Washington in Kerstsfeer

Dacht ik toch echt, dat ik duidelijk had gemaakt, dat de schoonmaaksters pas na het middaguur kunnen komen vandaag, hoor ik verdorie al om vijf over acht de sleutel in de voordeur! Gauw spring ik uit bed en doe het alarm af, anders hadden ze een lawaaierig welkom gehad! Het blijft moeizaam om te communiceren met iemand, die bijna geen Engels spreekt, dat blijkt wel weer.

Maar goed, onze dag begint dus vroeger, dan we hadden gedacht, maar het zonnetje schijnt lekker, dus zo erg is dat ook weer niet. Ik doe een routine van mijn Fitdeck, iets wat mijn dagelijkse beweging bijna een spel maakt.

Daarna neem ik Cosmo voor een lange wandeling door de buurt. Het is werkelijk heerlijk weer en heel wat mensen zijn buiten bezig. Ik zie zelfs de eerste Kerstboom al op de stoep liggen. Die van ons blijft nog tenminste tot 5 januari staan!

Aan het einde van de middag maken we ons allemaal klaar om naar Washington te gaan. We kleden ons in onze nette plunjes, want we gaan met zijn vijven een avondje uit.

Het verkeer naar de stad is voor de verandering heel rustig en binnen het halve uur dagen het verlichte Lincoln Memorial en Washington Monument al voor ons op. Nu de bomen kaal zijn zie je de monumenten des te beter. Hoe lang ik ook bij deze stad woon, die eerste aanblik van de "skyline" blijft prachtig.

Rick parkeert de auto onder de J.W. Marriott en we lopen langs een sfeervolle Kerstversierde Pennsylvania Avenue naar Elephant and Castle. Aan het einde van de brede laan is het imposante Capitool te zien.

De pub is gezellig druk, maar we kunnen zo aan een tafeltje naast de Kerstboom schuiven. We bestellen een heel aantal voorafjes: bangers in a blanket (worstjes met bladerdeeg eromheen), zoete aardappel frietjes, kip sateetjes en pretzels. Allerminst gezond, maar oh zo lekker! Als hoofdgerecht neem ik maar iets redelijk lichts: een Ploughman Platter, wat eigenlijk gewoon kaas met brood is.

Dit is een van Ricks favoriete restaurants en het is leuk hem zo te zien genieten. Vooral het toetje van een chocolade bekertje gevuld met Baileys gaat er prima in!

Bij de CVS op de hoek kopen we nog even wat haarbanden voor Saskia, dat schijnt een noodgeval te zijn, als je haar moet geloven. In de verte zien we bij het Witte Huis de National Christmas Tree branden.

We besluiten daarheen te lopen en zijn daarin niet de enigen! Het is flink druk bij de boom, waaromheen een treintje rijdt en een paar "dorpjes" zijn opgezet. Ook staan er 56 kleinere boompjes, van de vijftig staten en zes territories. Helaas had ik geen statief meegesleept, maar de foto's zijn toch vrij goed gelukt.


Met het Washington Monument



Voor ons is alleen het boompje van Virginia interessant, dus dat zoeken we gauw op. Dat is dit jaar versierd door de Dahlgren School in Dahlgren, Virginia. Geen idee, waar dat ligt, maar het zal wel een eer zijn geweest voor hen! Het is te druk om naar de boompjes van andere staten te gaan kijken (ze staan op alfabetische volgorde).


Het boompje van Virginia



En natuurlijk even een gezinsfoto!

Al heel lang heeft Rick ons mee willen nemen naar de Monty Python musical Spamalot. Hij was vorig jaar ook hier, maar toen was hij te laat met tickets kopen. Vanavond gaat het dan eindelijk gebeuren!

Een kwartier voor de aanvang van de show lopen we het National Theatre binnen. We hebben zitplaatsen in het Orchestra. Rick en de kinderen gaan alvast zitten, maar ik moet natuurlijk weer eerst naar de wc.

Daarvoor staat zo'n lange rij, dat ik nog bang ben te laat te zijn, maar gelukkig gaat het snel. Als ik beneden kom zit iedereen al en ik werk mijn weg langs alle benen naar mijn zitplaats.

Er zit een vrouw van ongeveer mijn leeftijd naast mij en als ik haar aankijk weet ik gewoon, dat ik haar ken! Ik zeg haar dat ook en zoek me intussen rot in mijn grijze brein, waarvan dan. En dan vind ik zomaar haar naam terug (terwijl ik heel slecht ben in het onthouden van namen): Tatiana.

Herinneringen aan zeker tien jaar terug komen tevoorschijn: een van hun dochters heet ook Saskia, zij is Peruviaans en getrouwd met Edu, een Nederlander. Bovendien wonen ze ook in Vienna en toen de kinderen kleiner waren deden we nog weleens wat samen, onder anderen naar het Sinterklaasfeest op de ambassade gaan.

En nu zitten we, zoveel jaren later, met onze tieners naast elkaar in het theater! Natuurlijk hebben we niet veel tijd om bij te kletsen, maar we wisselen gauw adressen en emails uit. Ik hoop het contact weer op te nemen, want ik vind het een erg leuke familie en onze oudsten zijn allebei seniors in high school, dus we hebben veel gemeen.

Als de show begint kijkt iedereen ademloos. Wat een wervelende produktie en hilarische sketches zijn het! Dit soort humor vind ik fantastisch en we liggen regelmatig dubbel om de gekke opmerkingen. Voor ik het weet is het pauze!

Voor de aanvang van de show heeft Rick al drankjes besteld, want daarvoor staat altijd een lange rij. Op ons gemak drinken we ze in de koele vestibule op en gaan dan weer terug naar onze stoelen.

De tweede helft van Spamalot is zo mogelijk nog gekker, dan de eerste en het is veel te gauw naar mijn smaak voorbij! Aan het einde mogen we nog als zaal meezingen met "Always look on the bright side of life" en dan valt het doek toch echt. Wat een traktatie was dit!

Op weg naar de uitgang haalt Katja Rick over om de soundtrack te kopen en in de auto naar huis zingen we luidkeels mee. Na zo'n avondje in onze prachtige hoofdstad voel ik me weer zo bevoorrecht hier te mogen wonen!