Great Falls

Op deze perfecte laatste zomerdag is mijn eerste kennismaking met de zon, zoals iedere ochtend, als ik Saskia naar school wandel. We noemen haar tegenwoordig "Miss Handstand", want op ieder vrij moment van de dag oefent ze die. Het gaat haar goed af, moet ik zeggen, maar om tien uur 's avonds heb ik genoeg van het "Kijk eens, Mammie!". Ze loopt al rad draaiend naar school!

Morgen begint de herfst en daar is nog weinig van te merken, hoewel sommige bomen wel beginnen te kleuren. In het zuiden dreigt een tweede Katrina, dit keer Rita genoemd. Een formidabele storm, die waarschijnlijk flink zal huishouden in (nogmaals) Louisiana en Texas. En de olieplatforms in de Golf van Mexico zullen er weer van langs krijgen. Hopelijk wordt New Orleans een tweede klap gespaard, want het komt weer angstig dicht bij de stad!

Maar wij merken helemaal niets van dat vreselijke weer in het zuiden (zoals je in Nederland niets zou merken van het weer in zuid-Italie of Spanje) en genieten van zon en blauwe lucht.

Kirsten komt net na tien uur en we gaan een duurloop doen vandaag. Het gaat stukken makkelijker, dan vorige week, omdat het een stuk koeler en de luchtvochtigheid vooral veel lager is. We rennen met redelijk gemak 7,5 mijl in een uur en twintig minuten en ik heb nu toch wel het gevoel, dat ik 10 mijl aankan. Het lijkt echter onmogelijk voor Kirsten om minder dan een week na haar operatie op maandag zo'n afstand te gaan lopen. Dat zou gekkenwerk zijn!

We bespreken, dat we dan wel voor onze eigen 10 mijl trainen en ergens een 10 kilometer zullen zoeken. Ik wil vooral, dat zij niet denkt, dat ik het vervelend vind, dat ze de tweede oktober niet zal kunnen rennen. Want alleen vind ik er niets aan. Volgend jaar is er weer een kans. Dit moet toch leuk blijven, niets moet.

Thuis neem ik gauw een douche en rijd dan naar Karin om haar Great Falls te laten zien. Dit park is mijn absoluut favoriete "rust"punt in dit gebied. Het is maar een kwartier tot twintig minuten rijden van ons huis en de natuur is er adembenemend, hoe hoog of laag het water in de rivier ook staat.

Vandaag is het waterpeil laag, want er heerst hier al zo'n drie weken droogte. Toch is het zicht op de watervallen en rotspartijen prachtig en we genieten van de kracht van de natuur.

We nemen foto's, ook, op verzoek van hen, van een paar meisjes, waarvan er eentje op punthakjes loopt, onvoorstelbaar, want je moet echt klimmen hier! Wij lopen daarna een deel van het River Trail, dat met blauwe verf op de bomen is aangegeven.

Na een tijdje buigen we af om via de ruines van het Patowmack Canal en Mathildaville, een stadje uit 1790, dat na het verval van het kanaal tot ruines verviel, weer terug naar het Visitor's Center te lopen.

Karin heeft onderweg een duur uitziende zonnebril gevonden en geeft die aan een van de vrijwilligsters daar. Dit is een oudere dame, die, als ze Karins accent hoort, meteen vraagt waar we vandaan komen. Dit is weer nieuw voor mij, want het gebeurt nog maar zelden of nooit, dat mij dat gevraagd wordt. Maar deze dame heeft vijf jaar in Noorwegen gewoond en is ook een aantal keren in Nederland geweest, zoals zovelen in dit gebied.

Intussen haalt haar collega, een oudere man, een van de slangen uit haar kooi. Een bijna halve meter lange cornsnake (zo genoemd voor de mais achtige tekeningen op haar buik) windt zich om zijn arm. Hij vraagt of wij haar vast willen houden. Karin vindt het maar niets, maar ik wil wel. Met zo'n grotere slang heb ik geen problemen, die vind ik zelfs wel leuk. Het is zo'n klein wormachtig slangetje, zoals Kai nu heeft, dat ik maar eng en slipperig vind.

Het hoofd van de slang is niet te zien, het tongetje kietelde mijn arm net ;)

Via de prachtige weg door Great Falls rijden we weer terug. We vinden de huizen allebei adembenemend mooi, maar zouden er niet willen wonen. Dit zijn echt gigantische kasten, waarvan je je afvraagt hoe iemand het er binnen gezellig kan maken.

Vanavond wil Rick graag uit met mij. Hij gaat de komende twee weken weer reizen en wil even wat tijd samen. Hij kiest Bistro 123 in Tysons Corner, een restaurant, dat net vanuit Vienna naar een grotere locatie is verhuisd.

De chef is Frans, zijn vrouw Philippijns en als je het mij vraagt is hun nieuwe restaurant te groot, waar het oude te klein was. Twee enorme eetzalen gapen je tegemoet als je binnenkomt.

Het was helemaal niet druk vanavond, hopelijk wordt dat beter voor ze, als het nieuwe gedeelte van de mall opent. De service is ontzettend goed, op het irritante af, want we krijgen een nogal flamboyante van origine Iraan, met geblondeerd haar, die via Californie en Londen hier is neergestreken. Met eindeloos veel "please" en "thank you"s navigeren we door de gerechten.

Het eten is werkelijk voortreffelijk. We krijgen een precies goed gebakken biefstuk, Rick medium rare en ik rare (helemaal rood) en lekker aardappelkroketjes erbij.

Bij de rekening komt een enquete en wij vinden, dat vooral de stoelen (ongemakkelijke houten harde dingen) en de atmosfeer verbeterd kan worden. In ieder geval doen ze enorm hun best om hun nieuwe restaurant zo goed mogelijk te laten zijn. We werden door iedereen als "oude" klanten herkend en ook dat was leuk.

Op weg naar huis stoppen we nog even bij Borders, waar ik gelukkig het vervolg van het boek, wat ik net in een ruk uit heb gelezen vind.