Het is toch onvoorstelbaar! Als ik vanochtend naar buiten stap komt de hitte me al tegemoet. Weer een dag van ver in de 30 graden en weer zonnig en het is 16 september, behalve een paar gekleurde blaadjes zou je niet weten, dat de herfst in aantocht is. Gelukkig maar, want Karin en ik hebben plannen om naar Mount Vernon, het landgoed van onze eerste president, George Washington, te gaan.
Toen ik gisteren mijn auto ophaalde van de garage merkte ik, toen ik natuurlijk alweer bijna thuis was, dat het waarschuwingslichtje voor te zachte banden aan was. Ze hadden mijn banden omgewisseld, dus ik vond het wel heel raar, dat die waarschuwing er nu al was. Maar om nou in het spitsuur meteen rechtsomkeerts te maken naar de garage zag ik ook niet zitten.
Nu heeft mijn Ford Windstar zo'n vernuftige computer, dus het berichtje "Check tires then reset" flitste constant voor mijn ogen. Dat kon ik niet negeren, ook al wist ik, dat er niets mis was met de banden. Dus toch maar de garage opgebeld, waar ze me zeiden, dat de computer soms in de war raakt, als er iets aan de banden veranderd is. Ik moest er dan maar wat lucht in pompen en dan zou het lichtje uitgaan.
Dus voor ik me naar Karin begeef stop ik even bij het Mobil station. Ik pomp de banden vol (die allemaal al de goede druk hadden, dus ik hoefde er niets bij te doen) en stap hoopvol weer de auto in. Maar niks hoor, het lichtje is nog steeds aan, het hinderlijk flitsend berichtje nog steeds aanwezig. De banden zien er niet zacht uit en volgens mij heb ik ze goed opgepompt, dus ik besluit het allemaal maar te negeren. Rick kan vanavond kijken of hij het uit kan zetten, want we gaan morgen naar Busch Gardens en je wordt knettergek van dat geknipper als je het tweeeneenhalf uur achter elkaar moet zien!
Om half elf ben ik bij Karin en we rijden via de prachtige George Washington Memorial Parkway naar Mount Vernon. Na het entreegeld betaald te hebben sluiten we achteraan de rij, die wacht om het huis binnen te gaan. De rij is gelukkig vrij kort, wat ik wel anders heb meegemaakt, want in de brandende zon is het snikheet!
Al gauw is onze groep aan de beurt voor de rondleiding. We beginnen in het gebouwtje, dat door de bediening van gasten werd gebruikt. Een vrijwilliger vertelt interessant over de geschiedenis van het huis en hoe George Washington het als klein boerderijtje op zijn tweeentwintigste erfde en er twee verdiepingen en twee zijvleugels bij bouwde.
Hierna worden we de grote eetzaal binnengeloodst. Hier horen we een interessant verhaal over hoe George Washington eigenlijk een boer in hart en nieren was en dat is terug te zien in het prachtige ornamentale stucwerk op het plafond en aan de muren. De kamer heeft ook een heel mooie felle kleur groen, volgens de dame daar dezelfde kleur als in de tijd van de Washingtons.
George Washington won als Generaal het gevecht bij Yorktown, dat de Revolutionaire Oorlog besliste. Hierna hoopte hij rustig op zijn landgoed te gaan wonen, maar dat werd natuurlijk anders voor hem beslist, toen hij tot eerste president van de Verenigde Staten werd verkozen.
Hierdoor bracht hij gedurende de acht jaar van zijn presidentschap meer tijd in New York en Philadelphia door, dan in Mount Vernon (hij is de enige president, die nooit in het Witte Huis woonde). Zijn vrouw, Martha, en haar twee kinderen (ze was weduwe toen George haar trouwde) bleven op het landgoed wonen. Ze hadden ontzettend veel gasten en in het huis hangt de sleutel van de Bastille, aan George gegeven door de Marquis de Lafayette in 1790, omdat George volgens deze de vader van de onafhankelijkheid was.
Bij het lopen door de rest van het huis krijgen we prachtig fel gekleurde blauwe en groene kamers te zien, eetkamers en "speel"kamers en boven een heel stel slaapkamers voor gasten, waarvan een de kamer waar de Marquis de Lafayette sliep.
Door nog een gang lopen we naar de slaapkamer van George en Martha, waar hij in 1799 ook aan een ernstige keelontsteking stierf. Het bed was speciaal voor hen gemaakt, want George was heel lang (1m89) en Martha heel klein (1m25) en bedden werden in die tijd niet zo lang gemaakt. Na zijn dood heeft Martha nooit meer in dat bed of die kamer geslapen.
Via een trapje naar beneden komen we in de studeerkamer van de generaal terecht. Ook hier weer een interessant verhaal, want George Washington had niet gestudeerd en bevond zich natuurlijk tussen allerlei hoog opgeleide mensen, zoals Jefferson en Adams. Hij las echter, zo zien wij in zijn studeerkamer, ontzettend veel boeken en was zo erg geleerd.
We leren, dat hij in zijn leven slechts een keer de VS verliet en dat hij dol was op nieuwe uitvindingen, zoals een stoel met een voetfan en een primitieve copieermachine, waarmee hij copieen maakte van zijn vele brieven.
Met hoofden vol informatie over deze fascinerende man en zijn familie staan we weer buiten. Via een overdekt gangetje lopen we de keuken binnen en zien zo de gebouwen, waar de slaven werkten. Alles is ingericht zoals het in de tijd van de Washingtons eruit zag, dus je krijgt een goed beeld van het leven toen.
We lopen een steile heuvel af naar de graven van George en Martha. En dan klimmen we weer naar boven om via de slavengebouwen, waar je ziet hoe primitief die mensen leefden en sliepen op strooien bedden met een harde deken, naar de exit te lopen. We lezen ook hoe iedere slaaf een paar schoenen per jaar kreeg. Toch waren de Washingtons goed voor hun slaven en lieten zij ze na hun dood vrij.
Een groepje Coloniaals geklede muzikanten loopt het landgoed binnen
Geschiedenis is een van mijn grote interesses en in dit gebied is er veel van te vinden. Vooral de Coloniale geschiedenis vind ik machtig interessant, hoe mensen zoveel ontberingen overwonnen om zich ergens te vestigen! Thomas Jefferson is mijn favoriete historische figuur hier, maar George Washington is een goede tweede. Hier is ook nog een interessant artikel over de persoon "George". Zo blijkt het dat zijn legendarische houten tanden in werkelijkheid van nijlpaarden ivoor waren gemaakt.
Het landgoed is nog veel groter en we hadden nog wat langer willen genieten van het prachtige uitzicht op de Potomac rivier, maar ik moet voor half drie weer thuis zijn.
We laten mijn nieuwe GPS systeem ons de weg terug wijzen en die geeft wel een heel interessante route aan, waar ik zelf nooit op zou zijn gekomen! Of hij sneller was, dan de route, die ik gewoonlijk rijd, vraag ik me af, maar we komen in ieder geval weer keurig in Vienna aan.
Omdat Karin en ik vergaan van de honger en het al bijna twee uur is eten we gauw een hapje bij Noodles and Company. We kiezen allebei de penne rosa, penne pasta met een tomatensaus met spinazie, champignons en kaas. Het gaat er goed in!
Als we klaar zijn zet ik Karin op de winkelstraat vlakbij haar huis af en rij zelf gauw huiswaarts. Katja vertrekt vanmiddag met Leah's familie naar Blacksburg in het zuidwesten van Virginia, zo'n vijf uur rijden hiervandaan. Leah's broer studeert bij Virginia Tech en dit weekend is de eerste footballwedstrijd.
Kijkend naar alles wat Katja meesleept voor dit weekendje vraag ik me hardop af, of ze daarheen gaat verhuizen! Maar goed, dat ze met de auto gaan!
Morgen gaan we op weg naar Busch Gardens en zullen zondag weer thuis zijn, ik neem geen computer mee! Prettig weekend, allemaal!
0 reacties:
Een reactie posten