Op kraambezoek in Newburyport

Voor we naar het vliegveld vertrekken heb ik besloten om Cosmo nog een lange wandeling te geven. Zo krijg ik mijn beweging en hij ook, want ik heb er een hard hoofd in, dat Rick of de tieners hem de komende dagen lange wandelingen zullen geven.

Met Christine aan de telefoon, die in haar buurt een wandeling maakt (we hebben ons al voorgenomen om, als zij eenmaal in Huntsville woont, zo "samen" te lopen), lopen we door de inmiddels stromende regen. Ik hoop maar, dat die regen verder naar het noorden geen sneeuw is, want dat zou weleens vertraging van onze vlucht kunnen betekenen!

Gisteravond heb ik ons al ingecheckt en de boarding kaarten uitgeprint, maar ik kijk toch nog even online naar de vlucht gegevens. Gelukkig duidt niets op vertraging, dus brengt Rick ons rond tien uur naar Dulles Airport.

Voor $2 geven we onze tas, die propvol zit vanwege de meegebrachte cadeautjes, af aan de "skycap" buiten voor het vliegveld. Daar krijgen we ook nieuwe instapkaarten, omdat ik een Premier lid van United ben en dus met de eerste lichting mag boarden.

Er staat tot mijn verbazing nog een flinke rij voor de veiligheidscontrole. Kennelijk gaat er een Korean Airlines vlucht, want er zijn heel veel Koreanen. Die controle is altijd zo'n gedoe! Jas uit, schoenen uit, laptop uit de tas, plastic tas met vloeistoffen (die heb ik al standaard in mijn backpack) en dat met gehaaste zakenmannen vlak achter ons. Ik ben altijd weer blij als we er doorheen zijn.

Als we bij de gate aankomen hebben we nog ongeveer een half uur, voor we aan boord gaan. Aangezien de vlucht om kwart over twaalf zal vertrekken ga ik op zoek naar iets voor de lunch. Wat dat betreft is er nog heel wat te verbeteren op dit vliegveld!

Onze gate in C27 en pas bij D14 vind ik een paar lekkere restaurants. Het worden een paar broodjes van Subway en een zakje chips voor aan boord.

In het vliegtuig smeekt Saskia me om de raamplaats. Volgens haar eindigt zij als jongste vrijwel altijd in het midden van de rij. Aangezien ze daar wel een punt heeft spreken we af, dat zij heen bij het raam zal zitten en ik terug.

Zodra ik de gangpad passagier zie heb ik daar spijt van! Het is een heel lange man, die zijn benen nauwelijks kwijt kan. Maar hij lijkt zich gelukkig bewust te zijn van mijn nauwe kwartieren. Ook is hij zeer galant en helpt met van alles. Zo zelfs, dat Saskia denkt, dat hij mij leuk vindt. Ik wijs haar op de ring aan zijn linkerhand en zeg, dat dat is hoe heren zich tegenover dames horen te gedragen.

De vlucht gaat heel snel en maar liefst twintig minuten voor op het schema landen we in een grauw en grijs Boston. Uit het vliegtuig zijn de wolkenkrabbers van deze leuke stad goed te zien, maar dit keer zullen we de stad zelf niet bezoeken.

Op mijn mobieltje bel ik Ayesha en die blijkt slechts een kwartiertje van het vliegveld verwijderd te zijn. Saskia en ik wachten dus geduldig en vermaken ons met de politie agent, die auto naar auto rent om de bestuurders te manen door te rijden. Hier mag alleen even gestopt worden om mensen op te halen, maar er mag niet gewacht worden en dat doen heel veel mensen toch. De man verbrandt zo heel wat calorieen!

En dan eindelijk zien we de grote Yukon aan komen rijden en kunnen we de eerste blik werpen op ons slapende nieuwe nichtje Sasha! Natalya van drie is ook mee en eist meteen, dat Saskia naast haar komt zitten. Mijn zusje ziet er bijzonder goed uit voor iemand, die acht dagen geleden bevallen is!

Door een besneeuwd Massachusetts landschap rijden we naar Newburyport. Thuis passen Saskia en ik even op de meisjes, terwijl Ayesha Stefan van bijna zes van de kleuterschool haalt. Kleuterschool is hier op veel plaatsen maar een halve dag en Stefan gaat alleen de middagen van half een tot half vier.

Al gauw blijkt, dat het maar goed is, dat Saskia en ik zijn gekomen, want het is heel wat zo'n gezin met drie kleintjes! Ayesha is natuurlijk zelf ook nog niet helemaal opgeknapt en krijgt een nogal erge hoofdpijn.

Gelukkig kennen de oudere kinderen ons goed genoeg, dat ze ons ook voor ze laten zorgen. Saskia helpt Stefan met een moeilijk Lego projekt. En Sasha blijkt een heerlijk rustig babietje te zijn. Wat een schattig roze hoopje en ik vergeet toch altijd weer, hoe klein die handjes en voetjes zijn!

Saskia en ik vouwen was en proberen zoveel mogelijk te gissen, waar het allemaal moet weggeborgen! Gek om te denken, dat ik zo'n twaalf jaar geleden in dezelfde positie was, als mijn zusje nu!

Met Layla de hond loop ik een paar blokken om. Zij is een mix van labrador, collie en meer, zwart met een witte bef. Het is een lief dier, maar ook voor haar is de regelmaat nu even weg. Zo deed zij zich tegoed aan een babyluier gisteren, wat nu goed aan haar uitwerpselen te zien is. Het sneeuwt de hele middag al mooi.

Voor het avondeten bestellen we voor ons sushi en voor de kinderen beef teriyaki. David en Ayesha hebben wel na de geboorte, zoals de gewoonte is hier, heel veel maaltijden van buren gekregen, maar Ayesha heeft zin in een andere cuisine voor de verandering. Van ons allebei is sushi het lievelingseten, dus dat komt mooi uit.

Als de kleintjes naar bed zijn ontspannen we nog even voor de televisie en kijken naar American Idol. Moe van de lange dag gaan we allemaal naar bed. Saskia en ik slapen op zolder en vallen in slaap luisterend naar het gekletter van de regen, waar de sneeuw inmiddels in over is gegaan, op de ramen.

Foto's van vandaag: