Hollywood Studios en Epcot

Om kwart over zes belt Rick de kinderen, die natuurlijk geen wekker hebben. Ze zijn beiden al wakker, want het was heel warm in huis. Kai voelt zich gelukkig goed genoeg om naar school te gaan.

Rick maakt zich klaar om naar zijn werk te gaan en ik ben ook klaarwakker. Als hij vertrokken is doe ik gauw in de hotelkamer een half uur oefeningen van mijn Fit Deck en maak dan aanstalten voor mijn dag in Disneyworld.

Als eerste wil ik naar Hollywood Studios en de bus daarheen staat al klaar. Mijn tasje wordt gecheckt en ik doe mijn kaartje door de machine. Tot mijn verbazing hoef ik geen vingerafdruk te geven, zoals ik iedereen om me heen wel zie doen. Maar ik sta er verder niet bij stil en loop het park binnen.

Omdat ik wel zin heb in koffie en iets te eten ga ik op zoek naar een plek, die ontbijt verkoopt. Die zijn meestal vrij dun gezaaid in de pretparken, maar ik vind bij het Star Rolls Cafe een heerlijke bagel met gerookte zalm en cream cheese. Ook hun koffie is lekker sterk. Ik geniet buiten op het terrasje van de lekkernijen en ga gesterkt op zoek naar het eerste vertier.

Mijn doel is om de shows in dit park, waar we onszelf anders nooit de tijd voor gegund hebben of waarvoor de kinderen geen interesse hadden of bang voor waren, te gaan zien. Bovenaan mijn lijstje staat de Indiana Jones stuntshow, dus daar loop ik als eerste naar toe.

Maar het is pas half tien en de eerste show is pas om elf uur. De Disney medewerkster raadt de nieuwe attractie van Toy Story Mania aan en zegt, dat die heel populair is. Daar loop ik dus maar gauw naar toe en zie, dat er maar twintig minuten wachttijd is en besluit gewoon in de rij aan te sluiten. Al wachtend worden we vermaakt door een reusachtige Mr. Potato Head, waar volgens mij iemand in zit, zo gericht maakt hij grapjes.

Al meteen merk ik, dat het een voordeel is om alleen te zijn. Ik word uit de rij naar voren gehaald om naast een vader alleen te gaan zitten (zijn familie is hem voor gegaan, terwijl hij een Fastpass haalde). Het blijkt inderdaad een leuk 3D ritje te zijn, waarbij je allerlei punten kunt behalen door op doelen te schieten. Natuurlijk zijn alle Toy Story figuren aanwezig. Helaas haal ik (bij lange na) niet het hoogste puntenaantal van de dag.

Als ik naar buiten kom, zie ik, dat de ernaast gelegen attractie van de Little Mermaid op het punt staat te beginnen. Gauw neem ik dus ook plaats in die zaal. Deze opvoering heb ik al eerder gezien en hij is op zijn Disney’s perfect gedaan. Het is een mix van live acteurs (de Kleine Zeemeermin en Eric), marionetten en film,heel kleurig en vrolijk, en de zeventien minuten zijn zo om.

Dan haal ik een Fastpass voor Star Tours en sluit aan in de ellenlange rij, die zich inmiddels voor Indiana Jones heeft gevormd. Alweer is het fijn om alleen te zijn, want zo vind ik nog een plekje op de tweede rij mooi in het midden.

Van anderen had ik al gehoord, dat deze show spectaculair zou zijn, maar hij overtreft mijn verwachtingen. De stunten zijn perfect uitgevoerd en je waant je echt op de Indiana Jones set. Ik vind het jammer, als het na een half uur weer voorbij is.

Als ik weer buiten sta belt Christine, dat er 100.000 huishoudens zonder stroom zitten en dat bij Karin een boom op het zwembad is gevallen. Het kan wel tot zaterdag duren, voor de electriciteit terugkomt. Hij is leuk!

Later horen we (of althans Rick, want mijn email is down, die is afhankelijk van onze electriciteit) van een buurman, dat Dominion Virginia Power ons “vergeten” is. De rest van onze buurt heeft namelijk wel stroom en ze hadden niet door, dat wij dat nog niet hadden. Het zal nu vrijwel zeker tot zaterdag duren en natuurlijk werkt het weer ook zo mee (not!), er wordt een hittegolf voorspeld.

Inmiddels is het in ook heel warm Florida tijd voor mijn Fastpass voor Star Tours. Althans, dat dacht ik, want nu ik er eens goed naar kijk staat er op, dat mijn toegangskaartje bij de ingang niet gescand is en ik dus geen Fastpass kan krijgen (toen ik hem haalde had ik haast en keek er niet naar). Kennelijk is er dus toch iets misgegaan bij binnenkomst.

Toch ga ik proberen via de Fastpass binnen te komen, ik heb er tenslotte wel recht op en de wachttijd bedraagt een half uur. Gelukkig doet de Disney medewerker helemaal niet moeilijk en ik kan zo doorlopen. Met R2D2 vliegen we even later door het heelal.

Na afloop ga ik voor het eerst ooit naar de Muppets 3D film. Dat is een van die dingen, die we altijd over hebben geslagen, maar ik zie, dat dat zonde is. Het is een zeer vermakelijke film, maar je moet wel van de Muppets houden (natuurlijk).

Voor ik ga lunchen gun ik mezelf nog even tijd om naar de show van Drew Carey "Sounds Dangerous" te gaan. Hier krijgen we een koptelefoon op en wordt door middel van geluiden een heel detective verhaal in het donker verteld. Wel grappig, maar ik kan zien, waarom dit geen drukbezochte attractie is.

Bij het Sci Fi cafe wil ik gaan eten, dan kan ik tijdens het eten gekke filmpjes kijken. Maar als ik aan kom lopen zakt me de moed wat in de schoenen. Ik zie drommen mensen met beepers staan te wachten op een tafeltje. Toch vraag ik even, wat de wachttijd is voor een persoon. En dat blijkt vijf minuten te zijn. Nou, dat is wel te doen!

Nog geen twee minuten later komt Katia uit Brazilie aanschaatsen om mij naar mijn tafeltje te brengen. Natuurlijk hebben we het over haar naam, die je in dit land toch niet zo vaak tegenkomt. Door Thomas word ik heel vriendelijk bediend en de kipsandwich smaakt lekker.

De attracties in dit cafe zijn de oude filmclips van onder anderen monsterfilms, die heel vermakelijk zijn. Zo grappig om te zien, wat men in het begin van de cinematografie eng vond! Daar lachen we ons vandaag de dag rot om.

Alweer past mijn schema precies, want ik baan me na het eten een weg naar Beauty and the Beast en net als ik in de stoel neerzijg (ok, plof) begint de show. Wat een mooie kostuums en goede stemmen van de acteurs en actrices. Meteen heb ik een van de liedjes de rest van de dag (en nacht!) in mijn hoofd. Ook dit is echt een heel professioneel opgevoerde musical show.

Beauty and the Beast ligt tegenover de Rockin Roller Coaster. Al mag ik van mezelf er eigenlijk niet in, vanwege mijn recente nekproblemen, ik kan toch de verleiding niet weerstaan te gaan kijken, hoe lang de wachttijd is. Gelukkig wordt de beslissing voor mij gemaakt, want de achtbaan is tijdelijk gesloten door mechanische problemen.

Na een kort overleg met mezelf laat ik ook de Tower of Terror links liggen, al is de wachttijd daar ook maar tienminuten. Het is beter mijn nek nog even rust te gunnen en eigenlijk vind ik de Tower of Terror doodeng.

Het is broeierig warm en als ik een klacht(je) heb over Hollywood Studios, dan is het, dat er nauwelijks schaduw is. Als laatste attractie in dit park ga ik naar Lights, Motors, Action! Alweer een show, waar ik heel goede dingen over heb gehoord, maar die wij nog nooit gezien hebben.

Eigenlijk heb ik niets met auto’s, motoren etc., maar naar deze show sleep ik volgende keer iedereen mee. Echt super, hoe ze als het ware dansen (maar dan op een ruwe manier) met de auto’s . Ze racen vlak langs elkaar en komen dan perfect op de plaats tot stilstand. Ik zit echt met open mond (nou ja, figuurlijk dan) te kijken!
Het is kwart over drie en ik heb mijn lijstje voor dit park afgewerkt.

Bij de uitgang vraag ik, hoe ik het beste naar Epcot kan komen. Dat kan per bus of per boot. Dat laatste lijkt me wel leuk en de boot ligt net klaar, dus ik sprint erheen.

Een beetje spijt daarvan krijg ik wel, want het blijkt snikheet aan boord. Bovendien moeten we eerst bij drie Disney resorts andere passagiers ophalen. Maar de sfeer aan boord is vrolijk en de twee bejaarde “kapiteins” grappen en grollen met de gasten.

Eenmaal in Epcot heb ik toch wel heel veel zin in airconditioning en Rick heeft een paar avonden geleden de Circlevision film in het Canada paviljoen gezien. Ik besluit die ook te gaan bekijken en het is binnen inderdaad heerlijk koel. Martin Short geeft de prachtige film een humoristisch tintje en ik heb meteen weer zin om onze noorderburen weer eens te gaan bezoeken.

Al slenterend door de World Showcase koop ik een paar pins voor Christine (eentje met BFF (Best Friends Forever) en Minnie Mouse en Katrien Duck ) en Mallory (van Beauty and the Beast, omdat zij daar pas geleden in speelde).

De kipsandwich is inmiddels wel verteerd en onze reservering voor het avondeten is pas om half acht. In Japan zie ik, dat er een sushi bar is, en daar word ik door aangetrokken als een vlieg op stroop! Heerlijk in de koele airco word ik op mijn wenken bediend door Kayo, die ook echt de hele tijd buigt. Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij. De bruisende sake (lijkt wel champagne) en een paar stukjes sushi zijn decadent lekker.

Rick is inmiddels klaar met zijn conferentie en we ontmoeten elkaar in Duitsland. Daar bestelt hij een donker bier en ik een wit wijntje. Terwijl we daar zo zitten, valt het ons op, hoeveel dikke Britten we hier zien. Nederlands heb ik hier maar een keer gehoord, deze keer.

Samen lopen Rick en ik naar de ingang, waar we onze kamersleutel laten zien en een blauwe armband omkrijgen. Dit park blijft vanavond alleen voor gasten van Disney resorts tot elf uur open en wij willen daar gebruik van maken.

Als we dan toch bij de ingang zijn willen we ook meteen het nieuwe Spaceship Earth in de bekende zilveren bal, het “vlagschip” van Epcot, gaan bekijken. Siemens heeft deze tentoonstelling van AT&T overgenomen en op een heel leuke manier gemoderniseerd. Aan het einde zie je jezelf, van foto’s, die in het begin van het ritje zijn gemaakt, in de “toekomst”.

Veel van de oude animatronische historische voorstellingen zijn er nog, maar net iets veranderd. Ook valt buiten op, dat de grote Mickey hand, die de afgelopen jaren aan de zijkant van de bal te zien was, is verdwenen.

Dan is het tijd voor het diner. We hebben een reservering bij het Italiaanse restaurant. Hier hebben we nog nooit gegeten en als we aankomen blijkt, dat het zeer populair is. Maar wij krijgen ons tafeltje al na een paar minuten en Matteo uit Florence is onze serveerder.

Tot mijn schaamte heb ik Italiaans gestudeerd, maar kan het nu enkel nog verstaan. Slechts basis conversatie kan mijn brein nog voortbrengen. Toch probeer ik dat hier wel en de Italianen, charmeurs als ze echt ook altijd zijn, vinden dat prachtig en gaan een praatje aan.

Zo komen we er al gauw op, dat Italie maandag tegen Nederland zal spelen. Deze jongens zijn fanatieke voetbalfans en zij hebben geluk, want ze kunnen de wedstrijden op een groot scherm bij Epcot kijken. Natuurlijk zijn ze ervan overtuigd, dat Italie gaat winnen. Loyaal aan Nederland ga ik daar tegenin, hopelijk krijg ik gelijk!

Het eten smaakt ook nog eens heel lekker, al vind ik het wel heel erg duur! Rick bestelt gewoon capellini pasta met tomatensaus en krab en dat kost $24! Zelfs de spaghetti met gehaktbal kost zoveel! Ik ben niet zo dol op pasta, dus bestel de zeebaars, die werkelijk super is klaargemaakt.

Net op tijd voor de vuurwerk en laser show “Illuminations” staan we weer buiten. Deze show hebben we al vele malen gezien, maar hij verveelt nooit. Ook hier heeft Siemens kleine veranderingen aangebracht, maar de prachtige combinatie van lasers en vuurwerk en muziek, die mij altijd kippenvel geeft, zo mooi, is gelukkig gebleven. We genieten weer van het hele spektakel!

En dan is het park voor de “gewone” gasten gesloten en mogen wij, die in de Disney hotels en resorts logeren, nog twee uurtjes blijven. Rick en ik denken slim te zijn en vanavond alvast de meest populaire ritjes te doen: Test Track en Soarin. Maar tot onze verbazing is de wachttijd voor beiden een uur!!

Zonde van de tijd, dus. We veranderen van plan en gaan eerst de Maelstrom in Noorwegen doen. Altijd een leuk bootritje langs trollen en ijsberen. Helaas werkt de film vandaag net niet, nu we er wel tijd voor hebben.

Een andere (kinder)attractie, die Rick en ik heel leuk vinden is “Turtle Talk with Crush”. We lopen dus naar het Living Seas paviljoen en doen noodgedwongen het Nemo ritje. Toch is dat ook wel weer schattig.

Terwijl we wachten aai ik stiekem een paar roggen, die in de bak naast mij rondzwemmen. Het grappige aan roggen is, dat ze het echt leuk vinden om geaaid te worden. En ze voelen zo vreemd aan, niet te beschrijven.

Na weer heel wat gelachen te hebben om de persoon (of beter in schildpad spraak “Dude”), die achter de microfoon van “Crush” (de schildpad uit "Waar is Nemo?") zat, zijn we allebei toch flink moe. We lopen naar de bushalte, maar de ene na de andere bus komt voorbij en geen ervan gaat naar ons hotel, hoewel er toch heel veel mensen staan te wachten.

Dan zien we aan de overkant taxis staan en besluiten, dat we zo moe zijn, dat we er wel wat geld voor over hebben. Natuurlijk komt net als we instappen “onze” bus toch aan. Maar met een paar minuten zijn we terug bij het Port Orleans resort en dat is het wel waard. Binnen de kortste keren liggen we te dromen (in mijn geval van Beauty and the Beast, ik kan een van de liedjes niet uit mijn hoofd krijgen!).