Nog steeds mijn eigen laptop niet

Opeens mis ik het hardlopen enorm en heb de laatste paar weken minder last van mijn rechtervoet. Ik besluit dus de stoute schoenen aan te trekken. Dat zijn niet mijn Brooks hardloopschoenen, waardoor ik, volgens mij, de pijnen kreeg, maar mijn oude trail hardloopschoenen, die als een handschoen om mijn voeten zitten.

Omdat ik precies weet, hoe ver dat is, loop ik het geijkte rondje van 3,5 mijl door de buurt. Cosmo gaat ook mee, al heeft hij daar in het begin geen zin in. Halverwege pas komen we in "hondengebied" en wordt hij enthousiast en loopt voor mij uit. Zodra de kinderen terug naar school gaan, ga ik hem weer op natuurwandelingen meenemen.

Zonder voetklachten volbreng ik de vijf kilometer. Weliswaar in 35 minuten, maar ik ben al blij, dat het lukte! Nu is mijn dilemma wel, welke schoenen het beste zijn. De trailschoenen zitten lekker, maar zijn uitgelopen en iets te klein aan mijn linkervoet. Voor vijf kilometer zijn ze prima, maar niet voor tien mijl. De Brooks schoenen wil ik niet meer aan en mijn Nike Pegasus zijn ook uitgelopen. Schoenen zijn zo duur, dat ik niet een paar paar wil kopen om te kijken, wat het beste werkt. De enige officiele hardloopwinkel in de buurt is waar ik, na veel proberen, de Brooks heb gekocht. Hm.

Sinds ik vorige week het hele gedoe met de garantie van HP heb gehad, heb ik niets meer van Richards Computer over mijn laptop gehoord. De laptop, waar ik nu op werk, is oud, langzaam en doet vreemd in Outlook, zodat email lezen en sturen moeilijk gaat. Ik bel Richards Computer maar weer eens om te vragen hoe het ermee staat.

Volgens mij heb ik daar een heel laks figuur getroffen! Ik vraag hem, hoe het ermee staat, en hij antwoordt doodleuk, dat hij nog steeds geen authorizatie van HP heeft om de computer te maken. Ik vraag me toch af, wanneer hij mij daarvan op de hoogte ging stellen??? Nu moet ik, volgens hem, weer HP opbellen om te vragen hoe en wat. Waarom zij zelf geen directe lijn naar de bedrijven, waarvoor ze officieel reparatiecentrum zijn, hebben, is me een raadsel!

Maar goed, ik bel weer, inwendig kokend, 1 800-HP INVENT op en wordt minstens een half uur op "hold" gezet. Dan krijg ik gelukkig iemand aan de lijn, die klinkt, alsof hij weet, waarover hij praat. De garantie is helemaal in orde en Richards zou dat ook moeten zien. Hij vraagt, waarom ik mijn laptop niet direct naar HP heb gestuurd. Tja, hindsight is 20/20, gewoonlijk duurt dat dan zes weken, terwijl het via dit reparatiecentrum binnen de week zou moeten (daar betaal je dan ook voor). Nu zijn vier van die zes weken al om, zonder, dat ik mijn laptop terugheb!

Onmiddellijk bel ik Patrick bij Richards terug, die belooft me "meteen" te zullen laten weten, of het nu werkt. Dat "meteen" ken ik zo langzamerhand en een van mijn belangrijke vitamines zijn op, dus ik ga (oh, wat een straf) gauw even naar Whole Foods. Daar zie ik, dat ze hun lekkere gazpacho weer hebben, dus neem die mee voor een gezonde snack.

Thuis zie ik inderdaad, dat Patrick nog niet heeft teruggebeld. Ik ga op het deck lunch eten en een tijdschrift lezen en dan gaat de telefoon eindelijk. Patrick heeft er kennelijk zo lang over moeten doen om uit te vinden, dat alles aan hun eind nog steeds niet werkt. Ik vind zijn service (andere keren heb ik wel prima service gekregen bij Richards) werkelijk erbarmelijk! Ook is er, volgens hem, niets, dat hij eraan kan doen, ik moet weer HP bellen en hen zover krijgen, dat ze hem opbellen!

Het is, dat ik uit ervaring weet, dat het geen nut heeft om boos te worden aan de telefoon, maar ik moet mezelf erg in bedwang houden! Hij wil straks zijn gewone "labor" tarief om mijn laptop te maken en doet geen fluit om me te helpen!!! Enfin, alweer toets ik 800-HP INVENT in, alweer moet ik een half uur wachten, tot er iemand aan de lijn komt.

Dit keer heb ik minder geluk. Ze heeft geen idee, waar ik het over heb, en zegt me door te vinden naar de afdeling, die mijn model laptop verkoopt. Ik probeer haar aan het verstand te peuteren, dat die me niet zullen kunnen helpen, maar ze staat erop.

Inderdaad weet degene, die op die afdeling de telefoon opneemt, al helemaal niet, waar ik het over heb. Zij verbindt me door naar een of andere vage afdeling, die niet eens echt bij HP hoort. Zucht!!! Inmiddels zijn we meer dan een uur verder en, je raadt het al, word ik terugverbonden met tech support, waar ik begon. Weer een half uur op hold met een vervelende, zich honderd keer herhalende, HP reclameboodschap.

Het huilen staat me nader, dan het lachen. Ik wil zo graag mijn laptop terug en als het zo doorgaat, zal ik hem toch op moeten sturen en hem nog meer dan een maand moeten missen. Al mijn foto's, fotosoftware en veel meer staan erop, ik baal als een stekker!

Als ik Sunjay met een sterk Indiaas accent aan de telefoon krijg, zinkt de moed me even in de schoenen. Vorige week kreeg ik iemand met een soortgelijk accent, die echt niet wist, wat hij deed en niets van mijn problemen begreep. Ik denk dus helemaal terug naar af te zijn, maar dan verrast Sunjay mij door als eerste serieus naar mij te luisteren en ook echt op zoek te gaan naar een oplossing.

Hij vraagt me allerlei dingen, die alleen die Patrick bij Richards zou kunnen beantwoorden. Uiteindelijk emailt hij mij de link naar mijn garantiepagina en stelt voor die aan Richards te laten zien. Verder zal luie Patrick toch echt zelf HP op moeten bellen. Die is net gaan lunchen, als ik Richards bel, en ik laat mijn mobiele nummer voor hem achter, want ik blijf niet thuis op een telefoontje wachten! Maar goed ook, want hij belt dus de rest van de middag mooi niet terug! Grrr!!!

Om stoom af te blazen ga ik naar het zwembad en zwem zo snel mogelijk dertig baantjes. Het is er lekker rustig en onder een parasol lees ik nog wat Nederlandse tijdschriften. Als ik ze allemaal uitheb, ga ik ze naar Karin brengen, want die is nog wel een tijdje minder mobiel. Bij het volgende kwartier kinderpauze zwem ik nog eens tien baantjes, zodat ik er vandaag een kilometer op heb zitten.

Mijn plan, om zo lang mogelijk lekker te ontspannen en ieder uur tien baantjes te zwemmen, barst als een zeepbel uit elkaar, als om kwart over vier de lange fluit, dat het zwembad wordt gesloten, afgaat. He? Er is geen zwemteam, donder of wat ook te bekennen.

De reden is, dat iemand een "accident" in het zwembad heeft gehad (lees gepoept heeft). Bah, bah, bah!! Blij, dat ik niet in het water was! Het zwembad wordt nu voor twee uur gesloten om schoongemaakt te worden. Ik neem aan, dat het een kind was, dan schaam je je als ouder toch rot!

Kai heeft inmiddels de vrijheid van het zelf kunnen rijden helemaal gevonden. Met mijn goedkeuring heeft hij Cosmo meegenomen naar Petco en een nieuw speeltje (van Kai's verdiende geld) voor hem gekocht. Ook is hij naar het Guitar Center geweest om een schouderband voor zijn gitaar te kopen. Hij biedt zelfs aan Saskia bij haar vriendinnetje op te halen, wauw! Daar ga ik dit schooljaar gebruik van maken.

De avondmaaltijd bestaat uit spiesjes op de barbecue, Indonesische komkommersalade, bruine rijst en de uit Aruba meegebrachte niet aangeraakte satesaus (trots merk ik, dat mijn eigengemaakte saus net zo goed smaakte!). We eten lekker buiten, al moeten we ons onderspuiten met Off!. Even voor mijn eigen referentie: de kipspiesjes van Giant zijn erg lekker, maar de volgende keer geen biefstuk spiesjes kopen. De stukken "biefstuk" zijn zo taai, dat Rick en ik net kinderen zijn en ze weer uitspugen op ons bord! Ik verwacht voor $4 per pond geen filet mignon, maar wel iets, dat nog een beetje mals is!

Een durfal cicade heeft zich op ons deck gewaagd en Meike heeft er een half uur op geloerd. Uiteindelijk heeft ze hem (of haar) gevangen en neemt hem luidkeels gillend mee de tuin in. Die beesten gillen echt! Het is weer het tijdperk van "cadeautjes" van de katten, want Rick heeft net ook weer twee dode muizen in de garage aangetroffen. Zolang die niet in huis zijn, is het prima!

PS: Dit zou geen Amerikaans weblog zijn zonder even stil te staan bij de dood van senator Edward Kennedy gisteravond laat. Ik ben geen Democraat of Republikein per se, maar de familie Kennedy komt dicht bij een "koninklijke" familie hier in Amerika. Ik moet toegeven, dat zijn dood me wat doet. Ik heb er veel over gedacht vandaag. Het einde van een dynastie, zo voelt het, al is een van zijn zussen nog in leven en zijn een heel aantal andere familieleden ook politiek actief.