Lenteweer

Waarempel zie ik vanochtend bij het wakker worden wat zonnestralen op de bomen naast het huis schijnen. Die hebben we de afgelopen paar dagen maar bar weinig gezien! De temperatuur blijkt ook nog eens flink omhoog te zijn gegaan en ik neem me voor lekker veel tijd buiten door te gaan brengen.

Na het ontbijt neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Ik ben van plan heel consequent te zijn, als hij territoriaal gedrag vertoont, dus de Pup-peroni's gaan ook in mijn zak. Daar is hij dol op en de trainer adviseerde om goed gedrag echt te belonen.

Het is werkelijk opvallend, dat hij alleen zo gek wordt van de honden in onze buurt. Hij moet zitten en ik tolereer geen geblaf of gepiep als de honden langs komen. Als hij luistert krijgt hij een heel klein stukje pup-peroni. Het lijkt te helpen.

Zodra we de bekende buurt uitgaan reageert Cosmo niet meer op het geblaf van andere honden! Onvoorstelbaar, hoe goed hij dat weet. We lopen door de buurt, waar we woonden, toen Katja geboren werd. We huurden toen het huis van Ricks ouders, die in Duitsland waren. Altijd grappig om dat huis weer te zien en ook om te bedenken, dat we sindsdien nog in drie andere huizen hebben gewoond, allemaal binnen een straal van vijf kilometer, heel dichtbij voor Amerikaanse begrippen.

Via het W&OD pad lopen we weer terug naar huis. Onderweg zie ik opeens allemaal ambulances en brandweerwagens staan uit allerlei verschillende plaatsen. Grote wolken rook komen uit een huis aan Cottage Street. En toch lijkt niemand opgewonden en de zwaailichten staan niet aan.

Dit doet me denken, dat het een oefening is en dat wordt even later door een van de brandweermannen bevestigd. Hier in Vienna worden nogal wat oude, kleine huisjes afgebroken om plaats te maken voor een groter nieuw huis. Sommigen van die huizen worden gebruikt door de brandweer en andere hulporganisaties om situaties te oefenen. Dit weekend nog deed onze overbuurman Matt mee aan zoiets, ook hij is bij Vienna's vrijwillige brandweer. Het is wel een heel indrukwekkend gezicht!


Op weg naar Whole Foods later zijn ze al aan het opruimen



Zwetend kom ik weer thuis, want het is inmiddels 17 graden!!! Mijn Sam-E is op, dus ik moet naar Whole Foods (ja, grote straf, ik weet het). Het is vreemd om zonder jas en met drie-kwart mouwen te lopen, vooral omdat dit weekend weer een stuk kouder zal zijn.


Er wordt broederlijk gedeeld tegenwoordig



Hier mag ik helemaal niet liggen en ik weet het!

Helaas rollen de wolken al gauw weer binnen, dus mijn plannen om lekker buiten te gaan lezen in de Vriendinnen, die Petra stuurde, schuif ik maar opzij. In plaats daarvan begin ik aan de cadeautjes voor de vriendinnen, die me voor party's uitnodigen. "Hostess gifts" heet dat hier: je neemt iets kleins mee om te eten of wat je zelf gemaakt hebt.

Het duurde even, voor ik iets nieuws verzon, want vrijwel iedereen heeft nu de wijnbedeltjes, die ik vorig jaar maakte. Maar toen ging het licht aan! Ik heb eindeloos veel mooie foto's en maak dit jaar een bundeltje met acht fotokaarten en enveloppen.

In het begin gaat het allemaal prima, maar dan eet de printer drie van mijn fotokaarten tegelijk! Het lukt me het papier vrij te krijgen uit zijn greep, maar hij weigert vervolgens nieuw papier te laden. Grrrr!!!

Gefrustreerd bel ik Rick, mijn persoonlijke technicien, maar hij kan vanzelfsprekend ook niets van verre doen. Ik ga dus maar door met kaarten maken, maar druk ze nog niet af. Gelukkig weet Rick de printer bij thuiskomst binnen vijf minuten te maken!

Katja neemt Cosmo mee naar het hondenpark en als ze thuiskomen zou je niet zeggen, dat hij meerdere kleuren vacht heeft. Hij is letterlijk pikzwart! Als ik niet zo ontzet was geweest had ik een foto genomen, want niemand had hem herkend!

Het laatste, waar ik zin in heb, want ik heb flinke hoofdpijn, is hem een bad geven. Maar het moet wel, anders is het hele huis bruin van de modder. Cosmo heeft een hekel aan water, dus ik moet nogal wat kracht zetten om hem in het bad te houden.

In de basement zit de douchekop ook nog eens vast aan de muur, dus ik probeer hem wanhopig met een kop af te spoelen. Het water is letterlijk zwart iedere keer. En mijn hoofd bonkt alsof het van mijn nek zal vallen! Katja is er wel, maar helpt nauwelijks.

En dan komen mijn tranen. Eerst die stomme printer en nou een ongelooflijk vieze hond, die even schudt en de badkamer verandert stante pede van schitterend schoon wit in donkerbruin! Het is te veel. Natuurlijk kan ik er nu, een paar uur later, weer om grinniken, maar toen voelde ik me echt even wanhopig!

Gelukkig helpt het bad wel en met veel droogmaken en veel uitschudden (waarbij meer modderspetters de muren kleuren) van Cosmo laten zijn poten tenminste geen sporen meer achter. Les geleerd: geen hondenpark als het recentelijk geregend heeft, hoe leuk ook voor Cosmo!

Saskia belt net als we alles op hebben geruimd, dat ze opgehaald kan worden. Ze heeft auditie gedaan voor de musical, die hun school dit jaar zal opvoeren, Schoolhouse Rock.

Vorig jaar heeft ze vanwege ziekte de audities moeten missen, maar dit jaar ging ze ervoor. Ze zegt, dat ze bloednerveus was. Ze moest zingen en dansen en acteren en nu is het afwachten. Saskia heeft een goede stem, wat al meerdere mensen hebben gezegd, dus ik hoop, dat ze tenminste een kleine rol krijgt.

We zouden vanavond naar de film Fred Claus gaan, maar ik heb geen puf (de komende drie avonden zijn er ook al verplichtingen) en Saskia is erg moe. We blijven dus lekker thuis voor de buis hangen en ik klets gezellig met mijn Canadese schoonzus aan de telefoon.