Het nieuwe Tysons Corner

Zon, zon, zon! Een prachtige dag lacht me tegemoet als ik om kwart over zeven naast mijn bed sta. Iedere ochtend worden we om half zes wakker. Rick of ik staat dan op, om Katja wakker te maken, die voor school nog wil douchen en haar haar wil doen.

Daarna volgt iedere tien minuten een klokradio alarm, dat Rick weer telkens uitslaat. Tot Kai om half zeven ook op moet staan. Nu pas realiseer ik me, dat dat een volle twee uur later is, twaalf keer tien minuten, dus! Slapen is er dan niet bij, maar doezelen wel. Rick staat samen met Kai op en Kai komt om kwart voor zeven nog even naast mij liggen. Als de grootvaderklok zeven uur slaat kus ik hem gedag en vertrekt hij naar de schoolbus. Ik heb dan nog 14 minuten om in bed te liggen, die veel te snel omvliegen!

Na mijn ochtendoefeningen eten Saskia en ik een kom met Fiber One cereal (ik verbaas me erover, dat zij die lekker vindt!). Om tien over acht lopen we de deur uit. Zonder Brynna dit keer, want ik wil ver rennen en dat lukt Brynna niet meer.

Zodra ik thuis kom stap ik in de auto op weg naar Christine. Gewoonlijk is het verkeer naar het westen heel rustig, terwijl het oostelijk verkeer (naar de stad) vast staat. Vandaag is het (natuurlijk!) omgekeerd. Er is een ongeluk(je) gebeurd net voor de afslag naar Christine's huis. Er staat een enorme brandweer wagen en iedereen moet dat natuurlijk bekijken (rubbernecking heet dat hier, een prachtige uitdrukking!). Gelukkig is het niet ernstig.

Christine en ik lopen een uur en vijftien minuten en dan haast ik me naar huis, want ik heb om elf uur met Kirsten afgesproken. Wij gaan bij de Crystal City Marriott het pakket ophalen voor de Army Ten Miler van zondag. Kirstens dokter heeft haar afgeraden deze race te rennen. Maar terwijl we er zijn komen de kriebels toch weer boven. Voor zondag wordt prachtig weer voorspeld en het is zo speciaal om aan zo'n grote race deel te nemen! We vragen of je de race ook kunt wandelen. Het antwoord is een volmondig "ja". We rekenen, dat we zo'n 4,5 mijl per uur lopen, maar zelfs met 4 mijl per uur zal het ons maar 2,5 uur nemen om te lopen. We besluiten dit te doen. Op die manier kan Kirsten het rustig doen.

Na het ophalen van alle race documenten en t-shirts kijken we rond op de beurs met allerlei sportartikelen. Ik koop een mooie zonnebril en een rennersshort en t-shirt. Kisten probeert van alles aan. Het is ijzig koud in de zaal, ik kan niet wachten tot we weer buiten in de warme zon staan!

De Expo

Pas om twee uur zitten we weer in de auto, zonder lunch gegeten te hebben. Op de terugweg staan we nog twee keer in de file, maar we besluiten om even bij Whole Foods lunch te halen. Ik bestel een lekkere meergranen boterham met ham en spinazie, wortel, tomaat en komkommer. We eten buiten, want in de winkel is het alweer om te bevriezen. Wat is dat toch, die ijskou in gebouwen? Mijn eerste reactie is om naar buiten te willen, terwijl het doel van de winkels toch is om mensen te laten kopen!

Thuis vind ik alle kinderen, die zich afvragen, waar ik was. "Mom" heeft toch ook nog een eigen leven, hi hi!

Rick belt, dat hij op weg naar huis is. Vandaag opent een groot nieuw gedeelte van Tysons Corner. Er zijn vijf nieuwe restaurants en veel winkels (waaronder een zeer gewaagde Victoria's Secret!) en een bioscoop met 16 theaters.

We geven de auto aan de valet parking, die maar $5 kost en de rijen voor de parkeergarage zijn gigantisch, dus dit is wel zo makkelijk. We lopen het nieuwe gedeelte van de mall door en zien, dat het voornamelijk kledingzaken en meubelzaken zijn.


Op de derde verdieping is de bioscoop en het food court. Hier zitten drie Redskins spelers, die handtekeningen uitdelen. Natuurlijk moet Kai die hebben. Het zijn aardige kerels en ze poseren gewillig met Kai. Helaas bleven ze zitten, want het zijn bomen van mannen! Nummer 66, Derrick Dockery, is meer dan 2 meter lang en weegt 345 lbs! Nummer 77, Randy Thomas, is net zo lang, maar weegt "slechts" 306 lbs. Poeh, je zult zo'n vent op je krijgen tijdens een wedstrijd!

Kai met de Redskins

Nadat we nog even in de enorme Barnes and Noble boekenwinkel hebben rondgekeken gaan we eten bij Coastal Flats. In Fairfax is de wachttijd voor dit restaurant meestal veel meer dan een uur, maar wij hoeven vanavond maar een kwartier te wachten. Het eten en de bediening zijn voortreffelijk! Ook de andere nieuwe restaurants zien er goed uit. We hebben zo weer heel wat te ontdekken en te shoppen!