Country dagje

Helaas denk ik, dat de herfstkleuren dit jaar niet zo spectaculair zullen zijn. De droogte, die al sinds eind augustus aanhoudt, duurt voort en ik zie steeds meer ronduit bruine bomen, in plaats van de mooie herfstkleuren. Maar de bomen zijn nog overwegend groen, dus wie weet. Ik hoop wel op mooie kleuren, want herfstkleuren fotograferen is een van mijn favoriete bezigheden.

Intussen kunnen de staalblauwe hemel en lekker warme dagen me niet lang genoeg duren! De ochtenden zijn koel en vanochtend heb ik even gerend, wat zoveel makkelijker ging, dan toen het nog vochtig en warm was buiten!

Al meer dan een week vroeg Saskia of we vandaag de tuin konden versieren voor Halloween. Ze kijkt zo ontzettend naar haar feestje op de 14e uit en de versierde tuin is alweer een stap in de goede richting.

Na wat zoeken vind ik de versieringen voor buiten op zolder en met behulp van vrijwel de hele buurt onder de tien jaar leggen we doodshoofden neer en trekken we "spinnenwebben" uit elkaar. Een 5-jarig buurjongetje blijft maar zeggen "It's so scary!", maar intussen vindt hij het prachtig.


Het geheel draagt Saskia's goedkeuring in ieder geval weg en dat is het belangrijkste. Ze schrijft ook gauw haar uitnodigingen, die we de komende paar dagen zullen gaan bezorgen.


Na de lunch hebben Rick en ik zin om te gaan genieten van de herfst en het mooie weer. Geen van de kinderen is geinteresseerd, maar gelukkig zijn ze nu oud genoeg om alleen thuis te blijven.

Met zijn tweeen stappen we in Ricks auto en rijden naar het westen. Om te beginnen wilden we naar Manassas gaan, maar het verkeer stond helemaal vast. Toen werd het Leesburg. Langs het vliegveld Dulles rijden we, vrijwel zonder verkeer, naar Leesburg. We staan er nog altijd versteld van, hoe snel je in de "country" bent hier, hele lappen natuur zonder enig leven liggen langs de kant van de weg. Roofvogels cirkelen boven al deze leegte.

Maar dan opeens rijd je weer de bewoonde wereld binnen: Leesburg, genoemd naar de zuidelijke generaal Lee uit de Burgeroorlog. Het stadje is pittoresk, met veel achttiende en negentiende eeuwse huisjes in de echte Virginiaanse bouw met een veranda rond het huis. Het hoofdstraatje huist allerlei antiek winkeltjes en een stel leuke restaurants.



Maar wij zijn op weg naar de wijngaard in Lucketts, naar eigen zeggen een "dorpje" in Virginia. Het antiekwinkeltje in Lucketts is echt heel erg leuk om te zien. Wij zijn niet antiekerig, maar ik wil er toch iedere keer weer stoppen. Rick negeert mijn wens en rijdt door, de weg naar de Tarara wijngaard op (de naam is Ararat omgekeerd, naar de Bijbelse berg).

Het weggetje naar de wijngaard is prachtig! We worden getracteerd op uitzicht over de heuvels en rijden langs oude boerderijen.

Het (wel wat droge) Virginia heuvel landschap

Deze "Red Hill Farm" stamt uit 1840

Zelfs Rick, die dit soort ritjes eigenlijk alleen voor mijn genoegen doet (volgens hem), stopt om foto's te maken en te genieten. Het is hier ook echt adembenemend mooi! Bij elk van dit soort uitjes word ik meer verliefd op "mijn" staat Virginia!

Bij de wijngaard in de buurt zien we de blauwe druiven nog aan de wingerds hangen. Dit is wel oogsttijd, maar kennelijk zijn ze nog niet aan de rode wijn toe.

Blauwe druiven hangen nog in trossen van de wingerds

Tarara is een van de grootste wijngaarden, die wij in Virginia hebben bezocht. Dit is voor ons de eerste keer hier en we zijn aangenaam verrast. Nadat we tickets hebben gekocht voor het wijn proeven gaan we eerst mee met de gratis rondleiding.

Deze wijngaard heeft een kunstmatig aangelegde grot. We dalen hierin af en krijgen een interessant verhaal te horen over hoe hun wijn wordt gemaakt. We zien de eiken tonnen, waarin de wijn wordt gedaan. Deze wijngaard gebruikt Hongaarse, Amerikaanse en Franse eik, maar de laatste, zo vertelt onze gids, die interessant vertelt en veel weet, is het best.

De wijnkelder

De rondleiding duurt een half uur en we moeten vooral onthouden, dat rode wijn zijn kleur krijgt van de schil van de druif, niet van het vlees.

Eenmaal boven beginnen we aan de wijnproeverij. Met een tiental anderen proberen we twee Chardonnays, een Pinot Gris (voortreffelijk, hier kopen we een fles van!), drie rode wijnen, waar we niet van onder de indruk zijn en een viertal zoetere wijnen (we kopen een fles Charval). Na het proeven mogen we het glas houden.


Dit was een heel leuke ervaring en ik neem me voor Karin te vertellen, dat ze haar schoonouders en ouders naar Tarara moet brengen. Dit is iets, wat je in Nederland of Belgie niet ziet.

Op de terugweg wil Rick kijken of hij de Potomac rivier kan vinden. Dit lukt niet, maar we vinden wel een lama boerderij. Wat een grappige dieren zijn dit toch! De kinderen zullen het heel jammer vinden dit gemist te hebben (maar Rick en ik genieten van de rustige uren samen!).


Voor we weer op de hoofdweg gingen, terug naar het drukke stedelijke leven (in de "country" lijkt het echt of de tijd even stil staat), stoppen we bij een pumpkin patch. De kinderen zijn dol op appel cider, dus we kopen een grote fles met die nectar.


Thuis bel ik Kirsten op, want we hebben een "chip", die onze tijd gaat registreren, maar ik heb geen idee, wat ik daarmee moet doen (ok, ik ben een race groentje). Ze belt terug, dat ik het op mijn schoenveter moet doen.

Backpacks mogen niet tijdens de race en ik wil toch wel een tasje mee om bijvoorbeeld mijn sleutels, mobieltje en camera te huisvesten. Rick wil nog een keer naar het nieuwe Tysons Corner en daar het Gordon Biersch restaurant uitproberen. Katja heeft een verjaarscadeautje nodig voor een vriendinnetje.

We parkeren weer bij de valet en zetten onze naam op de lijst bij het restaurant. Er is een uur wachttijd, precies genoeg om alles, wat we willen doen, gedaan te krijgen.

Katja en ik gaan erop uit en lopen het "oude" gedeelte van de mall in. Hier zien we tot onze droevenis, dat het Rainforest Cafe restaurant gesloten is! Wie had dat gedacht! Er zat zoveel kapitaal in dat restaurant en het was altijd druk. Echt een gemis!

Bij een leerzaak vind ik een heuptasje voor morgen en Katja koopt lekkere zeepjes en andere geurtjes voor haar vriendin bij Bath and Body Works.

Als we terug zijn bij het restaurant zitten de anderen al aan een tafeltje. Dat uur bleek maar 35 minuten te zijn! We moeten onze ogen nog afdraaien omdat we buiten zitten en er een man zit met "plumber's crack" (m.a.w. je zit zijn billen (jakkes!) boven zijn jeans uit). Het wordt een vermakelijke en heel erg lekkere maaltijd.

Nu gaan Saskia en ik zo naar bed, want ik moet er morgen erg vroeg uit. Rick en de twee oudsten zijn naar de film bij de nieuwe bioscoop in Tysons Corner.