Huiswaarts

Al om tien voor half vijf ben ik klaar wakker. Het hotel heeft een alarmklok met nummers zo groot, dat je zeker geen bril nodig hebt om ze te lezen. Om de zoveel tijd open ik mijn ogen en denk dankbaar: "Oh, nog een uur, nog drie kwartier, nog een half uur..." Maar onherroepelijk komt dan ook: "Oh, nu!"

Kennelijk heeft Rick ook al even wakker gelegen, want hij staat twee minuten voor de wekker officieel afgaat al op. We nemen snelle douches en zijn gauw weer ingepakt. Heerlijk, hoe vlot dat gaat zonder kinderen!

Net voor half zeven rijden we van het hotel weg. Op weg naar de auto zien we nog een zwerver door de vuilnisbak zoeken. Ik denk het en Rick zegt het, maar er lijken hier aan de westkust meer zwervers te zijn, dan in onze contreien. Of dat door het klimaat komt (hier in DC zijn veel opvangcentra) of door iets anders, we weten het niet, maar het valt ons altijd weer op.

Het vliegveld is vlakbij en we vinden Avis al gauw om de auto af te leveren. Met de bus worden we bij de United terminal afgezet. Via een brug lopen we naar het gebouw. We hebben al online ingecheckt en Rick mag, met zijn Premier status, drie tassen gratis inchecken. Zo besparen we de $15, die ik op de heenweg moest betalen.

Helaas lukt het niet om zitplaatsen naast elkaar te krijgen. Ik heb een "gewone" raamplaats in rij 17 en Rick een gangplaats in Economy Plus, rij 14. Galant biedt hij mij die plaats aan. Hij staat er zelfs op, dat ik daar ga zitten, wetend, dat de extra ruimte veel beter is voor mijn spieren.

In de rij van de veiligheidscontrole zien we opeens ook de andere Microsofters. Javier reist zo vaak, dat Karen en hij gratis eerste klas krijgen. De rest van ons zit "achterin". Tot mijn verbazing zijn er maar twee andere stellen, die ook Economy Plus hebben.

Omdat San Diego maar een klein vliegveld heeft hebben we minder tijd genomen om er te komen. Daarbij hebben we niet aan Ricks tas vol electronica gedacht. Hij wordt er bij de veiligheidscontrole steevast uitgehaald en uitgepluisd. En natuurlijk zijn ze in San Diego extra precies.

Ieder mobieltje en MP3 speler in die tas wordt met een doekje gewreven en dan in de "anti-explosieven" machine gestopt. Op zulke momenten vraag ik Rick geergerd of hij echt elk van die dingen mee moet hebben. Maar dit keer echt wel, want voor de vrouwen kwamen was dit een serieuze zakenreis voor de mannen.

Heel aardig wachten Dustin en Cindy ook tot alles is afgeveegd en goedgekeurd. Dat betekent wel, dat we nauwelijks tijd hebben om nog ergens ontbijt te halen. Ik parkeer mezelf in de rij bij Starbucks en Rick bij het ernaast gelegen Brioche Doree. Aan mij om de koffie te kopen en Rick komt terug met croissants met ham, ei en kaas.

Meteen daarna kunnen we aan boord. Rick en ik blijken het enige paar van ons groepje, dat niet naast elkaar zit! Ooit moeten we leren daar meteen na het maken van de reservering achteraan te gaan. Meestal realiseren we ons pas de dag van tevoren, dat we verschillende zitplaatsen hebben.

De Economy Plus geeft lekker veel extra ruimte en het gangpad betekent, dat ik makkelijk opsta. Maar goed ook, want het Spaans sprekende oudere echtpaar naast me zijn net duveltjes in een doosje. Op en neer gaan ze en ik moet telkens voor ze opstaan.

Bij het instappen hoor ik het paar achter me Nederlands praten. Dat is natuurlijk te ongewoon voor mij om te laten gaan en ik spreek hen aan. Het blijkt om een Belgisch stel uit Hasselt te gaan. Zij hebben een rondje zuidwesten gedaan en zijn nu op weg naar huis.

De vlucht naar Washington is (gelukkig) korter, dan de heenreis. Het zal mijn verbeelding zijn, maar ik vind de bediening bij United sterk verbeterd het afgelopen jaar. Zeer regelmatig komen de flight attendants langs met koffie of water en het karretje met drankjes komt in de 4,5 uur twee keer voorbij. Bovendien is de bemanning ook telkens zeer vriendelijk en vrolijk. Overal lees je over de problemen van de maatschappij, maar aan de werknemers zal het zeker niet liggen.

De film, Kit Kittredge: an American Girl, kan me niet bekoren. Zelfs Saskia had geen behoefte die te zien. Ik werk wat aan mijn foto's en lees mijn boek. Na de film komt er een aflevering van de Big Bang Theory. Ik weet niet of die show in Nederland ook speelt, maar ik vind het verreweg de beste comedy in jaren!

Twintig minuten eerder, dan het schema, landen we op Dulles. We bellen meteen Kai en Saskia om te laten weten, dat we terug zijn. Maar dan is er een probleem met de slurf en zitten we die twintig minuten uit in het vliegtuig.

Intussen klets ik nog wat met de Belgen, die vooral heel veel Tommy Hilfiger hebben gekocht om mee terug te nemen. Ze dragen zelf ook allebei leuke TH kleren. Misschien moet ik daar ook eens gaan shoppen!

Een donkere Amerikaan hoort ons kletsen en vraagt welke taal we spreken. Op mijn antwoord "Dutch" vertelt hij meerdere malen in Nederland te zijn geweest. Zoals alle Amerikanen, die daar zijn geweest, vond hij het een fantastisch land. "Iedereen" spreekt er Engels, maar hij kon maar niet uitvinden, hoe hij voor de tram moest betalen. Dus heeft hij maar zwart gereden. Ha ha, ik kan het helemaal begrijpen!

Eindelijk mogen we van het vliegtuig af en door het oponthoud is alle bagage er al. We nemen afscheid van onze reisgenoten en sluiten aan in de rij voor een taxi. Ook die is snel gevonden en zoals altijd geniet ik van de rit terug naar huis.

Die leidt namelijk door prachtige natuur en meestal, ook vandaag, zien we wel een hert langs de kant grazen. Er zijn veel mooie plekken in Amerika en ik prijs mezelf gelukkig op een ervan te wonen.

Thuis treffen we een super-enthousiaste Kai en Cosmo. Ik moet zeggen (en heb Kai dit ook verteld), dat ik zeer trots ben op onze zestienjarige! Ik ken legio ouders, die hun tienerzoon niet met een gerust hart een paar dagen alleen zouden laten. Angst voor parties, onverantwoordelijk gedrag en meer weerhoudt hen. Wij komen terug in een net huis met vier gezonde en blije dieren. Kudo's voor Kai!

Zodra we de bagage binnen hebben gebracht gaan Rick en ik Saskia ophalen. Als dank voor het logeren hebben we Serena en Niall een etentje aangeboden, maar Serena zegt dat dat absoluut niet nodig is (natuurlijk wel). Saskia heeft hard geholpen, want zij hadden dit weekend ook de twee kleine (1 en 4 jaar oude) dochters van andere vrienden te logeren. Saskia's arm ziet er een stuk beter uit, maar is nog steeds rood, het was een flinke infectie!

Thuis laat ik mijn foto's zien en we genieten gewoon weer van het samen zijn. Dankzij fijne vrienden en een bijna volwassen zoon heb ik een heel leuke paar dagen met Rick achter de rug. Ik voel me rijk!