Hoe is het om hier te wonen?

Bah, maandag ochtend, ik wilde helemaal niet opstaan. Mijn bed voelde maar al te lekker en ik was moe van het weekend. Maar om kwart over zes ging de wekker, tien minuten later weer en toen was het opstaan geblazen.

Kai klaagde gisteren al over een "bubbling stomach" (wat een prima beschrijving!), die waarschijnlijk een mix van te weinig slaap en zenuwen was, want hij moest een boek uitlezen en een verslag schrijven en had om 23 uur nog 150 bladzijden te lezen! Na een lang gesprek over planning en agenda's gebruiken (hierover later meer) besluiten we, dat hij bij wijze van uitzondering thuis mag blijven vandaag. Vanochtend voelde hij zich nog niet goed en zag er erg bleek uit, dus wie weet speelde er toch meer.

Rick en ik lopen samen met Saskia mee naar school. Hij gaat vandaag naar St. Louis en komt morgenavond weer terug, een lekker kort reisje, dus.

Thuis neem ik afscheid van hem en rijd naar Christine om te gaan lopen. Chuck is de hele week op reis, hij reist ontzettend veel, zoals veel Amerikanen. Ricks reisschema zal ook weer drukker worden, nu hij weer terug is in zijn oude baan.

Om twaalf uur heb ik een afspraak met Marco en Saskia, twee Nederlandse journalisten, bij de Silver Diner in Tysons Corner. Zij hebben me uitgenodigd voor een lunch om te praten over mijn leven hier.

Het wordt erg gezellig. Marco vooral heeft heel wat vragen over het leven hier en hoe ik het ervaar. Het is duidelijk, dat hij hier vrijwel zeker voor beperkte tijd wil komen wonen. Of Saskia hem zal volgen laat ze in het midden.

Terwijl we genieten van het eten (voor mij een vegetarische chili en salade met blue cheese dressing, erg lekker!) is het gesprek geanimeerd. Ik vind het leuk om terug te denken naar hoe ik me voelde, toen ik hier pas kwam.

Soms denk ik, dat ik op anderen moet overkomen alsof alles in mijn leven maar leuk en avontuurlijk is. Natuurlijk is dat niet zo, maar over het algemeen (zo realiseerde ik me vanmiddag) heb ik het leven hier vanaf het begin als een groot avontuur ervaren. Ik krijg vaak zo'n gevoel van Nederlanders waar ik mee praat (niet Marco en Saskia, hoor), dat ze denken van "zo leuk kan het toch niet zijn al die tijd?". Maar, zo leuk was het dus wel.

Neem nu het weer, het is nu al 10 dagen stralend weer, maar we hebben ook al drie maanden warme zomer achter de rug. Saskia en Marco hebben die prachtige tien dagen meegemaakt, maar denken, dat dit toch niet altijd het geval kan zijn. Nou, misschien niet altijd (bijvoorbeeld over een paar dagen als Ophelia haar regens op ons los gaat laten volgens het verhaal), maar over het algemeen dus wel. Na drie dagen bewolking of regen klagen we steen en been, want dat is ongewoon.

De ruimte om ons heen is nog zo iets. Nu wonen we natuurlijk in een prachtig huis met enorme tuin, maar zelfs toen we nog in onze "condo" met drie slaapkamers woonden, was die ruim voor Nederlandse begrippen. Met zijn drieen (we hadden toen nog alleen Katja) hadden we bijna net zoveel ruimte als we in Nederland in een rijtjeshuis met zijn zessen hadden.

Maar wat vind ik nu echt zo leuk aan het leven hier? Want ik heb ook in een "sweatshop" gewerkt, vijf jaar lang. We werkten 12 uur dagen zonder pauzes en zonder extra salaris, werden op weekends opgeroepen (zonder anderhalf of dubbel salaris, zoals het eigenlijk zou moeten) en kregen amper 10 werkdagen vakantie. En toch genoot ik (ik was natuurlijk wel alleenstaand, dus het zou nu veel moeilijker zijn geweest om zo'n levensstijl te hebben).

Het antwoord is wat mij betreft, dat het leven hier gewoon makkelijker lijkt. Het weer werkt daar al erg aan mee, want je kunt in de weekends ook echt gaan recreeren en hoeft daar niet ver voor weg te gaan. En de 24-uurs economie is ook heel makkelijk, als je zoveel moet werken. Geen gehaast om de sluitingstijden van winkels te halen, want er is er altijd wel ergens eentje open.

Enfin, het was een interessant gesprek en gek genoeg vertrok ik nog blijer met mijn leven. Maar op sommige vragen was mijn antwoord gewoon "het hangt van je persoonlijkheid af". En ik heb helemaal zelf gekozen om hier te komen wonen, niemand heeft die keuze geleid, ik denk, dat dat ook heel veel uitmaakt.

En, hoe raar het ook klinkt, het blijft allemaal een avontuur (soms wat moeilijker, maar ook dat is interessant). Alle ervaringen met de kinderen op school blijven nieuw, ik heb tenslotte nooit eerder met het schoolsysteem hier te maken gehad. En het verandert vrijwel jaarlijks. Misschien moet je ook gewoon zo'n houding hebben om het hier leuk te vinden. Geen constant vergelijken, maar gewoon nemen wat in het nieuwe gebied de gewoontes zijn. Dat geldt vast niet alleen voor verhuizen naar het buitenland, maar ook voor binnenlandse verkassingen.

Verder werkt de Amerikaanse positieve mentaliteit aanstekelijk. Ja, voor buitenstaanders is dat misschien onecht, maar ik vind het heerlijk. Allemaal lekker positief (maar heel erg begaan, als je wat dieper graaft).

Kortom, op de vraag of ik ooit weer in Nederland zou willen wonen kan ik volmondig "Nee" antwoorden. En dat is niet omdat ik negatief denk over Nederland, integendeel, ik ben dol op dat land en zijn inwoners en ben enorm trots op mijn Nederlandse achtergrond (zoals alle Nederlandse emigranten hier, hoe oud ook, die ik ontmoet heb). Maar er weer wonen is weer andere koek.

Zo zie je, een eenvoudige lunch brengt allerlei gedachten naar boven. Het was in ieder geval erg leuk Marco en Saskia te ontmoeten en ik wens ze veel succes met hun beslissingen omtrent een eventuele verhuizing hierheen! Ik vond het erg leuk om zo voor lunch te worden uitgenodigd en hoop, als ze hier komen wonen, ze hier ook te gast te kunnen hebben.

De rest van de middag heb ik met Kai en Saskia huiswerk gedaan. Na gisteravond is wel gebleken, dat ik Kai zal moeten helpen met planning. Vanavond sprak ik met Karin aan de telefoon en die maakte me, toevallig, attent op een probleem met hoe de middle school kinderen hun huiswerk in hun agenda schrijven. Ze schrijven namelijk al hun huiswerk op de dag, dat ze het opgedragen krijgen. Dat is iets, wat ze op de lagere school leren, want daar is het merendeel van het huiswerk voor de volgende dag.

Op Middle en High School echter wordt huiswerk voor de volgende week of zelfs de volgende maand gegeven en het is dan logischer (zoals Karin zei dat de Nederlandse kinderen het leren) om het huiswerk op de dag, dat het verwacht wordt te schrijven. Ik heb daar vanavond dus Kai over onderwezen. We zullen zien of dat helpt! Zo zie je maar weer, Karin en ik leren van elkaar. Ik had er nooit bij stilgestaan, dat de kinderen inderdaad zo inefficient hun huiswerk opschrijven, terwijl ik zelf in Nederland natuurlijk hetzelfde systeem handhaafde als Karin beschreef. We zullen zien hoe het voor Kai werkt!

Kai, Saskia en ik keken vanavond het programma "Wife Swap" op ABC. Het ging over een familie met een moeder, die echt alles toeliet van haar zoontjes. Ze haalden hele supermarkten overhoop (Kai en Saskia vonden dat schandalig). De andere familie was (natuurlijk) het compleet tegenovergestelde. De kinderen moesten met jasje en dasje iedere avond aan tafel en de oudste had sloten aan zijn deur, zodat hij niet weg kon.

Voor de verandering werkte deze uitwisseling goed, de ene familie werd meer gemanierd en de andere wat losser in zijn manieren. Voor de grap vraag ik Kai en Saskia, wat voor moeder hier zou komen, als wij mee zouden doen aan dit programma. Beiden vinden, dat ik in het midden zit (een compliment, zoals ik het zie). Geen van beiden wil een andere vrouw hier (maar dat willen de kinderen in de serie ook niet). Kai denkt, dat ze een heel strenge vrouw zouden sturen en dat zou hij maar niets vinden en Saskia een heel slordige vrouw, idem dito. Misschien doe ik het dus toch wel een beetje goed.