Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, juni 30, 2008

Inpakken en....

Net als ik beneden kom rinkelt (nou ja, het speelt Fuer Elise) mijn mobieltje. Het is de tandarts en ik neem aarzelend op. Ik heb vanmiddag om twee uur een afspraak voor een schoonmaakbeurt.

Het is de mondhygieniste (hier wordt je gebit eerst grondig schoongemaakt en dan pas komt de tandarts voor twee minuten kijken of alles nog goed is). Dr. Burch voelt zich helemaal niet lekker en zij probeert haar afspraken eerder te maken, zodat hij naar huis kan.

Eigenlijk komt dat me prima uit, want dan ben ik er ook maar gelijk vanaf, in plaats van midden op de dag nog eens te moeten gaan. Maar ik vraag me wel af, waarom een zieke tandarts nog patienten ziet.

De mondhygieniste, Sandy, is de vriendelijkheid zelve. Eigenlijk een beetje te vriendelijk voor mijn smaak, zo af en toe. De honing druipt ervan af, maar ik krijg wel het gevoel, dat ze gewoon zo is. Ik heb haar en haar zachtere methodes (maar wel grondig!) liever, dan de Iraanse, die hiervoor de hygieniste was.

Eens in de zoveel jaar moet er een volledige foto (panorama) van je gebit gemaakt worden. Vandaag "mag" ik daaraan geloven. Het is wel interessant, in plaats van de vervelende plaatjes in mijn mond hoef ik enkel op een dingetje te bijten, terwijl de camera rond mijn hoofd draait. Gelukkig betaalt de verzekering hiervoor, want goedkoop is het niet!

Zoals ik al dacht komt Dr. Burch aan het einde voor twee minuten kijken of alles nog goed is. Gelukkig is dat het geval en om elf uur (anderhalf uur, nadat ik aankwam) sta ik weer buiten, opgelucht, dat dit ook weer even voorbij is.

Thuis dwing ik mezelf meteen aan een gewichtenroutine te beginnen. Tenslotte gaat dat de komende acht dagen niet lukken. Wel gaat mijn Fit Deck mee op reis, want helemaal zonder kan ik niet. Het halve uur gaat met mijn eigen samengestelde routine zo voorbij.

Dan neem ik Cosmo mee naar de Petco. Hij snuffelt en onderzoekt ieder hoekje van die zaak, terwijl ik een zak met eten voor hem koop, om in de kennel te laten geven. Ook koop ik een zak met "botjes", die helpen zijn gebit schoon te houden. Ik heb namelijk bij eerdere bezoeken gezien, dat zijn tanden vies zijn, als hij terugkomt. Thuis krijgt hij altijd een botje, maar in de kennel natuurlijk niet.

Saskia en Laura willen per se naar Rite Aid om make up te kopen voor school (al is dat nog weken weg). In seventh grade mogen ze dat namelijk dragen. Ik heb er ook wat dingen nodig, dus neem de preteens mee. Gelukkig blijft het bij wat oogpotlood en mascara, Saskia wil er niet als een schilderspalet uitzien.

Natuurlijk kan er bijna geen dag voorbij gaan zonder bij Whole Foods te stoppen. Saskia en Laura vragen om een chocolade reep. Ik geef toe, maar dit is een natuurwinkel en die verkopen geen Mars of Milky Way! De dames vinden de reep dus ook echt niet te pruimen, ha ha! Gemeen als ik ben eis ik, dat ze hem opeten.

Eigenlijk wilde ik na de lunch naar het zwembad, maar het is inmiddels heel bewolkt en benauwd buiten. Ik ga dus maar door met klaarmaken voor de reis van morgen. De kattenbakken moeten schoon en er is nog heel wat te wassen en op te vouwen.

Als de laatste was bijna klaar is voor de droger is het buiten opeens helemaal opgeklaard. Ik voel me vies, warm en zweterig en ik kan me niets lekkerders bedenken, dan een duik in het zwembad.

Gauw smeer ik me in en loop naar de overkant. Daar zwem ik tien baantjes en ga dan lekker liggen lezen, denkend, dat ik later nog wel meer zal zwemmen. Maar al gauw betrekt het weer en het begint te regenen. Dat houdt niet gauw op, dus tijd om weer naar huis te gaan.

Daar is de laatste was inmiddels droog en ik ga verder met inpakken. De kinderen geven mij hun kleding om mee te nemen. In Kai's en Saskia's geval betekent dat een bundel van verfrommelde t-shirts en shorts. Grrr!! Ze hebben beiden vrienden over, dus ik vouw het zuchtend allemaal maar netjes op voor ze.

Voor ik het weet komt de tijd om Cosmo naar de kennel te brengen. Dit is het enige vervelende aan op vakantie gaan: afscheid van hem nemen! Kai en Saskia gaan mee, want ook die vinden dat moeilijk. Gelukkig vindt Cosmo het bij de kennel prima, dat geeft wel een gerust gevoel.

Als avondeten bestellen we Thais eten. In de verte horen we flink gerommel, maar toch staat Rick erop wat vuurwerk af te steken (net jochies, die mannen!). Helaas regent het al en kan ik er vanuit de garage geen goede foto's van maken. Mooi is het wel!

Morgen om kwart over vijf staan we op en (hopelijk) vertrekken we richting het vliegveld om zes uur. Ons reisverslag zal te volgen zijn op http://dakotas2008nl.blogspot.com/ .

zaterdag, juni 28, 2008

Het laatste avondmaal (voorlopig althans)

Zaterdag

Rick en de kinderen slapen heerlijk uit, maar ik ben om half negen helemaal wakker. De zon schijnt alweer de kamer in en dan kan ik niet langer blijven liggen. Het moet gezegd, dat de massage van donderdag echt veel heeft geholpen met de pijnen, hopelijk blijft het resultaat nog even doorgaan!

Rick komt niet veel later naar beneden en dan belt Saskia, dat ze opgehaald wil worden. We ontbijten lekker buiten op het deck als de bel gaat. Het is Janet, Leah's moeder.

Gisteravond, toen de meisjes daar zo zielig op het deck zaten, kwam ik met een idee om Leah's zomer toch nog heel leuk te laten worden. Laten we wel wezen, dit is een meisje, dat we al sinds haar negende jaar heel goed kennen. Het is feitelijk een derde dochter voor ons. Dus we vinden het heel zielig, dat haar grote reis nu in het water moest vallen.

Mijn idee was dus, dat zij met ons mee naar Aruba zou kunnen gaan. We hebben twee hotel kamers daar, dus er is plaats voor een vierde kind. En de auto kunnen we ook groot genoeg maken voor zes. Kennelijk leek dat Leah wel wat en zij besprak het dus met haar ouders.

Janet komt dus vragen of wij dat echt hebben aangeboden (ja, dus!) en welke vluchten wij dan nemen. Zij hebben een gratis ticket met American Airlines, dat voor 22 augustus gebruikt moet worden, en ook deze Honduras reis zou met American Airlines zijn. Die maatschappij vliegt ook naar Aruba, dus (al vliegen wij nonstop United). Janet gaat het allemaal verder uitzoeken.

Gauw, omdat ik de dag alweer zie voortschrijden, begin ik aan mijn gewichten routine. Het halve uur gaat snel voorbij en volgende keer ga ik toch zwaardere gewichten gebruiken. Zoals sommigen, die hier lezen, al opmerkten, heb ik al besloten om niet met Marceleus verder te gaan. Hij moet me wel iets heel bijzonders bieden, wil dat wel zo zijn. Zaak is dus om mijn eigen routines te blijven voorbereiden.

Rick komt naar beneden en kondigt aan, dat hij een stuk gaat fietsen. Daar heb ik ook wel zin in! Helmen op (die van Kai past mij precies) en daar gaan we. Alleen werkt mijn fiets niet mee. Rick heeft een zeer heuvelachtig parcours gekozen (expres), maar mijn fiets gaat niet van 3 naar 2 en dus zie ik me genoodzaakt bepaalde delen zelfs te lopen! Tijd voor de fietsenmaker dus, al wil ik hem eigenlijk niet kwijt.

Een half uurtje later zijn we (mijn benen voelen als lood na die heuvels in de hoogste versnelling!) weer thuis. Daar treffen we Saskia boos aan, want de hagelslag is op en dat is nu net, wat zij als lunch wilde. Ze heeft de beboterde boterhammen, voor ik het kan voorkomen, al weggegooid!

Na toch wel een "tongue-lashing" van mij vanwege die verspilling van voedsel vind ik nog een paar "nood rantsoen" hagelslag doosjes: de mini doosjes van De Ruijter. Heel tevreden eet Saskia toch haar brood met hagelslag! Zo zie je, hoe een heel Amerikaans kind toch dol is op zo'n Nederlandse tractatie en haar vriendinnen ook (de reden waarom het al zo gauw weer op is).

Katja is ook net wakker en Rick en Kai zijn pleite (blijken later naar de electronica zaken te zijn vertrokken). Ik moet nog naar de bank en ga dan lunch halen. Katja maakt een Starbucks bestelling, dus haal ik daar ook gelijk een paar sandwiches. Met een iced coffee, iced chai tea en twee sandwiches (mozzarella en tomaat en kip salade) rijd ik niet veel later huiswaarts.

Daar belt mijn zusje en we kletsen lekker bij. Ik heb haar voor haar verjaardag een boek over Enneagrams gegeven en daar hebben we het over. Iedere keer als ik een test doe komt daar geen duidelijke persoonlijkheid uit. Wat betekent dat dan? Ik zal er maar niet te lang bij stilstaan.

Eigenlijk wil ik naar het zwembad, maar het regent een beetje. In Nederland is het acht uur, dus ik besluit Petra op te bellen. En natuurlijk zitten we zo, zonder moeite, een uur aan de telefoon! Wij zien zo uit naar hun bezoek hier half juli! Ik ga ze deze omgeving helemaal laten meemaken!


Kai heeft mij nieuwe dingen geleerd over mijn kleine toestelletje en dit is een "time lapse" van de lucht vanmiddag

Tijdens dat uur is het weer helemaal opgeklaard, dus ik ga alsnog zwemmen. Of althans, ik doop mezelf in het water en ga dan lekker zitten lezen! Een paar uur later komen Kai en Rick ook en we spelen met zijn drieen in het water met een bal en een paar "torpedo's".

Pas om half zes gaan we weer huiswaarts. Om half zeven hebben Rick en ik met Chuck en Christine afgesproken bij Artie's. Als we er aankomen zitten zij al aan tafel. Het wordt een heel gezellige maaltijd met heerlijk eten.

Mijn mahi-mahi is perfect gegrild en ligt op een orzo salade met gedroogde tomaten, zwarte olijven en pijnboompitten. Het is echt voortreffelijk! Geen wonder, dat dit zo'n populair restaurant is! Al om kwart voor zes, toen ik belde, was er een wachttijd van drie kwartier voor ons tafeltje.

We kletsen nog wat na, maar dan moet het afscheid er echt van komen. Morgen zijn ze hier nog, maar Christine en ik hebben allebei een hekel aan sentimentaliteit. Ik ga er morgen dus niet langs. Wij zien Christine en Mallory weer op de 27e juli en daarvoor hebben we natuurlijk virtueel contact.

Voor Kai en Michael hadden we een pizza besteld bij Papa John's voor we weggingen. Maar bij thuiskomst blijkt die niet bezorgd. Of liever, de jongens hebben de bel niet gehoord en dus ging de pizza terug! Pas na tienen krijgen ze, zonder dat wij voor die eerste pizza moesten betalen overigens, hun avondeten!

Om te zeggen, dat Katja en Leah blij zijn met het feit, dat ze samen naar Aruba gaan, is, op zijn zachtst gezegd, een understatement! Ze gaan het samen vieren met een frosty bij Wendy's na Katja's werk.

Zondag

Toen ik vorige week de weersvoorspelling voor vandaag zag, dacht ik, dat we een complete regen- en onweerdag zouden krijgen. Zelfs gisteren leek het daar nog op. Ik ben dus hoogstverbaasd, als ik alweer felle zonneschijn de kamer binnen zie stromen!

Verschrikkelijk lui blijf ik tot na negenen liggen. Ik was halverwege de nacht wakker en kon maar niet uit mijn hoofd krijgen, dat Chuck en Christine nu echt maandag voorgoed vertrekken. Wat zal ik haar missen, al weet ik, dat je op de lange afstand tegenwoordig nog veel beter contact kan houden, dan vroeger.

Rick heeft inmiddels de boodschappen aangenomen van Peapod. Het blijft ideaal om al het zware spul gewoon thuisbezorgd te krijgen.

Samen gaan we, zoals bijna onze zondagse traditie is, naar Starbucks voor het ontbijt. We hebben drie Starbucks binnen een straal van twee mijl bij ons vandaan. Bij een ervan, in Vienna, werken me toch een stel nimrods! En daar ging Rick telkens heen.

Maar de laatste keer, toen ze maar niet begrepen, dat ik melk in mijn iced coffie wilde, werd hij ook eindelijk overtuigd. We gaan dus naar degene in Fairfax, dichterbij en met barristas met een brein! Mijn iced coffee wordt perfekt bereid!

Na het ontbijt gaan we samen Cosmo uitlaten. Die loopt voor de verandering de hele weg mee zonder terug te willen. Het is ook nog niet zo warm en misschien dat hij het ook weer iets anders vindt om door Rick uitgelaten te worden.

Omdat 4 juli op komst is zijn er weer allerlei vuurwerkstandjes opgezet overal. Rick gaat daar een aantal pakketten kopen. Niet voor 4 juli, want dan zijn we in South Dakota, maar alvast voor Oud en Nieuw. Als we dat nu niet kopen moeten we ervoor naar Pennsylvania (zoals vorig jaar) of West-Virginia!

Na de lunch vertrek ik naar het zwembad. Van de "numerous showers en thunderstorms" is gelukkig nog steeds niets te merken. Ik begin met dertig baantjes, maar wissel nu wel telkens af tussen schoolslag, crawl en rugslag (al kan ik die laatsten absoluut niet goed). Dat breekt het monotone wat op, want alleen maar schoolslag wordt doodsaai.

Bij het volgende kinderloze kwartier (het maakt mij niet uit, wat de reden ervoor is, maar ik vind het een prima uitvinding) doe ik er nog eens tien. Verder lees ik lekker door in mijn nieuwe Judy Blume boek "Summer Sisters". Wel zie ik in het westen de wolken steeds donkerder worden en het verbaast me dan ook niets, als we het om half drie horen donderen. En dan zijn ze onherroepelijk: het zwembad gaat voor zeker drie kwartier dicht.

Voor mij is het een mooi moment om naar huis te gaan. We willen vanmiddag nog naar de film en ik moet nog douchen. Eigenlijk verwacht ik, dat ieder moment de zondvloed zal losbarsten, maar het blijft droog en bij die ene donder. Katja en Leah, die de honden mee hebben genomen naar Great Falls, komen echter doorweekt thuis. Zo plaatselijk zijn die stormen!

Nu het niet regent en onze margrieten, vlinderstruiken en hibiscus in bloei staan, besluit ik er weer eens wat foto's op te wagen. De margrieten zijn zeer in trek bij allerlei verschillende insektjes, zie ik. Op de vlinderstruik zitten op het moment alleen nog bijen, dat vlinders zullen pas later in de zomer komen.


Al meer dan een week verheugen we ons op het zien van de film "Get Smart" met Steve Carrell en Anne Hathaway. Helaas wil Katja niet mee, die gaat liever naar de blok party van de cul de sac naast de onze. Maar Rick, Kai, Saskia en ik gaan naar de Fairfax Corner de Lux bioscoop.


De ingang van deze bioscoop doet ons altijd aan de film "Back to the Future" denken

De film is helemaal, wat we ervan gehoopt hadden. Heel veel lekkere slapstick humor, een goede "chemistry" tussen Hathaway en Carrell en ook nog wat spanning. Een enorme aanrader is dit! We liggen regelmatig dubbel, het is super gedaan en nog een interessant verhaal ook.

Na afloop willen we een hapje gaan eten CPK. Er lijken heel wat mensen te wachten, maar al na tien minuten komt er een tafeltje vrij voor ons. Ik bestel hun wilde champignons pizza op zijn Napolitaans. Kai heeft de buffalo kip pizza, Rick de chipotle steak en Saskia de kip met honing pizza. Duidelijk niet erg traditioneel allemaal en ze smaken stuk voor stuk voortreffelijk. Eigenlijk doet CPK met pizza's, wat Nederlandse pannenkoekenrestaurants met pannenkoeken doen.

En nu zit ik buiten te typen met zo'n 28 graden en een lekker windje. De onweersbuien moeten kennelijk nog komen (en dat zal ook wel, want er is een "Severe Thunderstorm Watch" tot middernacht, maar het is al half twaalf en niets, voorspellen kunnen ze hier duidelijk ook niet goed).

vrijdag, juni 27, 2008

Couples bunco

Vanochtend gaan Christine en ik voor het laatst lopen in haar buurt. Het is vochtig warm, dus we zoeken zoveel mogelijk de schaduw en relatieve koelte van het bos op. Het is er heerlijk rustig, slechts de eekhoorntjes vergezellen ons. We zien zelfs een zwarte, die zijn hier vrij zeldzaam.


Misschien ga ik er zelf ook nog weleens heen, het is bij dit meertje zo vredig!

Christine vertelt over al het afscheidnemen van de afgelopen weken. Ze is er nu wel klaar mee en wil gewoon verhuisd zijn. Ik kan me dat wel voorstellen, het is emotioneel slopend zo'n lang uitgerekte verhuizingsperiode.

Opeens zien we langs het pad iets, wat ik nog nooit hier in Noord-Amerika ben tegengekomen: twee prachtig rode vliegenzwammen! Ik wist niet eens, dat die paddestoelensoort hier voorkwam!


Na een uur hebben we genoeg van het gezweet en nemen afscheid (voor ons nog niet het laatste voor ze maandag vertrekken, we willen hen dit weekend nog zien). Ik ga nog even gauw langs de Barnes and Noble. Het einde van mijn boek is (helaas) in zicht en ik heb zin in meer "chick lit".

Daar is meer dan genoeg van te vinden en ik slaag met een boek van Judy Blume en nog een boek van Meg Cabot.

Vanavond hebben we couples bunco en het thema is "It takes two to Tango". Ik vind het moeilijk een kleinigheidje te bedenken, dat daarbij past. Uiteindelijk kies ik een mini boekje "The Lovers Guide to the Kamasutra". Wie weet hebben de winnaars van die prijs daar nog wat aan.

Bij Noodles and Company haal ik lunch, want de kinderen hebben hun superlekkere maccaroni met kaas ontdekt en zelf vind ik de Toscaanse linguini niet te versmaden. Het is een ontzettend populair restaurant. Logisch ook, want de prijzen zijn goed en het eten lekker en gezond.

Bij Whole Foods stop ik even voor wijn en bier, want het feestje vanavond is BYOB (bring your own beer/beverage). De medewerker daar raad me een amber bier uit Charlottesville aan. Die Star Hill brouwerij moeten we ook eens bezoeken, want het blijkt erg lekker bier te zijn.

Het is heerlijk warm weer, dus het zwembad lonkt weer. Ieder uur om kwart voor moeten alle kinderen een kwartier het water uit. Dan probeer ik gauw twintig banen te trekken. Dat lukt me de eerste twee pauzes, maar dan vind ik een kilometer gezwommen wel goed genoeg en wil mijn boek uitlezen.

Om een uur of vijf begint het wel erg te betrekken en het rommelt in de verte. Het zwembad gaat bij de eerste donder voor drie kwartier dicht, dus het is een mooie tijd om naar huis te gaan.

Katja gaat voor het eerst in een paar weken weer werken en Saskia gaat bij Abby logeren. Ik maak voor Kai een makkelijke sandwich klaar, want Rick en ik worden om zeven uur bij Mary Ellen en Phil verwacht.

Daar staat allerlei lekkers klaar, van zelfgekookte ham tot dadels met brie en amandelen. Ook heeft Mary Ellen mooie schalen vol rauwkost en verse vruchten gemaakt. Het smaakt allemaal prima en langzaam komt iedereen binnendruppelen.

Na de mannen de spelregels te hebben uitgelegd, want die zijn ze na een jaar vergeten, kan er gespeeld worden. Ieder paar speelt voor zichzelf, maar aan het einde worden de scores van de echtparen bij elkaar opgeteld.

En laten Rick en ik nu de gelukkige winnaars van onder anderen het Kamasutra boekje zijn! Ha ha ha! Wie weet komt het nog van pas! Verder zitten er bij die prijs verschillende biertjes, een mini pakket om Martini's te maken en KY Jelly (oei, ook kinky!).

Al te snel is het weer tijd om naar huis te gaan. Daar zitten Katja en Leah op het deck en Leah is nogal down. Ze zou naar Honduras gaan om daar doktoren te helpen, maar de situatie in Honduras wordt te gevaarlijk gevonden. Echt sneu voor haar!

donderdag, juni 26, 2008

Echt zomer

Gisteravond had ik even wat we hier noemen een "complete melt down". Arme Rick! Ik werd ronduit gek van de pijn, vooral in mijn heupen en benen en toen kwamen gewoon alle emoties tegelijk los: Christine, die maandag voorgoed gaat verhuizen (en ja, we zullen ze eind juli, eind augustus en begin oktober weer zien, maar het is niet hetzelfde), Katja, die straks naar college vertrekt (en ja, het is weer een nieuw avontuur, maar mijn kind, dat altijd dichtbij was, zal nu opeens vijf uur rijden verderop wonen) etc. etc. Ik probeer van dag op dag te leven en gewoon te genieten van nu, maar soms, en de pijn is daar ook debet aan, komt het er allemaal even uit.

Gelukkig worden we vanochtend alweer met zon begroet bij het wakker worden. Wat is dat toch heerlijk! En dan de tuindeuren opendoen en de weldadige warme zon al op mijn huid voelen. Het is nu echt zomer.

Met Katja gaat het gelukkig goed. Ik geef haar haar antibiotica en haar wangen zijn toch wel wat gezwollen. Ze ziet er als een lief hamstertje uit. Maar de pijn valt mee en ze heeft genoeg aan een ibuprofen tablet.

Wetend, dat Marceleus toch altijd laat is, ga ik pas om kwart voor tien naar Mary Ellen. Maar zelfs dan (onze gewone tijd is 9:30) is hij er nog niet. Pas na tienen komt hij aanrijden en Mary Ellen en ik zijn daar een beetje over gepikeerd, want dit is al de zoveelste keer.

Mary Ellen heeft een afspraak en kan dus maar een kwartier meedoen. Ik kan wel het halve uur volmaken, maar Marceleus zit met zijn gedachten elders. Steeds vaker krijg ik het gevoel zelf een betere routine te kunnen doen. In het begin deed hij zoveel goeds voor mijn schouders en nek en nu lijkt het iedere keer meer van hetzelfde.

Mary Ellen begint half juli, begin augustus (helaas) aan een nieuwe baan en ik moet me nog even beraden of ik dan wel of niet met Marceleus door wil gaan. Ik begin namelijk het gevoel te krijgen, dat ik van hem geleerd heb, wat er te leren valt. En natuurlijk zijn zijn lessen niet gratis, dus dat is iets om in aanmerking te nemen.

Katja wil graag sushi voor lunch (gelukkig voor haar is haar favoriete eten zacht!) en ik heb Sam-E nodig. Op naar Whole Foods dus, nooit een straf, en ik haal er gelijk ook mijn eigen lunch.

En dan arriveert Laura met haar massagetafel. Nadat Cosmo er eerst even uitgestrekt op heeft gelegen mag ik plaatsnemen. Inderdaad zitten mijn heupen moervast! En dat voelt echt niet lekker om dat los gemasseerd te krijgen. Maar ik weet, dat het morgen zijn vruchten zal afwerpen. Laura zorgt tijdens onze vakanties voor de katten, dus voor ze huiswaarts gaat geef ik haar de sleutel van ons huis.

Het is super lekker weer. Lang niet zo vochtig als werd voorspeld en ik heb zin om naar het zwembad te gaan. Helaas krijg ik geen van de kinderen zover om mee te gaan. Saskia is met een vriendinnetje naar de mall, Kai wil enkel tv kijken en Katja gaat met Leah mee.

Prima, ik heb nog een ongelezen tijdschrift en mijn boek. Het is weer heel rustig bij het zwembad, volgens mij komen er dit jaar minder mensen, dan in andere jaren. Zonder moeite vind ik een ligstoel onder een parasol.

Het water is lekker koel en ik doe een workout, die ik in mijn tijdschrift gelezen heb. Vijf minuten baantjes trekken, tien minuten door het water lopen en dan eindigen met vijf minuten water trappelen. Dat laatste vind ik echt heel moeilijk! Ik weet nog hoe we voor ons diploma een minuut moesten water trappelen, maar vijf minuten is iets heel anders!

Daarna ben ik gewoon een ligstoel potato. Ik lees en drink mijn Diet Cherry Coke en doe ook zo af en toe mijn ogen dicht. Wat een luiheid, maar wat voelt het ook lekker om hier zo te liggen. Bekenden komen langs en houden even een praatje, ik voel me als de keizerin of zo, ha ha.

Als Rick tegen zessen belt, dat hij op weg naar huis is, sta ik met moeite op. Thuis tref ik Katja, die op het punt staat naar de Sex and the City film te gaan. Ze heeft maar een pijnpil op vandaag!

Dr. Bonacci, de kaakchirurg, belt hoe het met haar gaat en ik kan alleen maar antwoorden: "Prima!". Hopelijk blijft dat zo, want dan was deze operatie een fluitje van een cent voor haar. Ik vind het altijd wel heel netjes, hoe de chirurgen (en dierenartsten) hier opbellen om te zien, hoe het met hun patienten gaat.

Met zijn vieren eten we buiten op het deck. Heerlijke kabobs van de grill, echte zomerse kost, genieten is het. We horen voor het eerst dit seizoen de cicade concerten. En de vuurvliegjes zijn in ruime getallen aanwezig. En helaas zijn de tijgermuggen ook weer gesignaleerd (die hebben zwart wit gestreepte poten), al vinden ze gelukkig tot nu toe de Off! op mijn armen en benen niet lekker. De zomer is echt begonnen!

dinsdag, juni 24, 2008

Uit met vrienden en een medisch dagje

Dinsdag

We hebben allemaal flink uitgeslapen, want we lagen pas ver na middernacht in bed, tenslotte. Pas om tien voor half tien sleep ik mezelf het bed uit, tien minuten voor Marceleus zijn training begint (hoewel hij vrijwel zonder uitzondering toch een kwartier te laat arriveert).

Het halve uur personal training gaat eigenlijk best snel. Het is fijn om te weten, dat je gewoon een half uur hard bezig bent en dat dat genoeg is voor vandaag (dat laatste moet ik mezelf echt heel erg inprenten, want een uur beweging is de norm voor mijn spieren over het algemeen, goedbeschouwd).

Maar vandaag besluit ik dat "more is less" misschien toch wel een goede kreet is. Ik douche voor de schoonmaaksters komen en stop ettelijke wassen (van Katja's reis) in de machines.

Als ik aankondig mijn nagels te gaan laten doen wil Saskia ook mee. Zij laat haar voetjes helemaal verwennen en blauw en wit lakken. Mijn nagels zien er ook weer tip-top uit met een fel roze kleur erop.

Terwijl ik bij de salon zit belt de garage, dat mijn DRAAKJE opgehaald kan worden. De bumper is weer helemaal gemaakt. Na een heel snelle lunch bedenk ik me, dat ik nog net tijd heb hem op te halen voor we met Christine en Mallory hebben afgesproken.

Als ik de huur Avalon inlever, die ik overigens heerlijk vond rijden, weet de man achter de balie mijn achternaam nog! We moeten indruk gemaakt hebben. Na betaald te hebben bij de kassa rijd ik al na tien minuten weer weg met de van!

Saskia en ik hebben bij Fairfax Corner de Lux afgesproken met Christine en Mallory. Dat ligt precies op de route naar de oogarts, dus ik haal meteen ook even Katja's nieuwe voorraad contactlenzen op.

Doorrijdend naar de bioscoop kan ik nog net aan een grote file ontsnappen! Als we daarin terecht waren gekomen hadden we de film zeker gemist! Christine en Mallory hebben al kaartjes voor ons gekocht en met de nodige popcorn en diet Coke installeren we ons in de comfortabele stoelen.

De film, die we zien, Kung Fu Panda is heel erg leuk. Er zitten ook een aantal goede boodschappen in voor kinderen, zoals in jezelf geloven, hoe je er ook uitziet. Ook vond ik de uitspraak: "Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. And today? Today is a gift. That's why we call it the present." mooi.

Thuis verkleden we ons in een nettere plunje en gaan naar Cafe Renaissance voor een etentje met Chuck, Christine en Mallory. Alleen Katja gaat niet mee, die heeft haar vriendje teveel gemist.

Het wordt een heel gezellige maaltijd! Ik bestel de softshell crab, die met asperges en kleine aardappeltjes wordt geserveerd. De anderen griezelen van mijn keuze, want zo'n crab eet je dus met schalen, poten en al op. Maar ik ben er dol op!


Wat zullen we ze missen! Gelukkig staan er al drie visites gepland dit jaar!


We nemen ook allemaal een dessert. Mallory en Saskia zelfs een bananas foster, die naast hun tafeltje worden geflambeerd! Dit blijft een van onze favoriete restaurants in Vienna.

Woensdag

Al vroeg ben ik wakker, want ik maak me een beetje zorgen om Katja. Zij moet vanochtend onder het mes om haar twee verstandskiezen eruit te snijden en was maandag ziek met koorts en had gisteren nog flinke keelpijn. Het zou helemaal niet uitkomen, als haar operatie niet door zou kunnen gaan vandaag, want dit is de ideale tijd voor haar om een paar dagen rust te kunnen nemen!

Rick en ik staan op en maken met moeite Katja wakker. Die wil per se iets drinken, want haar keel doet pijn. Uh oh! Ik sta haar toe om een paar slokjes water te nemen, want de afspraak is voor kwart voor negen en ze moet een nuchtere maag hebben.

Als we de praktijk van Dr. Bonacci binnenlopen wordt ons duidelijk, dat er heel wat geld in kaakchirurgie zit! Het is allemaal super deluxe en alles gaat electronisch, ook het inchecken. Katja is nu achttien en oud genoeg om voor zichzelf te tekenen, ook iets nieuws voor ons.

Al gauw mogen we naar achteren komen en Katja mag plaatsnemen in de stoel. Een heel aardige anesthesist legt precies uit, wat er gaat gebeuren. Katja grapt met hem, maar zodra hij weg is zie ik die mooie blauwe ogen van haar zich vullen met tranen. Ze is nog het meest bang voor het infuus!

Dr. Bonacci komt binnen en geeft ons een stevige hand. Hij ziet er heel anders uit, dan ik had gedacht met die Italiaanse naam: lang, blond en onze leeftijd. Hij verzekert ons, dat, zolang Katja geen koorts heeft, de zere keel geen belemmering is voor de operatie. Ook zegt hij, dat het met een half uurtje gepiept zal zijn. Op de foto's is te zien, dat deze operatie hard nodig is, want vooral de rechterverstandskies drukt nu al tegen de wortel van Katja's gezonde kies aan.

Rick en ik gaan gauw naar Starbucks om een koffie te halen en als we terug komen roept de chirurg: "Precies op tijd!". Het is nog geen twintig minuten, nadat we vertrokken, en Katja is al klaar.

We moeten nog een half uurtje in de recovery blijven om zeker te zijn, dat alles goed gaat. Katja begint meteen de halve wereld sms-jes te sturen, dus dat zit wel goed. Ze moet ijs tegen haar wang houden en op gaasjes bijten. Gelukkig stopt het bloeden al gauw, want dat is heel belangrijk. Anders krijg je een "dry socket" en dat schijnt heel pijnlijk te zijn. In een ver verleden heb ik dezelfde operatie ondergaan, maar ik herinner me er eigenlijk niets van.

Met recepten voor antibiotica en forse pijnstillers en een hele rits instructies gaan we om kwart over tien weer huiswaarts. Rick, die vandaag van huis uit werkt, gaat de recepten vullen, terwijl ik voor Katja eten (wat yoghurt) en drinken maak. Ze lijkt zich vrij goed te voelen, maar is natuurlijk ook nog verdoofd.

Met Mary Ellen heb ik om elf uur afgesproken een stuk te gaan fietsen. Het is heerlijk weer, maar te warm om te gaan hardlopen. Bovendien heb ik daar te veel pijn voor en ben ik heel moe. Fietsen is dus de perfekte crosstraining.

We rijden mijn geijkte route: vijf mijl naar Reston en terug. Dat gaat wel een stuk sneller als er gezellig iemand is om mee te kletsen, moet ik zeggen. Ik vind alleen fietsen leuk, maar het is veel leuker met een maatje natuurlijk. De herten houden zich vandaag verstopt, maar we zien wel een gezellige dikke groundhog zich tegoed doen aan het groen langs het pad.

Thuis tref ik Rick en Katja in een felle woordenwisseling. Katja wil per se naar het verjaarsfeestje van een van haar vriendinnen vanmiddag en Rick is het daar niet mee eens. Katja brengt terecht op, dat Saskia ook even naar haar sixth grade party mocht. We sluiten dus een compromis, dat ze, mits ze zich erg rustig houdt, drie kwartier naar dat feestje mag. De rust keert gelukkig weer.

Voor de lunch heeft Katja zin in de maccaroni met kaas van Noodles and Company. Rick wil een sandwich van Whole Foods en ik haal daar dan ook meteen mijn lunch (verse gazpacho soup, mmmmm!).

Voor ik het weet is het tijd om met Saskia naar de vervolgafspraak met haar chirurg te gaan. Dr. Kim is zeer tevreden over ons meisje, gelukkig. Hij zegt, dat ze verbazingwekkend snel heelt. En inderdaad zou je aan niets zeggen, dat ze nog geen twee weken geleden in het ziekenhuis lag!

Als ik dat vanmiddag aan mijn Canadese broer (die vandaag jarig is, gefeliciteerd, BJ!), die jaren geleden een appendectomie had, vertel, staat die ook versteld. Het duurde bij hem weken om te herstellen, maar dankzij de laparoscopie is deze operatie bijna een fluitje van een cent geworden!

Binnen het kwartier staan we weer buiten. Nu heeft Saskia nog een afspraak te gaan vanmiddag, een schoonmaakbeurt bij de tandarts. Het lijkt wel of de dokteren 25 juni als afspraakdag hebben gekozen. Ook mijn tandarts wilde me vandaag zien, maar dat heb ik kunnen verzetten naar volgende week, gelukkig.

Rick neemt Saskia naar haar tandartsafspraak, want ik ben inmiddels afgedraaid. Het zou gevaarlijk zijn om nog te gaan rijden, zo moe ben ik. Blij om Ricks steun vandaag geef ik aan die moeheid toe en ga even liggen. Voor ik het weet is er een uur voorbij en maakt Katja me wakker, omdat ze wil gaan douchen.

Saskia gaat naar een tienerfeest bij het zwembad (waarvan ik hier op het deck de muziek hoor) en de rest van ons bestelt Japans eten van, natuurlijk, Sakana. Lekker zacht voor Katja om te eten, die rauwe vis! Daar wordt Rick bedankt voor de goede recensie, die ik over het restaurant heb geschreven op Yelp.com. Goed zo, ze gaan dus wel na, hoe men over het restaurant denkt!

maandag, juni 23, 2008

Fibro flare up

Om de een of andere reden werkt de gewoonlijke "formule" van warm weer en veel bewegen de afgelopen week niet voor mij. Mijn fibromyalgie pijnen worden eerder steeds erger. En vandaag sta ik vroeg op, omdat ik het er in bed niet door uithoud.

Natuurlijk vraag ik me zoals altijd af, wat de oorzaak van deze ergere pijnen is. Het kan zijn, dat de spanningen van de afgelopen weken zich op deze manier manifesteren. Dan is het goed, dat het nu weer rustiger is.

Ook het weer kan er gedeeltelijk debet aan zijn. Het is overdag telkens wel heerlijk warm en zonnig, maar er valt iedere avond een fikse onweersbui. Die schommelingen in luchtdruk doen mijn spieren meestal ook geen goed.

En tenslotte heb ik door omstandigheden al bijna vier weken geen massage gehad. Hopelijk gaat dat donderdag wel lukken. Alles bij elkaar toch wel een aantal factoren, die de pijnen zouden kunnen veroorzaken.

Vooral mijn nek en heupen (en daardoor ook benen) moeten het bekopen en ik word er (letterlijk) doodmoe van en helaas ook wat kribbig, merk ik. Het lopen en zwemmen helpt wel even, dus dat doe ik ook vandaag weer religieus.

Met Cosmo kies ik een andere weg, dan gewoonlijk, omdat hij anders iedere keer niet verder wil. Dat werkt wonderbaarlijk goed! Alleen ben ik vergeten een plastic zakje mee te nemen en natuurlijk doet hij zijn behoefte precies op het netst onderhouden gazon van een keurig huis aan die straat.

Omdat ik vind, dat ik het niet maken kan het daar te laten liggen, bel ik aan in de hoop iemand thuis te treffen. Hard geblaf begroet me, dus het zijn tenminste wel hondenliefhebbers. De meneer, die opendoet, vindt het heel goed van mij, dat ik zijn tuin niet wil bezoedelen en geeft me meteen een plastic zakje. Cosmo krijgt ook nog een aai en dan gaan we verder. Ik voel me een heel nette burger!

Zodra het zwembad om elf uur opengaat, ga ik er met Saskia en Alexandra, die hier gelogeerd heeft, heen. Het water voelt lekker fris, maar niet te koud, en rustig trek ik mijn baantjes. Alleen dat is al therapeuthisch, ik wou, dat ik het langer kon volhouden.

Met een nieuw boek van Meg Cabot installeer ik me daarna op een van de ligstoelen. Het is heel rustig en zo af en toe zwemt er zelfs niemand. Saskia onderhandelt, dat we pizza van Papa John's bestellen voor de lunch. Die wordt bij het zwembad bezorgd. Hun Hawaiian pizza (ham en ananas) vind ik heerlijk, ze doen er lekker veel pittige saus op en verse ananas.

Om een uur of twee ga ik huiswaarts en rijd naar Lofty Salon voor een broodnodige knip- en kleurbeurt. Mona lijkt vreselijk down en als ik vraag, hoe het gaat, blijkt waarom. Haar moeder is vorige week aan alvleesklierkanker overleden. Bah, wat een rotziekte is het toch!

Voor ik naar huis ga krijg ik het tijdschrift "Diplomatic Connections" van Mona. Hierin staat de advertentie, waarbij mijn foto's gebruikt zijn. Hieronder een foto, ik vind het erg smaakvol gedaan.


Dan maak ik nog een stop bij Rite Aid, want met al het zwemmen vliegt onze voorraad zonnebrandspray er doorheen. En bij Katja's tandarts haal ik de foto's van haar gebit, waar de kaakchirurg om heeft gevraagd.

In de verte zie ik angstaanjagend donkere lucht en op de radio wordt een "severe thunderstorm warning" voor de county naast ons aangekondigd. Dit luidt weer een avond vol bliksem en donder in. Als Rick en ik even later naar de mall lopen zien we een van de mooiste regenbogen, die we ooit hebben gezien.


Het is toch bijna onecht? En de foto's zijn niet bewerkt!



Bij Coastal Flats eten we gauw een hapje aan de bar en gaan dan eindelijk Sex and the City kijken. Ik ben altijd fan geweest van de serie en de film sluit daar mooi op aan. Het is zeker een onderhoudende film voor mij, maar inderdaad echt een chick flick. Arme Rick is een van de heel weinige mannen daar!

Als de film afgelopen is, is het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan. Janet en Paul en Rick en ik halen het groepje feestvierders uit Cancun op. De meisjes zijn niet helemaal fit, maar ze hebben duidelijk een super tijd gehad! Wij zetten Jeroen thuis af en onderweg komen de verhalen los.

Katja heeft honger, dus we bestellen een pizza van Domino's, het enige pizza restaurant, dat na elven nog bezorgt. Het is heel fijn onze oudste weer heelhuids thuis te hebben!

zaterdag, juni 21, 2008

Zwemmen, zwemmen, spetterdespat

Zaterdag

Dankzij Cosmo, die naar buiten wil en daar geen gras over laat groeien, zijn Rick en ik vanochtend al om acht uur uit de veren. Vooral voor Rick een soort record op het weekend (later op de dag merkt hij op, dat het wel handig is, want hij krijgt van alles gedaan).

Het is werkelijk voortreffelijk weer en Cosmo heeft zich vanochtend nog niet zo druk gemaakt in de tuin. De afgelopen tijd komen er zoveel mensen voorbij, dat hij al helemaal buiten adem geblaft is tegen de tijd, dat ik wil gaan lopen. Maar vanochtend valt het mee en ik doe een interval training met hem. Zowaar zet hij zich pas bovenaan onze straat schrap en bij elkaar lopen we zo'n 3,5 km. Niet de 5+, die ik gehoopt had, maar goed genoeg voor vandaag.

Kai heeft de laatste paar weken flink wat geskateboard en daarmee alweer een gat in zijn schoen gesleten. Ook heeft hij een paar korte broeken nodig. We gaan dus naar de East Coast Board Company in Fairfax.

Dit is een heel "coole" shop met van alles voor boarders (skate-, snow- en surfboarders). De "dudes" die er werken zijn ook heel cool en helpen Kai goed. Hij slaagt helemaal naar genoegen. Ik shop graag voor mijn zoon, want we zijn binnen het halve uur helemaal klaar!

Eigenlijk vind ik het heel leuk, dat dit Kai's sport helemaal is: Snowboarding in de winter en skateboarding in de zomer. Hij heeft ook een heel groepje speciale skateboard vrienden.

Met hen gaat hij vanmiddag naar Washington om mee te doen aan een evenement voor Go Skateboarding Day. 21 Juni is de internationale skateboarding dag.

Ze nemen met zijn vieren de metro naar Metro Center en gaan met zo'n duizend (volgens Kai) anderen skateboarden bij Freedom Plaza. Onze locatie op loopafstand van een metrostation maakt, dat onze kinderen veel mobieler zijn, dan kinderen, die in andere buurten wonen. Dat geeft ze ook de kans al vroeger onafhankelijk(er) van de auto van hun ouders te worden.

Rick en ik halen Katja's kevertje op van de garage. Daar was van alles mis mee en, voor zij naar college gaat en er lange afstanden in gaat rijden, wilden wij hem helemaal veilig hebben. Dat nam een hele week werk in beslag!

Saskia gaat met Mary Kate naar het andere zwembad hier in Vienna en na de lunch gaan Rick en ik naar het onze. Het is heerlijk, warm en zonnig. Ik krijg helemaal het vakantiegevoel zo. Eindelijk lees ik mijn boek, waar ik al maanden mee bezig ben, uit.

Janet, Leahs moeder, is er ook en half in het water om af te koelen krijg ik heel wat tips van haar voor college. Het is handig een buurvrouw te hebben met een zoon, die ook naar Virginia Tech ging!

Rick gaat tegen drieen terug naar huis en ik vraag hem de wedstrijd Nederland-Rusland op te nemen. Het is veel te lekker in het zwembad, ik heb geen zin om binnen te gaan zitten kijken. Ik vind voetbal leuk, maar niet genoeg om er dingen voor op te geven.

Met moeite besluit ik om half vijf me aan mijn luiheid te onttrekken en naar huis te gaan. We willen vanavond naar de film en ik moet me nog douchen. Als ik thuiskom bedenk ik me, dat de wedstrijd misschien nog wel gaande is. En ik val inderdaad midden in de overtijd en zie de Russen dus twee keer achter elkaar scoren. Erg jammer voor Nederland, maar ik vind het ook wel leuk voor Guus Hiddink.

Hier in de buurt wonen heel veel Koreanen en als iemand van hen hoort, dat ik Nederlands ben, wordt Guus er altijd bij gehaald. Hij is een Koreaanse nationale held! En nu heeft hij dat vast in Rusland ook bereikt, good for him.

Rick en ik gaan samen eten bij Neisha Thai en hopen daarna de Sex and the City film te gaan zien. Het eten is werkelijk super!

Dit is, vinden wij, het beste Thaise restaurants in de omgeving. Dat zegt wat, want er zit hier een Thais restaurant op vrijwel iedere hoek. Allemaal hebben ze lekker eten, maar bij Neisha zijn de gerechten net iets exotischer. Als je in Tysons Corner bent dus een aanrader!

Na het eten nemen we de roltrappen naar de derde verdieping. Bij de elektronische machine verwachten we gewoon even tickets voor deze film te kopen. Het stel voor ons wil tickets voor dezelfde show en tot onze ontsteltenis verschijnt "SOLD OUT" op hun scherm! Het zal toch niet? Maar jawel, hoor, een paar weken na de opening is Sex and the City nog steeds uitverkocht!

Wat nu? We zijn hier toch, dus willen wel een film kijken. Een andere film, die deze week is uitgekomen, is "Love Guru" met Mike Myers. Nu weet ik al van tevoren (zeker na het lezen van de recensie in de Washington Post), dat dit geen film is voor mij. Maar Rick is dol op Myers en het is een comedie, dus hoe erg kan het zijn?

Het antwoord: ERG! Zelfs Rick moet toegeven, dat dit een B movie is! Het grootste deel van het publiek is van Katja's leeftijd of jonger en zelfs zij zijn niet onder de indruk. Ik hoor een jongen zeggen, dat het "lame" was. Mike lacht harder om zijn eigen heel flauwe grapjes, dan het publiek. Besteed er je geld niet aan! Na afloop grap ik tegen Rick "You owe me one". Daarmee doelend op Sex and the City, wat we hopelijk morgen wel zullen zien. Dat is namelijk wel een heel erge "chick flick"!

Zondag

Alweer maakt Cosmo ons wakker. Zodra hij de blaf van de beagle van onze achterburen hoort, wil hij naar buiten. Maar de zon schijnt weer fel, dus het is zeker geen straf om op te staan.

Rick en ik gaan samen ijskoffie (met melk en suikervrije caramel siroop, jammie!) en ontbijt halen bij Starbucks. Maar onze favoriete sandwich is op bij degene, waar we meestal heengaan. Niet getreurd, nog geen kilometer verderop zit nog een Starbucks en die heeft ze wel. Ik ga die sandwiches toch ernstig missen, als ze inderdaad eind dit jaar zullen ophouden met de verkoop ervan.

Thuis doe ik mijn wekelijkse gewichtenroutine. Inmiddels heb ik vier Fitness tijdschriften en mijn Fit Deck en het halve uur is zo voorbij. Als iemand hier interesse heeft in goede korte gewichtenroutine raad ik de site van Fitness heel erg aan!

Na lekker wat buiten bezig te zijn geweest, gaan Saskia en ik naar het zwembad. Ieder uur, om kwart voor, gaat hier het fluitje en moeten alle kinderen onder de 15 het zwembad uit. Ik weet niet, of dat een nationale "wet" is, maar hier in Virginia in ieder geval wel. De uitleg bij ons zwembad is, dat de lifeguards dan ook een pause hebben.


het is lekker leeg aan het begin van de middag

Wat de reden ervoor ook is, ik vind het heerlijk! Alleen volwassenen in het zwembad betekent ruimte om baantjes te trekken. En dat doe ik, in precies een kwartier zwem ik een halve kilometer.

Christine belt en zij en Mallory arriveren niet veel later bij het zwembad. De meisjes (Mallory wordt meteen in Saskia's groepje opgenomen) zien we pas weer als er ijs gekocht kan worden. Intussen kletsen wij lekker bij en dippen zo af en toe een teen in het toch wel koele water.


Saskia met haar schare vriendinnen en Mallory, die er goed bij past

Rond 17 uur gaan we naar huis. Op het deck kletsen we, onder het genot van een roseetje, verder. Rick gaat eten halen van Chili's en dat smaakt super! We blijven op het deck nakletsen, tot het begint te druppen. Binnen de kortste keren bliksemt en dondert het als een razende en Christine en Mallory rijden door het geraas naar huis.


Lekker buiten eten

Het is vreemd te bedenken, dat zij hier over een week niet meer zullen wonen. Gelukkig zijn er al verscheidene bezoekjes gepland dit jaar. Blij kan ik er niet om zijn, maar ja, wat moet dat moet. Volgend (school)jaar zal heel anders zijn met Christine in Alabama, Katja op college en Mary Ellen terug aan het werk full time. Eerst nog maar even genieten van de lange zomer (waarin we Christine en Mallory nog twee keer terug zullen zien).

Katja belt nog en ze klinkt niet goed. Ik vraag haar, wat er is en ze heeft problemen met haar ingewanden. Gisteren buikkrampen en net voor ze belde moest ze overgeven. Hopelijk voor haar is dat morgen over! Geen plezier om je op een reisdag miserabel te voelen! Ik (en Rick ook) zal blij zijn, als ze weer heelhuids op Washingtonian bodem is geland!

vrijdag, juni 20, 2008

Luier dan lui!

Ok, ik zal toch wat strenger voor mezelf moeten worden, want het wordt nu al moeilijk om om half negen op te staan! Straks zijn we in South Dakota en slapen we het grootste deel van de dag, dat kan dus niet. Gelukkig zal er wel een tijdsverschil zijn.

Kennelijk hebben we deze extra rust allemaal nodig, want ook Rick staat later op en gaat pas rond negen uur naar zijn werk (keerzijde is dan wel, dat hij pas na zevenen weer thuis is, maar met de lange, warme avonden merken we dat niet zo).

Op het moment lukt het me niet een goede wandeling met Cosmo te maken. Vanochtend probeer ik een interval van twee minuten hardlopen, twee minuten snelwandelen met hem, maar al na een mijl heeft hij er genoeg van. Ik weet dat het is, omdat de route hem verveelt.

Eigenlijk wilde ik ook naar een natuurpark gaan, maar ik mag in deze huurauto geen huisdieren vervoeren. Als het moet, moet het, maar ik heb ervoor getekend, dus loop liever geen risico's van boetes.

Als ik Cosmo weer thuis heb gebracht besluit ik dan maar de fiets te nemen. Het is werkelijk voortreffelijk weer! Zo'n vijfentwintig graden, zonnig, weinig vochtigheid in de lucht, wat wil je nog meer. Perfect voor een fietstocht is het natuurlijk!

Voor de verandering rijd ik eens een andere weg naar het W&OD pad. Dat is zo'n 2,5 kilometer rijden en dan kan ik zonder oversteken zo naar Reston rijden. Dit tochtje is bij elkaar van ons huis naar de eerste grote oversteek in Reston precies tien mijl.

Soms krijg ik de vraag of dat niet verveelt, iedere keer weer datzelfde stuk pad heen en weer. Maar nee, iedere keer geniet ik weer! Er zijn altijd andere mensen of dieren, altijd nieuwe bloemen en planten, die ik opmerk. De tijd vliegt zonder uitzondering, iets wat niet gezegd kan worden van een uur op de "fiets" in een sportschool!

Vandaag houden de dieren zich grotendeels schuil, met uitzondering natuurlijk van de eekhoorns, die elkaar altijd achterna zitten. Maar er zijn veel interessante mensen en hun (huis)dieren op het pad. Zo zie ik een ouder echtpaar, ik schat ze in de zeventig, samen rollerbladen. En op een gegeven moment rijd ik door verse paardenpoep en inderdaad, niet veel later passeer ik een paard met ruiter (gelukkig niet zonder, ha ha). Dat zie je niet vaak hier langs het pad.

Met een uurtje ben ik weer thuis. Sylvia belt of ik zin heb om te gaan zwemmen en dat lijkt me wel heel gezellig. We spreken dus voor half twee af.

Daarvoor ga ik nog even op zoek naar wat planten. Rick en ik vonden gisteravond, dat we teveel zijden bloemen en planten hebben. Allemaal een beetje te kitsch voor ons gevoel. Zoveel kamerplanten als sommige (veel?) Nederlanders hebben zal bij ons wel nooit lukken, maar voor Amerikaanse begrippen hebben we er aardig wat.

Daar moet dus aanvulling bij komen. Bij Safeway vind ik een mooie plant met witte pluimen voor $10, iemand hier weet vast de naam, maar ik niet. Daarvoor koop ik bij Michael's een heel leuke pot in de vorm van een gieter beschilderd met palmbomen en een hangmat. Die staan nu voor de open haard.


Wie kent de naam van deze plant?

Bij Cox Farms haal ik dan nog twee hibiscussen. Rick is hier dol op en ik vind ze ook erg mooi. De oranje gaat binnen in de pot en de rode is voor buiten op het deck. Hopelijk doen ze het beter, dan die van vorig jaar, die al na twee weken de geest had gegeven. Het is zo'n genot bij Cox Farms te lopen, hun planten zijn allemaal prachtig, vol in bloei en kleurig! Zoals je ze thuis nooit krijgt, ik althans niet!


De felrode hibiscus

Om half twee ga ik met Sylvia en Teddie naar het zwembad. Daar zien we Saskia en haar vriendinnetjes ook, die pizza hebben besteld voor de lunch. Saskia mag sinds vandaag weer zwemmen. Onvoorstelbaar, hoe snel haar herstel gaat (gelukkig!).

We kiezen een paar ligstoelen uit en we veroeren ons, behalve de paar baantjes, die we in het koele water trekken, niet meer. Wat een luxe! Pas om kwart over vijf gaan we huiswaarts. Het voelt echt als vakantie zo!


Rick komt pas laat uit zijn werk, maar brengt een Indiase maaltijd mee. We smullen daar lekker van, buiten op het deck. Het is een perfekte avond, de vuurvliegjes doen de bomen om ons heen twinkelen. Om 19:59 was hier de Summer Solstice, de zomer is officieel begonnen!

Janet, Leahs moeder, belt. Zes jaar geleden gingen wij met de meisjes naar een concert van de Backstreet Boys, die toen helemaal in waren. Nu komen de Backstreet Boys 18 augustus naar Wolftrap en willen wij, moeders, als nostalgisch gedag voor ze naar Virginia Tech vertrekken, de meisjes daar heen nemen. Online vind ik goede zitplaatsen voor slechts $45, dus dat wordt een leuke avond!

donderdag, juni 19, 2008

Zomerspullen

Oh, hier kan ik heel goed aan gewend raken! Geen wekker en gewoon opstaan, als we uitgeslapen zijn. In mijn geval is dat meestal rond half negen. Toch nog net te laat om met Kirsten te gaan wandelen, die dat eigenlijk graag zou willen. Maar zij zet Madison om kwart over acht bij het zwembad af en gaat dan lopen. Ik kan me er (nog) niet toe zetten zo vroeg al present te zijn.

Mary Ellen belt en ik ben even bang, dat ze weer gaat zeggen, dat Marceleus ziek is. Maar dit keer zit hij in het verkeer vast, dus we beginnen later. Geen probleem, er staat hier werkelijk niets op het programma!

De training gaat goed, het halve uur is zo voorbij. Dan neem ik Cosmo mee op een wandeling door Nottoway Park. Het is zo ontzettend groen hier, het lijkt wel een jungle!


Saskia is uitgenodigd door een vriendinnetje om naar de Hulk te gaan. Kai wil weer afgezet worden in Vienna om te gaan skateboarden. Ik vind het wel heel leuk, dat hij zo'n groepje heeft, waar hij lekker actief mee is!

Tijdens de terugvlucht vanuit Orlando is in mijn toilettas een nagellakflesje opengegaan en ook de tube Icy Hot (voelt echt niet lekker, als je oogschaduw opsmeert!). Nu gaat de rits niet meer open en is het dus zaak voor de volgende reis een nieuwe toilettas te kopen.

Hiervoor ga ik naar Hudson Trail Outfitters. Een heerlijke zaak met allerlei camping- en reisspullen. Ik vind er een superhandige tas, die je kunt ophangen en zelfs een klein spiegeltje heeft.

Als ik wegrij zie ik opeens aan de zijkant een aantal heel mooie "old timers" staan. Werkelijk prachtige auto's uit de jaren zestig (schat ik?). Een paar mannen lopen er rond en zeggen, dat de oranje auto waarschijnlijk de show gaat winnen. Kennelijk staan ze hier te wachten tot ze aan een of andere show mee kunnen doen. Ik heb voor de liefhebbers wat foto's gemaakt:






Op mijn mobieltje zie ik, dat ik email heb van Deborah Brehony. Zij was in 2007 verkiesbaar voor de Town Council hier in Vienna en is helaas niet verkozen. Ze had haar naam gegoogled en mijn blog gevonden. De titel van haar email: "Hah, I have translated you! :)". Zo grappig! Zo zie je maar, zelfs de Amerikanen lezen hier mee, hi hi!

Om de "Icy Hot" make up in mijn toilettas te vervangen ga ik naar Safeway. Voor een van de fotografie lijsten, waar ik lid van ben, moet ik ook een foto maken van een scootmobiel, dus ik sla twee vliegen in een klap. Bij vrijwel elke grote supermarkt hier staan scootmobielen voor het gebruik van de minder mobiele klanten.

Aangezien het morgen de "summer solstice" is om 19:59, is het tijd om de lentespullen op te ruimen. Ieder seizoen verander ik de accessoires hier beneden. Vroeger veranderde ik mijn hele kamer, maar dat gaat nu wat minder makkelijk. In ieder geval ziet alles er weer gezellig zomers uit met turquoise, felgroen, oranje en geel.

Maar voor de voordeuren heb ik geen zomerse versiering meer. Dus tijg ik naar Michaels. Daar koop ik een paar houten "reddingsbanden" en dingen om ze te versieren. Buiten op het deck maak ik ze precies, zoals ik ze wil hebben. Het ziet er goed uit, als zeg ik het zelf!


Dan ga ik buiten zitten tot Kai me belt om opgehaald te worden. Als we terugkomen begint het te regenen. Het lijkt waarempel wel een tropisch klimaat hier met lekkere dagen en een bui aan het einde van de dag!

Als Rick thuiskomt wil hij heel graag uit eten. Hij heeft dat de afgelopen week gemist en stelt of Indiaas of Japans voor. We laten Kai kiezen (Saskia heeft al gegeten en blijft thuis met Mary Kate) en die kiest Japans. Hoera! Mijn favoriet natuurlijk!

Bij Sakana worden we weer helemaal verwend. Kai heeft tempura ontdekt en Rick en ik proberen een paar nieuwe sushi rolls. En "Ken" (die eigenlijk Sun-Ji heet, waarom ze hun eigen namen niet houden is me een raadsel) maakt ook nog een lekker plakje komkommer met zalm klaar voor ons, van de chef.

En eindelijk heb ik eens de foto's van Orlando online gezet, die zijn hier te bekijken (slechts met mijn kleine fototoestelletje genomen).

woensdag, juni 18, 2008

Meevallertje!

De eerste ochtend deze zomer zonder vroege wekker! De dag begint al goed voor mij, want gisteren heeft de verzekeringsagente van de vrouw, die mij vier april aanreed, gebeld. Ik bel haar enigszins nerveus terug, want ik verwacht gezeur over de in rekening gebrachte massages (mijn medische verzekering betaalt die nooit namelijk).

Maar ze vertelt zakelijk, dat ze de rekening van het dokters bezoek heeft gehad en dat ze de $168 zullen betalen. Verder telt ze de massages bij elkaar op en dat komt op $1020, is dat correct? Ik beaam dat bedrag, me schrap zettend voor het volgende commentaar. Ik val bijna van mijn stoel als ze zegt, dat ze dan $2000 zal uitschrijven en case closed!!! Nou, daar zeg ik geen nee tegen!

Samen met Rick ga ik de van wegbrengen, als we dan toch met verzekeringen bezig zijn. Hopelijk is dit de laatste keer, dat we door toedoen van een ander moeilijk moeten doen. Rick gaat mee, omdat we begrepen hadden, dat onze verzekering enkel huurauto's verstrekt via Enterprise. Maar bij Toyota spreekt de man in het verhuurgedeelte (vlak naast de body shop, voor het gemak) dat tegen.

Hij belt USAA voor ons en regelt, dat zij de huurauto kunnen verstrekken! Perfect! Voor slechts $29,95 per dag krijg ik een Avalon met sateliet radio en bluetooth mee! Heel wat beter, dan de saaie auto's van Enterprise!

Als ik nu toch onderweg ben ga ik maar een rondje reparaties ophalen rijden. In Falls Church ligt onze Canon 30D camera al een week klaar. Inmiddels heb ik van Rick vorige week (hij kwam op donderdag aan, dus in de consternatie hier niet gemeld) een nieuwe Canon 40D gekregen. Die heeft een zelf schoonmakende sensor.

Dat zal een heel fijn iets zijn, want de 30D was zo vies, dat de medewerkster bij Dominion Camera zelfs zei, dat ze het zelden zo erg had gezien. Terwijl ik altijd supervoorzichtig ben met wisselen van lenzen! Geen idee, hoe al dat vuil erin is gekomen, maar de "before" foto laat wel twintig vuiltjes zien en is donkergrijs, de "after" foto is lichtgrijs en zonder vuiltjes. Kosten: $75, heel wat beter, dan de $250, die Rick vorig jaar voor dezelfde reparatie aan Canon moest betalen en in twee dagen gedaan! Dit bedrijf houden we voortaan in gedachten!

De volgende stop is Richards Computer. Mijn laptop is eindelijk klaar. Het "mother board" (geen idee, wat dat in het Nederlands is) moest vervangen worden, wat gelukkig onder de garantie valt! Ik moet zeggen, het is heel fijn hem weer terug te hebben. Ik ben toch wel erg aan Vista gehecht, merk ik (mijn oude laptop heeft Windows XP).

Het is inmiddels rond het middaguur en Kai wil om twaalf uur in Vienna worden afgezet om te gaan skateboarden. Maar zijn vriend is er nog niet, dus ik neem hem mee naar Whole Foods.

Het grappige aan onze kinderen is, dat zij Whole Foods net zo'n luilekkerland vinden, als ik. Kai vindt er een of ander flesje met het sap van een onbekende bes (acai?) en we besluiten vanavond spinazie met bruin stokbrood en zalm te eten (ok, die laatste voor Rick en mij, Kai en Saskia eten kip).

Als ik Kai heb afgezet en lunch heb gegeten wil ik er toch wel heel graag op uit. Het is voortreffelijk weer! Zonnig, lage luchtvochtigheid en zo'n 27 graden, het kan niet beter. De fiets roept mijn naam!

In het begin van Vienna is het W&OD pad druk. Het is duidelijk zomervakantie, want gewoonlijk is er rond het middaguur geen kip. Nu zijn er moeders (en een enkele vader) met hun kinderen. Maar na zo'n drie kilometer is het opeens uitgestorven en stil. Ik geniet weer!

Vlak voor me schiet er een hert het pad over. Ik schrik ervan en zij ook. Het fietsen gaat lekker en na vijf mijl keer ik terug. In het struikgewas zie ik nog een hert en als ik langs fiets schiet een dikke groundhog net de bosjes weer in. Wat is het hier toch heerlijk! Zo groen en zo'n stukje ongerepte (nou ja, als je de electriciteitspalen wegdenkt althans) natuur met allerlei wilde dieren, ik hoop, dat het altijd zal blijven bestaan!

Nog geen uur later ben ik weer thuis en installeer mezelf buiten op het deck. De temperatuur zou niet beter kunnen! Maar als Kai om half zes belt om te vragen, of ik hem op kan komen halen, zie ik in de verte een onheilspellend donkere lucht.

Ik race naar de andere kant van Vienna, waar Kai is, want ik realiseer me, dat ik mijn laptop buiten heb laten staan. Op Kai's mobieltje bel ik Saskia om te vragen of ze die naar binnen kan brengen. Goddank, want niet veel later barst het onweer los!

Dit is een mooi onweer, het bliksemt flink en klapt dan van de donder, zodat Cosmo gauw tegen me aan komt staan. Maar het is gewoon spectaculair zonder gevaarlijk te zijn en zonder onze stroom te bedreigen. Na afloop zien Kai en ik een paar vage regenbogen, helaas niet sterk genoeg om op de foto vast te leggen.

Het avondeten smaakt voortreffelijk, al kunnen we het niet, zoals ik gehoopt had, buiten opeten. Katja belt, dat alles prima gaat. Ze vermaken zich zeer goed en gaan op excursie naar Isla Mujeres.

Na het telefoongesprek bel ik Karin even, die ook al een email van Jeroen heeft gekregen. We geven aan elkaar toe, dat we onze oudsten toch wel flink missen! Dat wordt nog wat in september!

Omdat ik een aantal aanvragen kreeg, hieronder het recept voor de kip cacciatore van maandag (wel in het Engels met Amerikaanse maten, maar hier kun je die omzetten):
Ingredients
• 3 lbs chicken, cut up in pieces
• 1 large onion, thinly sliced
• 2 (6 ounce) cans tomato paste
• 6 ounces sliced mushroom
• 1 green bell pepper, finely chopped
• 2-4 cloves garlic, minced
• 2 teaspoons oregano
• 1 teaspoon dried basil
• 1/2 teaspoon celery powder
• 1 teaspoon salt
• 1/2 cup dry white wine
• 3 tablespoons olive oil
• 1 teaspoon crushed red pepper flakes, optional
Directions
1.
Place onions in bottom of crock pot.
2.
Add chicken pieces.
3.
Stir all the other ingredients together.
4.
Pour over chicken.
5.
Cook on low heat 7 to 9 hours or high heat for about 3 to 4 hours.
6.
Serve over pasta or rice.

dinsdag, juni 17, 2008

Aan de beterende hand

Al heel vroeg hoor ik Rick bezig in de badkamer. De arme man is ook doodmoe van alle gebeurtenissen van de afgelopen weken en vandaag moet hij met de vroege trein naar Philadelphia. Vanavond laat komt hij pas weer thuis. Gelukkig zal hij morgen ook eindelijk eens kunnen uitslapen.

Mary Ellen belt, dat Marceleus nog steeds ziek is! Wij gaan dan maar samen wandelen, maar zij heeft maar beperkt tijd, omdat haar jongste zwemles heeft. Om toch in het ritme te blijven doe ik thuis nog een half uur met gewichten. Inmiddels ken ik via het Fitness tijdschrift en van Marceleus zoveel verschillende oefeningen, dat het niet moeilijk is dertig minuten te vullen!

Bij Whole Foods haal ik gauw wat spullen. Saskia wil Vitamin water en Kai wat pizza kussentjes. Ik kan het dan niet laten om hun overheerlijke multi-grain sushi als lunch mee te nemen!

Saskia voelt zich duidelijk een stuk beter vandaag. Ze neemt een douche en verveelt zich. Altijd een teken van beterschap, als je het mij vraagt! Maar ik vind het nog te vroeg voor haar om ergens te gaan spelen of iets anders druks te doen.

Ondanks, dat ik de voetbalwedstrijd er voor het grootste gedeelte door zal moeten missen, stel ik dus maar voor om naar de bioscoop te gaan. Saskia's keuze van film is "You don't mess with the Zohan". Die leek mij van de previews ook wel leuk.

Laura gaat ook mee en we gaan de film van vijf voor twee zien. De meisjes gaan alvast de zaal in, terwijl ik de drankjes en popcorn haal. Precies op tijd voor het begin van de film zit ik ook.

Hier hebben alle films "ratings", van G (General Audiences, dus ook voor de allerkleintjes geschikt) tot R (Restricted, onder de 17 alleen met een volwassene) en NC17 (geen kinderen onder de 17 toegelaten). Nu zijn de Amerikanen, zoals wel bekend, over het algemeen preutser, dan de Europeanen en ik heb me weleens verbaasd, dat een zeer onschuldige film een "rating" van PG (Parental Guidance suggested, dus ietwat angstig voor kleintjes) of PG13 (onder de 13 wordt aangeraden een ouder aanwezig te hebben) kreeg.

Maar van "You don't mess with the Zohan" verbaas ik me over de PG13 rating de andere kant op! Jeetje, wat een seksueel georienteerde film is dit! Het is allemaal wel heel suggestief, maar zelfs met mijn Nederlandse ogen vind ik het wat veel voor de meisjes. Naderhand zegt Saskia er geen problemen mee gehad te hebben.

Het is wel een grappige film met heel wat humor, maar ik krijg wel een beetje het gevoel, dat Adam Sandler vond, dat hij zijn "stud" kwaliteiten eens ten toon moest spreiden. Het is in feite een twee uur lang durende bevestiging van zijn mannelijke capaciteiten (of althans van de man, die hij droomt te zijn). Maar ach, we hebben ons goed vermaakt en daar gaat het om.

We zijn nog net op tijd thuis om het tweede doelpunt van het Nederlandse elftal te zien. Ik bedenk me, dat de laatste keer, dat ik een live interland met Nederland zag, voor we uit Nederland verhuisden was. En toen vond het team zichzelf beregoed. Iedereen dacht, dat Nederland je van het was. Dus ging het in de finales mis.

Hopelijk heeft dit team die arrogantie niet en ik zie het ook niet in hun spel. Dat eeuwige gerek om die voorsprong van een doelpunt te behouden van destijds zie ik in deze wedstrijden niet. Er wordt lekker aanvallend gespeeld, niets van het saaie spel (hoe goed ook) van destijds! Hup Holland Hup! Ik vind het heel leuk om het met mijn toch voornamelijk Amerikaanse zoon te kijken! Hij had vandaag zijn Amsterdam t-shirt aan.

De laatste zonneuren van de dag breng ik op het deck door. Het is voor de verandering koeler, dan het zou moeten zijn voor de tijd van het jaar. "Slechts" vijfentwintig graden, maar dat is natuurlijk lekker buiten zitten zonder vochtigheid.

Rick komt vanavond pas laat thuis, dus met zijn drietjes eten Kai, Saskia en ik buiten. Het wordt makkelijk "alla Caprese" salade en pizza en pasta van Joe's Place als avondeten vanavond.

maandag, juni 16, 2008

Canine Good Citizen!

Nog een keer gaat de wekker om kwart over zes, maar dit keer vindt Katja het niet erg om op te staan! Jeroen, Raffi en JB zijn er ook al en na afscheid genomen te hebben van ons brengen Rick en Janet ze met zijn vijven naar het vliegveld. Ze vliegen met Spirit Air, volgens Rick een klein chartermaatschappijtje met maar een persoon aan de balie.

Zelf ga ik nog een paar uurtjes slapen. Het is tenslotte zomervakantie, al voelt het nog niet echt zo. Ik denk, omdat we de laatste schooldag en dat blije gevoel, dat het nu vakantie is, op vrijdag hebben gemist.

Een beetje zenuwachtig sta ik op. Vandaag is het laatste examen van een van onze "kinderen": Cosmo's Canine Good Citizen examen. Ik ben ervan overtuigd, dat hij 9 van de 10 testen goed zal doen, maar vrees voor de vreemde hond!

Dit zal waarschijnlijk de laatste keer zijn, dat we met ons klasje samenzijn. Wel jammer, want, al hebben we allemaal een heel andere achtergrond, we hebben de liefde voor onze honden gemeen en dat schept toch wel een band(je).

De testen zijn in volgorde:
1. Hond moet blijven zitten, terwijl het baasje wordt begroet door een vreemdeling.

2. Hond moet blijven zitten, terwijl een vreemdeling hem aait.

3. Hond moet zich gewillig laten nakijken in zijn oren, aan zijn poten en gekamd worden.

4. Hond moet netjes naast het baasje meelopen zonder trekken, stoppen als het baasje het zegt, omdraaien als het baasje het zegt.

5. Hond moet rustig bij het baasje blijven lopen in een menigte, zonder mensen, die langs hem lopen lastig te vallen.

6. Hond moet op bevel gaan zitten en liggen en blijven tot het baasje het sein geeft.

7. Hond moet komen als het baasje roept en voor het baasje gaan zitten.

8. Hond moet rustig blijven zitten als er iemand met een vreemde hond langsloopt en het baasje de hand schudt.

9. Hond moet rustig blijven als er iets vreemds/engs/lawaaierigs langskomt (dit keer iemand op krukken, een piepbeest en een vallende zware deksel).

10. Hond moet rustig blijven als hij bij een ander moet blijven en het baasje niet in zicht is.

Vreemd genoeg staat Cosmo op als de vreemdeling hem aait en gaat de man besnuffelen, iets wat hij daarvoor nooit gedaan heeft. Gelukkig mag hij het nog eens proberen met iemand anders en blijft dan keurig zitten. Tot mijn verbazing heeft hij niet eens oog voor de vreemde hond! Hij is dus geslaagd voor zijn Canine Good Citizen examen en ik ga nu eens kijken, wat ik eventueel voor vrijwilligerswerk met hem kan gaan doen.


Onze Canine Good Citizen

We hebben nu het hoogste trainingsniveau volbracht en zijn dus uitgetraind bij Petsmart. Maar Carol, de trainer, zal in de herfst wat "drop in" klasjes organiseren, want zij (en ik ook) vindt het belangrijk om zo af en toe zo'n uur met de honden te werken in klasseverband. Zo blijven ze scherp.

Op de terugweg ga ik langs de nieuwe Starbucks in Oakton, Saskia heeft een Frapuccino besteld en ik koop gelijk ook een sandwich voor de lunch. Het is te warm om Cosmo in de auto te laten (dat had laatst iemand wel gedaan met een hond, de politie heeft die hond moeten redden, het was 48 graden in die auto!!!), dus ik lijn hem aan een paal in de schaduw aan. Meteen heeft hij heel wat bekijks en maar goed, dat hij getraind is, want hij laat zich rustig aanhalen door kinderen.

Het is flink warm, tegen de dertig graden, maar begint wel erg te bewolken. Ik wil nog mijn baantjes gaan trekken, dus ik vertrek maar gauw naar het zwembad. Terwijl ik aan het zwemmen ben begint het wel te regenen, maar gelukkig geen donder, dus ik kan de kilometer af zwemmen.

Thuis begin ik aan de kip cacciatore in de crockpot, die ik de Nederlandse dames vanavond wil voorzetten. Ik merk echter, dat Rick vorige week ook de knoflook heeft weggegooid, dus ga gauw naar Safeway. Daar vind ik geen verse knoflook, dus neem maar een tube al gemalen knoflook mee. Nadeel is, dat ik nu niet weet, hoeveel ik precies moet gebruiken. Maar ja, ik ben dol op knoflook, dus een beetje teveel is ook niet erg. Dan zullen we alleen morgen flink stinken.

Inmiddels rommelt het vervaarlijk in de verte en Saskia wil nog naar haar school om haar rapport op te halen (waar ze heel trots op kan zijn, allemaal A's en O's (outstanding)). Laura gaat ook mee en samen zeggen ze nog even gedag tegen Miss Phillips. In de hal geven ze elkaar een "high five" en Laura zegt: "Voor de laatste keer in Marshall Road!". Ze zijn nu middle schoolers, onvoorstelbaar, wat is dat ook weer snel gegaan!

Net als we weer in de auto zitten begint het te plenzen. Ik heb de meisjes een ijsje van Dairy Queen beloofd, maar we wachten eerst maar even tot het weer droog is. Dat wordt het eventjes en we racen erheen om een van de overheerlijke softijsjes in butterscotch gedipt te halen. Laura kiest de Mint Oreo Blizzard.

Al in de auto terug begint het weer keihard te regenen. Het dondert en bliksemt aan een stuk door en op de radio wordt een "severe thunderstorm warning" omgeroepen. Nou, die is niet overdreven! Ik ben blij, als ik weer binnen ben, want enorme takken waaiden naar beneden.

Meteen begint ook de electriciteit aan en uit te knipperen. Het zal toch niet weer? Jawel, hoor, na zo'n tien minuten gaat het niet meer aan! En ik heb mijn electrische crockpot met het eten van vanavond staan! Potverdikkie, dat wil ik echt niet nog eens weg moeten gooien!

Na een half uurtje besluit ik Karin eens te bellen om te vragen hoe lang zij denkt, dat de kip zonder koken goed zal blijven. Zij heeft wel stroom en biedt aan de crockpot naar haar te brengen en daar door te laten koken. Wat een super oplossing! Dat ik daar niet opgekomen was!

Opgelucht rijd ik naar Karins huis. Dat gaat nog niet zo makkelijk, want ook de hoofdstraat (vierbaansweg) van Vienna heeft geen stroom en de stoplichten zijn uit. Dat creeert altijd een hele chaos. Eigenlijk moet iedereen het dan als een stopbord behandelen, maar er zijn natuurlijk idioten, die dat verkeerslesje vergeten zijn!

Thuis dek ik de tafel en zet overal kaarsen neer voor het geval de electriciteit voor het donker niet terug komt. Gelukkig gaan de lichten net als Karin en Sylvia aankomen weer aan. Rick haalt de crockpot op en de kip cacciatore is gelukkig prima gelukt!

De telefoon gaat en het is een international operator met een collect call. Katja heeft in Mexico geen mobiel bereik, dus belt ze zo om te laten weten, dat ze goed zijn aangekomen. Het resort is ook net zo mooi als op de foto's, dus ze kunnen lekker gaan genieten. Ik zeg Katja, dat ik Karin zal laten weten, dat Jeroen veilig is aangekomen, dan hoeft hij niet zo'n duur telefoontje te plegen.

Het wordt weer een gezellig avondje Nederlands kletsen. Lilian herinnerde zich een gesprek van een paar maanden geleden en brengt een potje Bebogeen mee voor mij. Heerlijk!

Sjaloom komt met champagne, die er goed ingaat. De witlofsalade van Lia en rijstsalade van Karin passen heel goed bij mijn kipgerecht. En Marie Jose's toetje is een lekker einde van een vrolijke maaltijd!


Overblijfselen van een gezellig avondje

zaterdag, juni 14, 2008

Graduation parties, block parties, Vaderdag, het kan niet op!

Zaterdag

Allereerst wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor alle felicitaties voor Katja en alle beterschapswensen voor Saskia. Ze zijn aan beiden doorgegeven!

Moe van alle emoties slapen we vanochtend wat langer door. Echt lang lukt niet, want mijn schoonvader is er een van korte bezoekjes en hij staat te trappelen om weer richting huis te gaan. We nemen dus rond tien uur afscheid van hem en Carol (en de bichon Rascal, die na een wankelig begin het toch goed met Cosmo kon vinden) na een bezoek, dat ongetwijfeld ook heel anders ging, dan zij zich hadden voorgesteld. Zij zullen twee dagen doen over de lange rit terug naar Michigan.

Het is buiten plakkerig warm, dus ik besluit een half uurtje oefeningen met gewichten te doen. De beweging heb ik hard nodig. Ik voel me labiel en doodmoe, de emoties komen nu pas echt los.

Dit weekend hebben we een paar graduation parties en ik heb nog geen tijd gehad wat voor de graduates te kopen. Gelukkig heeft Safeway een hele wand met cadeaubonnen voor allerlei winkels, dus rijd ik daar even naar toe. Voor de jongens kies ik bonnen voor Best Buy en voor Leah een Visa cadeaubon.

Rond lunchtijd gaan we naar de buren, waar Jim (Leah's broer, die net voor zijn Bachelor's in (computer) Science van Virginia Tech is geslaagd en Leah hun graduation party vieren.




Het groepje high school graduates

Saskia hobbelt ook even mee en wordt natuurlijk door iedereen met veel bezorgdheid ontvangen. De buurkinderen zijn allemaal even lief voor haar. Na een uurtje is het haar echter toch wat teveel en neemt Rick haar mee naar huis.

Karin, Maaike en Jeroen komen ook en die laatste gaat maandag met Katja, Leah en nog twee andere jongens naar Cancun. We bespreken dus de details en wie ze naar het vliegveld zal brengen (Rick en Janet, Leah's moeder). Ze gaan logeren in het Gran Caribe Real resort en Janet en ik grappen, dat we stiekem ook een kamer zouden moeten boeken. Wij hebben ook wel zin in een weekje zon en strand!

Intussen waait het hard en het rommelt vervaarlijk in de verte. Christine belt, dat zij en Mallory op het punt staan om langs te komen. Ik bedank Janet hartelijk voor het feest, dat ook een beetje voor Katja werd gehouden. Ik zou eigenlijk bijdragen aan het opzetten en eten e.d., maar door alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen is dat er niet van gekomen.

Christine en Mallory brengen Saskia een vrolijk boeket bloemen ballonnen. De meisjes kletsen even samen en Christine en ik ook, terwijl het buiten plenst! De dag, dat zij permanent naar Huntsville, Alabama gaan verhuizen nadert met rasse schreden. Christine vliegt er morgen al heen om een gedeelte van hun nieuwe huis in te richten.

Als avondeten bestellen we makkelijk pizza. Ondertussen kijken we naar het filmpje van Saskia's graduation. Dat was misschien niet zo'n goed idee (of misschien wel, want ze moest het toch eens kwijt), want nu komen bij haar de emoties los. Wat een verdriet opeens, terwijl ze zich de hele tijd zo groot heeft gehouden! Het moest er even uit, kennelijk.

Zondag

Gelukkig heeft Rick zijn vaderdag cadeau al een paar weken geleden gekregen (een nieuw fototoestelletje, dat hij enthousiast in Orlando al heeft gebruikt), want ik heb nog net op donderdagochtend kaarten gekocht, maar verder natuurlijk geen kans gehad daarover na te denken.

Omdat hij zo dol is op Starbucks verras ik hem met een skinny hazelnut latte (veel extra pompjes!) en een lekker sandwich. Ook voor de anderen haal ik drankjes en sandwiches, voor mezelf een enorme ijskoffie met caramelsiroop. We eten het met zijn allen buiten op het deck, want de onweersbuien van gisteren hebben prachtig weer ingeluid.

Het doet me goed te zien, dat Saskia een hele croissant naar binnen werkt. Gisteren heeft ze enkel een paar happen gegeten de hele dag, dus haar eetlust komt nu langzaam terug. Ook heeft ze pas tegen de middag een pijnstiller nodig, ook dat gaat de goede kant op.

Samen met Rick maak ik een lange wandeling. Ongewoon voor ons (want Rick is meestal niet zo praterig) hebben we voor we het weten al pratend vijf kilometer afgelegd! Er is ook zoveel gebeurd en op komst in ons leven. Als ik naar het schema van de zomer kijk word ik heel enthousiast, maar er is niet een week (behalve de komende twee), waarin we niet of op reis zijn, of gasten hebben!

Katja gaat naar een van de vele graduation parties en Rick en Kai gaan op zoek naar een of ander skateboard ding. Ik ga de graduation aankondigingen, die eigenlijk vorige week al op de bus moesten, eindelijk eens adresseren.

Saskia wordt uitgenodigd door Aoife om bij hun block party te komen zitten. Er wordt plechtig beloofd, dat er een stoel in de schaduw zal zijn voor haar en dat ze zich heel rustig zal houden.

Rick, Katja en ik gaan daarna naar de volgende graduation party. Dit keer van Raffi, die morgen ook meegaat naar Cancun. Helaas is zijn vader een aantal jaren geleden overleden aan kanker en hij is de jongste, dus zijn moeder heeft het wel moeilijk met de gedachte aan een "empty nest". Leah is ook de jongste, maar haar broer woont tijdelijk weer thuis, dus Paul en Janet hebben nog even geen "empty nest". Ik ben blij, dat dat voor ons nog tenminste zes jaar weg is!

Er is weer erg lekker eten en de conversatie is geanimeerd. Er is iemand uit Long Island (mijn prototype van een New Yorker, luid en aanwezig) en die gaat in discussie met een aantal van onze kennissen over het onderwijs. Ik verbaas me iedere keer weer over de grote verschillen tussen de staten, of zelfs de counties, in wetten!

Na die party ga ik ook even naar de block party hierachter. Ik vind het buurtgevoel hier zo fijn, er zijn altijd bekenden en iedereen let op Saskia. Ik klets gezellig met Pamela en Serena. Saskia beweert, dat ze niet moe is, maar ik zie haar wit wegtrekken. Ze geeft toe, dat ze nu wel naar huis wil (na 3 uur!) en Rick komt ons ophalen.


Lekker in de schaduw met vriendjes en vriendinnetjes



De hele straat is afgezet en er zijn verschillende bbq's en allerlei kinderspelletjes

Net als we thuis zijn komen Kirsten en Madison langs. Ze hebben een dvd-tje met Mr. DeLeo, die Saskia's opstel voorleest. Hij deed dat heel leuk, ik zie de leraren en leraressen op de achtergrond lachen. Alleen verbaast het me, dat hij enkel zei, dat Saskia er niet bij kon zijn en niet, dat ze in het ziekenhuis lag. Nu leek het wel of ze al op vakantie was, of zo!

Rick brengt met Katja haar Kevertje weg. Er is van alles mis mee en deze week, dat ze in Cancun zit, is de perfecte tijd om het te laten maken. Op de terugweg halen ze Ricks keuze voor zijn Vaderdag maal op: Outback Steakhouse. Het smaakt voortreffelijk!

Daarna vertrekt Rick met Kai naar een of andere enge film (The Happening). Saskia is moe en Katja pakt in, want ze moet morgen supervroeg weg. Ik zit nog heerlijk buiten. Het valt me op, dat er nog geen cicades zijn en ook relatief weinig muggen, ondanks de recente hitte. Laten we het zo houden!

vrijdag, juni 13, 2008

Hoera, naar huis!

Ondanks de late avond gisteravond ben ik al vroeg wakker. Ik lig toch maar te malen, dus sta op. Als ik het ziekenhuis bel is er nog geen antwoord, dus ik neem aan, dat Rick nog slaapt.

Niet veel later belt hij zelf. Saskia was tot laat in de nacht wakker, maar heeft al wat trek en drinkt goed. Ze heeft ook al gelopen, allemaal vereisten om naar huis te mogen.

Op Saskia's verzoek bel ik Miss Phillips, haar lerares, om te vragen, wat er nu gaat gebeuren met het opstel, dat Saskia zou voorlezen. Mr. DeLeo, een van Saskia's favoriete leraren, heeft aangeboden het voor te lezen. Ook zal Saskia in absentia een "award" krijgen voor haar vertegenwoordiging van haar school tijdens de Chamber of Commerce lunch vorige maand.

Iedereen op school is enorm met Saskia begaan en de hele zesde klas is bezig aan een grote kaart voor haar. Natuurlijk doet dat Saskia enorm goed, als ik het vertel. Haar grote wens is om vanavond even naar het graduation feest te mogen.

Om toch even te bewegen ga ik met Mary Ellen een korte wandeling maken. Zij weet natuurlijk nog van niets, alles is zo snel gegaan gisteren! Het voelt goed om even buiten te zijn voor ik naar het ziekenhuis ga.

Na voor het natje en droogje van onze gasten te hebben gezorgd (die overigens heel makkelijk zijn, hoor) ga ik richting ziekenhuis. Onderweg breng ik onze camcorder naar Niall en Serena, die lief hebben aangeboden de graduation ceremonie voor ons op te nemen.

Voor ik naar boven ga stop ik nog even in het winkeltje van het ziekenhuis voor een leuk cadeautje voor Saskia. Ik kies een "Get well" bakje met allerlei lollies en vrolijke ballonnen.

Boven tref ik net de dokter nog. Die is heel tevreden over Saskia's vooruitgang en zegt, dat ze, als het zo doorgaat, vanmiddag naar huis mag en vanavond even (een half uurtje, zegt hij) naar het graduation feest op school. Dat geeft Saskia zeker motivatie om extra haar best te doen!

Rick gaat terug naar huis en ik ga internetten, terwijl Saskia televisie kijkt. De ontzettend lieve verpleegster komt zo af en toe haar temperatuur en bloeddruk opnemen. Het moet gezegd worden, dat het personeel hier in dit ziekenhuis echt fantastisch is.

Van Chris in de ambulance, die Saskia helemaal uitlegde, wat een infuus is en voor hij naar huis ging gisteren nog naar haar kwam kijken tot Dr. Kim, de chirurg, en de vele lieve verpleegsters hier op de "Adolescent Unit", allemaal zijn ze even geduldig. Geen vraag is hen te veel en ze nemen alle tijd voor ons, terwijl het duidelijk is, dat de EHBO en de afdelingen flink druk zijn. Niets dan lof hierover!


Eindelijk na enen komt de lunch en zoals Anna, de verpleegster, al heeft voorspeld vind Saskia die niet lekker. Zelfs ik zou dit als patient niet hoeven: doorgekookte boontjes, gekruide aardappeltjes (die gaan dan nog wel) en een vies uitziend tartaartje met jus erop.

Als ik Anna vraag om wat kaas en crackers verzucht ze, dat de keuken toch maar niet doorkrijgt, wat voor klantjes ze op deze afdeling hebben. Ze gooien per dag heel wat onaangeraakt eten weg, zonde!

Omdat er gezegd is, dat voorwaardes voor ontslag zijn, dat ze iets eet met de lunch en een stukje door de gang loopt, doet Saskia goed haar best. Ze eet het broodje en de koekjes van de lunch en een halve cheesestick. Dat is voldoende, want ze verwachten niet, dat ze meteen haar gewone eetlust terugkrijgt.

Zelf voel ik mijn maag ook rammelen, maar ik heb geen idee, waar het cafetaria is in dit enorme complex. Ik "steel" dus maar wat crackers en een cheesestick, die Saskia niet meer hoeft. Een kind in het ziekenhuis is wel goed voor de lijn, want gisteren heb ik van bezorgdheid ook heel weinig gegeten (sorry, een beetje galgenhumor).

Na de lunch loopt Saskia een flink stuk in de hal en dat gaat goed. De dokter wordt dus gebeld om te vragen, wanneer ze ontslagen kan worden. We krijgen een tijd van 16 uur doorgespeeld.

In de tussentijd raad ik Saskia aan zoveel mogelijk te slapen om kracht op te doen voor vanavond. Via het AllesAmerika forum houd ik de score van de voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk bij. Ik zou wel online kunnen luisteren, maar ik ben bang Saskia daarmee te storen.

Rick, Katja, Kai en Carol komen om te helpen Saskia en haar spullen naar de van te brengen. Er is niet veel, maar zo kunnen zij Saskia gezelschap houden, als de verpleegster haar in een rolstoel naar buiten rijdt, terwijl ik de van haal.

Thuis staan Laura en Abby meteen op de stoep met een enorme kaart getekend door alle zesde klassers. De hele rest van de middag is het een stroom van deurbellen en telefoontjes, allemaal bezorgde klasgenootjes (haar flauwvallen en de ambulance van gisteren heeft veel indruk gemaakt) en vrienden van ons.

Katja is intussen stil en wat snauwerig, erg ongewoon voor haar. Ik vraag haar, wat er aan de hand is en dan komt het hoge woord eruit. Ze voelt zich slecht, dat ze zo denkt, maar ze vindt het helemaal niet leuk, dat wat haar speciale dag had moeten zijn wordt overschaduwd door Saskia's operatie. Natuurlijk realiseert ze zich, dat het heel naar is voor Saskia, maar toch is het zuur, dat iedereen voor haar belt en niet om Katja te feliciteren.

Ach, gos, wat kan ik me die gevoelens voorstellen! Ik vertel haar, dat het goed is ze te uiten en dat ze die gevoelens natuurlijk mag hebben. Zoals we hier zeggen, dit alles "sucks"! Gelukkig blijkt er een kaart van Kirsten met cadeaubon in de brievenbus te zitten en krijgt ze ook een cadeaubon van Leah's familie. Verder krijgt ze van ons een leuke zingende kaart en een bordeaux rode (Virginia Tech kleur) baddoeken set met haar initialen erin geborduurd. Dat maakt veel goed en aan het einde van de middag is ze weer haar vrolijke zelf.

Om half zeven ga ik met Saskia naar Marshall Road. Daar is het feest al in volle gang en ze wordt binnengehaald alsof ze eeuwen weg is geweest. Ook haar lerares en de lerares uit de vierde klas, waar Saskia dol op was, zijn er. De wondjes op haar buik worden uitgebreid bekeken en Saskia vindt de aandacht prachtig.

Helaas voor haar zeg ik na drie kwartier, dat het toch echt tijd is om naar huis te gaan. Ik heb haar al een kwartier langer laten blijven, dan de dokter zei. Saskia protesteert hevig, dat ze zich prima voelt, maar later op de avond komt de pijn fors terug. Gelukkig heeft ze een sterke pijnstiller voorgeschreven gekregen.

Intussen hebben Rick en zijn vader heerlijk Libanees eten opgehaald. Het originele plan was de graduations vanavond bij de Lebanese Taverna te gaan vieren, maar dat lukt natuurlijk niet. Gelukkig kan het ook opgehaald worden. Het officiele graduationdiner houden de meisjes nog tegoed.

Wij zijn allemaal doodop van alle emoties en commotie. Het licht gaat dan ook al vroeg uit voor allen, behalve Katja. Die gaat nog naar een van de vele graduation parties van haar vrienden.

Hieronder filmpjes en foto's van de graduation:


Pomp and Circumstance, het binnenkomen



Katja krijgt haar diploma



De graduation proclamation

En de foto's (de gekleurde koorden om Katja's nek zijn van alle Honor Societies, waar ze bij hoorde):







Wat een dag, arme Sas!

Na de gewoonlijke ochtend van een stuk wandelen en wat boodschappen doen nog voor de graduations en vaderdag, ben ik net lunch aan het eten, als Saskia's school belt. Saskia was heel hard gevallen en ze was bij haar positieven, maar ze hadden toch 911 maar gebeld, of ik gauw naar de school kan komen.

Katja is net benzine halen en Rick onderweg naar huis, want zijn vader en vriendin zouden ieder moment aankomen. Na Rick gauw op de hoogte te hebben gesteld rijd ik naar de school met kloppend hart. Daar tref ik mijn Mopje op de grond aan, want ze willen niet, dat ze zich beweegt.

Saskia had opeens heel erge buikpijn gekregen en was naar de kliniek gegaan om naar huis te mogen. Terwijl ze het aan de verpleegster daar vertelde ging ze onderuit en sloeg ook met haar hoofd tegen een deur. Ze was ongeveer twee minuten buiten westen geweest.

Enfin, lang verhaal kort, de ambulance mensen komen met brancard, checken haar en ze kan gelukkig alles goed bewegen en is helemaal bij haar positieven. Even denk ik nog, dat het allemaal wel zal loslopen. Maar dan vraagt een van de EMT's (Emergency Medical Technicians), waar het in haar buik pijn doet. En dan wijst ze heel beslist precies rechtsonderaan waar de blindedarm zit. De technician en ik wisselen en blik en bepalen meteen, dat het toch het ziekenhuis zal worden.

En daar zit ik dan in een ambulance! In het ziekenhuis komt Rick er ook bij en wordt het wachten op bloedonderzoek (het nam drie keer en een "expert" om een ader te vinden voor het infuus, arm kind!) en een CT scan (nadat ze een contrasterende vloeistof ophad). Inmiddels lijkt de pijn wat minder, maar altijd aanwezig, en inderdaad om vijf uur komt de dokter vertellen, dat alles op een beginnende blindedarm ontsteking wijst. Er zal vanavond nog geopereerd worden.

Natuurlijk een grote klap voor Saskia, die niet alleen haar zusje's graduation, maar ook haar eigen graduation en feest zal moeten missen. Ook had ze een opstel geschreven, en dat zou ze morgen voor iedereen op mogen lezen. Maar ja, beter dat dit vroeg werd gevonden, dan te laat!

Van tevoren hadden we al uitgemaakt, dat Rick bij haar zou blijven en ik met mijn schoonvader, vriendin en Kai naar de graduation zou gaan. Na snel wat gegeten te hebben, gaan we meer dan een uur van tevoren op pad. Het is maar zeven mijl verderop, dus dat moet lukken.

Het eerste gedeelte gaat ook heel vlot, maar over de laatste twee mijl doen we bijna een uur! Het blijkt, dat Fairfax County twee graduations binnen de mijl van elkaar heeft geregeld. We zitten dus letterlijk tussen de duizenden auto's en stappen eindlijk opgelucht tien minuten voor aanvang uit de auto! Ricks vader is niet de geduldigste, dus de sfeer in de auto was niet daverend.

Maar wat een ceremonie was het, alles erop en eraan. Beginnend met Pomp and Circumstance en eindigend met alle caps de lucht in. Leah, een van de twee graduates, die sprak, houdt een heel leuk praatje, helemaal volgens haar vrolijke persoonlijkheid.

Katja heeft een Advance Placement diploma, wat voor degenen, die dat kregen speciaal in het programma was aangegeven (was ik me niet van tevoren van bewust). Ook staat er een zegel voor Academic Excellence van de goeverneur van Virginia in. Heel trots gaat ze er na afloop me op de foto.

Voor mij was het een dubbel gevoel om daar te zijn. Ik vond het heel moeilijk Saskia achter te laten en probeerde me wel op dit grote moment voor onze oudste te concentreren. Maar intussen maakte ik me ook flink bezorgd om Saskia. Misschien dat ik daarom de graduation als minder emotioneel ervaarde, dan ik had verwacht.

Direct na de graduation zet mijn schoonvader me weer bij het ziekenhuis af, want Saskia ligt inmiddels onder het mes. Zo krijgt Rick ook even de kans om zijn vader te zien, die zich vast ook een heel ander bezoek had voorgesteld.

Al gauw komt de dokter vertellen, dat alles goed is gegaan en na een half uurtje wachten wordt Saskia haar kamer weer binnen gereden. Ze heeft veel pijn, dus krijgt wat morfine en valt in slaap. Rick en ik bestellen een taxi om naar huis te gaan. Rick haalt wat spullen op en gaat terug naar het ziekenhuis en ik blijf vannacht hier om morgenochtend gastvrouw te zijn. Als alles goed gaat mag Saskia morgenmiddag naar huis, maar zal wel haar grote laatste dag op de elementary school moeten missen.

Wat een emoties op een dag, zeg, poeh! Saai is het hier de afgelopen weken zeker niet geweest, ik hoop toch echt op een paar rustige weken voor we begin juli op reis gaan! Zo gauw het me lukt zal ik wat filmpjes en foto's opladen, want het was heel bijzonder om onze oudste aan zo'n typisch Amerikaanse ceremonie deel te zien nemen en een heel trots moment om haar naam (helemaal goed uitgesproken door de counselor!) te horen noemen.