We zijn er weer!

Pas na tweeen ben ik in slaap gevallen, dus het kost me erge moeite op te staan. Rick is iets eerder op, want hij wil vandaag ook nog wat werk verrichten. Gelukkig heeft hij een enorme pot koffie gezet, die me weer wat bij mijn positieven brengt.

Onze eerste daad van de dag is onze kledingtassen uit te pakken. De eerste was gaat de wasmachine in, die verder de hele dag overtijd maakt. De kinderen doen allemaal hun eigen was, wat mij erg helpt. Katja zorgt er ook voor, dat al haar kleren, die ze mee terug naar school wil nemen, schoon zijn, dus zij heeft helemaal een berg!

Gisteravond heb ik naar de paar berichtjes op ons antwoordapparaat geluisterd. Een ervan was van Katja's gynaecologe, dat ze haar kantoor moet bellen over de uitslag van haar test. Hier krijgen tieners uitstrijkjes, zodra ze aan de pil gaan.

Katja schrok zich natuurlijk lam, want die dacht meteen het ergste. Mij leek het niet aannemelijk (hoewel niet onmogelijk), dat een negentienjarige al slechte cellen in haar pap kon hebben. Ik stelde haar gisteravond dus zoveel mogelijk gerust, maar natuurlijk speelden bij ons beiden toch allerlei mogelijkheden door het hoofd (vandaar mijn late in slaap vallen).

Katja's eerste daad is dus om de dokter te bellen. Het duurt even voor de verpleegster terugbelt, maar dan komt Katja opgelucht haar kamer uit. Het uitstrijkje is gewoon niet goed uitgevoerd en moet in december opnieuw worden gedaan.

Dat is een van de dingen, waar ik gemengde gevoelens over heb hier in de VS. Aan de ene kant vind ik preventieve zorg natuurlijk erg goed, maar naar mijn gevoel slaat het hier naar de andere kant door. Ik heb nu al een aantal keren een paar heel nerveuze dagen of zelfs weken doorgemaakt, omdat een (in mijn ogen overbodig) testresultaat niet helemaal goed was. De daaropvolgende test wees dan uit, dat er iets mis was gegaan bij het lezen van de resultaten. Het gulden medium moet nog uitgevonden worden, neem ik aan.

Ook voor mij stond er een berichtje op het antwoordapparaat, waar ik direct op wil reageren vanochtend. Richards Computer, waar ik mijn HP laptop bijna een week voor ons vertrek naar Aruba heen bracht voor reparatie, beweert, dat ik geen garantie meer heb op deze machine.

Om te beginnen erger ik me eraan, dat ze dat in de vijf dagen, voor we naar Aruba vertrokken, niet hadden kunnen uitvinden. Ten tweede hebben we destijds in 2007 een drie jaar garantie bij de laptop gekocht. Vorig jaar ging die ook stuk en was het hetzelfde verhaal. Toen belde ik HP met alle informatie en werd me verzekerd, dat alles nu in orde zou zijn. Niet dus, grrr!!!

Nadat ik de nummers van de computer van Richards heb gekregen, bel ik HP Klantenservice op. Daar krijg ik een Indiaas klinkend persoon, die van een briefje af lijkt te lezen. Hij snapt in ieder geval nul comma nul van mijn verhaal en blijft maar herhalen, dat er geen garantie op deze computer is. Gefrustreerd hang ik op en bel Rick om te vragen, waar de garantiepapieren zich bevinden.

Gelukkig zijn die gauw gevonden en heb ik daadwerkelijk bewijs in mijn handen, dat de computer voor drie jaar verzekerd is. Ik bel HP terug en krijg gelukkig een Amerikaanse vrouw aan de telefoon. Zij weet, wat ze doet en zet alles gauw op. Alleen moet ik nu 24 tot 48 uur wachten tot hun verkoopafdeling alles goedkeurt. Het is toch te gek, die garantie was niet gratis en ik moet wachten tot ze het goedkeuren???

Volgens de HP medewerkster heb ik de garantie nooit geregistreerd, zoals het zou moeten. Ik spring bijna uit mijn vel! Niet alleen hebben we dat gedaan, maar vorig jaar moest ik door hetzelfde proces en werd me verzekerd, dat alles toen in orde was! Ik bedank haar voor haar hulp, zij kan er tenslotte ook niets aan doen. Maar ik neem me stellig voor geen HP laptops meer te komen.

Patrick van Richards Computer doet heel laconiek. Ze checken wel zo af en toe, of de toestemming er is. Ik probeer toch wel even duidelijk te maken, dat ik mijn laptop zo gauw mogelijk terug wil! Dit alles is niet bevoordelijk voor mijn humeur, deze eerste dag na de vakantie!

Door al dit gedoe heb ik bovendien geen tijd om te sporten. Misschien ook maar goed, want ik ben echt moe van de reis. Morgen is er weer een dag.

Als ik begin met het uitpakken van de tas met Nederlandse lekkernijen, waarvan ik denk, dat het mijn humeur zal verbeteren, volgt er weer een onaangename verrassing. Duidelijk heeft iemand aan onze spullen gezeten en ervan gegeten!

Allerlei verpakkingen zijn open. Eerst denk ik nog, dat het komt, omdat er met de tas (die toch flink zwaar was) is gegooid. Maar dan zie ik, dat er met een vinger een lik uit de opengemaakte pot sate saus is genomen. Bah! Die gaat meteen de prullebak in, zonde!

Katja zit erbij, terwijl ik uitpak, en onze monden vallen open van verbazing! Uit de rol drop Mentos zijn zeker vier snoepjes verdwenen. Uit een pakje van de mini Kanjers (gelukkig zijn er meerdere) zijn twee van de kleine stroopwafels verdwenen. Dat gebeurt niet door met een tas te gooien! Gelukkig zijn er ook nog een heel stel ongedeerde levensmiddelen.

Vreemd is het wel en ik vraag me af, wie het heeft gedaan. De Amerikaanse TSA laat altijd netjes een briefje achter, als ze bagage doorzoeken, en die kennen die produkten toch helemaal niet. Ik verdenk dus de Arubanen, maar ja, waar klaag je dan?

Om nog even na te genieten, gaan de kinderen en ik met zijn vieren bij Noodles & Company lunchen. We eten buiten op het terrasje, al is het erg vochtig en drukkend warm. Het is hier nota bene warmer, dan in Aruba.

Terwijl we daar zitten, parkeert er een grijze Toyota Sienna met een Nederlands diplomatiek nummerbord (letters FS). Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd stapt uit en loopt de Starbucks binnen. Eigenlijk zou ik haar wel willen aanspreken, maar durf dat dan toch weer niet. Volgens mij heb ik die auto al vaker gezien, dus ze woont in onze buurt. Als er hier iemand meeleest, die in Vienna woont met een grijze Toyota Sienna, maak je dan kenbaar (je weet maar nooit).

Na de gezellige lunch gaan we met zijn allen Cosmo ophalen. Die hebben we stuk voor stuk enorm gemist. Hij ons ook, zo te zien, want we krijgen ieder op ons buurt een zeer enthousiaste begroeting. Dit keer heeft hij een mooi oranje doekje om zijn hals gekregen na zijn (gratis) bad. Katja ziet het als een Virginia Tech kleur, ik als een typisch Nederlandse kleur.

Thuisgekomen leent Katja mijn SmarTrip kaart om naar de metro te gaan. Ze wil daar parkeren, maar komt even later weer binnen. Haar auto start niet. Ik ga luisteren en hij maakt dat typische klikgeluid van een lege accu. Ik zet Katja af bij het metrostation, want dit is haar enige kans om een vriend, die ze al twee jaar niet heeft gezien, te ontmoeten. Thuis bel ik gauw de AAA.

Net als ik gebeld heb, begint het te plenzen! Gewoonlijk duurt het zeker drie kwartier, voor er iemand verschijnt om te helpen, zeker als je gewoon thuis bent. Maar in deze plensregen staat er al binnen een kwartier een sleepwagen voor de deur.

Op blote voeten en gewapend met een paraplu begroet ik de monteur. Die doet een regenponcho aan en checkt Katja's accu. De tropische stortbui, die over ons heenkomt, lijkt hem niet te deren. Al gauw heeft hij een diagnose: de accu moet vervangen worden, hij kan hem niet meer opladen. Gelukkig kan hij dat hier en nu doen voor de speciale AAA prijs, die ook nog eens zes jaar garantie geeft. Dat neem ik met beide handen aan, want Katja moet overmorgen wel zonder problemen naar Blacksburg kunnen rijden!

Zo gauw als het begon met regenen, zo plotseling is het ook weer droog. Alsof er ergens iemand een kraan aan- en uitzet. Leah is buiten met Diego, die volgens haar al dagen op Cosmo wacht. Die laatste hoeft maar "Diego" te horen en hij komt naar buiten vliegen. Echt schattig, die hondenvriendschap!

Katja's auto start na een kwartiertje weer met de nieuwe accu en ik betaal de monteur. Tussen de bedrijven door dirigeer ik Kai en Saskia met het uitpakken en wassen van hun spullen. Saskia heeft intussen Laura, Aoife en Alexandra hier, dus ik moet haar zo af en toe echt even tot helpen aanmanen. Grappig is, dat de vriendinnen zonder morren meehelpen met uitzoeken en opvouwen.

Natuurlijk hebben we na twaalf dagen afwezigheid niets in huis. Daarvoor ga ik naar Whole Foods, waar ik het allerbelangrijkste haal, want Peapod komt morgen de rest bezorgen.

Ook bedenk ik me, dat Katja's eerste schooldag maandag al is en ik traditioneel daarvoor een vrolijke hoorn maak met allerlei schoolspullen en lekkers erin. In Vienna haal ik bij Michaels en CVS de benodigdheden daarvoor. Grappig toch, dat de kinderen deze traditie, die ik op de peuterschool met ze ben begonnen, nog zo in ere willen houden, zelfs op college.

Nu alle was gewassen is en de tassen, zover mogelijk (van Ricks spullen blijf ik af), uitgepakt, ga ik lekker op het deck zitten. Christine belt en we kletsen gezellig bij. Daarna eten we met zijn allen buiten van Katja's geliefde kabobs van Neighbors, die bezorgd worden door Mr. Fastman.

Het uitzicht is geen turquoise zee, maar toch erg mooi met de bomen, cardinaaltjes en eekhoorns. In plaats van de golfslag hoor ik een gezang van krekels en cicades, heel zomers. Het is goed om weer thuis te zijn (al kan ik zonder de muggen!) en na deze zeer drukke eerste dag terug ga ik gauw mijn bed weer opzoeken!

PS: Voor degenen, die mijn weblog over Aruba volgden: Rick heeft vandaag met American Car Rental gemaild en zij vroegen $100 voor de schade aan de bumper. Rick bracht onze kosten voor de Natural Pool van $60 naar voren en ze waren het ermee eens, die ook terug te betalen. Al met al dus $40 voor onze kosten en dat vinden we heel schappelijk. Ik vond het nodig dit nog te schrijven, omdat we minder tevreden waren over hun service dit jaar en ik dat in dat reisverslag duidelijk beschreef. Ze hebben alles echter prima opgelost, dus we zullen volgend jaar, indien we weer naar Aruba gaan, weer van hen huren. We zullen dan wel heel duidelijk maken, dat we een 4x4 voertuig willen.