Mount Vernon Trail

Zaterdag

Op sommige dagen kan ik mezelf er maar niet toe zetten om te beginnen met sporten. Ik weet echter ook, dat als ik het niet doe, ik me daar de hele dag niet lekker over voel. Een soort vreemd schuldgevoel geeft het dan en vaak ook meer spierpijn naarmate de dag vordert.

Nu heb ik daar een tijdje geleden een oplossing voor gevonden. Ik laat mezelf toe er na tien minuten mee op te houden, als ik dan nog steeds echt geen zin heb. Negen van de tien keer blijf ik na die tien minuten gewoon doorgaan. Zo ook vandaag, ik doe een Sports Active "30 Day Challenge" routine en daarna nog een "benen en longen". Na afloop voel ik me mentaal en fysiek een stuk beter.

De dag begon grijs en grauw, maar tegen het einde van de ochtend klaart het, geheel tegen het weerbericht in, helemaal op. Rick, Saskia en ik halen bij Starbucks (voor mij, ik vind hun mozzarella met pesto sandwich heerlijk) en Chipotle (voor de andere twee) in Vienna lunch en nuttigen die op het terrasje daar.

Met zulk heerlijk weer moet ik gewoon naar het zwembad! Dat is nog maar iets meer, dan een week, geopend en voor volgende week worden koelere temperaturen voorspeld. Nu grijp ik mijn kans, dus. Als ik mijn twintig baantjes zwem, zie ik, dat Chris, een van mijn overbuurvrouwen, er ook is.

Haar oudste is net voor het eerst naar college vertrokken, dus als ik haar vraag, hoe het ermee gaat, verwacht ik een verhaal daarover. Chris antwoordt: "Helemaal niet goed!". Dat doet me schrikken! Het gaat niet over haar oudste, maar haar schoonouders.

Haar schoonouders van 81 en 85 zijn vorige week door een dronken bestuurder aangereden. Het was vier uur 's middags, dus klaarlichte dag. Hij dwaalde in hun baan en reed hen frontaal aan. Hij reed in een Suburban (grote SUV) en zij in een Honda Accord.

De dronkenlap kwam er met een bloedneus vanaf en haar schoonouders vechten voor hun leven in het ziekenhuis. De luchtzakken hebben hun leven gered, maar haar schoonmoeder vooral heeft vrijwel ieder bot in haar lichaam gebroken en al een aantal operaties moeten ondergaan. Beiden hebben ze alle ribben gebroken. Hun levens zullen, mochten ze al ooit weer lopen of op zichzelf kunnen wonen, nooit weer hetzelfde zijn.

Het ergste vindt Chris nog, dat dit de derde keer was, dat deze figuur een ongeluk door alcohol heeft veroorzaakt! Zij en haar man zijn razend, maar kunnen niets met die woede. Echt verschrikkelijk! Het is toch onvoorstelbaar, dat zo'n persoon nog een rijbewijs heeft? Ik weet echt niet, wat ik kan zeggen, om te troosten, het is te naar voor woorden.

De kinderen gaan vanavond allebei bij vrienden eten, dus hebben Rick en ik de kans er samen op uit te gaan. Al een tijdje wil ik graag de film "The Time Traveler's Wife" zien. Het boek vond ik fantastisch. Rick denkt mij gewoon een plezier te doen door mee te gaan, maar is blij verrast door het verhaal, wat geen zoetsappig "boy meets girl and they live happily ever after" geheel is.

Afgaand op Ricks reacties, die niet gebaseerd zijn op vergelijkingen met het boek, is men geslaagd er een goed verhaal van te maken. De film haalt de hoogtepunten uit het boek en laat belangrijke passages achterwege, maar het zou ook veel te lang worden om het hele boek te verfilmen. Ik was erg benieuwd, hoe ze er op het witte doek een geloofwaardig verhaal van zouden maken, en wat ons betreft is dat prima gelukt.

Na afloop gaan we een hapje eten bij Gordon Biersch beneden in Tysons Corner mall. Rick heeft net een speciale Stein Club kaart van ze gekregen, die hij in wil wijden. Hij krijgt zijn eigen speciale bierpul vol met hun bier ervoor.

Het eten is, zoals altijd bij dit zeer redelijk geprijsde restaurant, erg goed. Mijn filet mignon medaillons met in gorgonzola gebakken aardappeltjes en een boontjes, paprika en champignons melange komt perfect klaargemaakt. Ook Rick smult van zijn garnalen taco's. Beide gerechten kosten rond de $20, echt goedkoop voor deze kwaliteit.

We gaan aan de vroege kant naar bed, want we willen morgen redelijk vroeg op.

Zondag

Tot mijn verbazing staat Rick net na achten al naast zijn bed! Ik heb om negen uur met Jan afgesproken om te gaan fietsen, dus blijf nog even liggen. Als ik beneden kom is Rick weg. Dat kan alleen maar een lekker Starbucks ontbijtje betekenen straks!

Inderdaad komt Rick even later met een ijskoffie voor mij en een latte voor hem en ontbijtsandwiches thuis. Het is heerlijk weer, dus we genieten er buiten op het deck van.

Het oorspronkelijke plan voor vandaag was, dat Janet en ik een stuk zouden gaan fietsen en dan de mannen voor de lunch zouden ontmoeten. Dat kan helaas geen doorgang vinden, want Paul moet vanochtend onverwacht naar zijn werk. We stellen dat uitje dus even uit tot volgende zaterdag.

Na het ontbijt laden Jan en ik onze fietsen op haar auto. Dat de mannen niet kunnen komen, wil niet zeggen, dat wij niet kunnen gaan, natuurlijk. Dit keer parkeren we bij dichtbij het vliegveld op de grote parkeerplaats van Gravelly Point. Het is er druk, maar we vinden met gemak een plek.

Ons doel is om helemaal naar Mount Vernon te rijden, zo'n 23 kilometer verderop. Dit deel van het Mount Vernon Trail, na Alexandria, heb ik nog nooit gereden. Ik ben dus erg benieuwd!


Beschilderde panelen onttrekken de minder mooie delen van Alexandria aan het oog.

Het wordt werkelijk een prachtige rit! Dit pad is heel goed onderhouden. Afwisselend rijden we op een houten "boardwalk" en op asfalt. We komen door moerassen en het pad loopt dan weer vlak langs de Potomac rivier met prachtige uitzichten en daarna weer door het bos.

Dit gedeelte is minder druk, dan het gedeelte, dat we vorige week reden. Waarschijnlijk, omdat dat dichter bij de stad ligt. Slechts ongeveer een kilometer van het pad loopt door een buurt, de rest is alleen voor niet gemotoriseerd verkeer.

Wel valt het ons op, dat het heel veel heuvel op gaat! Mount Vernon, het landgoed van George Washington, ligt ook flink boven de rivier. George Washington gebruikte dit pad al om naar Alexandria te gaan. Hij wist het plekje wel te vinden, want de uitzichten zijn schitterend.


Voor Jan is het alweer vele jaren geleden, dat ze Mount Vernon heeft bezocht. Ze staat versteld, hoe het is uitgebreid. Vandaag hebben we geen tijd om naar binnen te gaan, dus ze neemt zich voor binnenkort met Paul hier terug te keren. Dit is pas het tweede (school)jaar, dat zij hun weekenden gevrijwaard hebben van allerlei sport- en muziekverplichtingen van hun kinderen. Nu hebben ze weer tijd het gebied te verkennen (alleen is Paul niet zo ondernemend, dus is Jan blij mij te hebben, ha ha!).

De terugweg gaat vele malen sneller, want die loopt voor het grootste gedeelte heuvel af. Wij hebben het pad dus in de juiste richting genomen, want je wilt aan het einde van een lange tocht niet al die heuvels op!

In Alexandria strijken we neer op het terrasje van de Fish Market. Dit restaurant is er al zolang ik hier kom en serveert zonder uitzondering lekkere gerechten voor weinig geld. Janet en ik bestellen een Annie May's Seafood Salad voor $9,99. We krijgen een enorm bord met heerlijke garnalensalade, groentes, meloen en aardbeien. Het is bijna te veel om op te kunnen!


Intussen vermaken we ons met mensen kijken. Kennelijk is er een conventie van vrouwen van de Red Hat Society hier, want we zien de meest uitzonderlijk geklede oudere dames met rode hoeden op (net zie ik op de website, dat er inderdaad meer dan 800 Red Hatters hier in DC zijn)! Een van hen, flink gezet, draagt een t-shirt, waarop staat: "This body is still hot, it just comes in flashes". Humor hebben ze zeker!

Na die heerlijke lunch zijn de overgebleven vijf mijl terug naar de auto gauw afgelegd. Alles bij elkaar hebben we vandaag 29,1 mijl gefietst (bijna 47 kilometer). Dat is wel het verst, dat ik ooit heb gefietst op een dag, volgens mij. Het voelde, ondanks de heuvels, niet zo ver, omdat er onderweg zoveel te zien was!

Thuis tref ik Rick hard werkend aan een project in de tuin aan. Hij repareert een apparaatje, dat het aanvoelt, als er iemand onze oprit oprijdt. Voorheen piepte dat ding constant, om gek van te worden. Echt blij met deze onderneming ben ik dus niet. Rick belooft het snel te veranderen, zodat het minder ergerlijk is. Het zal me benieuwen.

Mijn broer uit Nederland belt en ik heb alweer maanden niet met hem gesproken. Gelukkig gaat alles prima met hen. Zo heb ik dit weekend met beide broers gesproken, want de "Canadese" belde gisteren. Nu zuslief nog, die ik maar niet te pakken kan krijgen na haar vakantie, en ik ben weer bijgekletst over het reilen en zeilen van mijn brusjes.

Katja komt ook enthousiast op MSN: ze heeft een baantje gevonden. Ze gaat ongeveer achttien uur per week in een van de dining halls bij Virginia Tech werken. Ze verdient er nog lekker mee ook, helemaal goed.

Na het avondeten van zalmkabobs van de plaatselijke mediterraan (die heerlijk zijn!)blijven Rick en ik op het deck zitten. De temperatuur voelt bijna herfstachtig aan en voor morgen worden veel koelere temperaturen voorspeld. Wel goed voor de plannen, die Pat en ik hebben.

PS: Geen nieuwe luizen of neten zijn, na heel veel kammen, ontdekt. De hoop is dus, dat we daar vanaf zijn.