Terug uit Snowshoe!

Vrijdag, 16 februari

Na nog een laatste stop bij de Safeway voor snacks en drinken voor onderweg gaan we rond een uur of twee op weg naar Snowshoe, West Virginia. Het landschap is de hele weg besneeuwd langs de I-66 en bij Front Royal zien we ook mooie beijsde bomen op de toppen van de heuvels.

Daarna staan we even in de file, omdat er een ongeluk gebeurd is en rijden dan interstate 81 op. Bij Strasburg stoppen we nog even, voor we de bergen in gaan. De “sneeuw” is een ijsvlakte en glimt als een spiegel. Zelfs Rick, die nooit een zonnebril op heeft, leent er eentje van mij, zo verblindend werkt het!


Interstate 81 in Virginia

Na Harrisonburg rijden we echt het platteland in. Berg op, berg af, gelukkig hebben de kinderen een wagenziekte pilletje op, want vooral Saskia heeft daar nogal eens last van.


IJzige bomen in Virginia



De zon staat al laag en alle bomen zijn beijsd, wat alles een sprookjesachtig aanzicht geeft. Overal staan koeien, paarden en schapen, niet in keurige weides, zoals in Nederland, maar op rotsachtige, heuvelachtige, besneeuwde vlaktes. Boerderijen hebben allemaal een naam, de leukste vinden we allemaal de Hillbilly Farm.


Virginia roads

Als we het George Washington National Forest binnen rijden, weten we, dat er mijlenlang niets meer zal zijn. We stoppen dus maar even om drinken te halen bij de Mountain View Country Store (hun motto is: Convenient Friendly Service).

Het zijn ook echt vriendelijke mensen, deze Virginians uit de bergen. Met een “How are y’all” worden we begroet en er wordt flink gegrapt. In zo’n winkel kun je echt van alles krijgen, van drankjes tot jachtspullen tot kleding en verf. Rick vraagt hoe de conditie van de wegen door de bergen is en krijgt te horen, dat die vrij goed is, op een paar “slick spots” na.

Die “slick spots” vinden we allemaal, vooral in de haarspeldbochten! Ik sta zo af en toe doodsangsten uit! Maar we hebben dan ook wel prachtige uitzichten op de bergen van West-Virginia.

We komen onder anderen door het plaatsje McDowell, aan de Bullpasture rivier, waar een bordje staat, dat het een Puriteins stadje is, kennelijk een heuglijk feit, en niet veel later rijden we West-Virginia binnen. Om te beginnen lijkt hier minder sneeuw te liggen, dan bij ons. Maar dan rijden we een bergrug over en ligt er opeens een hele berg en het is -9 graden Celsius!

We bevinden ons in alweer een National Forest, dit keer het Monongahela. En mooi, dat het is, overal beekjes en bevroren watervalletjes. Het is ook vrijwel onbewoond, op de enkele hut na. Wat mensen hier doen om van te leven? Rick en ik vragen het ons iedere keer weer af.

Rond zeven uur bereiken we “Top of the World”, het hoogtepunt van Snowshoe Mountain, waar we inchecken. Hier is het -14 en er staat een fikse wind, brrr!! We hebben zin om bij een open haard lekker iets te gaan eten.

Er is hier wel een erg leuk uitziend restaurant, maar daar blijkt een wachttijd van 2,5 uur te zijn. Dat is wel erg lang en we weten, dat er verderop nog veel meer restaurants zijn. We besluiten dus eerst onze spullen naar de condo te brengen.

Dit is voor ons de tweede keer, dat we gaan skien in Snowshoe. De eerste keer logeerden we in de Mountain Lodge bij de “Village” en achteraf gezien was dat enorm gunstig gelegen. Nu hebben we een mooi gelegen condo (Ridgewood 45) met uitzicht op bos ongeveer een mijl van het hoofdgedeelte met winkels en restaurants. Maar in sneeuw en ijs toestanden is dat precies een mijl te ver, hebben we uitgevonden.

We parkeren voor het complex en zeulen de bagage de trap op. De condo heeft twee slaapsofa’s en boven een “loft” met een dubbel bed. Het is er ijzig, al staat de verwarming vol aan.

In het gastenboek lezen we klachten, dat de verwarming niet goed werkt en de achterdeur lekt. Wat dat laatste betekent zullen we de komende dagen te weten komen. In ieder geval is alles erg oud en slecht onderhouden. Pluspunten zijn wel, dat we een wasmachine en droger hebben en een volledig uitgeruste keuken.

Gauw gaan we op zoek naar een restaurant met een redelijke wachttijd. The Junction wordt onze keus en we vallen aan op de nacho’s, chili en een wilde bessen cobbler toe. Na een heel aantal reruns van Growing Pains zoeken we ons bed op.


De "Village"

Zaterdag, 17 februari

Om half negen staan we, na een koude nacht, op. Ondanks het feit, dat ik een stapel sofa kussens tegen de kieren van de achterdeur heb gezet, kwam daar toch ontzettend veel koude lucht door. Saskia en ik hebben er heel slecht door geslapen.

Kai, die al donderdag over keelpijn klaagde, voelt zich vandaag helemaal niet lekker. Vervelend, want hij heeft voor zijn verjaardag een snowboard gekregen en zou daar les voor krijgen. Nu heeft hij daar geen energie voor. Hij heeft wat koorts en erge keelpijn. Toch wil hij mee, voor het geval de Ibuprofen hem toch weer wat puf geeft.

Bij Top op the World huren Katja, Saskia en ik ski’s. Rick heeft zijn eigen en Kai natuurlijk het snowboard. Het huren duurt lang, hun credit card machine is down. Verder is het allemaal wel modern, in plaats van een formulier invullen, zoals bij andere resorts, typ je hier je informatie in een computer.

Het is al half elf, als we eindelijk betaald hebben en we vergaan van de honger. Gauw bestellen we ontbijt bij Hoot’s. Mijn sunny side up eieren zijn wel heel erg zonnig, ze zijn bijna rauw! Maar de bacon en hashbrown aardappelen erbij zijn wel erg lekker. Ook hebben ze heerlijke koffie! We kunnen er in ieder geval weer even tegenaan.

Nadat we de goede maten laarzen en ski’s hebben ontvangen, zet Rick Kai en mij af in de Village. Dan gaat hij terug met de meisjes om de auto te parkeren en zullen zij naar ons toe komen skien. Het plan van Kai en mij was, om op de “bunny slope” samen te gaan oefenen, Kai op zijn snowboard.

Maar Kai voelt zich duidelijk te ziek daarvoor. Wel schrijven we hem in voor een prive les morgen om 12 uur, in de veronderstelling (en hoop!), dat hij zich morgen daar wel goed genoeg voor zal voelen.

Voor Kai zoeken we een lekker plaatsje in het cafetaria uit. Ik geef hem Excedrin in de hoop, dat hij zich daarmee wat beter zal voelen. Zelf ga ik op de “Skidders” bunny slope mijn skien oefenen. Het sneeuwt inmiddels en is flink koud. Maar het is ook de beste sneeuw, waar ik hier aan de oostkust op heb geskied!

Met zo af en toe checken hoe het met Kai gaat, neem ik de Skidders lift drie keer voor Rick en de meisjes terug zijn. Het gaat best lekker en ik merk nu wel, dat de oefenpiste te makkelijk is voor mij. Net als ik me begin af te vragen, of er iets gebeurd is (er is hier op de berg geen bereik met onze mobieltjes), zie ik het drietal in de neerdwarrelende sneeuw.

We eten lunch bij het Shaver’s Centre, waar ze drie verschillende afhaal restaurantjes hebben: hamburgers/hot dogs etc., pizza en een stew, soep en chili restaurantje. Ik bestel een kip gumbo soep en een V8 van het laatste. Voor me in de rij staat een vrouw, wiens man een Heineken voor haar komt brengen. Die wil ze niet, dus geven ze mij het extra flesje, lekker!

Saskia heeft inmiddels ook alweer genoeg geskied. Zij is in Breckenridge een keer tegen een boom geskied en sindsdien is ze beduidend minder enthousiast over de sport. Zij houdt Kai dus gezelschap en ze spelen spelletjes in de arcade.

Rick, Katja en ik proberen allerlei verschillende groene (makkelijkste) pistes en drie liften. Het is werkelijk prachtig, we skien door poedersneeuw, het doet me aan Breckenridge denken. Het blijft zacht sneeuwen, maar is verder niet te koud.


Katja en ik bij een van de borden



In de lift

Als de liften om half vijf dicht gaan, gaan Katja en ik warme drankjes bestellen bij Starbucks voor iedereen. Rick haalt de andere twee en gaat met Kai ski’s huren voor morgenochtend. We hopen allemaal, dat hij zich morgen goed genoeg zal voelen om mee erop uit te gaan.

Vanavond eten we bij de Village Bistro. Het zijn allemaal gezellige restaurants hier en het eten is ook lekker. Katja en ik delen een voorafje van crabsalade in een martini glas geserveerd. Als hoofdgerecht bestellen we allebei de tonijn, ik merk, dat zij en ik steeds vaker hetzelfde bestellen, grappig!


Hier eten we vanavond

Met de shuttle (het resort is erop ingesteld, dat iedereen het shuttle systeem gebruikt, maar dat is enorm slecht georganiseerd, zullen we later merken) gaan we terug naar de auto.
Onderweg terug naar het huisje halen we wat medicijnen voor Kai en drankjes en snacks voor vanavond.

Na een verwarmende douche en dik gekleed, want het huisje is nog helemaal niet opgewarmd, kijken we naar Cheaper by the Dozen. Rick en Katja slepen hun matras van de sofa af, luxe zijn deze accommodaties bepaald niet en dat zou je voor het geld, dat ervoor wordt gevraagd toch wel verwachten!

Zondag, 18 februari

Midden in de nacht worden Saskia en ik wakker, omdat de wind om het huis huilt. Wij voelen hem zelfs door de achterdeur komen en er is geen positie, die ik kan vinden, om warm te worden. Vreselijk!

Bij het opstaan zien we, wat vorige gasten met een “lekkende achterdeur” bedoelen: er ligt sneeuw in onze kamer! Die is door de kieren naar binnen gewaaid! De wind was en is deel van een enorme sneeuwstorm, er ligt al een flink nieuw pak en het sneeuwt hard.

Helaas gaat het met Kai absoluut niet goed. Hij heeft flinke koorts, hoest en pijn in zijn botten. Hij kan nauwelijks staan, laat staan skien of een snowboarding les volgen in dit barre weer!


Links bovenaan is "onze" condo

Als ik de ski school bel om te vragen, of we ons geld terug kunnen krijgen (het kostte tenslotte $103), wordt dat geweigerd. Wel zijn ze bereid het te veranderen van een snowboarding naar een ski les.

Kai blijft lekker in bed liggen, gelukkig heeft hij boven in de loft het enige warme gedeelte in het huisje. De rest van ons gaat ontbijten bij The Junction, waar ze een zeer matig buffet serveren.

Saskia heeft helemaal geen zin om te skien vandaag, dus zij houdt Kai gezelschap. Rick, Katja en ik lopen met onze ski’s naar de overkant van de straat, waar we zo de pistes op kunnen.


In de lift

Filmpje:



We skien naar beneden en nemen dan een van de lifts naar de Village, waar ik de ski les van Kai overneem. Mijn instructeur heet Kip en doet een Master’s in Verpleegkunde aan de Radford University in Virginia. Maar hij komt oorspronkelijk uit Utah en skiet dus al vele jaren.

Voor het eerst heb ik ontzettend veel aan de les. Ik ben namelijk nog helemaal niet goed met keren en ga nog steeds van steilere heuvels af in de “V” houding. Natuurlijk doet dat mijn heupen pijn en staat het ook nog eens zo stom.

Aan Kip vraag ik dus, om me te helpen beter heen en weer te skien. Daarbij geeft hij enkele heel goede adviezen. Een ervan helpt vooral: het net doen of ik op een fiets trap.


Hij is een paar keer in Nederland geweest (en weet natuurlijk alles over de coffeeshops en Red Light District) en zegt, dat hij opeens moest denken aan al die fietsende Hollanders en dat ik dat dus ook wel goed zou kunnen. Nou, de tip helpt mij in ieder geval, al kijken Rick en Katja er later vreemd van op.

Opeens krijg ik het door en durf ik zelfs zo het steile gedeelte, waar ik eerder voor huiverde, af. Al zie ik mezelf nooit van de moeilijkere pistes af gaan, het is toch fijn om wat meer zelfvertrouwen te hebben!

Op de lift vertelt Kip me, dat Snowshoe is vernoemd naar de Snowshoe haas, die specifiek in deze bergen voorkomt. Deze bergketen in West-Virginia, zo zegt hij, zijn uniek, want ze zijn de eerste bergen na de Great Plains en de Grote Meren. Hierdoor krijgen ze veel meer neerslag, dan de Virginiaanse Blue Ridge verder naar het oosten.


Door "Kip" genomen

Ook de vegetatie is hierdoor uniek (hij is een bron van informatie, niet alleen wat skien betreft!). Volgens Kip zou een botanicus, als je hem in de bossen op Snowshoe Mountain neer zou zetten, denken, dat hij in Canada was. De Redwood Spruce, die er groeit, hoort namelijk bij veel noordelijker klimaten. Interessant, hoor!

Als de les voorbij is, sneeuwt en waait het boven op de berg zo hard, dat ik geen hand voor ogen kan zien! Bijna blind begeef ik me naar het Shaver’s Centre, waar Katja en Rick al een stoel voor mij vrij hebben gehouden. De vegetarische chili gaat er heel goed in! Op de televisie zien we, dat het buiten 15 graden vriest, met door de wind een gevoelstemperatuur van -30!


De hand- en teenverwarmers, die ik heb, zijn onontbeerlijk! Geen stukje van onze huid is onbedekt! Maar het is wel heerlijk skien, als je eenmaal tussen de bossen glijdt. Daar is de sneeuw helemaal vers en het is prachtig met die dikke laag poeder op de dennen!


We skien naar beneden en nemen de lift naar Top of the World. Hier gaan we even binnen warm worden, want het is wel heel erg koud! Daarna skien we helemaal dwars over de berg naar de verste lift aan de andere kant, de Powderidge, die ons weer naar boven brengt dichtbij ons huisje.


Katja en ik in de ijskou

Het is intussen steeds harder gaan sneeuwen en de wind is zo mogelijk ook in sterkte toegenomen. We zien allerlei auto’s vast zitten in de sneeuw. Saskia’s wens om te gaan tuben kan dus helaas (voor haar, want het vooruitzicht nog langer in deze kou te staan trekt ons ook niet erg) niet doorgaan. Daarvoor zouden we naar een ander gedeelte moeten rijden en Rick durft dat niet aan.

Kai voelt zich gelukkig ietsje beter en wil wel mee gaan eten. We besluiten het niet te wagen met de auto en dat is maar goed ook, want de chauffeur van de shuttle vertelt, dat er al meer dan 45 auto’s vast hebben gezeten. Daar komt nog bij, dat er bijna geen parkeerplaatsen zijn. Er is zo’n 30 centimeter sneeuw gevallen vandaag, volgens hem. Het vriest inmiddels 20 graden en om te zeggen, dat het buiten onaangenaam aanvoelt zou een understatement zijn.


Een sneeuwerige Starbucks in de Village

Het restaurant, waar we eerst willen gaan eten, heeft om half zes al een wachttijd van twee uur! We kiezen dus nog een keer voor de Village Grill, daar staan meerdere gerechten op het menu, die we lekker vinden. Mijn filet mignon is zo zacht, ik kan hem met mijn vork snijden!

En dan komt de ellende: we moeten ook weer terug met de shuttle! Als we bij het wachthokje komen, staan daar al zeker dertig mensen te wachten. Er komen enorme Express bussen langs, maar de kleinere busjes naar onze huisjes zien we niet.

Als er eindelijk een komt opdagen, blijkt die naar een ander gedeelte te gaan. Daar staan we dan te wachten en te vertinnen in de sneeuw en felle wind. Ik maak me zorgen om Kai, want dit kan niet goed voor hem zijn.

Eindelijk, na zeker een uur, komt het kleinere busje weer langs. Als hij alweer zegt naar een ander gedeelte te gaan vertel ik hem over Kai’s koorts. Gelukkig zijn de andere skiers ook bereid om naar ons gedeelte te gaan en proppen we ons met veel te veel in het busje.

Volgens Rick was ik te assertief, maar ik ben beleefd gebleven, die chauffeur kon er ook niets aan doen, weet ik. Maar als ik niets gezegd had, hadden we misschien nog zeker een half uur moeten wachten. Nu werden we zelfs voor ons huisje afgezet! Maar wat een ontzettend slecht shuttle systeem daar! Anderen hadden gisteravond ook al anderhalf uur staan wachten!

Dit keer kijken we naar de film “Mean Girls” op tv. Voor het slapen gaan doe ik lang ondergoed en een fleece broek, sokken, en twee truien aan om warm te blijven. De wind waait namelijk nog net zo hard en het blijft hard vriezen.

Maandag, 19 februari

Wat zal ik blij zijn om weer onder ons eigen warme dekbed te slapen! Ondanks de dikke kleding heb ik bijna geen oog dicht gedaan van de kou! Er ligt alweer een pak sneeuw op ons tapijt, dat dat niet gesmolten is zegt al wat! Oh, oh, wat moeilijk is het om op te staan!

Katja en ik hebben keelpijn en ik hoop niet, dat Kai ons heeft aangestoken. Rick gaat ontbijt halen bij de supermarkt, wij blijven alle vier nog even liggen. Het duurt wel erg lang voor Rick terugkomt. Dan belt hij naar de kamer vanuit de van, hij was in een sneeuwbank terecht gekomen en had moeten wachten tot mensen hem eruit hielpen duwen.

Het is nog steeds -14 volgens de thermometer in de van, maar er is een stralend blauwe lucht en de wereld ziet er sprookjesachtig uit met al die sneeuw.
Na een paar mini broodjes met sausage uit de magnetron en een heerlijke kop Starbucks koffie (Cafe Verona, mijn favoriet!) pakken we gauw in. Het uitchecken is zo gebeurd, al dient Rick wel een klacht in over de extreme kou binnen en het gebrek aan slaap gemak in een huisje, dat bepaald niet goedkoop was!

We installeren Kai met onze gewone laarzen in het Hoot’s Cafe met een hete chocolade en gaan dan met zijn vieren nog even ons liftticket van vandaag gebruiken. Het is beduidend warmer, dan gisteren en de condities en uitzichten zijn perfect! Natuurlijk bedenk ik me, dat ik mijn fototoestel ben vergeten! Gelukkig heeft Rick het zijne wel mee, vandaar, dat ik er ook vaker op sta.


Poseren voor de prachtige bomen!



Katja voor en ik er precies achter



Petra in actie



Saskia skiet eindelijk ook!



Uitzicht op het bevroren meer



Rick op de foto

Al te snel zijn we weer bij de laatste lift, want vanochtend geniet ik er echt van. Heerlijke rulle sneeuw, geen ijs, weinig mensen, en mijn nieuw geleerde “fietsen met de ski’s”, beter kan ik het me niet voorstellen.


In actie

Maar ja, we moeten ook nog terug naar huis rijden en we weten de conditie van de bergwegen niet. Dus brengen Katja, Saskia en ik onze ski’s terug (we kunnen ze zo op een stapel gooien, niets wordt gecontroleerd!) en dan rijden we weer naar de Village.

Alweer is er nergens parkeer gelegenheid, maar dan zie ik, dat er een slagboom is afgebroken bij een van de speciale parkeerplaatsen. Daardoor kun je daar zonder problemen parkeren. Weliswaar “illegaal”, maar met dit sneeuw weer hebben we nog geen sleepauto gezien. Volgende keer willen we weer dichtbij de Village logeren!

De lunch bij de Foxfire Grille is voortreffelijk bereid. Katja en ik bestellen alweer hetzelfde: sashimi shooters (met rauwe tonijn, een heerlijk sausje en gember) en een bowl met voortreffelijk smakende chili.

Voor we afscheid nemen van Snowshoe halen we nog even een paar grote lattes bij Starbucks voor onderweg. En dan krijgt Rick de van niet uit de parkeerplaats! We duwen en duwen, Katja zit achter het stuur, maar er is geen vooruitgang.

Hij draait wel en angstvallig richting de SUV naast ons, op een gegeven moment staat de van daar op zijn hoogst 2 centimeter vandaan! Gelukkig loopt er een skier voorbij, die aanbiedt mee te duwen, ik kruip achter het stuur. En dan zijn we opeens los, gelukkig!

De terugreis verloopt voorspoedig, al zijn de “slick spots” van de heenweg nog aanwezig. Ik heb vannacht nachtmerries over de haarspeldbochten gehad, maar die zijn gelukkig niet ijzig en Rick rijdt ze bekwaam.

We stoppen nog even voor een Tastee Freez ijsje voor de kinderen en zien dan, dat we de zeven uur niet zullen halen. Dan gaat de kennel dicht, dus Cosmo zal nog een nachtje moeten blijven.

Als ik de kennel opbel om het ze te vertellen en vraag of Cosmo het goed doet, antwoordt de jongen, dat het prima met hem gaat. Hij hoort Rick op de achtergrond grappen van “our son” en zegt bij het ophangen: “Geen probleem, hoor, ik zal hem zeggen, dat jullie morgen komen”. Ha ha ha, alsof Cosmo ook maar enig weet van tijd heeft.

Maar we missen hem wel en balen een beetje, dat we net te laat zullen zijn. Maar ja, beter veilig de bergen uit, dan naar huis haasten. Ondanks de ongemakken in het huisje en Kai’s ziekte hebben we toch een heel fijn weekend gehad! Ik wou, dat de ski omstandigheden altijd zo waren!