Valentijnsdag = bloemendag

Vandaag is het dus de eerste Valentijnsdag in 21 jaar (onze eerste Valentijnsdag was drie dagen, nadat we elkaar ontmoet hadden!), die Rick en ik niet samen vieren. Eigenlijk onvoorstelbaar, dat hij zolang heeft kunnen zorgen op die dag niet op reis te zijn, want februari is meestal een drukke reismaand.

Net voor Katja en Kai naar school gaan race ik naar beneden om hen hun Valentijnscadeautje (doosje in de vorm van een hart met de overheerlijke Lake Champlain chocolaatjes erin) te geven.

Trots laat Katja mij het mooie boeket tulpen zien, dat ze voor mij heeft gekocht. Er hangt een grote "I love you" ballon aan. Maar het allerliefste was, dat ze een kaart helemaal vol heeft geschreven met "Lieve moeder" en moederliefde gedichtjes en "Ik hou van jou" in allerlei talen, het moet haar nogal wat tijd hebben gekost.

En op de achterkant de volgende tekst:
"Hoi Mammie,
Ik wil jou weten, dat ok als je ziet het niet eidere dag, ik hou van jou eidere dag! Have a beautiful day and remember what I told you above... Can't wait until Sushi tonight! Huge xoxo's, love always, Katja"


Mijn hart smelt helemaal (en ik word meteen melancholiek bij de gedachte, dat zij volgend jaar niet meer iedere dag hier zal zijn). Door al het gedoe gaan Katja, Leah en Kai wel te laat naar school, maar dat moet maar kunnen voor een dag.

Met een tas vol Valentijns snoepjes vertrekt Saskia niet veel later naar school. De zon schijnt fel en, al vriest het, er is geen spoor meer te bekennen van het ijs van gisteren.

Mary Ellen belt, dat Marceleus voor een spoedgeval naar de tandarts moest en zij is ziek. Geen personal training dus vandaag en Mary Ellen heeft duidelijk geen puf om erop uit te gaan. Aan mij dus om de open gevallen tijd in te vullen voor mezelf.

Dat doe ik met een half uur gewichten en andere oefeningen van Fitness en het Fitdeck. Cosmo komt me daar ook regelmatig mee "helpen", vooral als ik op mijn rug lig krijg ik enorme likken. Hij denkt natuurlijk, dat ik dan in de onderdanige positie lig!

Gauw neem ik hem uit en we lopen vijf kilometer door de zonnige buurt. Het vriest nog, dus het is zeker een frisse neus halen! Net als ik weer binnenloop belt Rick om me te bedanken voor mijn sms-jes en e-kaart. Hijzelf heeft voor hij op reis ging een lieve Valentijnskaart achter de klok verstopt!

Sinds 2 februari is er in de Botanische Tuin in Washington weer de tentoonstelling van orchideeen. Dat is natuurlijk de droom van een (hobby)fotografe en ik besluit, dat vandaag de dag is om die te gaan bezoeken.

De Botanische Tuin ligt vlak naast het Capitool, dus Metro is de beste manier om er te komen. Ik parkeer de auto op Claudia's oprit en loop dan naar de Metro. De trein komt vrijwel meteen, maar de rit duurt wat langer, want er is allerlei onderhoud aan het spoor bezig, hierdoor wachten we regelmatig langer bij de stations.

Om kwart voor een stap ik midden in de stad uit. Het is altijd zo'n heel andere wereld, waarin je, na de lange roltrap naar boven, uitstapt. Gehaaste mensen in zakenkleding en met mobieltjes aan de oren struikelen bijna over mij. Bussen en taxi's vliegen langs. Om de een of andere reden voel ik mezelf meer tot leven komen, als ik in de stad ben.


Het is lunchtijd en naast de Botanische Tuin ligt het American Indian Museum. Je raadt het al, ik kies hun Mitsitam Cafe om te gaan lunchen. Het is druk in het museum, maar rustig in het restaurant. Ik kies, zoals zo vaak, de zalm uit het Noordwesten. Die komt met een lekkere champignon salade en Succotash (ik moet meteen aan Sylvester de kat denken: Sufferin' Succotash!), wat volgens mij een echt Indiaans gerecht is. Het smaakt in ieder geval super!


Gesterkt door die lekkere lunch loop ik richting Capitool, waar om de een of andere reden de vlaggen halfstok hangen. Bij de Botanische Tuin staat wel een politie agent, maar ik kan er zo binnenlopen, zonder veiligheidscontrole. Dat is nieuw, want vorige keren moest ik door de metaaldetector.




Op de deur staat, dat statieven op weekends en feestdagen niet zijn toegestaan. In de meeste musea mogen die niet, dus ik was ervan uitgegaan hier ook niet. Als ik nog terugga zal ik er dus wel een meenemen.

Binnen is het tropisch warm, dus zweten geblazen, want buiten is het allerminst zo. De bril van een man voor mij beslaat zelfs helemaal. Maar de orchideeen zijn het helemaal waard! In alle kleuren en groottes staan ze er. De lichtval met de zon is ook perfect en ik geniet.


Er speelt klassieke muziek en in het midden van de zaal zijn twee vijvertjes met fonteinen. Daar omheen staan allerlei bloeiende planten, maar vooral orchideeen. Serieuze fotografen met statieven en allerlei ander materiaal staan her en der verspreid. Op de bankjes aan de kant zitten oudere mensen te genieten van de kleurenpracht om hen heen.


Het is een sereen geheel hier en ik fotografeer naar hartelust, wetend, dat zonder statief minstens de helft van de foto's mislukt zal zijn. Het deuntje van mijn mobieltje doet me uit mijn concentratie schrikken. Het is vriendin Katja uit North Carolina. Ze komt dit weekend naar Washington en wil kijken of we iets kunnen afspreken. Helaas zit ons weekend bomvol. Zal je altijd zien, anders is er altijd wel tijd, maar nu net niet.


Na zo'n anderhalf uur en zeker honderd foto's moet ik mezelf ertoe zetten huiswaarts te gaan. Het is zo vredig hier, de muziek is mooi en natuurlijk al die bijzondere bloemen!

In de metro vind ik meteen een plaatsje en lees verder in mijn boek. Toen ik hier pas was heb ik met veel plezier de "White Indian" serie van Donald Clayton Porter gelezen. Helaas zijn die boeken nu niet meer in omloop, maar ik heb via tweedehands Amazon.com het eerste deel op de kop getikt. En ik zit er gelijk weer middenin.

Thuis zie ik meteen een Valentijns kaart op mijn laptop staan. Hij is van Kai en op de computer gemaakt. Ook hij waagt zich aan het Nederlands, wat ik zo leuk vind, gezien geen van de kinderen daarin officieel les heeft gehad. Zijn tekst: "Ik hou van jou super veel!!!!!! Heb een vrolijk Valentines dag! Ik ben super blij om jou te helpen met de chores."

Saskia komt thuis en is helemaal blij, want ze heeft de meeste lollies van de klas gekregen voor Valentijns dag. Die lollies moeten van tevoren besteld worden en er een krijgen getuigt van een zekere populariteit. Maar een paar uur later is van die blijdschap weinig te merken.

In Saskia's klas zijn de kinderen al veel meer bezig met vriendjes en vriendinnetjes, dan toen Kai of Katja in de zesde klas zaten. En de jongen, die Saskia leuk vond, vindt Tabatha leuk. Ik verzeker een verdrietig meisje ervan, dat ze volgend jaar een heel andere ervaring zal hebben. Dan zijn er 900 twaalf, dertien en veertienjarigen in haar school. Grappig genoeg helpt dat.

Als Valentijnsmaal kiezen we met zijn allen Japans. Katja en ik genieten van de sushi en sashimi en Kai en Saskia eten kip Katsu met een speciale saus.

Al met al was de Valentijnsdag zonder Rick toch een erg leuke dag met veel vertederende momenten! Zoals wel vaker zou ik mensen, die zo negatief zijn over tieners, willen laten zien, dat er zoveel goeds in kinderen van deze leeftijdsgroep zit!