Een onschuldige insektenbeet bestaat niet meer

Vroeger kon ik nooit slapen, als er ook maar enig geluid om me heen was. Rick was echter gewend om met een fan aan te slapen en had er eentje boven zijn bed. Al gauw was ik daar ook aan gewend, met als gevolg, dat ik nu het beste slaap met zo'n fan aan of een dergelijk neutraal geluid in de kamer (airconditionings in hotels zijn een goed alternatief).

En nu hebben de schoonmaaksters iets gedaan met de afstandsbediening van de fan in onze slaapkamer! Zelfs met nieuwe batterijen kreeg ik hem gisteravond niet aan de praat. Saskia vindt de fan ook heerlijk, dus we hebben die uit haar kamer gepakt. Die is een stuk luider, dan onze plafondfan en we hebben toch lekker geslapen ermee! Zo lekker, dat we met schrik om kwart voor zeven wakker worden! Kai is vergeten ons te wekken en al vertrokken, we hebben hem niet eens gehoord.

Gauw maakt Saskia zich klaar voor school. Ik draai me nog even om en het is maar goed, dat Cosmo er is, die zeurt om naar buiten te gaan, anders had ik een gat in de dag geslapen! Ik verlang gewoon alweer naar vanavond om met die fan aan te gaan slapen. Zijn wij nu heel vreemd?

Met Cosmo loop ik een stuk door de buurt, al kletsend aan de telefoon met Christine. Volgende week komen zij en Mallory hierheen en daar zien we erg naar uit. Christine voelt zich wel wat eenzaam op het moment, maar weet, dat het ongeveer een jaar duurt om je in een nieuwe omgeving helemaal thuis te voelen. Ze is zo sociaal, dat het me sterk lijkt als ze niet tenminste een goede vriendin vindt, daar.

Om half twaalf heb ik de tweede personal training sessie, die inbegrepen is in het lidmaatschap bij Anytime Fitness. Dit keer is het met Roger, een donkere zeer athletisch uitziende man. Ik sta er nog steeds versteld van, dat ik geen extra cent voor deze trainingen hoef te betalen. Een half uur met een personal trainer bij Lifetime kostte $40! Eigenlijk heb ik daardoor een beetje een skeptisch gevoel: zijn dit dan gewoon middelmatige trainers?

Wat blijkt echter? Roger is de trainer van een van de stellen, Adam en Stacey, die meedoen aan "The Biggest Loser". Ik ontmoet ze, want zij trainden het halve uur voor mij met hem. Ze zijn al weggestemd van de show, maar iedereen blijft dan verder werken aan het gewichtsverlies.

Op 12 december is de laatste aflevering en wordt gekeken, wie er uiteindelijk het meeste gewicht heeft verloren. Aan dit stel te zien zullen ze zeer hoog eindigen! Fantastisch! En dat skeptische is er bij de eerste oefening, die Roger me geeft, al af. Oef, zeg, dit is afzien! Precies wat ik wil, daar niet van.

Ook heeft Roger meteen door, dat mijn lichaam uit balans is. Ik heb een duidelijke dominerende kant en mijn linkerschouder is hoger, dan mijn rechter. Heeft allemaal te maken met de fibromyalgie, die zijn fysieke oorsprong heeft in de ernstige breuk van mijn rechterenkel.

Na het halve uur van intensieve gewichtsoefeningen rekt en strekt Roger mijn benen. Oei, dat voel ik! Hij vraagt of ik weleens rek en dat doe ik zeker, maar kennelijk niet goed genoeg. Ik zal toch maar weer een yoga of pilates klas toevoegen aan mijn ritueel!

De volgende sessie wordt voor maandagmiddag afgesproken en ik kijk ernaar uit. Iemand, die mensen van 200+ pond helpt meer dan 100 pond af te vallen door sporten, daar wil ik ook wel vaak mee werken!

Na een snelle lunch ga ik gauw mijn nagels laten doen. Die zien er weer niet uit en ik moet er dit weekend presentabel uitzien voor Ricks baas en collega's! Al kijkend naar Dr. Phil, waar alweer een groep heel zware mensen werken aan gewichtsverlies, het is het thema van vandaag, kennelijk, worden mijn nagels weer keurig bijgewerkt. Intussen bliksemt en dondert het buiten, iets wat helemaal niet was voorspeld!

Saskia belt, dat ze klaar is met de vergadering over "drama club" op school. Ik haal nog even wat eten bij Safeway voor Kai, die hier dit weekend alleen thuis blijft, en haal haar dan op.

Gisteren is Saskia gebeten door een insekt, ze heeft niet gezien welke. Ze liet me gisteravond al een flinke bult zien, maar nu is die uitgegroeid tot ongeveer de grootte van een cd!! Dat ziet er niet goed uit!

Bij de kinderarts kunnen we niet meer terecht, dus ik neem Saskia mee naar de urgent care clinic hier in Vienna. Gelukkig is de wachtkamer vrijwel leeg en zijn we snel aan de beurt. De dokter denkt, dat het ontstoken is en op het moment is er veel angst voor MRSA. Daarom krijgt Saskia meteen een sterk antibioticum en we krijgen allerlei waarschuwingen van waar we op moeten letten.

Bij Rite Aid halen we het medicijn en ik bel intussen Serena, Aoife's moeder. Daar zal Saskia vanaf morgen tot zondag logeren, want ik ga naar San Diego voor een Microsoft functie, waar de vrouwen ook bij zijn uitgenodigd. Saskia moet morgen van school thuisblijven en dat is geen probleem voor Serena en Niall.

Thuis omcirkelen we, op aanraden van de dokter, de rode plek met een zwarte stift. Zo weten we, of hij groter wordt (hopelijk niet!), gelijk blijft, of slinkt. Ik geef Saskia haar antibioticum, een antihystamine (tegen de allergie van de beet) en een ibuprofen tegen de inflammatie. Van de antihystamine wordt ze al gauw heel slaperig, dus ze gaat meteen na het eten slapen.

Het gebeurt maar weinig, dat ik op kosten van het bedrijf Rick mag vergezellen op een reis. Dit jaar is dat toevallig twee keer (in juni naar Orlando) en de vorige keer werden de kinderen ook opeens ziek. Het lijkt wel of het noodlot ermee speelt! Waarom moest dat stomme beest haar nu twee avonden voor mijn vertrek bijten???

Met Rick overleg ik, hoe het nu morgen moet. Als de rode plek minder of hetzelfde is, ga ik op de geplande tijd weg, maar als het erger is geworden, zal ik mijn vlucht uit moeten stellen. Natuurlijk hoop ik, dat dat niet nodig zal zijn, maar als ik niet weet, dat Saskia aan de beterende hand is, ga ik ook niet rustig op reis, natuurlijk. Duimen dus maar, dat de plek er morgen minder vervaarlijk uitziet!