De natuur is nu zo prachtig!

Zaterdag

Oei, 49 graden zegt de temperatuur op Weatherbug bij het opstarten van mijn laptop. Dat is amper 10 graden en na de zomerse temperaturen van vorige week zijn we daar beslist niet aan gewend!

Precies als ik beneden kom en van plan ben Mary Ellen te bellen, gaat de telefoon. De caller ID zegt Mottola, dus twee zielen, een gedachte. We spreken af om over twintig minuten te gaan lopen.

Rillend staat Mary Ellen voor de deur, dus ik leen haar een van mijn jasjes. Al lopend (iets meer dan een mijl hard, want Mary Ellens conditie is niet meer, wat hij geweest is) kletsen we bij. De bomen beginnen steeds meer te kleuren, een maple bij de lagere school lijkt wel in brand te staan, zo oranje zijn de bladeren! Na 3,5 mijl nemen we weer afscheid. Ik ben blij, dat Mary Ellen het contact zo ook wil onderhouden, want ik mis onze loopjes van afgelopen lente wel!

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan naar Claudia. Zij is mijn "oudste" vriendin hier in de VS, ik heb haar in 1994 ontmoet, toen we ons vorige huis betrokken. Onze dochters hebben dezelfde leeftijd, maar daar houden de overeenkomsten op. Haar oudste, Olivia, studeert in Californie bij USC en haar jongste, Abbey, zit in hetzelfde jaar als Saskia, maar is een heel ander kind.

Claudia en ik zijn dikke vriendinnen, al zien we elkaar niet zo vaak. Ik heb haar hele nare scheiding meegemaakt en de vervreemding van haar eigen familie in die tijd. Ik heb grote bewondering voor haar, want ze is vanuit een diep gat helemaal alleen weer omhoog geklommen. Ze is super intelligent (heeft bijna haar PhD in Natuurkunde) en aantrekkelijk (haar vriend is een goede tien jaar jonger) en een super moeder voor Abbey (Olivia woont inmiddels aan de andere kant van het land). En van mijn kant weet zij meer over mijn worstelingen met familie, dan wie dan ook. Ook dat heeft zij allemaal van dichtbij meegemaakt.

We hebben dus letterlijk genoeg aan een half woord in onze conversaties. Het is vreemd, hoe vriendschappen lopen. Met Christine spreek ik vrijwel dagelijks, maar ik denk, dat Claudia mij eigenlijk beter kent.

Enfin, genoeg gefilosofeer over verschillende vriendinnen, Claudia en ik gaan "hiken". We hebben beiden een liefde voor de natuur en dit keer was het Claudia's keuze, die op het Billy Goat Trail viel.

We parkeren aan de Maryland kant van Great Falls om bij het pad te komen. Dat kost gewoonlijk $5 en Claudia biedt aan dat te betalen, omdat ik rijd. Maar ik heb net begin deze maand een "America the Beautiful" pas gekocht, die gratis toegang biedt. Zo heb ik binnen de maand er al $20 van de $80!

Het is wel druk op zo'n mooie dag, maar we vinden nog met gemak een parkeerplaats. Onze wandeling begint langs het C&O Canal. Daarin weerspiegelen de beginnende herfstkleuren prachtig en we zien een paar schildpadden zonnen. Het is druk met fietsers, vooral, maar de uitzichten maken alles goed.

Om de een of andere reden missen we de ingang van het Billy Goat Trail, dus we nemen de "Emergency Exit", waarschijnlijk zo halverwege het 2,7 km lange pad. Al meteen begint het geklim. Het pad wordt als "strenuous" (zwaar) beschreven en daar ben ik het wel mee eens. We klimmen en dalen van puntige rotsen en regelmatig is het echt even uitvogelen, wat de veiligste weg is.

Het pad is uitgezet met blauwgeverfde markeringen en die zijn soms ook niet zo makkelijk te vinden. Maar de uitzichten maken alles goed! De prachtigste uitzichten over de Potomac rivier zien we. Het is zo mooi, zo stil, zo helemaal in de natuur, ik voel me helemaal in mijn element. En dat zo dicht bij een wereldstad!

Na een paar uur geklommen te hebben zijn we weer terug langs het C&O Canal. Ik vind het gewoon jammer, dat de hike voorbij is, zo heb ik genoten! Op de terugweg zien we nog een mooie reiger rustig langs de waterkant.

Bij de Great Falls Tavern maakt men zich klaar voor "Life and Death on the C&O Canal". Er is een Civil War ziekenhuis opgezet, compleet met bakken vol afgezette "armen" en "benen". Al is het allemaal niet echt, die bloederige ledematen zijn toch geen lekker gezicht!


Meer dan 2,5 uur nadat we hier kwamen, zijn we terug bij de auto. Er is van alles gaande in dit gebied in de herfst en het verkeer is naar gelang. Via sluipwegen vermijd ik de files en zet Claudia net na vieren weer thuis af. Wat een heerlijke middag was dat!

Thuis is Rick druk bezig met van alles en nog wat. Hij vindt het heerlijk een weekend zonder verplichtingen te hebben. Kai is aan het skateboarden geweest en komt lekker bezweet weer thuis.

Saskia heeft een logeerverjaarspartijtje bij Kaylee. Dat gaf vanmiddag nog wat wrijvel, want ze wilde Kaylee een t-shirt van Delia's geven, die $25 kosten. Daar protesteerde ik tegen, want ik vind dat een veel te groot cadeau! $15 vind ik eigenlijk al veel, maar dat is hier de norm.

Na een harde huilpartij had Saskia nog steeds niet veel keuze. Het was of een cadeautje van $15 of zelf $9 bijbetalen voor het t-shirt, wat ze niet wilde, omdat ze voor laarzen spaart. Opeens kreeg Saskia een openbaring: ze heeft een "frequent buyer" kaartje van Delia's, dat vol is. Dat is $20 waard, dus zal Kaylee's t-shirt maar $5 kosten. Aan Rick om met Saskia te gaan shoppen en als ik thuiskom is alles geslaagd en iedereen blij. Hoera!

Om half zes zetten we Saskia af bij Kaylee voor het partijtje. Met Kai rijden we vervolgens door naar Jackson's, een splinternieuw restaurant in Reston. Gelukkig hebben we onze naam vooraf op de lijst gezet, want de wachttijd om zes uus is al een uur en een kwartier. Hoezo financiele crisis?

Het wordt een lekker maaltje. Mijn zalm is perfect bereid en Rick en Kai genieten ook. Hun frietjes zijn eens anders, dan die van de andere restaurants van deze keten, maar het brood is hetzelfde. Duidelijk slaat het aan, getuige het volle restaurant!

Op ESPN kijken we de wedstrijd van Virginia Tech tegen Boston College. Helaas eindigt deze eerste wedstrijd, die wij echt kijken, in een verlies voor de Hokies. Grappige bijkomstigheid: Boston College is de school van Paul, Leah's vader.

Al gauw na de wedstrijd zoek ik mijn bed op. Rozig van het buiten zijn en de fikse hike slaap ik al heel gauw!

Zondag

Mijn plan is om lekker uit te slapen, maar ik heb teveel pijn. Mijn schouders vooral voelen alsof er echt een ontsteking zit, zo scherp is de pijn. Liggen is dan niet aan te raden, dus ik sta op. Dat is dan wel weer een nadeel van het koelere weer, hoe mooi de staalblauwe luchten en felgekleurde blaadjes ook zijn.

Als Rick ook wakker is, gaan we samen naar Starbucks voor een koffie en een sandwich. Claudia vroeg me gisteren, waar ik 's ochtends koffie drink. Antwoord is door de weeks thuis. Zij kan niet van haar Starbucks verslaving af, ze moet gewoon een caramel macchiato iedere dag. Daar kan ik me weinig bij voorstellen, al is Rick ook "verslaafd" aan hun skinny hazelnut latte. Ach, er zijn ergere "verslavingen"!

Het is alweer zo'n dag, dat er geen wolkje aan de lucht is, letterlijk. Het waait wat en is koel, maar ik wil zo graag de natuur in. Rick is dol op Roosevelt Island en mij maakt het niet uit, waar we heen gaan, als het maar natuur is.


De parkeerplaats staat, tot onze verbazing, bijna helemaal vol, maar gelukkig vinden we nog plek. Cosmo heeft er meteen zin in. Het wordt een mooie wandeling met uitzichten op Georgetown en door het moeras over het "boardwalk".

Het eiland heeft verschillende paden en wij lopen op een aantal. Als ik zelf met Cosmo ga, neem ik meer paden. Maar dit is al heerlijk. Dit koelere weer geeft me veel meer pijn en dit soort uitingen de natuur in helpt me om die te vergeten.

Rick maakt thuis een heerlijke lunch klaar van getoaste muffins met Goudse kaas en de appels, die Saskia vorige week geplukt heeft. Hoeveel ik ook van dit weekend geniet, ik kan er niet omheen, dat mijn pijnen veel erger zijn opeens.

Om zoveel mogelijk zon te krijgen ga ik op de stoep voor het huis tijdschriften lezen. Dankzij Annie en Rob heb ik ook lekker Nederlands materiaal. Rick is intussen bezig met het huis en brengt ook de "kattenogen" aan op de ramen van de foyer.




Saskia gaat bij Mary Kate haar huiswerk maken en wordt uitgenodigd daar te blijven eten. Rick, Kai en ik besluiten een nieuw restaurant hier vlakbij te gaan proberen. De Sea Pearl blijkt een groot succes: een heel moderne ambiance met supersnelle bediening, redelijke prijzen en, allerbelangrijkst, superlekker eten!!

En zo is het alweer zondagavond en tijd voor Desperate Housewives. Gelukkig nemen we het ook op, want ik ben eigenlijk te moe om me erop te concentreren. Het lijkt wel of er messen in mijn schouders steken, maar ik weiger aan die pijn toe te geven. Vroeg ga ik naar bed, hopelijk helpt dat!