Inpakdag

Net als ik aan de koffie zit, gaat de telefoon. Het is een New Jersey nummer, Pat dus! Zij is gisteren weer terug in Vienna gekomen en vraagt, of ik met haar wil gaan lunchen. Dat vind ik een welkome onderbreking van deze inpakdag, dus accepteer met graagte.

Het is voor de verandering bewolkt en regenachtig buiten. Het voelt als een sauna. Er worden allerlei onweersbuien voorspeld, dus ik hoop maar, dat Rick vanmiddag goed zal kunnen landen.

Na een intensief uur Sports Active (ik zou het wel mee willen nemen naar Aruba, maar dat zal niet gaan) begin ik aan mijn lijstje van vandaag. Ja, ik ben een lijstjesmens. Ik heb een lijstje van dingen, die nog gedaan moeten worden, een inpaklijstje en een lijstje, van spullen (waaronder de paspoorten, zowel de Amerikaanse als de Nederlandse), die absoluut niet vergeten mogen worden.

Pat komt me om kwart voor twaalf ophalen. Zij heeft nog nooit Vietnamees gegeten, dus ik stel voor, dat we naar de Four Sisters gaan. Zoals altijd bestellen we hetzelfde gerecht, de gegrilde gambas. Zo grappig, hoe ik dat met sommige vriendinnen (en Katja) heb! Ik ben dol op Vietnamees eten en Pat is het met mij eens. Het is heel licht en gebrek aan (zware) sauzen vind ik een groot pluspunt.

Het is fijn om weer bij te kletsen. Pat heeft het moeilijk en kan haar tranen niet bedwingen, want voor haar is de ontspannen zomer nu eigenlijk over. Ze hebben nog tien dagen voor ze met hun oudste naar Colorado vliegen. Daar gaat zij bij de University of Colorado in Boulder studeren.

Wat herken ik die gevoelens! Zelfs nu, voor een heel leuke vakantie naar Aruba, voelt het wat bitterzoet. Deze vakantie zal de laatste ononderbroken tijd met Katja zijn, voor ze weer teruggaat naar Virginia Tech. Het is hoe het hoort, maar wat dat betreft zou ik liever in Nederland wonen, waar het voor de meeste studenten makkelijker is om ieder weekend tenminste thuis te komen.

Na een gezellige lunch vind ik iedereen hard aan het inpakken. Kai heeft opeens toch wel toiletspullen nodig, dus ik neem hem mee naar Rite Aid. De manager daar herkent ons en begint een praatje. Ik moet toegeven, dat ik Rite Aid fijner vind, dan CVS. De mensen bij Rite Aid zijn veel vriendelijker, in beide winkels, die dichtbij ons liggen. Er komt nu ook een Walgreens in Vienna, ik ben benieuwd hoe al die drugstores gaan competeren met elkaar.

Thuis hebben de meisjes besloten, dat ze nieuw ondergoed nodig hebben. Ik moet toegeven, dat ik daar ook hard aan toe ben, en als Katja vertelt, dat de bh's bij Victoria's Secret halve prijs zijn, ben ik verkocht.

Eigenlijk heb ik een hekel aan geld uitgeven aan ondergoed. Van mij hoeft het niet zo bijzonder te zijn. De ervaring leert echter, dat, wat dat betreft, goedkoop hier echt duurkoop is. Ik heb nog geen goede bh kunnen vinden bij Target, laat staan Walmart. Bij Victoria's Secret kosten ze vandaag zelfs minder, dan bij die winkels, dus Katja en ik kopen er ieder twee.

Natuurlijk blijft het niet bij die ene winkel. Bij Old Navy kopen Katja en Saskia nog ieder een paar slippers voor $2,50 en ik zie een leuk paar turquoise slippers, die bij veel van mijn kleding passen.

Katja heeft deze hele zomer vrijwel geen tijd gehad te lezen en wil dat in Aruba gaan inhalen. Zij is, net als ik, dol op lezen, iets wat Kai en Saskia niet hebben geerfd. Barnes and Noble is gevaarlijk, want daar kan ik zo uren doorbrengen. Maar ik vind mijn prijs meteen: het nieuwe boek van Sophie Kinsella! Heerlijk, ik kan niet wachten.

Het leuke is, dat beide meisjes mij bedanken voor dit mini shopping tripje. We doen het ook niet vaak, want ik houd niet erg van winkelen. Katja gaat meteen door om met een paar vrienden en vriendinnen te gaan klimmen bij een speciale sportschool daarvoor.

Mij lukt het eindelijk eens gezellig bij te kletsen met Petra in Nederland. Intussen pakken Kai en Saskia in. Rick belt, dat hij veilig is aangekomen uit Las Vegas. Ook mijn zus belt nog om ons goede reis te wensen en dan heb ik echt het gevoel met iedereen, die me na ligt, recentelijk te hebben gesproken. Vreemd hoe een buitenlandse reis toch anders voelt, dan een hier in de VS.

Saskia heeft om vijf uur een chiropractorafspraak en ik moet Cosmo nog naar de kennel brengen. Het zou perfect zijn om Cosmo van daaruit weg te brengen. Het is echter te warm buiten om hem in de auto te laten. Gelukkig hebben ze er bij de chiropractor allerminst problemen mee, als ik hem naar binnen neem. Integendeel, hij wordt als een speciale gast onthaald!

Ook bij de kennel wordt Cosmo als een koning begroet. Ik voel me wel een beetje schuldig, als blijkt, dat hij 3 pond is aangekomen deze zomer. Hij is nog allerminst te zwaar, maar het laat wel zien, dat ik niet genoeg met hem heb gelopen. Helaas heb ik nog steeds pijn aan mijn rechtervoet, dus ik probeer die zoveel mogelijk rust te geven.

Thuis is Rick al hard bezig met inpakken. Het ziet ernaar uit, dat het echt gaat gebeuren, onze (sinds 2003) jaarlijkse trek naar Aruba. Voor ons is dat, tot mijn grote verbazing, want ik had er nooit zo'n hoge pet van op voor ik er kwam, een paradijs op aarde. Ik dacht altijd, dat we niet naar dezelfde plek terug zouden keren. Teveel van de wereld te ontdekken, iets wat we nog steeds vinden.

Maar op Aruba vinden we precies, wat we zoeken voor een ontspannende vakantie: een (redelijk) veilige plaats voor de tieners, veel goede restaurants, turquoise water, mooi snorkelen en duiken en natuurlijk het Nederlandse aspect. Het voelt nu als thuiskomen daar, maar dan anders. Ik had nooit gedacht zo over een plek weg van thuis te denken.

Morgen zal mijn blog verder gaan op een apart blog over Aruba.