Wat een dag, arme Sas!

Na de gewoonlijke ochtend van een stuk wandelen en wat boodschappen doen nog voor de graduations en vaderdag, ben ik net lunch aan het eten, als Saskia's school belt. Saskia was heel hard gevallen en ze was bij haar positieven, maar ze hadden toch 911 maar gebeld, of ik gauw naar de school kan komen.

Katja is net benzine halen en Rick onderweg naar huis, want zijn vader en vriendin zouden ieder moment aankomen. Na Rick gauw op de hoogte te hebben gesteld rijd ik naar de school met kloppend hart. Daar tref ik mijn Mopje op de grond aan, want ze willen niet, dat ze zich beweegt.

Saskia had opeens heel erge buikpijn gekregen en was naar de kliniek gegaan om naar huis te mogen. Terwijl ze het aan de verpleegster daar vertelde ging ze onderuit en sloeg ook met haar hoofd tegen een deur. Ze was ongeveer twee minuten buiten westen geweest.

Enfin, lang verhaal kort, de ambulance mensen komen met brancard, checken haar en ze kan gelukkig alles goed bewegen en is helemaal bij haar positieven. Even denk ik nog, dat het allemaal wel zal loslopen. Maar dan vraagt een van de EMT's (Emergency Medical Technicians), waar het in haar buik pijn doet. En dan wijst ze heel beslist precies rechtsonderaan waar de blindedarm zit. De technician en ik wisselen en blik en bepalen meteen, dat het toch het ziekenhuis zal worden.

En daar zit ik dan in een ambulance! In het ziekenhuis komt Rick er ook bij en wordt het wachten op bloedonderzoek (het nam drie keer en een "expert" om een ader te vinden voor het infuus, arm kind!) en een CT scan (nadat ze een contrasterende vloeistof ophad). Inmiddels lijkt de pijn wat minder, maar altijd aanwezig, en inderdaad om vijf uur komt de dokter vertellen, dat alles op een beginnende blindedarm ontsteking wijst. Er zal vanavond nog geopereerd worden.

Natuurlijk een grote klap voor Saskia, die niet alleen haar zusje's graduation, maar ook haar eigen graduation en feest zal moeten missen. Ook had ze een opstel geschreven, en dat zou ze morgen voor iedereen op mogen lezen. Maar ja, beter dat dit vroeg werd gevonden, dan te laat!

Van tevoren hadden we al uitgemaakt, dat Rick bij haar zou blijven en ik met mijn schoonvader, vriendin en Kai naar de graduation zou gaan. Na snel wat gegeten te hebben, gaan we meer dan een uur van tevoren op pad. Het is maar zeven mijl verderop, dus dat moet lukken.

Het eerste gedeelte gaat ook heel vlot, maar over de laatste twee mijl doen we bijna een uur! Het blijkt, dat Fairfax County twee graduations binnen de mijl van elkaar heeft geregeld. We zitten dus letterlijk tussen de duizenden auto's en stappen eindlijk opgelucht tien minuten voor aanvang uit de auto! Ricks vader is niet de geduldigste, dus de sfeer in de auto was niet daverend.

Maar wat een ceremonie was het, alles erop en eraan. Beginnend met Pomp and Circumstance en eindigend met alle caps de lucht in. Leah, een van de twee graduates, die sprak, houdt een heel leuk praatje, helemaal volgens haar vrolijke persoonlijkheid.

Katja heeft een Advance Placement diploma, wat voor degenen, die dat kregen speciaal in het programma was aangegeven (was ik me niet van tevoren van bewust). Ook staat er een zegel voor Academic Excellence van de goeverneur van Virginia in. Heel trots gaat ze er na afloop me op de foto.

Voor mij was het een dubbel gevoel om daar te zijn. Ik vond het heel moeilijk Saskia achter te laten en probeerde me wel op dit grote moment voor onze oudste te concentreren. Maar intussen maakte ik me ook flink bezorgd om Saskia. Misschien dat ik daarom de graduation als minder emotioneel ervaarde, dan ik had verwacht.

Direct na de graduation zet mijn schoonvader me weer bij het ziekenhuis af, want Saskia ligt inmiddels onder het mes. Zo krijgt Rick ook even de kans om zijn vader te zien, die zich vast ook een heel ander bezoek had voorgesteld.

Al gauw komt de dokter vertellen, dat alles goed is gegaan en na een half uurtje wachten wordt Saskia haar kamer weer binnen gereden. Ze heeft veel pijn, dus krijgt wat morfine en valt in slaap. Rick en ik bestellen een taxi om naar huis te gaan. Rick haalt wat spullen op en gaat terug naar het ziekenhuis en ik blijf vannacht hier om morgenochtend gastvrouw te zijn. Als alles goed gaat mag Saskia morgenmiddag naar huis, maar zal wel haar grote laatste dag op de elementary school moeten missen.

Wat een emoties op een dag, zeg, poeh! Saai is het hier de afgelopen weken zeker niet geweest, ik hoop toch echt op een paar rustige weken voor we begin juli op reis gaan! Zo gauw het me lukt zal ik wat filmpjes en foto's opladen, want het was heel bijzonder om onze oudste aan zo'n typisch Amerikaanse ceremonie deel te zien nemen en een heel trots moment om haar naam (helemaal goed uitgesproken door de counselor!) te horen noemen.