Terug naar Blacksburg

En dan is het opeens weer zover, na een heerlijke zomer van drie maanden is het tijd voor Katja om terug te verhuizen naar Blacksburg. Wat is die tijd weer omgevlogen! Katja is al vroeg op, want zij wil voor ons aankomen daar en alvast de sleutel halen. Nu het zover is, heeft ze er, volgens mij, toch wel weer erge zin in (maar goed ook, want het maakt het voor ons ook makkelijker om te weten, dat ze goed in haar vel zit).

Om half negen rijdt het gele kevertje met Katja, Sushi en de Betta vis weer de cul de sac uit. Ik dacht, dat het me dit jaar minder zou doen, dan vorig jaar, maar ik moet toch weer even flink slikken. We hebben ook zo'n heerlijke zomer samen achter de rug. Het voelt, alsof een heel goede vriendin vertrekt. Gauw verman ik me, want straks in Blacksburg zien we elkaar weer en ik weet van vorig jaar, dat we vrijwel dagelijks contact zullen hebben.

Terwijl Rick zich klaar maakt, doe ik een korte Sports Active routine. Het is niet veel, maar genoeg om mijn spieren wat los te krijgen. Er komt een weersfront aan en dat voel ik goed.

Na afscheid genomen te hebben van Kai en Saskia, rijden Rick en ik om kwart voor tien weg. Op de trekwagen staat een maximum snelheid van 45 mijl per uur, maar gelukkig kan Rick er gerust 65 mee rijden. Anders duren de 255 mijl naar Blacksburg helemaal lang!

Hoe vaak ik deze rit ook al heb gemaakt, het mooie Virginiaanse landschap bekoort me altijd weer. Er komt een gevoel van rust over me, als ik de groene bergen en de glooiende weilanden met koeien en boerderijen met de typische schuren en silo's weer zie.

Bij Front Royal stoppen we even voor een Starbucks koffie en een snack. Dan gaat de interstate 66 over op de interstate 81. Ook dit is een prachtige weg, maar hij is enorm druk met vrachtwagens. Die rijden ook nog eens ver boven de snelheidslimiet, dus Rick moet extra opletten met invoegen. Deze denderende gevaartes houden weinig rekening met hun medeweggebruikers. Er gebeuren dan ook zeer regelmatig nare ongelukken met vrachtverkeer op deze weg.

Het regent even, maar klaart dan gelukkig weer op. Verhuizen in de regen is helemaal geen pretje, dus we hopen, dat het verder droog blijft vandaag! We schieten, ondanks de trekwagen, lekker op, tot we bij Lexington in een lange file terechtkomen. Gelukkig staan we net bij de afrit naar route 11, die parallel aan de interstate naar het zuiden loopt.

Als je het mij vraagt, rijd ik deze secundaire wegen liever. Het duurt wel langer, maar het is ook veel mooier. We komen o.a. door het oude plaatsje Lexington, waar we de campuses van het Virginia Military Institute en Washington & Lee University zien. De omgeving is hier werkelijk prachtig!

Voor we de snelweg weer opgaan, halen we lunch bij McDonald's. Hun chipotle bbq kipwrap vinden we allebei erg lekker. Met nog 76 mijl te gaan rijden we de I-81 weer op. We zijn gelukkig de file voorbij gereden en het is hier in de “boondocks” een stuk rustiger op de weg.

Om kwart voor drie zien we de bekende "Hokie" standbeelden weer langs de weg staan, die onze aankomst in Blacksburg aankondigen. Katja belt, waar we blijven en is enthousiast over hun apartement. Wel is Sushi erg bang en was Katja haar al even kwijt. Gelukkig vond ze haar beneden (hun flat is op de derde verdieping) in het washok terug. Dat zou niet leuk geweest zijn, als Sushi nu weggelopen zou zijn!

Katja heeft de hulptroepen ingeroepen en alle drie haar flatgenotes helpen mee uitladen. Ook een vriend, Mike, helpt enorm mee. Met zoveel handen zijn de UHaul en de van binnen het halve uur leeg. Maar goed ook, want we willen de trekwagen vandaag nog wegbrengen en dat kan maar tot 17 uur.

Omdat Rick van alles voor Katja in elkaar moet zetten, bied ik aan naar UHaul te gaan. Eerder hebben we gebeld, waar we de wagen kunnen afleveren en kregen het adres van een Chevron dichtbij in Blacksburg. Met de GPS heb ik die gauw gevonden en parkeer het gevaarte, dat mijn van plus trekwagen is, zo goed en zo kwaad mogelijk. Ik vind het maar eng met dat ding te rijden!

Binnen blijkt, dat het niet hier is, maar aan de overkant bij de YMCA, waar allerlei UHauls geparkeerd staan. Dat vind ik al gauw, maar ik zie niemand, die er werkt. Tot ik helemaal aan de andere kant een UHaul wagen met iemand erbij zie staan. Inderdaad is dat de persoon, die ik moet hebben, maar hij vertelt me, dat hij geen plaats heeft voor mijn (toch echt wel kleine) trekwagen.

De moed zinkt me in de schoenen, vooral als hij zegt, dat ik het centrale nummer weer moet bellen. Behulpzaam waren ze daar bepaald niet te noemen! Ik zie mezelf al vele mijlen verder moeten rijden. De man ziet mijn verslagen blik en krijgt kennelijk medelijden. Hij belt een nummer en vraagt, of zij nog plaats hebben. Dat is gelukkig het geval en hij geeft me een adres in Christiansburg.

Dat is de dichtstbijzijnde plaats, maar als ik het adres in de GPS invoer, blijkt het 20 mijl (zo'n 32km) verderop te zijn. Het is niet anders, dus ik ga op weg. Het is loeidruk in Blacksburg met terugkerende studenten, waardoor ik even in een file terecht kom.

Gelukkig wordt het al gauw beter, want ook deze UHaul plek sluit om 17 uur en de tijd begint te dringen. Halverwege zie ik, dat ik nog maar voor 17 mijl benzine in mijn tank heb en ik heb nog tien mijl te gaan. Rick klaagde vanochtend over hoe moeilijk het was achteruit te rijden met de trekwagen, dus ik hoop niet benzine te hoeven gaan tanken ermee! Ik vertrouw er maar op, dat de computer het bij het rechte eind heeft.

Het wordt een enerverend ritje, want volgens de GPS moet ik voorbij Christiansburg zijn. Al gauw rijd ik in compleet niemandsland met enkel boerderijen en vee. Dat kan toch niet goed zijn? Ik probeer ieder benzinestation, dat ik passeer, in mijn geheugen op te slaan en hoeveel mijl het van de UHaul plek is verwijderd.

Opeens zegt de zoetgevooisde GPS stem "You have arrived at your destination". Alles, wat ik zie, is boerenland. Even borrelt er een paniekgevoel in me op, maar dan, na de bocht, doemt het zeer welkome aanzicht van een heel UHaul park voor me op! Hallelujah!!! Wat een opluchting is dat!

We zijn hier echt in het zuiden, wat aan het accent van de man, die mij helpt, duidelijk te horen is. Ik moet mijn oren er even aan aanpassen om hem te verstaan. Netjes vraagt hij mij, of mij mijn van mag besturen, zodat hij de trekwagen in zijn standplaats kan maneuvreren. Prima, want ik was al bang, dat ik dat zelf zou moeten doen.

Opgelucht en met een lichte van ga ik meteen op zoek naar een benzinestation. De Citgo is de dichtstbijzijnde en het DRAAKJE drinkt met genot bijna 19 gallon (volgens mij is de hele tank 20 gallon) op.

Op de terugweg kom ik praktisch langs ons hotel voor vannacht, dus ik besluit alvast in te gaan checken. Dit Hilton Garden Inn is een splinternieuw hotel, waarschijnlijk nog onbekend, want er waren recentelijk nog kamers open in dit stadje, dat verder helemaal vol zit. Ik ben wel blij, als we ook daadwerkelijk een reservering hebben, want het was bijna te mooi om waar te zijn. Het hotel ligt ongeveer een kilometer bij Virginia Tech vandaan! We krijgen een kamer met een king bed en ik breng de tassen vast naar boven.

In het apartement is Katja's futon inmiddels in elkaar gezet en is Rick bezig met haar bureau. Sushi loopt nog onwennig te miauwen. Ik heb met haar te doen, ze is nog nooit in een andere omgeving, dan thuis geweest. Hopelijk went ze snel!

Mike en Katja zetten een plankenkastje in elkaar en ik breng de lege kartonnen dozen naar het recycle center. Katja is tevreden over hoe groen dit complex is, want ze recyclen karton, glas, plastic, aluminium, papier en plantaardig organisch materiaal.

Daar zo lopend zie ik, dat hun apartement vlakbij het zwembad is. Ook lijkt iedereen wel een of meerdere honden te hebben en is er een klein hondenpark. We kunnen Cosmo dus ook meenemen, als we willen. Ze hebben ook een prachtig uitzicht op het heuvelachtige platteland hier. Het voelt eigenlijk helemaal niet als een studentenflat. De meeste bewoners zijn ook geen studenten.

De magen rommelen inmiddels en Katja wil heel graag Thais gaan eten. Volgens haar is Cafe de Bangkok erg goed, maar nu blijkt wel, hoe verwend Rick en ik zijn met de vele Thaise restaurants in onze buurt. De prijzen hier zijn vergelijkbaar, maar de kwaliteit van de gerechten beduidend minder.

De soep, die Katja en ik bestellen, smaakt erg lekker en pittig, maar er zwemt in de hele bak een champignon, een stuk tomaat en twee garnalen. Mijn hoofdgerecht, scallops met verse asperges, is echt ontzettend karig! Er liggen zes heel platte scallops op mijn bord (het lijkt wel of ze er twee in drieen hebben gesneden!) en zes flinterdunne asperges. Nu wil ik graag op de calorieen letten, maar dit is wel heel weinig eten!

Katja's curry is wel een prima combinatie, gelukkig laat ze mij ervan meeproeven. Misschien zijn curries wel hun specialiteit, want ook die van Rick smaakt goed. Beiden zijn echter een grote bak saus met wat vulling erin. Bij de restaurants, die wij kennen, overweldigt de saus het gerecht niet. Ach, het maakt ook niet uit, het is gewoon gezellig nog een laatste avond met onze oudste uit eten te zijn.

Die is nu wel weer in haar element, al geeft ze toe, dat het vreemd is niet op campus te zijn. Ze is zelfs nog niet op de campus geweest vandaag. Ze heeft wel echt een erg leuke kamer, veel leuker, dan haar campus kamers (met een veel mooier uitzicht!). Al is ze nog lang niet klaar met inrichten, hij heeft nu al karakter.


Terug in het apartement liggen de andere meisjes te slapen, want ze gaan vanavond uit. Om te beginnen waren zij niet zo happig op Sushi's aanwezigheid, iets waar ik me wel wat zorgen om maakte. Maar nu kunnen we Sushi niet vinden. Ze blijkt bij Kelly te slapen, dus dat zit wel goed. Het is ook werkelijk een schat van een poes.

Rick werkt nog aan het internet van de meisjes en krijgt dat gelukkig al heel snel aan de praat. Wij hebben ons deel voor vandaag gedaan. Katja kan nu verder uitpakken en morgen zullen we nog wat laatste benodigdheden kopen.

In het hotel aangekomen heb ik toch nog wel trek. Ze hebben mini Ben & Jerry ijsjes en Rick en ik smullen van een cookie dough ijsje. De hotelkamer ruikt nog helemaal nieuw en is zeer gerieflijk. De prijs is hetzelfde als bij de heel oude Holiday Inn vlakbij, dus ik hoop, dat we hier vaker een kamer kunnen scoren in de toekomst!