Doggie graduation

De Superbowl gisteravond was ontzettend spannend en, al konden heel wat mensen niet, we hadden een gezellig stel buren over om het te kijken. Het was vooral heel leuk om onze buren rechts van ons te zien. Don en Wendy kunnen vrijwel nooit, als we ze uitnodigen, dus juist op een feestje met minder mensen was het leuk helemaal bij te kletsen (volgens Rick kletsten wij vrouwen te veel tijdens de wedstrijd, hi hi).

Ricks chili viel erg in de smaak en na de eerste helft kwamen er ook meer mensen. Niall, onze Ierse vriend, kwam speciaal hierheen van een ander feestje om tijdens de halftime show Ierse koffie te bereiden. Natuurlijk kon ik die dan niet weigeren, al zou dat me later duur te staan komen.

Het was heel gezellig, een spannende wedstrijd en buren, waar ik me altijd weer heel rijk mee voel! Veel te laat lagen we in bed!

Die Ierse koffie blijft me de hele nacht achtervolgen. Ik kan gewoon niet slapen! Je zou denken, dat de alcohol zou zorgen, dat de caffeine geen effect meer heeft. Maar voor mij geldt dat dus niet.

Al veel te snel is het kwart over zes en ik heb overal pijn en ben doodop! Rick moet al vroeg weg, hij heeft deze hele week training in Washington. Ik besluit Mary Ellen te bellen, dat het me vanochtend niet gaat lukken om te gaan lopen.

Als ik Saskia gedag gekust heb ga ik weer naar boven mijn bed in. Daar rust ik nog een uurtje, voor ik op moet om me klaar te maken voor Cosmo's training. Op weg erheen hoor ik het hele verhaal over de bekentenis van Joran van der Sloot op CBS News op de radio.

Vandaag is alweer een graduation, wat duidelijk meer is om foto's te maken, dan een werkelijke graduation. Tenslotte gaan we volgende week gewoon door als "intermediates". Advanced betekent echt perfect luisteren en alle deelnemers in de klas zijn jonge honden van nog geen twee jaar oud. Die luisteren dus beslist nog niet perfect!

We beginnen met wat gehoorzaamheidstraining en ik kan aan Cosmo merken, dat ik vanochtend geen wandeling met hem heb gemaakt. Hij wil de hele tijd met Gunnar, de labrador, en Zoey, de bulldog, spelen. En boos kan ik er niet om worden, daar is hij veel te schattig voor.

Als het tijd voor de "graduation" is, krijgt iedere hond weer een cap op en worden er foto's gemaakt. En dan is het tijd voor Cosmo's favoriet: het parcours. Eerst moet er door de tunnel gelopen, dan over de trap en dan in de hoepel gezeten, terwijl het baasje wegloopt en uiteindelijk tussen twee kegel gestopt worden. Dat laatste lukt nog absoluut niet, maar dat mag de pret niet drukken.


Cosmo poseert weer gewillig

Tijdens de volgende lessen zullen we ook wat speciale kunstjes aan gaan leren, zoals de krant oppakken e.d. Dat vind ik wel erg leuk, want die kan ik dan thuis ook de kinderen aanleren, zodat zij ook met Cosmo kunnen oefenen. Het "gewone" gehoorzaamheidswerk is hen te saai, merk ik vaak.

Christine woont vlakbij de Petsmart, waar de training plaats vindt. Ze is nog steeds hard bezig haar huis te ontdoen van spullen, die overbodig zijn. Gisteren heb ik belooft haar lunch te brengen van Chicken Out.

Daar hebben ze werkelijk lekkere gegrilde kipgerechten. Ik ken dit gebied niet zo goed, maar zie het logo van het restaurant meteen. Alleen is het helemaal leeg! Ze zijn er niet meer! Vlakbij ons is het Chicken Out restaurant ook al weg, dus ik hoop niet, dat de hele keten failliet aan het gaan is!

Gauw bel ik Christine, want ik ken de restaurants hier niet, dus weet zo gauw geen alternatief. Ook zij is weinig inventief en we besluiten het dan maar met een Asian salad van McDonalds te doen. Die is ook best lekker, hoor, maar natuurlijk niets super interessants.

Het is een vreemd gezicht om op Christines oprit vier grote "Pods" te zien staan. Daarin zullen ze de extra spullen zolang opslaan, zodat hun huis zo groot mogelijk lijkt.

Binnen klinkt het helemaal hol, zo leeg is het al. Ik vraag haar, of het niet te leeg wordt, want potentiele kopers willen, denk ik zo, nog wel wat gezelligheid in een huis zien. Maar ze zegt, dat er door de professionele "stagers" allerlei meubelen anders zullen worden neergezet.

Omdat ik deze week weinig tijd heb om Christine te helpen met dozen inpakken, heb ik aangeboden een van vol met spullen naar Goodwill te brengen. Alle dingen, die ze niet willen houden, maar ook te mooi zijn om weg te gooien, dragen we mijn van in, terwijl Cosmo geduldig wacht.

Online heb ik gezien, dat er een Goodwill winkel zo'n zes mijl bij ons vandaan in Arlington is. Ik rijd heen en weer op route 50, maar vind de winkel niet. Uiteindelijk bel ik maar even en ben dan heel blij om eindelijk het Goodwill bordje te zien!

Gauw loop ik naar binnen om te vragen, waar ik mijn spullen kwijt kan. Oh, maar hier nemen we geen spullen aan, wordt me verteld, daarvoor moet ik nog verder weg. Grrrr!!! Ik voel me al heel moe en heb veel pijn en het laatste, waar ik zin in heb is nog meer mijlen zonder succes rijden!

In de auto bel ik Christine, want die wilde, dat ik naar Goodwill ging, terwijl er een heel aantal andere plekken zijn, waar je spullen kunt brengen. Zij zegt, dat het niet Goodwill hoeft te zijn, zolang ze maar een bewijs voor de belasting heeft, dat ze de spullen heeft weggegeven.

Dan weet ik, werkelijk om de hoek bij ons, we de Hospital Thrift Shop te zitten. De opbrengsten hiervan komen het plaatselijke ziekenhuis ten goede. Hier mag ik de van voor de deur parkeren en de spullen uitladen. Ik krijg keurig een declaratie voor de belasting en klaar is Kees! Dit is ook iets om te onthouden, voor als we zelf een opruiming houden.

Met Saskia rijd ik naar de orthodontist. Saskia heeft een gecompliceerd gebit, want ze mist genetisch twee tanden, een voortand en een kies. Dr. McGrath bepaalt, dat ze klaar is voor de volgende fase. Op het moment staan haar tanden zo slecht, dat de boventanden de ondertanden afslijpen en dat is niet goed!

Op 12 maart krijgt Saskia weer een bovenbeugel en een aantal maanden later ook een onderbeugel. De ruimte, waar haar boventand had moeten zijn, wordt door de hoektand ingevuld. Het verschil is werkelijk niet te zien en een stift tand zou een paar (onnodige) duizend dollar kosten. Binnenkort zit ik dus weer regelmatig in dat gezellige wachtkamertje.

En vanavond kijken we (met uitzondering van Saskia, die bang is) naar 20/20, de Peter R. Vries show hier in Amerika. Wij zijn zeker in deze zaak geinteresseerd, Aruba is ons favoriete vakantie eiland, Natalee was maar wat ouder dan Katja en de hoofdverdachte is Nederlands.

Er zijn nogal wat interviews en Jorans woorden worden in het Engels nagesynchroniseerd. Wel een engerd, die Patrick, brrr!! Het blijft een bizar verhaal. In ieder geval werkt Jorans leugenachtig verleden nu fijn in zijn voordeel. Hij kan glashard de waarheid verkondigen en nog zullen mensen daaraan twijfelen. Hoe moeilijk ook, het lijkt me voor Natalee's familie in ieder geval een opluchting zeker te weten, dat ze niet meer leeft. Nu kunnen ze met het echte rouwen beginnen. Vreselijk om bijna drie jaar in onzekerheid te moeten zitten!