TV kijken tijdens het tanken

Katja en Kai hebben vanochtend tot half elf vrij, vanwege een enorme vergadering van hun leraren. Het is altijd wel lekker om niet om zes uur gewekt te worden en zij nemen natuurlijk uitgebreid de gelegenheid waar om tot de laatste minuut uit te slapen.

Nadat ik Saskia heb uitgezwaaid besluit ik met Cosmo een vijf kilometer rondje te gaan lopen. In mijn lange mouwen en lange broek stap ik naar buiten en het voelt als een sauna! Het is al 20 graden en erg vochtig. Mijn kleding is bijna te warm en ik merk aan Cosmo, dat hij ook minder energie heeft, dan anders. En de kalender zegt toch echt 6 februari!


Het roze varken ziet er op het moment zo uit, om je rot te lachen, toch?

Als ik thuiskom staat er een berichtje op het antwoordapparaat van mijn endocrinoloog. Mijn schildklier werkt al sinds 1998 te langzaam en destijds had ik daar allerlei symptomen van: ik was moe, had meer pijn en vooral kwam ik in gewicht aan, ondanks een goed dieet.

Met medicijnen ben ik toen mijn extra gewicht kwijtgeraakt en, al bleef de fibromyalgie me natuurlijk parten spelen, het heel overweldigende ziekmoeie gevoel ging weg. Jarenlang ging dat goed, tot ik het afgelopen jaar opeens weer aankwam, zonder dat er iets in mijn bewegings- en eetroutines was veranderd. Ook heb ik, terugkijkend, vooral het laatste half jaar weer veel vaker last van moeilijk opstaan, want nog doodmoe e.d.

Dr. Ross belt nu, dat mijn schildklier weer langzamer is gaan werken en dat hij mijn dosis medicijnen verhoogt. Gek als dat mag klinken, maar ik ben er door opgelucht. Ik had niet direct aan mijn schildklier gedacht en werd erg gefrustreerd van het nummer op de weegschaal, dat ondanks alle beweging maar omhoog bleef gaan. Nu weet ik, dat dat een aanwijsbare reden heeft. Ik heb het recept voor de hogere dosis meteen naar de apotheek gebracht! Hopelijk gaan de ponden er nu weer af en mijn energieniveau weer omhoog!

Precies op tijd loop ik om twaalf uur de wachtkamer van de tandarts binnen. De afgelopen paar schoonmaakbeurten waren zo pijnlijk, dat ik mezelf gewoon niet meer tot een afspraak kon zetten. Maar deze tandarts is er voor mensen, die bang zijn of aandoeningen, zoals fibromyalgie hebben, en adverteert met zijn "no pain dentistry".

Voor ik deze afspraak maakte heb ik dus naar zijn vrouw, die de patientenadviseuse is, geemaild en gevraagd, of die schoonmaakbeurt ook niet beter kon. Nu bleek, dat ze een nieuwe mondhygieniste hebben en die was volgens haar de liefheid zelve en zou me helemaal op mijn gemak stellen.

Nou, ze heeft daarin niets overdreven! Ik heb werkelijk nog nooit zo weinig pijn gevoeld bij het schoonmaken van mijn tanden. En toch was ze erg grondig. Ze liet me ook telkens tussendoor mijn mond dichtdoen om de spieren te ontspannen, wat enorm hielp met mijn nekspieren. Deze Sandy mogen ze van mij lange tijd houden!

Een paar jaar geleden heb ik allerlei kronen in mijn mond laten zetten en destijds had Dr. Burch ook een stukje, dat van mijn ondertand afgebroken was, moeten maken. Dat doet hij vandaag dan eindelijk. Het is in een kwartiertje gepiept, gelukkig zonder verdoving.

Bij het afrekenen echter zegt de receptioniste doodleuk, dat ik daarvoor even $600 mag neertellen! Ik dacht het niet! Destijds heeft hij zijn belofte niet nagekomen en geloof me, de rekening toen was pittig genoeg, dat dit stukje tand er ook nog wel gratis bij kon. Gelukkig is Dr. Burch het daarmee eens en hoef ik alleen voor de schoonmaakbeurt te betalen (die door de verzekering wordt vergoed).

Dolblij, dat dit ook weer voorbij is, rijd ik naar huis. De Windstar waarschuwt me, dat ik maar voor 50 mijl benzine in mijn tank heb. Ik besluit dus bij de Shell onderweg even te gaan tanken.

Nadat ik mijn creditcard in het gleufje heb gedaan en de pomp aangezet heb, hoor ik opeens een stem boven mijn hoofd. Als ik opkijk, zie ik daar tot mijn verbazing een televisie! De stem had mijn verbazing verwacht, want de aankondiger van NBC zegt vrolijk: "Made you look, didn't I? How do you like watching tv while pumping gas?" "NBC at the Pump" (wat in het westen van het land kennelijk al langer aanwezig was) heet dit en het programma gaat over aankomende films e.d. Ik moet zeggen, het zorgt inderdaad voor wat welkom vertier tijdens het tanken!

Thuis zorg ik, dat de kinderen en Cosmo hun avondeten krijgen en spring dan zelf in de taxi naar Georgetown. Rick heeft al de hele week een training in de stad en morgen kennen we elkaar 21 jaar. Alleen hebben we dan gasten uit Michigan, dus hebben we besloten het vanavond te vieren.

Voor het restaurant Neyla midden in Georgetown wordt ik afgezet. Dit is een Mediterranees restaurant, erg gezellig ingericht. We bestellen een aantal van hun "mezze", kleine bordjes (toch nog genoeg om te delen) met verschillende gerechten. Het wordt zoals altijd weer erg gezellig met zijn tweetjes en we hebben meer dan genoeg om over te praten op het moment, zoveel is er gaande in onze levens (niet dat dat niet altijd zo is, daar niet van)!