Weer tante!

Zaterdag

Vorige week belde mijn Canadese broer onverwacht, dat hij voor zijn werk naar Florida moet de komende week. Hij had daarbij besloten om een stop in Washington in te lassen, maar was even vergeten te vragen, of dat ons wel goed uitkwam. Gelukkig konden we onze plannen voor het weekend ietwat aanpassen en een gezellige dag met hem doorbrengen, want zo vaak zien we elkaar niet.

Om tien voor half tien gaat dus de deurbel en daar staat mijn oudste broer, Berend-Jan. Het is prachtig weer en hij komt uit een gebied met diepe sneeuw, dus we besluiten erop uit te gaan, de natuur in. De keuze valt op Scott’s Run, waar zowel Berend-Jan als Rick nog nooit geweest is. Natuurlijk is Cosmo ook maar wat blij om mee te gaan.

Als we de parkeerplaats op draaien zien we daar een compleet gemangelde auto. De eigenaar staat erbij om foto’s te nemen en we vragen, wat er gebeurd is. Vorige zondag waaide het keihard en de goede man ging het bos in om hard te lopen. Toen hij terugkwam vond hij zijn auto onder een boom! De auto is helemaal total loss en het is maar heel goed, dat er niemand in zat, want die was er niet levend uitgekomen!

We lopen het bos in, waar het heerlijk rustig is. Al heb ik deze wandeling al een paar keer gemaakt, bij een van de kruisingen slaan we het verkeerde pad in. Dat blijkt dood te lopen, maar bovenop de rotsen met een prachtig uitzicht op de Little Falls van de Potomac, die we nog nooit gezien hadden.

We lopen terug naar de kruising om af te dalen naar de mooie waterval, die het doel van onze wandeling van vandaag is. Opeens zien we vlak voor ons een hele kudde witstaart herten! Die zien Cosmo ook en schrikken zo, dat ze keihard wegsprinten.

Bij de waterval zien we allerlei dierensporen. Van honden, natuurlijk, maar ook van herten en wasberen. De kleine wasberen”handjes” zijn gewoon schattig. Berend-Jan en Rick zijn het met me eens, dat deze waterval echt een verborgen juweeltje is hier!

Inmiddels is het lunchtijd en we bedenken, waar we een lekkere sandwich op de kop kunnen tikken. De keuze valt op de Turkse bakkerij, Cenan’s, in Vienna. Die hebben heerlijk vers brood en mijn gegrilde groente sandwich smaakt super!

Thuis verkleden we ons in onze badkleding en gaan lekker zitten bubbelen in de hot tub buiten. Het is even heel fris voor we erin stappen, maar voelt daarna hemels in het warme water. Pas na meer dan een uur schrapen we de moed weer bij elkaar om er weer uit te gaan, de kou in. Iedere keer na zo’n bubbelbad neem ik me weer voor toch vaker in de hot tub te gaan zitten! Het is zo ontspannend en lekker!

Katja gaat naar een toneelstuk op school en Saskia heeft vanavond een logeer verjaarspartijtje bij Madison. Ze neemt gelijk spullen voor twee avonden mee, want ze zal er tot maandag blijven. Morgen gaan wij namelijk op reis en Saskia wil dan niet mee.

Aan Berend-Jan hebben we gevraagd, wat voor eten hij nu mist daar in het verre Ottawa. Zijn prompte antwoord was “vis”. We besluiten dus bij McCormick and Schmick te gaan eten. Kai gaat ook mee en het wordt een gezellige maaltijd. Ik vind uit, dat mijn broer net zo dol is op oesters als ik en samen delen we een groot bord met een dozijn oesters, zes verschillende soorten. Mmmmm!!!

Thuis kijken we nog naar de film “The Break Up” met Vince Vaughn en Jennifer Aniston. Dat is een leuke film, maar niet zo grappig als ik had verwacht. En zo is deze leuke en onverwachte dag met Berend-Jan ook weer voorbij. We gaan op tijd naar bed, want morgenvroeg vliegt hij weer door naar Florida.

Zondag

Om acht uur gaat onze wekker al. Berend-Jan gaat met Rick mee naar Starbucks en ze komen terug met lattes en ontbijt sandwiches. Intussen pakken een snipverkouden Katja en ik onze tassen voor een nacht.

De telefoon gaat en ik zie meteen, dat het het mobiele nummer van David, mijn zwager, is. Opgewonden neem ik op en inderdaad, mijn zusje is aan het bevallen! Voor het einde van de dag zal ik dus weer tante worden!

Na het eten laden we Ricks auto in en nemen afscheid van Kai. Hij zal vannacht alleen thuis zijn met Cosmo, iets wat hij helemaal niet erg lijkt te vinden. We rijden eerst naar Dulles Airport en nemen daar weer afscheid van Berend-Jan. Het was heel leuk, dat hij zo even een dagje kwam buurten!

Rick, Katja en ik rijden verder naar Blacksburg in zuidwest Virginia. Hier gaan we Virginia Tech bezoeken. Het weer is wat somber en zo af en toe motregent het, maar dat weerhoudt mij er niet van weer heel erg van het prachtige landschap, waar we doorheen rijden, te genieten.

Tegen Rick zeg ik, dat het op sommige plekken zo Frankrijk zou kunnen zijn, de Dordogne of zo. Koeien en kippen boerderijen staan her der op de heuvels en we komen langs allerlei grotten. Dit is de Shenandoah Vallei, waar je vanaf de Skyline Drive in Shenandoah National Park op uitkijkt.

Bij een McDonald's drive thru halen we gauw lunch en om half drie, na een uur of vier rijden, komen we in Blacksburg aan. Onderweg word ik door mijn zwager David via SMS-jes op de hoogte gehouden van het verloop van de bevalling van mijn zusje. Het gaat allemaal goed en voorspoedig, gelukkig!

Jimmy, Leah's broer, die een senior is bij Virginia Tech, heeft aangeboden ons vanmiddag rond te leiden. Natuurlijk zijn er op zondag geen officiele tours, dus we hebben die aanbieding met beide handen aangenomen.

We ontmoeten hem voor Burris Hall, het hoofdgebouw op de campus. Daar wordt een concert gehouden en we kunnen even het prachtige theaterzaal inkijken. Sowieso vind ik de campus prachtig!

Alle gebouwen zijn opgetrokken uit dezelfde soort steen, Hokie steen genoemd. Virginia Tech heeft haar eigen steenafgraving (is dat het Nederlandse woord?). De gebouwen staan rond een enorm veld. Sommigen zijn lesgebouwen, anderen dorms voor de studenten.

We beginnen de rondleiding met een bezoek aan het monument voor de 32 slachtoffers van de schietpartij van 16 april vorig jaar. Het is een heel sobere half cirkel met een Hokie steen voor ieder slachtoffer, waarin hun namen zijn gegraveerd. Voor de stenen ligt een enkele anjer, behalve bij een meisje, waar ook wat glazen vlindertjes hangen. Ik moet bij het zien ervan toch weer een flinke brok wegslikken.

Zoals Jimmy, die bij de schietpartij een goede vriend verloor, zachtjes opmerkt: "It hit too close to home". Norris Hall, waar de schietpartij plaatsvond, ligt ook vlak naast het hoofdgebouw. Het is bijna surrealistische om deze plek nu te zien. Overal zie je ook lintjes en herinneringen aan deze tragedie, die nu alweer bijna een jaar geleden plaats vond. De "school spirit" is hier nog meer voelbaar, dan bij andere scholen.

We lopen verder naar een van de sportcomplexen, waar een olympisch zwembad en allerlei andere binnensport gelegenheden liggen. Van daaruit lopen we langs de dorms naar een van de cafetaria. Daar ruikt het heerlijk en Jimmy vertelt trots, dat Virginia Tech volgens het Princeton Review het tweede beste eten in het land serveert!

In de "breakzone" zien we, dat je hier in je vrije tijd kunt bowlen, biljarten en darten. We leren, dat, als Katja naar huis wil komen, zou ze naar deze school gaan, er een bus is van Blacksburg naar het Vienna Metro Station, die vrijwel ieder weekend rijdt.

In de enorme bibliotheek laat Jimmy ons ook een lecture hall zien, waar de grote colleges worden gehouden. Er is een zaal, die vijfhonderd leerlingen kan huisvesten. Deze school is enorm met zijn zeker 26000 studenten en zeker in het eerste jaar kan je klas voor een vak zo groot zijn!

Als we de hele campus rond hebben gelopen stappen we in de auto. Even verderop ligt het nieuwe football stadion met plaats voor 60.000 toeschouwers! Daarnaast ligt het binnen stadion, waar net een basketbalwedstrijd is afgelopen. Helaas verloren de Hokies van University of Virginia en dat valt op de sombere gezichten van de fans af te lezen.

Als laatste laat Jimmy ons het "Math Emporium" zien. Dit ligt in de University Mall (als mall stelt het niets voor, als je gewend bent aan de malls in ons gebied). Iedere eerstejaars en veel meerdere jaars moeten hierheen voor hun wiskunde. Er staan zo'n honderd computers, waaraan gestudeerd wordt en proefwerken worden gemaakt.

Intussen heeft David mij getekst, dat de baby er bijna is. Als we weer naar buiten lopen is er een SMS, dat ik een nieuw nichtje heb! Sasha Alexandria is rond half vijf onze tijd geboren! Rick en ik grappen, dat onze dag wel heel anders was, dan die van hun! Wij werken aan het uit huis gaan en volwassen worden van een kind en zij beginnen helemaal met een nieuw leventje. Ik kan nu niet wachten om er volgende week heen te gaan!

We zetten Jimmy weer bij zijn auto af en bedanken hem voor zijn interessante rondleiding. Ik moet zeggen, dat ik wel erg onder de indruk ben van deze school! Ik kan me voorstellen, dat Katja hier graag zou studeren.

In Blacksburg zoeken we een restaurantje en kiezen Poor Billy's visrestaurant. Dat blijkt een prima keuze! Het decor is leuk, het is alsof we in een schip zitten. En we kiezen allemaal van het sushi menu, dat interessante combinaties vertoont. Het smaakt allemaal super!

Dan beginnen we aan de 130 mijl terug naar Harrisonburg, waar we vannacht zullen logeren. Net voor we ons doel bereiken staan we nog in de file vanwege een afschuwelijk ongeluk, maar zonder kleerscheuren komen we aan bij de Holiday Inn. Morgen is het weer vroeg opstaan geblazen, dit keer om het Open House bij James Madison University bij te wonen.

Foto's van Virginia Tech volgen later, daar heb ik vanavond geen puf meer voor!

PS: Er is nog iets, wat me vandaag erg bezig heeft gehouden. Op 2 januari kwam Eric Engers bij ons langs op zijn vakantie hier in de VS. Dit was de tweede keer, dat we Eric ontmoetten en we mogen hem bijzonder graag. Nu las ik vandaag op verschillende internet fora, dat Eric vermist zou zijn. Als iemand, die hier leest Eric kent en weet, hoe het met hem gaat, zou ik een berichtje heel erg op prijs stellen. Er zijn heel veel mensen, die zich erg ongerust om hem maken, wij inclusief!