Lijstje afwerken

Gisteravond heb ik een lijst gemaakt van alles wat er nog gedaan moet worden, voor we vertrekken. Er staan vooral veel dingen voor Katja op, want na Aruba hebben we slechts twee volle dagen voor we haar terug naar Blacksburg verhuizen.

Katja zelf moet vanochtend al vroeg oppassen. Dit oppasbaantje zal ze tot de laatste dag voor haar vertrek blijven doen. Ze verdient ook een fijne $40 voor de ochtend, dus dat tikt lekker aan.

Christine belt om bij te kletsen. Via Facebook houden we ook contact, maar telefoneren is toch persoonlijker. Het ziet ernaar uit, dat haar vierde boek weleens gepubliceerd zou kunnen worden. Ze heeft een aantal geinteresseerde agents ervoor en heeft er net een schrijfwedstrijd mee gewonnen. Hartstikke goed, natuurlijk!

Na een intensief uur Sports Active ga ik aan de gang. Ik bel het hotel in Aruba om me ervan te verzekeren, dat we aansluitende kamers hebben en een extra bed op de kamer van de kinderen. Zo te horen is alles precies gereserveerd, als we wilden, en ik kan nu helemaal niet meer wachten om die mooie turquoise met blauwe zee weer te zien!

Katja moet een nieuwe pil beginnen en kreeg daarvoor een recept voor een jaar mee van de gynecologe. Onze verzekering vereist, dat we die opsturen, anders betalen ze het niet. Maar Katja heeft niet genoeg pillen om daarop te wachten en had er maandag niet aan gedacht een extra recept voor een maand te vragen. Gelukkig is het geen probleem en belt de assistente van de dokter het even in naar de Rite Aid.

Het jaarrecept moet ik dus nu opsturen, zodat de eerste drie maanden ervan hier zijn, als we terugkomen. De website van de verzekering is heel gecompliceerd en ik moet echt wroeten om het bestelformulier te vinden. Lijkt me toch, dat dat is, wat de meeste mensen nodig hebben! Enfin, het ligt in de brievenbus, dus daar zijn we hopelijk voor een jaar vanaf.

Bij Rite Aid koop ik ook maar Sam-E en andere vitamines, zodat ik niet naar Whole Foods hoef. Dat scheelt weer een ritje. Saskia is mee, want die heeft shampoo en conditioner nodig. Dat is iets, waar ik zelf heel lang me doe, maar voor mijn gevoel kopen de meisjes die constant!

Bij Inkstop zijn de SD kaarten halve prijs ($20 voor een 4gb). Omdat mijn laptop nog niet gemaakt is en deze laptop niet genoeg ruimte heeft voor foto's, wil ik genoeg ruimte hebben voor de onderwater foto's in Aruba.

Als ik de kaarten in de Rite Aid tas doe, valt daar een middeltje tegen IBS (Irritable Bowel Syndrome) uit. Ik kijk Saskia verbaasd aan, me afvragend, of ik iets heb gemist. Maar zij heeft dit ook niet gekocht. Op de bon staat, dat het $9,99 heeft gekost. De moeite waard om terug te brengen, dus. Gelukkig gaat dat heel makkelijk.

Na de lunch ga ik er met Katja op uit om het lijstje te verkleinen. Alles ligt in een keurige cirkel. We beginnen bij Target. Saskia's slippers zijn stuk, dus voor $5 koop ik een nieuw suede paar voor haar. Katja heeft wat "wife beaters" nodig (mouwloze hemdjes) en wat schoolspullen.

De volgende stop is Petsmart. Als Cosmo naar de kennel gaat, geef ik altijd zijn vertrouwde merk brokjes mee. Ook wil ik, dat hij iedere dag een botje krijgt om zijn gebit schoon te houden en om iets te doen te hebben (al spelen de medewerkers vaak met hem, is me verteld). Katja heeft spullen nodig voor Sushi, die met haar mee naar Blacksburg zal verhuizen.

Na Katja's contactlenzen, die klaarliggen bij Fair Oaks Hospital, te hebben opgehaald, komen we bij onze laatste stop: Ellen's Futons.

Daar kopen we Katja's futon voor haar kamer in Blacksburg. Het wordt zoiets, alleen donkerder hout en een lichtblauwe matrasovertrek. We zullen hem de twintigste ophalen, dan hebben we de UHaul trailer.

Het lijstje wordt al flink korter. Het laatste punt voor vandaag is iets voor mijzelf: mijn nagels zijn hard aan een beurt toe. Eerst gooi ik de van nog even vol bij Safeway. Ik weet niet wat het is, maar ik moet voor mijn gemoedsrust een volle tank hebben, als we naar het vliegveld rijden, al is dat maar een half uur rijden weg. Thu maakt mijn vinger- en teennagels weer keurig.

Thuis merkt Saskia op, dat haar hoofd wel erg jeukt. Gisteren vond ze uit, dat Alexandra luizen had, toen zij hier vorige week logeerde. Laura, die naast haar lag, vond ze gisteren ook op haar hoofd (Saskia lag op haar eigen bed, wat een hoogslaper is). Ik heb Saskia gisteren helemaal uitgekamd met de Licemeister, maar doe het nu toch nog maar een keer. En jawel, ik vind welgeteld een luis!

Katja en Kai hebben jaren geleden al eens luizen gehad, maar Saskia nog nooit. Ze vindt het dan ook verschrikkelijk. Ik stel haar gerust, dat luizen, behalve hinderlijk kriebelen, verder niets doen.

Uitgebreid kammen laat er verder geen zien en ook geen neten. Voor de zekerheid was ik ons bed toch maar. Zelf krijg ik ook prompt de kriebels, maar kammen levert gelukkig niets op. Hopelijk blijft het bij die ene luis. In ieder geval gaat de Licemeister ook mee op vakantie! Veel plaats neemt hij in ieder geval niet in en hij is veel beter, dan de gewone luizenkammen.

Op Katja's verzoek bestellen we sushi als avondeten, want zij voelt haar zomer tot een einde komen en daarmee haar gelegenheid om haar favoriete eten te eten. Sushi is hier vrij betaalbaar, maar nog steeds veel te duur voor een studente! Voldaan, dat ik mijn hele lijstje voor vandaag heb afgewerkt, ga ik buiten op het deck zitten computeren.

Nog een leuk weetje: de originele "hamburger" is in 1900 in dit restaurantje ontstaan. Als je je in New Haven, Connecticut, bevindt misschien een leuk iets om te bezoeken. De grills zijn nog de originele grills van de overgrootvader van de huidige eigenaar.