Produktief dagje

Na de vreemde week vorige week heb ik vandaag een dag ingelast om van alles te regelen. Vorige week is werkelijk als in een droom voorbij gegaan. Natuurlijk heb ik ook genoten van de tijd in Disney World, maar de zorgen om de kinderen overheersten toch wel.

Natuurlijk ging het weekend eigenlijk helemaal op in puinruimen. Door de hitte zijn we toch ook wel wat belemmerd in ons gaan en staan. Een groot pluspunt is, dat mijn spierpijnen een stuk minder zijn en ik daardoor een stoot energie terug krijg. Dat terwijl anderen klagen, dat ze als slakken voortbewegen en zo moe zijn. Wat dat betreft is het een omgekeerde wereld.

Katja gaat voor het eerst in lange tijd heel blij naar school. Het is namelijk haar laatste schooldag in het Fairfax County Public School district ooit! Wat een mijlpaal (en voor mij nostalgisch, wah, mijn eerste kind verlaat het nest straks)!

Voor mij blijft het makkelijker opstaan, als de zon door de lamellen schijnt en ik blauwe lucht en groene bladeren zie. Kai en Saskia hebben nog vier schooldagen te gaan en beiden hebben nog wat examens. Ze zijn dus jaloers op hun oudste zus!

Nadat Saskia naar school is vertrokken gaat de deurbel. Mary Ellen verzucht meteen, dat het wel erg plakkerig is. Maar we gaan ervoor en Cosmo gaat ook mee. Die trekt zich om te beginnen te pletter en zet zich dan schrap, dat hij niet verder wil. Ha, zo werkt het niet!

Maar Mary Ellen en ik bepalen al snel, dat we de gewoonlijke 3,5 mijl echt niet halen. We druipen van het zweet en het voelt gewoon onaangenaam aan. We proberen zelfs nog even hard te lopen, maar vergeet het maar, het voelt, alsof we door stroop moeten lopen, we kunnen geen volle adem halen.

Geen wonder, dat het vandaag een "code red ozone" dag was. Op de radio en boven de snelwegen staan allerlei waarschuwingen en alle bussen zijn vandaag gratis. Dit is iets, dat wordt afgeroepen door de Council of Governments en er is nog een heel gedoe, want het grootste publieke transportbedrijf in dit gebied, Metro, had niet door, dat het een gratis reisdag is.

Voor ik naar Cosmo's training moet bel ik nog even mijn tandarts en die van Saskia om onze afspraken van morgen te verzetten. Er is deze week zoveel gaande en morgen is de enige dag, waarop Katja en ik nog even wat tijd samen kunnen doorbrengen. Bovendien kan Saskia nu niet meer school missen. Nu wordt de laatste week in juni een grote "tandarts" week, maar zo moet het maar.

Bij Petsmart doorlopen we het hele examenprogramma van volgende week met de honden. Cosmo doet alles prima, behalve het ontmoeten van een vreemde hond. Dat is ook als we wandelen het grote struikelblok. Eerlijk gezegd heb ik geen idee, hoe ik dat moet oefenen, dus ik hoop, dat mijn strenge stem volgende week effect heeft (de tweede keer, dat we het probeerden had het dat wel vandaag).

Saskia heeft haar bikini bij Christine laten liggen en zij zit bij Starbucks vlak naast de Petsmart te werken aan haar boek. Cosmo en ik lopen er dus heen en ik zet hem vast aan een paal. Dat is hij niet gewend, maar in de auto laten is veel en veel te warm en dus gevaarlijk. Cosmo blijft heel rustig wachten en wordt door voorbijgangers geknuffeld.

Binnen tref ik Christine hard aan het werk. Ze overhandigt de bikini en we kletsen even. Dan ga ik een ijskoffie met suikervrije caramelsiroop bestellen en voor de lunch een mozzarella met tomaat broodje.

Als ik het afreken vraagt de kassiere of dit het laatste broodje is. Op mijn beamende antwoord volgt een diepe, teleurgestelde zucht. Volgens haar (niet veel ouder dan Katja) is dit de beste sandwich ooit en zij had hem graag voor de lunch gehad. Maar, ze gunt hem mij ook, komt er uiteindelijk uit. Nou, gelukkig maar, ik was bijna naar een alternatief gaan zoeken!

De sandwich smaakt inderdaad echt super lekker, precies goed op zo'n zomerse dag. Terwijl ik aan het eten ben gaat de deurbel (pikant detail, ik ben ook nog eens enkel in zwempak gekleed, want ik wil baantjes gaan trekken). Het is de man van de termietenbestrijding. Zij gaan de achtertuin bewerken, vertelt hij. Van half achter de deur geef ik mijn toestemming.

Mijn gewoonte om zonnebrandcreme (die hier spray is en van het hout van de keuken een glijbaan maakt) op het deck aan te brengen laat ik dus maar even gaan. Voorzichtig, zodat de vloer gespaard blijft, wrijf ik het allemaal maar in in de badkamer.

Net na twaalven ben ik in het zwembad. Er is een gezin met heel kleine kinderen en een groepje bejaarden aanwezig. Ongehinderd begin ik aan mijn baantjes. Ik heb me voorgenomen er veertig te zwemmen, een kilometer dus. Dat lukt in 25 minuten en eigenlijk vind ik, dat ik een half uur bij elkaar moet zwemmen. Maar de energie ontbreekt, dus ik dobber lekker, als enige (!) in het zwembad voor de laatste vijf minuten.

Na mijn douche komt Saskia thuis en heeft gewoontegetrouw twee vriendinnetjes mee. Ze willen gaan zwemmen. Als even later Abby belt, willen ze niet bij ons zwembad gaan, maar bij dat van Abby (Vienna heeft twee zwembaden).

Dat ligt echter niet direct in de buurt en ik moet toch al op weg, dus bied een lift aan. Gelukkig maar, want het zwembad blijkt nog dicht te zijn! Wat hebben wij dan geluk met VAC! Daar zet ik de meisjes uiteindelijk toch maar af.

Dan rijd ik door naar Falls Church. Onderweg zie ik echt de schade, die de tornado daar vorige week heeft aangebracht. Bomen zijn als luciferhoutjes omgevallen! Bij Dominion Camera laat ik mijn spiegelreflex camera achter, want er zitten vlekken op die spiegel. Al vanavond krijg ik een berichtje, dat ik hem weer op kan halen, wat een service!

Precies op tijd voor de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Italie ben ik terug. Kai is ook terug uit school en samen gaan we kijken. Buiten is het toch echt te heet om te vertoeven, tenzij je gaat zwemmen.

Misschien is het de overtuiging van de Italiaanse jongens vorige donderdag of gewoon mijn toch nog Nederlandse kant, maar ik juich zo hard bij de twee eerste doelpunten, dat Cosmo schrikt. Maar ook Kai staat, ongewoon voor hem, te springen van vreugde. Hij zegt ook tegen mij (dit is zijn eerste voetbalwedstrijd op tv), dat hij voetbal leuk vindt om te kijken.

De hele wedstrijd lang erger ik me aan de commentatoren, Andy Gray en Adrian Healey. Jeetje, zeg, ga zelf op dat veld staan! Het was een en al "The Dutch defense is weak", "The Dutch probably can't hold on to this lead", "The Dutch..... Zelfs vlak voor het laatste doelpunt was een van hen nog helemaal bezig de Nederlandse defensie (die overigens prima speelde) de grond in te boren.

Grappig is wel, dat al die commentaren slechts enkele momenten voor het doelpunt van Van Bronkhorst komen. Ik heb de neiging een lange neus te trekken. In ieder geval een erg leuke wedstrijd (vooral door het spel van de Nederlanders en laten we wel wezen, dat kan lang niet altijd gezegd worden!). Kai is een nieuwe voetbalfan, dus ik hoop, dat de rest van de wedstrijden net zo spannend worden!

Wonderbaarlijk genoeg rinkelt de telefoon de hele wedstrijd niet! Maar na afloop wel en ik krijg heel wat voor elkaar. Volgende week dinsdag gaat DRAAKJE gerepareerd worden. Woensdag zullen onze tapijten gereinigd worden, heel erg nodig! En ik maak eindelijk de reservering voor ons hotel in Aruba.

De kinderen wilden dolgraag het Westin hotel en zij kunnen blij zijn, want dat blijkt echt het goedkoopst. Wij vinden het ook een heel leuk hotel, maar vinden de Radisson of de Hyatt ook super, alleen zijn die werkelijk $100 per nacht duurder, vooral voor hetzelfde uitzicht. De Westin is gewoon goed gebouwd, vrijwel iedereen heeft zicht op de zee.

Vanavond gaan we bij Chevy's eten. We hebben een coupon voor een volle prijs maaltijd en de tweede maaltijd is $3,99. Abby, Saskia's vriendinnetje, gaat ook mee. De meisjes bestellen van het kindermenu, dat $4,99 kost. Niet echt een grote uitgave.

Rick bestelt fajita's, Kai ribs en ik een salade met kip, guacamole (avocado) en cilantro. Mijn salade smaakt super, moet ik zeggen! Ook bestellen we vistaco's voor Katja, die te laat uit het zwembad kwam.

Als de meisjes om ketchup vragen is het antwoord, dat ze dat niet meer geven, vanwege de salmonella problemen met tomaten op het moment. Ok, sorry, ik ben helemaal voor "better safe than sorry", maar die ketchup is 1. maanden geleden gemaakt 2. helemaal "processed" (dwz gekookt, gekookt, nog eens gekookt) 3. we krijgen wel verse salsa en, hm, is een van die ingredienten geen tomaat? Een duidelijk teken van overdreven voorzichtigheid!

Het beinvloedt onze maaltijd niet en we eten allemaal smakelijk. Thuis probeer ik even buiten te zitten, maar het is nog steeds te warm! Morgen is er nog een dag "heat advisory" en dan belooft het aangenamer te worden. Let wel, ik ben dol op warmte, maar ik wil ook gewoon lekker buiten kunnen zitten en dat lukt nu niet.

PS: Is onze weersvoorspelling niet om je rot te lachen? Morgen 36 graden en dan woensdag 30 graden en er staat "colder". Ha ha ha!