Fietsen langs de Potomac

Zaterdag

Na een wat onrustige nacht, want het dekbed gleed telkens of helemaal naar Rick of helemaal naar mij toe, open ik de gordijnen en zie, dat het buiten plenst van de regen! Zijn wij even blij, dat we gisteren alles verhuisd hebben! Dit zuidwestelijke gebied van Virginia krijgt (volgens Katja) meer regen, dan wij in het noorden.

Als ik Katja opbel om te vragen, of we ontbijt voor haar mee kunnen brengen, antwoordt ze zeer slaapdronken. Dat terwijl ze gisteravond heeft beloofd vanochtend op tijd op te staan.

Het blijkt, dat een aantal huisgenootjes haar ver na middernacht hebben gevraagd voor "designated driver" (BOB) te spelen, waardoor ze pas heel laat sliep. Hopelijk wordt dat geen trend! Ook heeft Sushi Katja wakker gehouden met veel miauwen en slaapt ze de eerste nacht ergens nieuw nooit goed. Ze is dus allerminst uitgerust.

Rick en ik halen ontbijt en koffie bij Starbucks en, als we rond tienen bij het appartement aankomen, zijn tot onze verbazing alle vier de meiden uit de veren. Ook hebben ze vannacht al een logee gehad. Shannon heeft na hun feestje op de bank geslapen. Dat wordt een gezellige boel, zo te zien!

Wij willen zo snel mogelijk door, want Rick en ik hebben (achteraf gezien heel, heel, heel optimistisch) om zeven uur een reservering bij een restaurant in Washington om onze trouwdag te vieren. Katja heeft nog van alles nodig, bovendien moet Rick nog helpen met dingen ophangen en de printer aansluiten.

Omdat Sushi gisteren al wegliep, heeft Katja besloten haar een halsbandje met haar naam en telefoonnummer erop om te doen. Bij Petsmart hebben ze zo'n machine, die die gegevens op een hangertje ingraveert.

Er zijn een aantal mensen, die hun heel kleine puppies mee hebben genomen. Katja en ik knuffelen die, terwijl we op het ingraveren wachten. Een paar zestien weken oude puppies (broer en zus) zijn "chugs". Dat is een kruising tussen een chihuahua en een pug. Ik had er nog nooit van gehoord! Ze zien er leuker uit, vind ik, dan die twee pure rassen (niet om chihuahua of pug liefhebbers op de tenen te trappen, maar ik vind dat nu eenmaal niet zulke aantrekkelijke rassen).

Rick maant tot spoed en ik trek Katja weg van de babyhondjes. Die zou er nog uren mee lopen knuffelen anders. Het valt me op, hoeveel hondenliefhebbers hier zijn. Bij Katja's appartementencomplex lijkt ook iedereen er wel een te hebben, zo druk was het in het mini-hondenparkje daar!

De tweede stop is Target. Daar ziet het compleet oranje met bordeauxrood van alle Virginia Tech kleding, die iedereen aan heeft! Het is beredruk en veel is uitverkocht.

Katja heeft toch nog heel wat nodig en wij moeten ook onze bijdragen aan het appartement nog leveren. Het meeste is al door de andere ouders meegegeven, dus we komen er makkelijk af. Ze hebben alleen nog een grote vuilnisbak voor in de keuken, handdoekjes voor in de badkamer en wc en vaatdoeken voor de keuken nodig. Natuurlijk hebben we eerder al de slow cooker en het koffiezetapparaat gekocht, die iedereen zal gebruiken.

Doordat het zo druk is, neemt het bezoek aan Target meer tijd in beslag, dan we hadden gerekend. Het is al na twaalven, als we eindelijk hebben afgerekend. De reservering van zeven uur in DC gaan we zeker niet meer halen. Rick wil er nog acht uur van maken, maar ik wil wel kunnen genieten, anders is het zonde van het geld. Het restaurant is helaas zondag gesloten, dus verzetten we alles naar maandagavond.

We nemen onze lunchpauze bij Macado's. Dit is een erg gezellig restaurant, waar het menu voornamelijk uit allerlei soorten sandwiches bestaat. Beide kanten ervan zijn met verschillende combinaties bedrukt en dan kun je nog eens je eigen combinatie samenstellen.


Rick en ik kiezen een "Bobagger", een stokbroodje met steak, kaas, allerlei groentes en mosterd, in plaats van mayonnaise (waarom men hier op alle broodjes mayonnaise wil doen is me nog steeds een raadsel). Katja gaat voor de "Carpetbagger", die lijkt wel op ons broodje, maar heeft een andere soort kaas en Thousand Island dressing. We laten het ons goed smaken!

Gesterkt beginnen we aan de tweede shopping trip: de levensmiddelen bij de Kroger, de enige supermarktketen in Blacksburg. We hebben alweer het geluk, dat de andere ouders ons voor zijn gegaan en al de meeste "algemene" benodigdheden voor het appartement hebben gekocht. De meisjes betalen natuurlijk hun dagelijks eten van hun maandgeld, maar het is wel lekker, als ze met een basis beginnen.

Dat we hier niet meer in ons internationale gebied zitten, wordt al gauw duidelijk.
De groente en fruit afdeling is beduidend kleiner en heeft heel wat minder "exotische" keuzes. Na wat zoeken vinden we het meeste op Katja's lijstje en gaan terug naar het appartement.

Terwijl Rick en Katja met behulp van Ricks gereedschap dingen ophangen, ruim ik op en ga naar de grote dump naast hun appartement om het afval weg te brengen. Langzaam maar zeker wordt de zitruimte netter, want daar hadden we al Katja's spullen zolang neergelegd. Haar kamer is zo klein, dat we alle ruimte nodig hadden om te maneuvreren.

De tijd vliegt voorbij en we moeten nog naar de boekenwinkel om Katja's leerboeken te kopen. Gelukkig heeft ze die al, voor zover mogelijk, tweedehands gereserveerd, zodat het uiteindelijk te betalen bedrag nog wel enorm hoog is, maar niet de grote schok van vorig jaar, toen ze alles nieuw kocht. Toch sta ik iedere keer weer verbaasd over de prijzen. Een heel dun, zichtbaar gebruikt nota bene, Biologie boek kost bijvoorbeeld nog $65!

Het is al na vieren, als we klaar zijn, en Rick en ik willen naar huis. Katja maakt zich echter nog druk over haar printer, waarvan ze niet weet, hoe ze die aan de praat moet krijgen. We gaan dus toch nog even mee terug naar Windsor Hills en Rick helpt haar het apparaat aansluiten.

Dan is het moment dus echt gekomen. Voor mij voelde het toch wel een beetje, alsof Katja dit keer ook het afscheid aan het rekken was. Vorig jaar kon ze niet wachten, tot we vertrokken. Ze is natuurlijk erg moe en ook zij heeft een fijne zomer thuis achter de rug en is toch wat nerveus voor het begin van het schooljaar.

Na een flinke knuffel laten Rick en ik haar met een gerust hart achter. Ze woont hier hartstikke leuk met haar beste vriendin en de twee andere meisjes en heeft haar geliefde poes zelfs bij zich. Natuurlijk moet ik even slikken, maar ik had meer moeite, toen ik vrijdag haar kevertje weg zag rijden.

Gelukkig is de regen van vanochtend helemaal verdwenen, dus we hebben mooi weer tijdens de terugrit. Aangezien we niet voor tienen thuis zullen zijn, bestellen we eten voor Kai en Saskia bij Mr. Fastman. Die vertellen, dat het thuis flink onweert.


Het is hier wel heel mooi!

Bij Staunton beginnen onze magen ook te rommelen en zien we een Chili's vlak langs de snelweg. Als we parkeren, realiseren we ons, dat we hier vorig jaar ook hebben gegeten met Kai en Saskia op de terugweg van Virginia Tech.

Rick en ik kunnen de verleiding van hun boneless buffalo wings (kippe"vleugeltjes" zonder bot met een pittige saus) niet weerstaan. Daarom neem ik een hoofdgerecht van de "Guiltless" sectie. De zalm komt prima bereid, niet te ver doorgebakken, en de broccoli en worteltjes smaken ook goed.

Het tweede stuk van de reis lijkt eindeloos te duren! Ik kan me opeens verplaatsen in de schoenen van kleine kinderen, die telkens vragen: "Zijn we er bijna?" Tergend langzaam gaat het, terwijl Rick er toch goed de vaart in zet. Dat komt voornamelijk, omdat ik letterlijk pijnlijk vermoeid ben en niet kan wachten, tot ik mijn bed kan opzoeken!

Pas om kwart over tien rijden we onze oprit weer op. Kai en Saskia zijn blij ons weer te zien en Cosmo natuurlijk ook. Al heel snel zoeken we allemaal ons bed op!

Zondag

Doodmoe van de afgelopen paar dagen heb ik moeite met wakker worden vandaag, ondanks de stralende zon, die door de lamellen schijnt. Rick staat om negen uur op, maar dat lukt mij niet. Met moeite dwing ik mezelf om half tien uit bed.

Zo doezelend vraag ik me af, wat voor avonturen we in de komende maanden weer zullen beleven. In de zomer is het zo makkelijk om leuke en interessante dingen te doen, daarom vliegt die ook voorbij. Ik heb allerlei plannen voor de herfst en winter, eens zien, wat ervan komt.

Net als ik me afvraag, of ik Janet zal bellen om te gaan fietsen, gaat de telefoon. Het is Janet, of we vandaag nog gaan fietsen? Ik grijp de gelegenheid met beide handen aan, alleen zijn we allebei een beetje uitgekeken op het W&OD pad naar Herndon. Ik vraag Janet dus, of ze zin heeft in een avontuur. Daar is zij zeker wel voor te vinden (heerlijk, toch, zo'n vriendin?).

Op mijn voorstel om de auto bij Theodore Roosevelt Island te parkeren en dan langs de Potomac richting Mount Vernon te fietsen, reageert zij heel enthousiast. Dat wordt dus het plan van vandaag. We spreken af om half elf te vertrekken.

Rick heeft inmiddels ontbijt gehaald bij Starbucks, zoals iedere zondag. Samen eten we het op het deck op. Het weer is werkelijk schitterend vandaag, na de hoge vochtigheidsgraad van gisteren.

Nadat we de fietsen achterop Janets auto hebben bevestigd, rijden we richting Washington. Om bij het eiland te komen moeten we eerst de Roosevelt brug over, de stad in, en dan de Memorial brug over de stad weer uit naar de parkeerplaats. Gewoonlijk is er ruim parkeergelegenheid, maar het is een prachtige dag vandaag en alles staat vol.

Wij hebben echter geluk, want als we de parkeerplaats oprijden, gaat er net een stel weg. Voor ons staat een rij wachtenden, maar wij hebben zo een plek, hoera!!! We pakken de fietsen, ons water en gaan op weg.


Het eerste gedeelte van het pad is een houten "boardwalk". Erg mooi is het, helemaal in de schaduw met hoge bomen aan weerszijden. Daarna wordt het pad van asfalt. Ook hier staan overal bomen, die ervoor zorgen, dat er veel schaduw is. Vooral de enorme treurwilgen vallen op, echt prachtig!

Eerst hebben we uitzicht op de monumenten van Washington, dan rijden we naar Reagan National Airport. Vlak daarvoor is Gravelly Point, waar allerlei mensen staan om de vliegtuigen te zien landen en vertrekken. Helaas vertrekken ze vandaag over onze hoofden. Het is indrukwekkender, als ze landen over Gravelly Point, dan heb je echt het gevoel het landingsgestel te kunnen pakken.


Het vliegveld

Wij fietsen verder en komen door een mooi stuk natuur met moerassen en wouden. Op sommige plaatsen zijn er toiletten en water aanwezig. Dan komen we aan in Old Town Alexandria. Het pad hier leidt langs de rivier. We zien de gezellige King Street en de Captain's Row, daterend uit 1783. We besluiten hier de volgende keer te gaan lunchen.

Onze tocht zet zich voort. We rijden onder de nieuwe Woodrow Wilson brug door, wat dat de vierde grote autobrug maakt van deze tocht. We reden net ook onder een spoorwegbrug door, precies op het moment, dat er een Amtrak trein overheen reed.

Bij Belle Haven vullen we onze waterflessen en maken gebruik van de toiletten. We hebben er net iets meer dan tien mijl opzitten. Vandaag is dit ons keerpunt, maar we nemen ons voor de volgende keer echt tot Mount Vernon te rijden (zo'n zeven mijl verderop (1 mijl = 1,6 km).

Op de terugweg maak ik een aantal foto's, want nu hebben we de zon in de rug. Een vriendelijke skater biedt aan ook een foto van Jan en mij samen te nemen. Die is niet mijn favoriet van mij, maar ik plaats hem toch, omdat het leuk is een foto van ons samen te hebben. We hebben echt van deze fietstocht genoten!


Terug bij de parkeerplaats staat er een National Park Service tent met koud water (heerlijk!!!) en allerlei informatie over de parken en paden in deze omgeving. We nemen een aantal brochures mee, want er is nog zoveel te verkennen! Ik heb deze route al vaker gedaan, maar Jan, in al haar 27 jaar (twee jaar langer, dan ik) in dit gebied, nog nooit.

Als we terugrijden, zien we over de rivier ook nog een prachtige bald eagle vliegen! Dat maakt de dag helemaal voor mij! Ik hoef niet naar het westen voor mooie natuur en interessante dieren. Wij hebben hier ook bald eagles, wasberen, herten en in de Shenandoah beren. Zoveel mensen denken hier in het oosten minder natuur te vinden, maar dat is allerminst waar.

Thuis heeft Rick inmiddels het kniehoge gras gemaaid. Ik heb een email van Katja, dat haar kamer klaar is en willen wij het zien? Natuurlijk willen we dat, dus we staan met zijn vieren klaar voor de webcam op "mijn" (mijn eigen laptop heb ik nog niet terug) laptop.

Heerlijk, die moderne technologie: we zien allemaal precies, hoe leuk haar kamer nu is en Katja kan met Rick ruzieen over haar printer, die nog niet goed werkt. Voor- en nadelen van dit virtuele contact, Rick is er niet blij mee, maar lost Katja's probleem wel via de webcam op.

Saskia heeft Alexandra te logeren en wij nemen haar mee uit eten. We gaan al vroeg naar Chevy's. We hebben al een tijdje geen Tex-Mex meer gegeten en dit is een van de betere restaurants.

We krijgen een tafeltje op hun terras en het eten is fantastich! Van de simpele quesadilla's voor de meisjes, tot de gegrilde vistaco's voor mij. Rick bestelt de mixed grill (biefstuk, kip en garnalen) voor $17, die hem veel te veel is! Probeer dat voor die prijs eens in Nederland. Dit doet me namelijk erg denken aan maaltijden bij bistro's daar. Die prijs is toch onvoorstelbaar, of begeeft mijn geheugen zich?

In ieder geval was het lekker, zijn we weer voldaan terug en wens ik alle krekels welterusten, want deze laptop gaat naar binnen en ik ga naar bed.