Twee jaar blog!

Vandaag is de twee jarige verjaardag van dit blog! Zelf had ik niet verwacht, dat ik het zo lang zou volhouden en nog minder, dat ik zoveel leuke contacten zou overhouden aan dit blog.

Toen ik twee jaar geleden begon had ik vooral als doel om te laten zien aan familie en vrienden, dat het leven hier in de VS heel normaal is. Mijn visie van dit land voor we hierheen verhuisden was helemaal vertekend en met dit blog hoopte ik de verschillen, maar ook overeenkomsten tussen het wonen in Nederland en het wonen in de VS (althans in ons hoekje van dit immense land) te beschrijven.

Over de jaren heb ik veel geleerd en naarmate blogs populairder werden ben ik ook de dagboeken van anderen gaan lezen. En ik heb via dit blog vriendschappen gesloten met mensen, die ik voor het fenomeen "internet" vrijwel zeker nooit zou hebben ontmoet. Het is een heel bijzondere ervaring en ik hoop het nog lang vol te houden.

In het begin was ik erg onpersoonlijk en algemeen, maar langzamerhand heb ik hier ook over meer persoonlijke onderwerpen geschreven. Iedere ochtend is mijn eerste gang naar mijn blog om te zien of er reacties zijn. Altijd zijn die reacties erg leuk en ik dank degenen, die de tijd nemen om commentaar te leveren. Dit blog is al zo ingeburgerd in ons gezin, dat de kinderen soms zeggen "Mam, moet je dit niet in je blog schrijven?". Aan de andere kant zijn zij ook allemaal open genoeg om mij toe te staan (met limieten weliswaar) over hun leven te schrijven hier. Zij weten wat ik hier schrijf en ik probeer zoveel mogelijk hun privacy te beschermen.

Poeh, een lange dissertatie, die in feite enkel bedoeld is om mijn lezers en lezeressen te bedanken. Ik hoop nog lang door te gaan met dit blog en vind de vele opmerkingen erg leuk!

Vandaag worden we weer met stralende zon wakker. Christine belt, of ik naar haar toe wil komen om te gaan lopen, ze heeft alweer slecht geslapen en alsjeblieft laten we het alleen over positieve dingen hebben. Nou, dat is nog best moeilijk, want we zijn allemaal helemaal ontdaan over de beelden uit New Orleans en Mississippi en wij kunnen daadwerkelijk niets doen. Mijn oma zei altijd heel wijs "Je kunt niet het leed van de hele wereld op je schouders dragen". Ze had natuurlijk gelijk en zij heeft in haar leven verschrikkelijke dingen meegemaakt. De beelden, die uit het zuiden van ons land komen, zorgen er wel voor, dat we ons allemaal heel gelukkig voelen met het leven, dat we hier leiden. Al onze "problemen" vallen in het niets.

Wat hartverwarmend is, is de reactie van de Amerikanen. Wij hebben dan geld gegeven, anderen zijn veel vrijgeviger. De buurstaten Texas en Tennessee hebben hun scholen en colleges opengesteld voor de vluchtelingen en nemen duizenden vluchtelingen op. En op deze site (of klik op New Orleans) bijvoorbeeld worden kamers en hele huizen aangeboden of deze site. Rick en ik hebben wel al besproken, dat als er een vraag komt in dit gebied om slachtoffers onderdak te bieden, we een kamer in ons huis zullen aanbieden. Hij wil echter nu nog niet zover gaan.

Als ik weer thuis ben komt Laura om mij een broodnodige massage te geven. Ik merk, dat mijn spieren weer flink vast zijn gaan zitten en na de massage voel ik me heel raar, duizelig.

Karin en haar kinderen komen om te gaan zwemmen en we hebben een lekkere middag in het zwembad. Het water is wat koud, dus Karin en ik zwemmen al keuvelend een baan of tien en houden het dan wel voor gezien. We eten een ijsje en om kwart voor vijf hebben de kinderen het ook koud (al is het buiten 35 graden!) en we gaan naar huis.

Saskia popelt om te gaan kijken wie haar lerares is en wie er dit jaar in haar klas zullen zitten. Ieder jaar worden de klassen door elkaar gehutseld en ze hoopt, dat ze dit jaar eindelijk bij haar beste vriendinnetje Laura in de klas zal zitten. Ik bereid haar voor, dat dat waarschijnlijk niet zo zal zijn en zeg haar niets te verwachten. Onverrichterzake, want vol verwachting neemt ze haar step en gaat op weg naar school.

Voor mij is het belangrijker, dat ze de lerares krijgt, die wij hebben gevraagd. En dat gebeurt.

Toch komen er tranen. Laura zit niet in haar klas, haar klaslokaal is niet boven en de kinderen met emotionele problemen zitten in haar klas (haar school is een center voor kinderen met emotionele problemen en die kinderen worden na de derde klas ge"mainstreamed", dus doen muziek, handenarbeid, gym e.d. met de "gewone" klassen). Ik doe mijn best de positieven te benoemen, zo zitten er zeven meisjes in haar klas, waar ze goed bevriend mee is, maar de hele weg naar huis huilt ze op haar step.

Kortom, veranderingen zijn nooit makkelijk. Maar ze heeft meteen een vriendinnetje, dat wel in haar klas zit, opgebeld en die kwam even spelen en nou is het leed weer geleden. Ieder jaar verwacht ik de tranen, ieder jaar komen ze, maar dit jaar viel het allemaal best mee. Ik heb er een positief gevoel over.

Intussen heeft Sketch, de bal python slang, plaats gemaakt voor een albino corn snake. Het goede nieuws is, dat deze zo klein is, dat hij alleen bevroren mini (lees embryo, brrr!) muisjes eet. Dit is de slang, die Kai eigenlijk wilde, en hij heeft hem eindelijk gevonden. Sketch ging terug naar de dierenwinkel en werd ingewisseld. Ik moet toegeven, het is een schattig en mooi gekleurd slangetje, iets wat ik nooit had gedacht te schrijven!!

Op een dag als vandaag treft het me, hoe we uiteindelijk toch dit leven alleen leven. Iedereen heeft zijn persoonlijke moeilijkheden en angsten, zelfs binnen een gezin. We hebben allemaal verschillende dingen, die ons bezig houden. Gelukkig hebben we elkaar en onze vrienden om ons te ondersteunen.

Het is belangrijk om ons te blijven realiseren, dat wat we in de media zien niet het hele beeld is. Er wordt heel veel goeds gedaan en er is heel veel goede wil. Kritiek is gezond, maar laat het niet een reden zijn om ons af te keren van hulp voor degenen, die het zo hard nodig hebben.

(PS: De foto van ons pleintje zal een paar dagen hetzelfde blijven, terwijl Rick aan onze servers werkt.)