Terug in (relatief) warm Vienna

Na een wat gebroken nacht, want ik hoorde N een aantal keren huilen (gek genoeg hebben A en D dat niet gehoord), word ik door een uitbundige zon gewekt. Laat gisteravond is D thuis gekomen, dus het is leuk om hem ook nog even te zien tijdens dit bezoek. De kersverse ouders hebben een nogal ruwe nacht achter de rug, omdat S nu toch vaker wakker wordt 's nachts. Ik neem Layla dus voor een laatste ochtendwandeling uit. Het is weer bitterkoud buiten, maar ook hier voel je de warmte van de zon al. De lente is, hoe winters het er ook nog uitziet, toch wel in aantocht. Bij de tennisbaan, nu hondenparkje, ziet Layla een van haar vrienden, een zwarte labrador. Terwijl de honden rennen klets ik wat met de baas van de lab. Die komt oorspronkelijk uit Californie en woont nu drie jaar in Newburyport. Dit is de koudste winter, die hij er heeft meegemaakt, en hij heeft er meer dan genoeg van. Voor mij zou dat ook de enige reden zijn, waarom ik niet in Newburyport zou willen wonen. Het is een hartstikke leuk stadje in een mooi gebied, maar die kou! Een van de vriendinnen van mijn zus komt S en N ophalen voor een Audubon programma over de Oceanen. Eens per maand is er zo'n ochtend voor kinderen van twee tot zes jaar oud en zo leren ze over de natuur. Er is ook een speciale snack, waar vooral Stefan erg naar uitkijkt. Als de kinderen weg zijn valt er een rust over het huis. Voor het eerst deze week hebben mijn zus en ik rustig de tijd om te kletsen. Mijn zus verzucht, dat ze misschien toch vaker aan vriendinnen gaat vragen haar oudsten even mee te nemen. Het zijn lieve knuffeltjes, maar je beseft niet, hoe aanwezig die zijn, tot ze even weg zijn. Saskia en ik pakken in en voor we het weten is het tijd om richting het vliegveld te vertrekken. We halen S en N vervroegd op van hun ochtend, wat vooral door S niet in dank wordt afgenomen. Terwijl mijn zus naar binnen is maak ik gauw foto's van de bevroren Joppa Flats. Dit watergebied staat bekend om zijn vele vogels, maar nu ziet het er heel mooi uit door al het ijs. De Joppa flats ijsvlakte De rit naar het vliegveld verloopt voorspoedig en al gauw zien we de wolkenkrabbers van Boston weer verschijnen. Gauw nemen we afscheid van A en de kinderen, want S moet naar school en daarvoor zijn ze al wat laat. Een grappende United medewerker neemt onze tas buiten aan, een service, waar ik altijd graag $2 voor over heb. Het is half een en onze magen knorren, dus we gaan op zoek naar wat te eten. Buiten de veiligheidscontrole zit een Legal Seafoods, waar ik natuurlijk meteen oren naar heb. Maar een blik op het menu vertelt ons, dat er alleen maar visgerechten zijn en Saskia houdt niet van vis. Helaas, helaas (voor mij althans), dan maar door de veiligheidscontrole in de hoop, dat daar nog een ander lekker lunchtentje zit. De grill daar is maar matig, zoals ik wel had verwacht. Ik neem een broodje met kip en feta kaas, Saskia een quesadilla en Saskia en ik delen een frietje met mayonnaise. Die paar dingen kosten bij elkaar $32!! Belachelijk! Dan lopen we naar de gate op zoek naar een stopcontact om onze computers aan te sluiten, want er is op dit vliegveld gratis wi-fi. Dat valt nog niet mee, want ze lijken geen van allen te werken. Ik begin net aan mijn computer te twijfelen, als ik een man, die op zijn laptop zat te werken, op zie staan. Gauw neem ik plaats op de schommelstoel (er staan hier bij de gates allemaal schommelstoelen, zeker om het wachten nog relaxter te maken, ha ha) en hoera, het stopcontact werkt. Terwijl Saskia en ik zitten te computeren wordt er omgeroepen, dat de vlucht overvol is. Er worden retourtickets overal, waar United vliegt in de 48 staten uitgeloofd aan mensen, die hun zitplaatsen opgeven. Maar wij willen gewoon terug naar huis, vooral omdat er later op de dag een sneeuwstorm wordt voorspeld. Inderdaad zit de vlucht helemaal vol, maar ik heb dit keer de raamplaats en merk er niet veel van. De tijd gaat snel en ik luister naar de cockpit, altijd leuk. Voor we het weten gaan we alweer landen, bijna een half uur vroeger, dan het schema. De Massachusetts kustlijn bij het opstijgen Rick is er dan ook nog niet, maar komt ons al gauw met een brede grijns tegemoet lopen. Het is heel fijn hem weer te zien! Ook van Katja en Kai krijg ik thuis meteen een grote hug en Cosmo weet van enthousiasme niet, hoe hij zich moet draaien. Misschien moet ik maar vaker een paar dagen van huis gaan! Het wordt verder een rustige avond met pizza als avondeten. Saskia gaat al vroeg naar bed. Kai en Rick spelen Stratego en ik help Kai (die toch nog verliest). En Katja gaat met een hele groep vrienden en vriendinnen naar de Black Cat Club in Washington en komt pas ver na middernacht thuis. Alle foto's van de afgelopen paar dagen (meer dan 120!) zijn hier te bekijken voor de liefhebbers.