Adams Morgan

De laatste vakantieweek is ingegaan. Saskia heeft, nu Katja weer vertrokken is, oppaswerk te over. Om negen uur moet ze vanochtend bij de overburen aanwezig zijn. Kai verdient geld (en heeft dit jaar een verhoging gehad voor zijn lopen met Diego) door met Diego en Ranger te wandelen.

Als Rick naar zijn werk is vertrokken (ook hij vertrekt nog wat later, dan gewoonlijk), doe ik een snelle Sports Active 30 Day Challenge routine. Tijd voor meer heb ik niet en na de lange fietstocht van gisteren is het ook wel goed om iets minder te doen.

Pat en ik hebben afgesproken vandaag naar Washington te gaan. Ik zou rijden, maar Kai heeft om kwart voor drie gitaarles. Nu hij zijn rijbewijs heeft, kan hij er zelf heenrijden, maar heeft dan wel mijn van nodig. Gelukkig vindt Pat het niet erg om te rijden.

Pats vijftienjarige dochter, Katie, die ik eerder deze zomer goed heb leren kennen, komt ook mee. Ik krijg de indruk, dat dat een nogal gedwongen iets is, al ontkent Pat dat. Katie vertelt haar zus aan de telefoon, dat ze of huishoudelijke taken moest doen of mee naar Washington. Herkenbaar, die taktieken heb ik ook in mijn arsenaal om onze kinderen mee te krijgen.

Eerst stoppen we even bij Penn Camera in Tysons Corner. Pat heeft CF kaarten nodig en ik maak van de gelegenheid gebruik een nieuwe cameratas uit te zoeken. De oude is in Aruba, tijdens het galopperen op het strand, gesneuveld. Ik vind een mooie, niet zo dure, Tamrac met veel vakjes.

Door het toeristische gedeelte van Washington rijden we naar Adams Morgan. Dit is een van de meer artistieke en ethnische buurten van de stad. Ik ben er een paar keer geweest en ik heb al lange tijd de wens er te gaan fotograferen. Voor Pat is het de eerste keer in deze kleurrijke buurt.


18th Street



We parkeren in de Park at Adams Morgan parkeergarage voor $12, zo lang als we willen blijven. Er is ook betaalde parkeergelegenheid langs de straten, maar daar mag je maar twee uur staan. $12 is voor Washington een heel goede prijs, de meeste garages vragen $20 voor een dag parkeren (haalt nog niet bij het astronomische bedrag, dat wij ooit in Amsterdam moesten betalen!).

We lopen naar 18th Street op zoek naar een restaurantje om te lunchen. Vrijwel ieder pand hier is een bar of restaurant. In deze buurt kun je goed en goedkoop eten in allerlei ethnische restaurants. Van Ethiopisch tot Nepalees, Libanees tot West-Afrikaans, je kunt het hier allemaal vinden. Alleen zijn we op stap met een vijftienjarige tiener, die niet zo'n avontuurlijke eetster is.

In deze buurt is het even zoeken, voor je een "saai" Amerikaans restaurant vindt. Tot Katie's opluchting komen we "The Diner" tegen. Vreemd genoeg doet dit restaurant wat Parisiaans aan met zijn helemaal open voorkant. Nog vreemder is, dat dit restaurant geen eigen website heeft, terwijl het zeer populair is.


Katie en Pat bestellen, zoals het in een goede diner betaamt, een milk shake. Die zijn aan mij niet besteed, veel te dik (niet drinkbaar) en zoet. Ik houd het bij een Diet Coke. Er staan allerlei verschillende "grilled cheese sandwiches" (tosti's) op het menu. Ik kies de "Popeye". Heel ongewoon: de kaas is feta en natuurlijk is er heel wat spinazie en tomaat op meergranen brood. Een heel erg lekkere combinatie is het.


De service is echter langzaam en ik zit te popelen om op weg te gaan. De kleuren, die ik buiten zie, wil ik vastleggen. Al gauw heeft Katie door, dat het toch wel erg saai zal zijn voor haar. Gelukkig zijn er ook allerlei winkeltjes met sieraden en andere prulletjes om haar aandacht vast te houden.


Zoals altijd blijft Pat voornamelijk op een plek fotograferen, terwijl ik rondloop. Ik heb het geduld er niet voor om van een onderwerp tien verschillende composities te maken, al heeft een restaurant hier zeker mijn aandacht: Madam's Organ. Alles aan dat restaurant van de buitenkant is leuk, ooit moeten we er ook eens eten. Wil ik echter als "beautiful person" wel "ugly" worden??? Ha ha ha!!


We lopen eerst naar Columbia Road, waar we ons echt in een ander land wanen! Alles is in het Spaans! Bij een standje langs de kant schenkt een vrouwtje kokosnoot water in een glas voor een klant. Later zien we haar mango en papaya verkopen. Ik voel me meer in een zuidelijk gebied, dan in Washington DC!

Terug op 18th Street is er een eindeloze schat aan kleuren, lijnen en interessante mensen. Terwijl we fotograferen spreken allerlei voorbijgangers ons aan. Ze wijzen mooie plekjes om te fotograferen aan en vragen, of we journalisten zijn. Duidelijk is men erg trots op deze buurt (en terecht).


Een man vraagt mij, of ik een professionele fotografe ben. Ik antwoord, dat ik slechts een "hobbyist" ben. Daarop wordt hij helemaal enthousiast en duwt me zijn visitekaartje en een folder in handen. Verbijsterd neem ik ze aan. De man loopt verder en als ik bekijk, wat hij mij heeft overhandigd, wordt het me duidelijk, dat hij dacht, dat ik een "lobbyist" was (iemand, die van alles gedaan probeert te krijgen bij de regering). Katie en ik moeten er hartelijk om lachen, want dat is wel het laatste, dat ik ben!!!

Weer iemand anders, een "eclectisch" geklede hoogblonde dame op de hoogste hakken, die ik ooit heb gezien, wil weten of ik bij de Historical Society hoor. Volgens haar komen veel historici hier fotograferen. Ik geloof het graag.


Abstracten zijn er ook genoeg te vinden

Op een gegeven moment staan we foto's te nemen van een muurschildering, als er een straatveger langskomt. Nathan heet hij en hij wil wel even poseren. Helaas belt net op dat moment Saskia op, want Nathan is hilarisch! Hij gaat in de gekste poses staan! Ik krijg er een foto van, maar Pat een heel stel. Hij geeft zijn adres en Pat zal hem de foto's opsturen.


Toevallig staan we naast het Amsterdam falafel restaurant. Er staat, dat ze hier falafels en frietjes verkopen. De vlag is het wapen van Amsterdam en als we dichterbij komen, zie ik tot mijn verbazing "Achttiende Straat" en "eigenaren" op de bordjes staan. De namen van de eigenaren klinken echter helemaal niet Nederlands, dus nu ben ik heel nieuwsgierig!


We hebben allemaal dorst, dus besluiten hier een drankje te gaan kopen. Binnen hangen nog meer Nederlandstalige bordjes. Ik vraag de jongen achter de kassa, of de eigenaren Nederlands zijn. Zoals al verwacht is dat niet het geval, maar ze gaan wel zeker twee keer per jaar naar Amsterdam en zijn helemaal verliefd op die stad.

Terwijl we onze drankjes bestellen, komt de eigenaresse binnen. Ik word aan haar (Arianne) voorgesteld en ze vindt het hartstikke leuk even te kletsen. Zij kent nog geen Nederlands, maar haar man heeft een Nederlandse cd in hun auto, waar ze altijd naar luisteren.

Op weg naar de uitgang valt me op, dat ze "Dutch Mayo" serveren met hun frietjes. Arianne loopt net weer langs en ik merk op, dat dat zo bijzonder is! Dan zie ik ernaast een pomp voor "Peanut Sauce"! Daarnaast is er pas de Amerikaanse ketchup.

Arianne vertelt, dat hun Peanut Sauce zelfgemaakt is en dat het eerst op de Nederlandse manier was gespeld. Er kwamen echter zoveel opmerkingen, dat "saus" "sauce" zou moeten zijn, dat ze het met spijt hebben veranderd. Hier moeten Rick en ik echt eens frietjes gaan eten!

De tijd begint inmiddels te dringen. Katie moet om vijf uur aanwezig zijn voor een cheerleading training en het spitsverkeer is al begonnen. Teruglopend worden we nog opgehouden door Ray. Die heeft een levensgrote poster van Obama opgezet en probeert daar wat extra geld mee te verdienen.


Hij probeert allerhardst ons te laten poseren met de "president". Daar hebben Pat en ik echter geen zin in. Wij willen, dat hijzelf poseert met het "beeld". We betalen hem een paar dollar en beloven de foto's niet te zullen verkopen. Dan gaat hij helemaal los en laat ook nog allerlei "gratis" foto's toe. Hij is een prima verkoper, alleen jammer voor hem, dat hij zich in een minder toeristisch deel van de stad bevindt. Zo te zien zijn wij vandaag zijn enige "prooien".


Toch moet ik toegeven, dat juist al deze interacties met de mensen uit de buurt, dit uitje zo bijzonder maakt. De vriendelijke man met tulband om, die, net als Nathan, de straten schoonhoudt en mij de mooie fotografieplekjes aanwees. De Afrikaanse winkelier, die Katie voor een habbekrats een ringetje en een paar armbandjes verkocht.

En zo ontmoeten we nog veel meer mensen, net zo kleurrijk als hun buurt. Ik fotografeer ze niet veel, want daar zijn ze vaak niet van gediend, maar ze geven een menselijk uiterlijk aan deze mooie architectuur.

Omdat we met zijn drieen zijn, mogen we op de terugweg van de HOV (High Occupency Vehicle) I-66 gebruik maken. Dit maakt een enorm verschil! Zonder oponthoud komen we weer in Vienna aan, ruim op tijd voor Katie's training.

Pat zet mij thuis af en binnen tref ik Saskia met vier vriendinnen en onze buurjongen Cameron aan. Op zich vind ik dat prima, maar het is wel opvallend, hoe vaak ons huis het verzamelpunt is. Ik vraag me af, of andere ouders gewoon niet zoveel kinderen in hun huis dulden.

Als ze gaan gillen en vervelend doen, bonjour ik ze naar buiten. Nog geen kwartier later zijn ze weer binnen! Met gillen en al, dus ik erger me, want ik ben moe. Ik stel voor, dat ze naar het huis van een van de anderen gaan, maar na overleg wordt besluiten dan maar zo stil mogelijk te zijn.

Van mijn buurvrouw Jeanne, die de moeder van een van de kinderen is, weet ik, dat ze zo'n groepje niet binnen duldt. Hetzelfde geldt voor Aoife's moeder. Aan de ene kant vind ik het fijn, dat ze ons huis als een veilige haven zien (de ouders ook). Aan de andere kant wil ik ook weleens gewoon zonder een of meerdere "vreemde" kinderen in mijn huis zijn.

Met zo'n sociaal kind als Saskia komt dat weinig voor. Ik weet echter ook, dat ze, voor we het weten, naar college zal gaan. Liever hier thuis, dus, dan altijd bij anderen, dat ook wel weer. Lekker besluiteloos ben ik dus over dit geval.

Voor het avondeten ga ik nog even buiten zitten. Het is echter best wel koel en ik ril al gauw. Nederlanders zullen lachen, want het is 23 graden, maar als je meer dan dertig graden gewend bent, is dat echt koel!

Rick en ik zijn allebei moe. We bestellen pizza van Pizza Hut, of liever "The Hut", zoals nu op hun dozen staat. Hun dunne korst met allerlei groentes vind ik erg lekker.

Pat en ik hebben besloten dit (school)jaar de diverse buurten van Washington (althans de veilige kant van de stad) te gaan verkennen. Dat betekent het hele westen van het District of Columbia. We hebben nog wat te gaan. Toeristen onderschatten deze stad en blijven voornamelijk in het gedeelte met de monumenten. Het echte Washington vind je echter in een van de buurten, waaronder Adams Morgan.