Winters Newburyport

Woensdag

Als ik om kwart voor acht wakker word, kreunt Saskia, dat ze nog wilde blijven liggen. Grappig toch, hoe er op een gegeven moment bij kinderen een knop omgaat, waardoor ze van supervroege vogels lange uitslapers worden.

In ieder geval behoren Stefan en Natalya nog tot de supervroege vogels en zijn al sinds het ochtendgloren in het land der levenden. Gelukkig heeft iedereen wel goed geslapen en de hoofdpijn van mijn zus is een stuk minder.

Dik ingepakt stap ik even later met Layla de vrieskou in. De regen is weg en de plassen ervan zijn bevroren. Het is bewolkt en waterkoud. Bij de tennisbaan vlakbij zie ik een aantal mensen met honden. Kennelijk is daar in de winter een tijdelijk hondenparkje van gemaakt.

Als ik langsloop vraagt een van hen of dat Layla is. En Layla weet duidelijk, dat er hier wat te spelen valt. Ik ga dus ook naar binnen en laat haar, al kletsend met de andere hondeneigenaren, even lekker rondrennen.

We stellen ons aan elkaar voor en een van de vrouwen vertelt, dat haar zus ook Petra heet en precies zo uitgesproken als mijn naam. Dat is inderdaad ongewoon, want de enkele Amerikaanse Petra, die ik heb ontmoet, sprak haar naam uit als Pet-trah. Een van de mannen heeft twee jaar in Zuid-Limburg gewoond, tussen Heerlen en Maastricht. Altijd wel gezellig zo'n gesprekje, terwijl de honden ravotten.

Al gauw vertrekt iedereen naar zijn of haar werk en ik loop terug naar huis. Daar maak ik ontbijt klaar voor iedereen, vouw de laatste was op (eindeloos is die in een gezin met drie kinderen onder de 7, ik klaag nooit meer over de onze!) en ruim de afwasmachine uit. Mijn zusje voelt zich dan wel beter dan gisteren, maar ik wil voorkomen, dat ze weer te veel doet.

Alweer denk ik terug aan twaalf jaar geleden, net na Saskia's geboorte. De overeenkomsten in de leeftijden van de kinderen zijn zo groot! Alleen had ik het geluk, dat Rick van zijn werk vier weken "Paternity Leave" kreeg en daar later door een enorme sneeuwstorm nog een vijfde week bij kwam.

Helaas is mijn zwager net aan een nieuwe baan begonnen en moet veel reizen, volgende week ook weer. Dan vind ik het toch moeilijk om zo ver weg te wonen, want Ayesha heeft dan zeker weer hulp nodig! Gelukkig heeft ze ook veel vriendinnen in de buurt.

Als beweging voor mezelf doe ik een routine van een half uur uit mijn meegebrachte Fitdeck. Ik blijf het ideaal vinden! Het is nooit hetzelfde, je kunt het aanpassen kwa intensiteit en ik heb altijd echt het gevoel mijn spieren goed gebruikt te hebben.

Als lunch eten we wat van de heerlijke gerechten, die mensen uit de buurt hebben gebracht. De lasagne gaat helemaal op en smaakt werkelijk voortreffelijk! Grappig te zien, dat de meeste mensen, net als bij ons in de buurt, Italiaanse maaltijden voorbereiden. Zo krijg je wel heel veel pasta en daarom geef ik altijd een pan met taco soep, voor de verandering. Dat is ook makkelijk op te warmen, maar smaakt net weer even heel anders.

Dan brengt Ayesha Stefan naar school en ik bonjour haar daarna met baby naar bed. Die rust heeft ze hard nodig. Ook Natalya valt naast Saskia in slaap op de bank.

Inmiddels heeft Layla helemaal door, dat ik degene ben, die haar deze dagen uitlaat. Om de paar uur komt ze zeuren en lijn ik haar maar weer aan. Erg vind ik het niet, want ik ben er niet aan gewend de hele dag binnen te zitten en Newburyport is een heel leuk, historisch New England vissersplaatsje. De kleurige houten huizen zien er zo anders uit, dan bij ons in de buurt! Sommigen dateren uit de late 17e eeuw en allemaal hebben ze de typische New England bouw.

Stefan en Natalya zijn helemaal weg van Saskia en zij houdt ze goed bezig. Wat dat betreft ben ik heel blij, dat ze mee is, want beide kleintjes vragen ook nogal wat aandacht van hun moeder. Ik ben duidelijk lang niet zo interessant als Saskia en dus geen goede afleiding voor ze.

De sushi van gisteren smaakte zo goed, dat we besluiten van hetzelfde restaurant te bestellen. De kinderen krijgen weer pasta, want dat vinden ze alledrie lekker. Toe een ijsje en ze zijn weer heel tevreden.


Saskia helpt mee twee heel vermoeide peuters naar bed te brengen, terwijl ik een hongerig babietje probeer stil te houden. Ik krijg de ingenieuze ingeving mijn (heel schoon gewassen!) pink in haar mondje te doen. Daar wordt verwoed op gesabbeld en Sasha kalmeert meteen. Wat een kracht hebben die kleine kaakjes toch!

Bij American Idol treden vanavond de meisjes op. Hier zit, vinden wij, heel wat talent tussen, maar Brooke White vonden wij het beste. Ik ben heel benieuwd, wie er morgen worden weggestemd, want zelf vind ik het maar moeilijk een keuze te maken. Het zal wel op uiterlijk aankomen, want kwa talent zit er veel goeds tussen.

Als ik voor het slapen gaan Layla nog even naar buiten laat zie ik tot mijn verbazing, dat het sneeuwt. Het waait ook erg. Brr, het is hier toch wel veel winterser, dan bij ons!

Donderdag

Alweer de laatste volle dag voor we weer huiswaarts gaan. Natalya moet al om half negen bij haar preschool zijn, dus we staan weer bijtijds op. Het is boven in onze zolderkamer flink koud: 12 graden! Mijn zwager heeft de thermostaat op die minimum temperatuur staan en Ayesha weet niet, hoe ze hem moet veranderen. Onder het dekbed is het lekker warm, maar opstaan is even doorbijten!

Een blik naar buiten toont weer een hele witte wereld. Ik schat, dat er zo'n tien centimeter sneeuw is gevallen vannacht. Ayesha verzucht, dat ze er meer dan genoeg van heeft, maar ik vind het wel een mooi gezicht.

Dik ingepakt stap ik met Layla naar buiten. Een koude wind beneemt me de adem, het vriest zeker tien graden! Ook "flurriet" het nog een beetje, maar de zon probeert ook door de wolken te komen.

Of ze het te koud vonden, weet ik niet, maar het groepje bij de tennisbaan, dat gisteren zei er iedere ochtend om half acht te zijn, is er niet. Ik loop dus maar naar het water, de Merrimack rivier, die er ook berekoud uitziet. Eigenlijk wil ik langs het water gaan lopen, maar er is nogal wat verkeer op die weg, wat veilig oversteken onmogelijk maakt. Dan maar weer een stukje door de oude straatjes, is ook geen straf.


Er is hier een stadswet, dat na een sneeuwval de stoepen binnen 24 uur schoon moeten zijn. Dus neem ik de sneeuwschuiver uit de garage en ga aan de gang. De zon is er inmiddels volop en zal hopelijk het dunne laagje, dat blijft liggen, voor de avond wegsmelten.

De dag zal verder ongeveer een copie van gisteren worden. Ik wil vooral zorgen, dat mijn zusje zoveel mogelijk rust krijgt. Mijn zwager is een schat, maar een zorgzaam type is hij niet en hij werkt hard en lange uren, dus wat ze nu aan ontspanning krijgt is zeker meegenomen! Ayesha, Sasha en Natalya liggen op dit moment dan ook heerlijk te ronken!