga ik van mijn leven niet meer verhuizen!

Thuis voelt Saskia zich al een stukje beter en eet ook weer wat. Net als ik weer helemaal schoon en in mijn lekkere Noorse trui naar beneden kom gaat de deurbel. Daar staat een man met een grote glimlach en met een vaas met bloemen in zijn handen.

Nu heb ik gisteravond een vaas met bloemen online besteld voor Christine en Chuck, die vandaag bezorgd zouden moeten worden. Ik schrik dus, want denk nu, dat ze mijn bestelling verkeerd hebben gelezen. Ik zeg tegen de arme man, dat dat boeket eigenlijk naar Fairfax had gemoeten. Hij staart mij aan, alsof hij snot ziet branden.

Dan kom ik bij mijn positieven en zie, dat het een andere bloemist is, dan waar ik van heb besteld. Gauw maak ik mijn verontschuldigingen en leg uit, dat ik zelf ook net een boeket heb besteld. Die arme man moet wel gedacht hebben!

Op het kaartje staat: "Petra and Rick, enjoyed your friendship and hospitality, thanks! Brent and Tammy" Zo aardig! Het is een prachtig boeket met gerbera's, rozen en meer, heerlijk vrolijke kleuren.


Nog geen half uur later gaat de telefoon en heb ik een ontroerde Christine aan de lijn, die ook haar boeket van ons heeft ontvangen. Gelukkig heb ik haar al gauw aan het lachen met het verhaal van mijn blunder!

Katja komt thuis uit school en meteen gaan we op weg naar Dick's. Ik heb nieuwe schoenen nodig en Katja's hardloop schoenen zijn ook al jaren oud. Er is nog een paar van mijn favorieten, Nike Air Pegasus, en ze zijn nog $10 afgeprijsd ook ($74,99). Katja slaagt met een paar mooie Asics.

Daarna werkt Katja weer de hele middag en avond verder met Mark en Bethany aan het brug projekt! Ik bestel Chinees voor ons allemaal. Mark en Bethany bieden keurig aan om hun eten te betalen. Maar ik vind, dat ze zo hard werken en daardoor niet thuis kunnen eten, dus ik trakteer. Na een heel stel "are you sure?"s bedanken ze me daar hartelijk voor (ik kreeg sterk het gevoel, dat het hun eigen geld was, niet dat van hun ouders). Over het algemeen vind ik de mensen (want kinderen zijn het niet echt meer), waar Katja mee omgaat, erg netjes opgevoed.

Straks ga ik verder kijken naar een Nederlandse serie, waar Sylvia me net op attent maakte: Het mooiste meisje van de klas. Een leuk concept! Al zou ik niet weten, wie het mooiste meisje destijds op het Johan van Oldenbarnevelt Gymnasium in Amersfoort was. Herinneren jullie je een "mooiste meisje"? (Ook "Ik vertrek" en "3 op reis" heb ik al gekeken, ik heb Uitzendinggemist.nl helemaal ontdekt!)

Maar eerst de Amerikaanse dans-zing competitie "Dance War". Dit is een leuke combinatie van Dancing with the Stars met American Idol.

zaterdag, februari 09, 2008

Spelletjesavond

Gisterochtend waren we voor dag en dauw al op om afscheid te nemen van Brent en Tammy. Hun vlucht naar Detroit en dan door naar Muskegon zou om 9 uur vertrekken en Rick bracht hen naar het vliegveld. Na ze uitgezwaaid te hebben ging ik weer lekker mijn warme bedje in.

Na de heel drukke en enerverende week had ik besloten, in overleg met Rick, helemaal niets te ondernemen. Ik was vrijdagavond zo doodmoe, dat ik er even doorheen zat. Ik voel me al tijden doodmoe en de komende weken zien er nu ook niet bepaald rustig uit. No rest for the wicked, zoals ze hier zeggen!

Rick beloofde om me een heel stel dingen uit handen te nemen. Heel lief kwam hij al met een Starbucks ontbijt op bed terug van het vliegveld. Zolang ze die sandwiches nog verkopen willen wij ervan genieten!

Zelfs Cosmo hoefde ik niet uit te laten, met de Zune op ging Rick dat voor mij doen. Hij eindigde in het hondenpark, waar Cosmo heerlijk met een boxer speelde.

Samen gingen we daarna naar Toys R Us om een spelletje uit te zoeken om 's avonds te spelen. Het was heel raar om de speelgoedwinkel binnen te gaan zonder kinderen, die van alles willen. We realiseerden ons zelfs, dat we er nauwelijks meer komen, want alle drie de kinderen zijn die winkel ontgroeid.

Onze keus was al gauw gemaakt: Cranium Wow! Dat ziet eruit als een super leuk spel, waarvoor niet al te veel Engelse kennis nodig is. We zouden het met Karin en Frank gaan spelen en heel veel spellen zijn toch of Amerikaanse film of tv trivia of woordspellen. Deze leek heel grappig en meer gebaseerd op dingen tekenen en uitbeelden.


Terwijl Rick van alles in en rond het huis deed stond hij erop, dat ik in het zonnetje ging zitten. Het was dan ook zo'n vijftien graden en voelde lente achtig aan. Ik las het boek, dat we over de Keys in Florida hadden gekocht en vond er het hotel, waar we gaan logeren. Een heerlijk vooruitzicht is het, de warmte over iets meer dan een maand!

Aan het einde van de middag moest ik er toch nog even op uit. Kai had het voor elkaar om met skateboarden de hele neus van zijn schoen af te schrapen. Aangezien het zijn enige paar schoenen was zijn we samen naar East Coast Board Co. gereden.

Het nam nog even om zijn maat te vinden in een schoen, die hij ook leuk vond. Zijn voeten zijn weer een halve maat gegroeid en hij heeft nu 11,5 (45?). Maar een uurtje later stonden we met twee paar Emerica schoenen (een voor school en een (de goedkopere) voor skateboarden) weer buiten.

Karin, Frank en Maaike arriveerden rond half zes. Na wat Tijgernootjes geknabbeld te hebben vielen we aan op de taco's, die Rick met mijn aanwijzingen had klaargemaakt. Dat blijft mijn favoriete maaltijd met gasten, want de volwassenen kunnen het lekker pittig maken en de kinderen smullen er ook van.

Doordat Rick mij gedurende de dag zo ontzien had, was ik lang niet zo moe als de avond ervoor. Na een lekker stukje Cheesecake Factory cheesecake, door Karin meegebracht, begonnen we aan ons spel.

Cranium Wow is echt een aanrader! Het spel gaat vrij snel en je kleit, tekent, beeldt uit en bent de hele tijd bezig. Helaas waren er toch wel een paar uitdrukkingen, die Karin en Frank niet kenden, maar dat mocht de pret niet drukken. Hoogtepunt was toen Rick "heat wave" raadde uit hoe ik zijn armen bewoog. Onvoorstelbaar! We hebben heel wat afgelachen en zullen dit spel zeker vaker met vrienden gaan spelen.

Om een uur of tien werd er afscheid genomen en ook nog even naar de prachtige sterrenhemel gekeken. Orion (de Jager) en de Grote Beer staan zo ongeveer recht boven ons huis iedere avond.

Na vanochtend weer lekker te hebben uitgeslapen, besluiten Rick en ik Cosmo mee te nemen op een lange wandeling naar Starbucks in Vienna. Het is opeens scherp kouder en een harde wind gaat door merg en been. De stralende zon lukt het niet om ons op te warmen.

De koffie met sandwich bij Starbucks nuttigen we, al rillend, buiten op het terrasje. Maar ja, Cosmo mag niet naar binnen en alles zou koud zijn, als we eerst naar huis zouden lopen! Intussen heeft Cosmo een vriendje gevonden in een twee jaar oude Chesapeake Bay Retriever.

Thuis doe ik er nog een Fit Deck routine bovenop, want ik moet even al mijn spieren warm en los krijgen. Dat lukt goed met hun oefeningen.

Rick gaat met Saskia nieuwe schoenen kopen, want ook zij heeft een gat in haar schoen! Intussen komt Peapod met alle gezonde dingen, die de meisjes hebben besteld. Leah heeft ze op een dieet en sport plan gezet en ze zijn er allebei flink serieus aan begonnen. Van mij zouden ze zoiets nooit aannemen, dus ik ben Leah dankbaar.

Rond drie uur vertrek ik met Saskia en Laura naar de bioscoop. We nemen afscheid van Rick, die naar Seattle vertrekt en pas na middernacht vrijdag weer thuis zal komen.

We hebben kaartjes voor Juno en tot mijn verbazing zit de zaal nog flink vol. De film is tenslotte al een paar weken uit. Maar misschien zitten deze mensen er, net als wij, op aanraden van mensen, die hem al gezien hebben.

Het is namelijk een bijzondere film. Hij gaat over een zwangere tiener, die besluit haar baby op te geven voor adoptie. Er zijn moeilijke momenten, ontroerende momenten, grappige momenten. Ellen Page zet de niet op haar mondje gevallen Juno neer op een manier, dat je erg op haar gesteld raakt. Van mij krijgt de film een dikke tien!

Thuis zijn Katja en haar klasgenoot Mark al het hele weekend bezig met een projekt voor natuurkunde. Ze moeten een brug bouwen en dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Maar intussen hebben ze grote lol en terwijl ik dit schrijf is het een gegiechel van jewelste beneden.

Buiten giert de wind om het huis en ik ben blij warm binnen te zitten. Het lekker lenteweer heeft weer plaats moeten maken voor Koning Winter, het gaat vannacht maar liefst 11 graden vriezen!