Dokters dagje

Al om kwart over acht loop ik de wachtkamer van "mijn" endocrinoloog binnen. Hier moet ik jaarlijks heen voor een controle en een nieuw recept voor medicijnen. Natuurlijk wordt meteen mijn bloeddruk weer gemeten en hij is hoog. Ik "lijd" erg aan wat ze hier "white coat anxiety" noemen: mijn bloeddruk gaat bij de dokter altijd omhoog.

Mijn bloed wordt afgenomen en dan komt de dokter binnen. Dit is echt een heel vriendelijke man en ik weet zeker, dat als mijn bloeddruk nu gemeten zou worden, die helemaal goed zou zijn. Waarom ze dat altijd voor het bezoek doen is me een raadsel! Maar goed, ik krijg een nieuw recept mee, maar moet een week wachten op het bloedonderzoek. De sterkte van het medicijn hangt daarvan af.

Opgelucht sta ik na een kwartier dus alweer buiten. Nummer een van de vervelende doktersbezoeken deze week is voorbij! Morgen nog even de tandarts overleven en dan is het ergste wel geleden (ik weet het, er is veel erger in de wereld, maar met de fibromyalgie opleving nu is de pijn, die de mondhygieniste zal geven, niet iets, waar ik op zit te wachten).

Als ik bij Mary Ellen aankom vertelt ze me, dat Marceleus vast zit in het verkeer. Hij komt pas tegen tienen aan en we besluiten dus onze halve uren te combineren. Dat is eigenlijk nog heel leuk ook, want, al werken we hard, er is ook wat conversatie. Gewoonlijk kletsen Marceleus en ik natuurlijk ook wel, maar zoveel heb ik nu eenmaal met een dertig(plus?)jarige alleenstaande man niet gemeen.

Tot mijn schrik zie ik na afloop, dat het al half elf is! En om half elf heb ik met Kirsten bij Whole Foods afgesproken. Gauw bel ik thuis Kirstens mobieltje en het blijkt, dat zij ook nog niet op weg is (geen grote verrassing, want ze is meestal laat).

We lopen zes en een derde mijl langs het W&OD pad. Kirsten is erg bezorgd over haar oudste van veertien, die zomaar koorts heeft en van alles mis in zijn bloed. Ze denkt al aan het ergste: leukemie, dus ik hoop van harte, dat dat het niet is!

Onderweg zien we enorm veel herten! De eersten, die ik deze winter hier zie. Kennelijk worden ze met het warmere weer (het is vijftien graden en we lopen slechts in een vest) actiever.


Hier kun je goed zien, hoe ze in het struikgewas wegvallen

We zien eerst twee heren en een dame, hun witte staarten eigenlijk het enige, dat ze doet opvallen in het struikgewas. Cosmo merkt ze pas een stuk later op!

De volgende groep is een kudde van zeker acht dieren, die Difficult Run oversteken en daarna in het bos naar ons gaan staan kijken. Herten zijn daar heel goed in, ze staan stokstijf stil en kijken. Tenzij je ze dan al hebt gezien heb je geen idee, dat ze er zijn, zo camouflerend is hun vacht.


De hele kudde inmiddels in het bos

Op de terugweg zie ik ook nog opeens een prachtig mannelijk hert naar ons staan kijken. We staan er echt een hele tijd, bijna komisch, hoe we naar elkaar staren. Cosmo heeft niets door, de stille herten vallen hem niet op.


Behalve de herten zien we ook prachtig blauwe Blue Jays, knalrode Cardinalen en andere zangvogels. En dan een hele groep van de lelijkste vogels hier: de vultures (gieren). Op een boom zitten er zeker tien!


Dit is van heel ver genomen, dus je kunt wel zien hoe enorm deze vogels zijn!

Terug bij Whole Foods neem ik afscheid van Kirsten en haal voor mezelf avondeten. Rick en de kinderen gaan de rest van de chili van zondag eten vanavond, maar er is niet genoeg voor vijf personen, dus mag ik van Rick iets voor mezelf kiezen. Hoera! (Hoewel zijn chili ook echt heel lekker is, hoor!)

Het wordt een moot gegrilde zalm met rode peperkorrels en een yoghurt artisjokken saus met spruitjes en bruin stokbrood. Nog een reden om vaker bij Whole Foods te komen is, dat een groot gedeelte van de stroom, die de supermarkt gebruikt, komt van windenergie.

Het is inmiddels ontzettend lekker weer, dus na mijn douche ga ik nog even voor het huis zitten lezen. Mijn boek is alweer bijna uit en is op het punt, dat ik wil blijven lezen. Heerlijk!

Katja moet vanmiddag haar eerste injectie van Gardasil halen. Daarvoor smeer ik alvast wat Emla op haar arm.

Met een heel nerveuze Katja ga ik naar de dokter. Daar wordt ons uitgelegd, dat dit vaccin wel heel duur is ($155 per prik!) en dat onze verzekering dat misschien niet betalen zal (die van ons wel). Ook krijgen we te horen, dat de volgende prik over twee maanden moet komen en de derde over zes maanden. Zo "halen" we die serie nog net voor Katja naar college vertrekt. Belangrijk, want ik zie haar alleen niet de verantwoording nemen zo'n prik te halen, gezien haar fobie.

Na de prik moeten we vijftien minuten blijven, voor het geval Katja weer duizelig wordt. Gelukkig, want ik zie haar alweer wegtrekken. Gelukkig weet ze nu haar hoofd tussen haar knieen te drukken. Na een kwartier is ze weer helemaal bij en neem ik een opgeluchte tiener terug naar huis. Op zulke momenten is ze nog zo helemaal kind!

Vanavond volgen we de resultaten van "Super Tuesday", de presidentiele voorverkiezingen in 24 staten. Het leek alsof de Republikeinse nominatie al in handen zou zijn van John McCain, maar (tot mijn schrik!) Mike Huckabee doet het ook heel goed.

In het Democratische kamp volg ik het helemaal op de voet, want ik wil dolgraag, dat Hillary Clinton de kandidaat daar wordt. Wij in Virginia gaan over een week op dinsdag naar de stembussen. Ik ga dan (hoop ik) meestemmen in de Democratische primary. En het zal Katja's eerste keer stemmen in haar leven zijn! Zoals het er nu uitziet zal dat toch nog belangrijk zijn voor de uiteindelijke uitslag van wie de kandidaat zal zijn voor de Democratische partij.